Παιδιά, με το θάνατο του Χέλμουτ Σμίντ η Γερμανία έχασε τον τελευταίο άνθρωπο που αδιαφόρησε για τη δμόσια ετικέτα για να πει τα σωστά. Τον σεβάγαμε οι περισσότεροι, επειδή αποφάσισε τα πιο κριτικά γεγονότα. Αυτός ήθελε να ενωθούμε πραγματικά με την Ευρώπη χωρίς να κάνουμε τον καθηγητή παγγνωστό, «διότι οι άλλες χώρες ξέρουνε τι δρόμο να πηγαίνουν».
Ήταν προθυπουργός από το 1974 ως το 1982, πάντα είχε στο νου του την κοινωνική οικονομία, κι η πράξη του αρπαστικού καπιταλισμού του προκάλαγε απροθυμία την οποία έκφραζε άμεσα.
Τα σημάδια μισίστια, χάσαμε μεγάλον πολιτικό, ο όποιος τόλμαγε να πει δημόσια για το τι πηγαίνει στραβά.
Τώρα έχουμε ανάγκη κάποια_ν που να το αναλάβει.
Εύχομαι να βρούμε καινούριο δάσκαλο που να μας διορθώση σα βαρέως βάρων!
Σας εύχομαι κάθε καλό 
Από την άλλη βέβαια ήταν αυτός που εισήγαγε τα "λευκά κελιά" στις φυλακές ως μέσο τιμωρίας/εκδίκησης και καθόλου σωφρονισμού. Κατόπιν ακολούθησαν πολλές τέτοιες φυλακές/κολαστήρια (γκουανταναμο, φυλακές τύπου F κλπ)...
Και γούσταρε πολύ να καπνίζει.
Και πέθανε στα 96 του!
Ο Scrabler δεν έχει άδικο σε αυτό που λέει, αλλά είναι σίγουρο πως ήταν μία πολύ σημαντική πολιτική προσωπικότητα.
Ο Θεός να τον αναπαύσει.
Αλήθεια, ο Σμινττ χρησιμοποίσηε τις γνώσεις του πολέμου: πρώτον το 1962, όταν η φουσκονεριά σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Τότε, το Ανβούργο ήταν εντελώς απροέτοιμο να συνταντήσει μιαν τέτοια καταστροφή. Κανείς τόλμησε να τηλεφωνηθεί το Σμίνττ, άργησαν οι διάφορες επιτροπές να βοηθάνε.
Τη στιγμή που ενημερώθηκε, έτρεξε με το αμάξι του για να φτάσει στο Αμβούργο. Είπε ότι οι υπεύθυνοι το φανήκανε σαν τις κότες. «Στον πόλεμο έμαθα αρκετές πονηριές, αλλά ξέραμε πως να σώσουμε τους συντρόφους μας.» Τηλεφώνησε στους Άγγλους να στείλουν τα ηλικόπτερά τους για να μαζέψουν τους κατοίκους από τις στέγες όπου φωνάζανε για βοήθεια. Με άλλα λόγια: στρατιωτικά οργάνωσε τα πάντα που έπρεπε να γίνουν, ξέροντας ότι θα έχασε όλα του τ´ αξιώματα όταν δεν θα πέτυχε να σώσει τους επιβιώντες.
Βέβαια ακολούθησε αυτά που έμαθε, τα στρατιωτικά.
Ως αφορά τη Λόκη, τους συνέδεε συντροφιά από τα χρόνια γυμνάσιου. Οι δυο μαζί κάπνισαν το πρώτο τους τσιγάρο δέκα χρονών. Η Λόκη έγινε δασκάλα, πρίν φύγει για Ρωσία παντρεύτηκαν. Μετά τον πόλεμο, η Λόκη δούλευε για να σπουδάσει ο Χέλμουτ οικονομολογία. Τότε, να το θυμόμαστε, δεν υπήρχε τέτοιο πλούτος όπως σήμερα.
Είχε πολλές προκλήσεις να αντιμετωπίζεται ο Σμίνττ, τον όποιο τιμώμαστε ως το μόνο πρωιν προθυπουργό στρατιώτη.
Μπορεί να έκανε λάθη, ας είναι και πολλά: κι όμως, ποτέ υπέταγε τον εαυτό του σε πονηρά παιχνίδια. Ως μερικές ημέρες πριν το θάνατό του, ήταν συνεκδώτης της εβδομάδιας εφημερίδας DIE ZEIT, όπου δεν έπαυε να θίξη τη συνείδηση της χώρας. Κατηγορούσε τις αλλαγές στην κοινωνία προς τον αρπαστικό καπιταλισμό, συνέχεια ρώταγε γιατί το τάδε έγινε έτσι γρήγορα χωρίς να βάλουν σκέψεις.
Κατά τ´ άλλα, ήταν πολιτισμένος «παίδος Αμβούργου», μουσικός, διαβασμένος. Τέτοιους που να βρούμε τώρα;! Πράγματι, φοβάμαι η Γερμανία να πάει στραβά χωρίς τη συνείδησή της.
Σας εύχομαι κάθε καλό