Με ρίζωσαν σ’έναν λόφο από γρασίδι. Κάτι σαν το Maiden’s Castle στο Dorset. Ρίζες το ίδιο γέρικες όσο κι οι κλάδοι με τα φυλώματά μου. Κι από κει είδα.
Πέρασαν εύκολα απ’ την αγροτική ζωή στην εκβιομηχάνιση. Ούτε κουβέντα για τον Όλιβερ Τουΐστ. Οι εργάτες αγκομαχούσαν να ανασηκώσουν τις καπνισμένες καμινάδες των εργοστασίων και να ξηλώσουν τα γρασίδια. Κάπου σε μια γωνιά κάτι γυναίκες βάδιζαν με ένα χαρτί στο στήθος τους, που έγραφε vote. Κάποιος κύριος με ημίψηλο απάγγειλε κάτι για το όνειρο, του Shakespeare ήτανε. Ο ίδιος κύριος μετά ενώθηκε με άλλους, πάλι με φράκα και ημίψηλα, που στριφνοί κάνανε νοήματα με τα χέρια δίνοντας ρυθμό στους εργάτες που σηκώνανε τις καμινάδες. Πάλι οι γυναίκες με τα votes κάπου εκεί.
Μετά ξαφνικά η πίστα γέμισε νοσοκόμες. Νοσοκόμες και κρεβάτια. Νοσοκόμες, κρεβάτια και μικρά παιδιά με πυτζάμες και νυχτικά. Όλη η πίστα ένα νοσοκομείο με ασθενή παιδιά. Όλα να περιστρέφονται και να συγκροτούν σχήματα. Και μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ασθενών και θεραπευτών, γινόντουσαν και κάτι άλλα.
Εγώ πάλι, ενώ προσπαθούσα να εγκληματιστώ στην θέση μου πάνω στο λόφο, απορούσα, για το τι ήθελαν όλα αυτά εκεί. Touches of this and that. Bits and pieces, here and there. Big fuss for nothing. Noisy just for the noise.
Μετά τραγούδησαν, μετά παίξανε μουσική. Μετά κι εγώ δεν ξέρω τι...
Κι αφού το ξέρουμε δεν είναι έτσι. Ξέρουν και ξέρουμε πως αυτο δεν είναι καν καρικατούρα της πραγματικότητας. Δεν είναι καν η ίδια. Δεν είναι καν η ποίησή της. Κι αναρωτιέμαι 3.00πμ (ώρα Κυψέλης), τι διάολο έχασα τον ύπνο μου. Σε μιαν Ευρώπη που πεθαίνει. Δεν μου χρειάζεται να δω τους ξύλινους αναπαραστάτες μιας ξύλινης πραγματικότητας.
Έπρεπε να χαμηλώσω τα φυλώματά μου και να κοιμηθώ. Να συρρικνωθώ για να καταλάβουν. Αναρωτιέμαι γιατί με έστησαν εδω πάνω. Κι όχι τίποτ’ άλλο εδώ θα μείνω κάμποσο. Ελπίζω στο τέλος αυτής της δοκιμασίας να με γυρίσουν εκεί που ήμουν. Στο αρχαίο μου χώμα. Εκεί που θέριεψα από ένα φτωχό βελανιδάκι.
Κι ενώ έμοιαζε να αρχίζω να εκριζώνομαι από το θυμό μου, ήρθε μια σωτήρια στιγμή. Σβύσανε τα φώτα. Κι ένα σμήνος παράξενα περιστέρια με δυό ρόδες στα πόδια άρχισε να φτερουγίζει για κάμποσο. Ώσπου ένα απ’ αυτά φωτισμένο ανεδύθη στο στερέωμα. Μα ήταν ποδήλατο με σώμα περιστεριού. Το κατάλαβα γιατί επιστρατεύσανε τα ποδήλατα στο ρόλο των περιστεριών. Τι άλλο άραγε θα έκφραζε καλύτερα το συμβολισμό της στιγμής. Περιστέρια αληθινά δύσκολο με τόσες ταμπέλες παντού Don’t feed the pigeons.
Ας είναι. Δεν ήταν όλο μάταιο.
Πάω τώρα που έφυγαν όλοι και κλείσαν οι πόρτες να ησυχάσω. Από αύριο κι ως να με ξυλώσουνε κι όχι ξηλώσουνε, κανείς δεν ξέρει.
Πάντως μια βροχούλα δεν θα μου’κανε κακό.
Guys, pray for me.
Είναι απίστευτο πόσο υποκριτές είμαστε. Την ώρα που οι ψεύτικοι ποδηλάτες αναπαριστούσαν ψεύτικα περιστέρια στην αληθινή τελετή, λίγα μέτρα έξω η αστυνομία συνελάμβανε τους αληθινούς ποδηλάτες (μαλλον του κριτικαλ μας) βάζοντάς τους σε λεωφορεία και μεταφέροντάς τους μακριά διότι απαγορευόταν να βολτάρουν στην ίδια περιοχή.
Αμφιβάλλω αν όλοι το ξέρουμε πως "δεν είναι έτσι". Μάλλον αρεσκόμαστε στις σύγχρονες εκπολιτισμένες φαραωνικού τύπου ρωμαικές αρένες όπου ανακατεύουμε ολίγον τι παραποιημένη ένδοξη ιστορία, σύγχρονη αστική "καθώς πρέπει" ηθική και πολύχρωμες σημαίες εθνών να κυματίζουν κάνοντάς μας να νιώθουμε πως ένα παγκόσμιο "εμείς" που διαρκεί ακριβώς όσο το σόου.
Εν ολιγοις, πάντα τό 'λεγα πως ο κλάπτον είναι φλώρος αλλά κανείς δεν μ' έπαιρνε στα σοβαρά!
...και οι γέροι με το “ΈΡΓΟ” κατακούτελα θέλουν συνεχές ανασκάλεμα κάτω απ’ την καρεκλίτσα τους. Για να μην ησυχάζουν και να αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν. Το “θέσιμο” στους θεσμούς αυτή η χώρα το έχει εργαλείο. ΜΒΕ, ΟΒΕ, Sir, Dame, να μερικοί τίτλοι που αποδίδονται δια χρίσματος σε όσους “πέτυχαν” σ’ αυτό που ως νέοι είχαν ερωτευθεί. Trap! και η προσωπική στιγμή με την άνασα. Trap! Και να ο θάνατος όχι ο βιολογικός, ο άλλος. Κάτι που δεν θα έχουμε εδώ ποτέ! Εδώ είμαστε νεκροί εκ γεννετής κι αγωνιζόμαστε να εγερθούμε του θανάτου συνεχώς. Σκυλιά γεννιόμαστε, σκυλιά πεθαίνουμε. ΑτάΪστα, όπως έλεγε κι ένας φίλος μου, καλή του ώρα!
Άρτος ίσως όχι μιας και οι λοντρέζοι ήδη ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για φαγώσιμα, αλλά από θεάματα μια χαρά. Ένα τέταρτο άντεξα ρε παιδιά μα την παναγία. Σε ένα τέταρτο άρχισα να αναρωτιέμαι μπας και μούστριψε. Από τη μεριά μου πάντα τόλεγα ότι το κεντρικό πρόβλημα όλης της ανθρωπότητας (άτσα, ποιος είμαι ρε) σήμερα είναι ένα: η απολιτισιά. Η έλλειψη πολιτισμού. Από κει ξεκινάνε όλα. Πάει και ο αθλητισμός - τον ξεσκίσανε ήδη προ πολλού, τώρα απλά χόρτασε η ψείρα και βγήκε και στο γιακά.
Με μια λέξη τα είπε όλα ''η άλλη ελλάδα''- απολιτισιά- κι ας ακούγεται αδόκιμη λέξη, νεολογισμός.
Κι εμείς περιμέναμε χθες βράδυ μήπως δούμε ''την άλλη Αγγλία'', αυτή με την πλούσια παράδοση, την ιστορική ναυτική δύναμη, την πατρίδα του Shakespeare, του Byron και του Keats, και αντ αυτών το απερίγραπτο kitsch!
Και τους Beatles θυμήθηκε κάποιος από την παρέα, και είδαμε ένα θλιβερό απομεινάρι, που τίποτα δε θύμιζε ...
Όταν άρχισε να υψώνεται στον αέρα το ποδήλατο-κατά τη γνώμη μου, από τις λίγες καλές στιγμές- κάποιος ευχήθηκε να ήταν τουλάχιστον ένα Raleigh!
Ta είπε όλα η φίλη Royal Oak, με τη θαυμάσια μεταφορά της βελανιδιάς.
Πάντως ο τερματισμός του αγώνα ποδηλασίας δρόμου 250 χιλιομέτρων ήταν καταπληκτικός. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις δύο αθλητές να κοντράρονται για την πρώτη θέση στα τελευταία μέτρα ενός τόσο μεγάλου αγώνα.
Για την ιστορία, η τελική κατάταξη είναι η ακόλουθη:
1 Alexandre Vinokourov (Kazakhstan)
2 Rigoberto Uran (Colombia)
3 Alexander Kristoff (Norway) at 00:08
4 Taylor Phinney (USA)
5 Sergey Lagutin (Uzbekistan)
6 Stuart O’Grady (Australia)
7 Jurgen Roelandts (Belgium)
8 Gregory Rast (Switzerland)
9 Luca Paolini (Italy)
10 Jack Bauer (New Zealand)
11 Lars Boom (Netherlands)
12 Jakob Fuglsang (Denmark)
13 Rui Costa (Portugal)
14 Luis Leon Sanchez (Spain)
15 Roman Kreuziger (Czech Republic)
16 Sergio Henao (Colombia)
17 Andriy Grivko (Ukraine)
18 Alejandro Valverde (Spain)
19 Philippe Gilbert (Belgium)
20 Sylvain Chavanel (France)
Από γραφιστικής-καλλιτεχνικής πλευράς οι άγγλοι έχουν ξεφύγει από το κλασσικό, συντηρητικό και τετριμμένο ολυμπιακό και αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Και καλά έκαναν. Παραδείγματος χάρη η μασκότ των αγώνων WENLOCK και MANDEVILLE μοιάζουν να είναι μονόφθαλμα τερατάκια αλλά είναι σταγόνες από ατσάλι. Αρχικά δε μου άρεσαν, μετά όμως το είδα διαφορετικά. Παρόλο που όταν ακούμε ατσάλι το μυαλό μας πάει σε κάτι βαρύ και σκληρό εδώ οι σταγόνες αυτές από ατσάλι φαίνονται να μην έχουν "πήξει" αλλά να είναι εύπλαστες (όλα αλλάζουν, όλα ρέουν). Έυπλαστες όχι με φυσικό τρόπο αλλά με τεχνητό. [Η σύγχρονη ιστορία του χάλυβα αρχίζει ουσιαστικά στα μέσα του 19ου αιώνα, με τη δυνατότητα για πρώτη φορά μαζικής παραγωγής χάλυβα υψηλής ποιότητας, όταν το 1856 ο Άγγλος εφευρέτης Χένρι Μπέσσεμερ ανακάλυψε πως να μετατρέπει τον τηγμένο χυτοσίδηρο σε χάλυβα με εμφύσηση οξυγόνου σε έναν κάδο («μεταλλάκτη») επενδυμένο με πυρίμαχα τούβλα. Την ίδια εποχή ανακαλύφθηκε η μετατροπή του χυτοσιδήρου σε χάλυβα σε καμίνους ανοικτής εστίας (κάμινος Siemens-Martin). Σήμερα, η ανακάλυψη του Μπέσσεμερ χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την απανθράκωση του χυτοσιδήρου. Η κάμινος Siemens-Martin εγκαταλείφθηκε ως πιο ενεργοβόρος και λιγότερο φιλική προς το περιβάλλον].
Αρκεί να καταλάβει κανείς ότι το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου είναι φτιαγμένο με τετοιο τρόπο έτσι ώστε μετά τους αγώνες να αποσυναρμολογηθεί και να μετετραπεί σε χώρο αναψυχής. Αντίθετα με το δικό μας κατασκευαστικό παραλήρημα και την μετά εγκατάλειψη όλων των πολυδάπανων και ενεργοβόρων εγκταστάσεων.
Εκ των υστέρων διαβάζω εδώ κι εκεί διάφορες παρουσιάσεις της “μελλοντικής έναρξης”. Δεν έχω διαβάσει καμμία κρίση για το τελικό αποτέλεσμα. Πολύ πριν λοιπόν ανακοίνωναν πως το βάρος της εξέλιξης της Αγγλικής κοινωνίας θα δινόταν σε τρεις ενότητες όσον αφορά στην ιστορία; 1. άναρχη (η λέξη μεταφέρεται κατά γράμμα από το "Time Out”) αγροτική κοινωνία, 2. Εκβιομηχάνιση που βάζει την αναρχία σε έναν οργανωμένο και συστηματικό “εκπολιτισμό” (enlightenment), που με το συμπάθειο εγώ δεν τον είδα πουθενά, 3. Επαναστατική εγκαθίδρυση με διεθνείς επιδράσεις του Εθνικού συστήματος Υγείας κι εδώ ήταν η φρενίτιδα όπου μια διαροϊκή αφαιρετικότητα χωρίς υπόβαθρο προσωπικά με εξουθένωσε. Όλα αυτά υπό το βλέμμα ενός κατάλοιπου της φυσικής αναρχίας, ενός καταπράσινου λόφου (μας λένε ότι πρόκειται για αντίγραφο του Glastonbury Tor, με μια βελανιδιά στην κορυφή του, αντί του Κάστρου). Και υπό αυτό το βλέμμα ξετυλίγεται μια εναλλαγή ιστορικών φάσεων, χωρίς καμμία νύξη. Ένα ακατάσχετο πέρα δώθε των πάντων. Θα μπορούσε να έχει μια πνευματικότητα που δεν λείπει απ’ τους Άγγλους. Ή μάλλον η χώρα αυτή με έχει κακομάθει, δεν έχω κρύψει ότι η παιδεία μου είναι αγγλική στο αντικείμενό μου και αγριεύω με τέτοια άψυχα πράγματα, ειδικά την ώρα που η Ευρώπη καταρέει. Με συνθήκες υφεσάρας πρώτου βαθμού επί Θάτσερ κάθε γωνιά της χώρας βρισκόταν σε εκπληκτικό δημιουργικό οργασμό. Ο λαός αυτός ξέρει να παράγει και στα χειρότερα. Δεν βρίσκω δικαιολογία για το χαβαλέ που είδαμε. Όλα γίνονταν στη σφαίρα μιας θορυβώδους διαδικασίας, υπό το πρόσχημα του Σαιξπηρικού “The Island is full of noises”.
Εδώ αυτό συζητώ κι όχι το αν η περιοχή θα ανθίσει μετά το πανηγυράκι. Αυτό ήταν δεδομένο απ’ τον καιρό που διεκδικούσαν την διοργάνωση. Ήξεραν οι δαιμόνιοι τι θα αποκόμιζαν. Τους βγάζω το καπέλο. Ήδη σ’ αυτή τη βεβαρημένη πλευρά της πόλης υπάρχει ένα φυσικό άγριο πάρκο που δημιούργησαν, αξιοζήλευτο για την αντιπροσωπευτικότητα των ειδών, που μεταφέρθηκαν εκεί ειδικά από κάθε γωνιά της χώρας, αλλά αφέθηκαν να σφύζουν ελεύθερα κι ανεπητίδευτα. Αυτό ακριβώς το πνεύμα το περιμένα και δεν αναρωτήθηκα καν και όλοι μαζί με μένα, από μια χώρα, που στην πρωτεύουσά της πέφτει βόμβα στον υπόγειο, γίνεται μακελειό και οι επιζήσαντες μετακινούνται εντός δέκα λεπτών σε ασφαλές σημείο, ακριβώς γιατί υπήρχε πρόβλεψη απ’ τη μεριά των διαφόρων διασωστικών υπηρεσιών κι ενημέρωση του κοινού! Είμαι σε θέση να ξέρω μερικά πράγματα. Ήμουνα εκεί τότε. Επίσης ξέρω την παιδεία της. Τις βιβλιοθήκες της απ’ τις πιο μεγάλες ως τις πιο μικρές, που συντηρούνται παντού. Τη ζωντάνια της επαρχίας της και στο πιο μικρό χωριό. Όπως και τα χωρίς τέλος ελατώματά της.
Όσο για το πνεύμα άμιλας κι αγωνιστικότητας και συλλογικότητας δεν το συζητώ. Καμμιά σχέση με το θανατηφόρο η ζωή μου ο θάνατός σου που κυριαρχεί στο δικό μας χωριό και διαλύει τα πάντα. Προσωπικά βίωσα την συνεργασία και τη δοτικότητα σε υπέρτατο βαθμό. Ίσως έδινα κι εγώ πολλά όμως. Ίσως χρειάζονταν αυτά που έδινα.
Ήθελα αδερφέ μιαν ανάταση. Περίμενα μιαν ανάταση, όπως με είχαν διάφοροι γνωστοί προετοιμάσει ότι θα έβλεπα. Περίμενα ένα σχολιασμό της σημερινής κατάντιας της αστικής κοινωνίας που τόσο περήφανα υιοθετούν σαν την πιο σημαντική στιγμή της ιστορίας τους. Ομολογώ την ρομαντική ίσως αμαρτία μου. Σαν να με απογοήτευσε το αγαπημένο μου παιδί κάτι.
Εμένα πάντως θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως η καλύτερη τελετή έναρξης που έγινε ποτέ και ίσως η καλύτερη από όσες θα γίνουν στο μέλλον, είναι αυτή της Αθήνας. Κι αυτό γιατί είναι η μόνη που έχω παρακολουθήσει ζωντανά μέσα στο στάδιο και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω με τον ίδιο τρόπο στο μέλλον. Η καλύτερη λοιπόν για μένα και ως..."χαζορομαντικός" και "αφελής" που είμαι και εξακολουθώ να πιστεύω σε αξίες, θα πω πως για μένα ήταν η πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου.
Σε ό,τι αφορά τώρα το αγωνιστικό μέρος που θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο. Τη στιγμή αυτή αγωνίζονται οι κοπέλες στο αγώνισμα της ποδηλασίας δημόσιου δρόμου κάτω από βροχή. Βλέπω τώρα να προηγείται η αμερικανίδα Kristin Armstrong, πράγμα που δείχνει πως το όνομα από μόνο του δίνει...φτερά
Γκουχ γκουχ.
Κλαπτον γουόζ γκοντ.
Απλά χαντ ιτ, λοστ ιτ. Εντ ιτσ γκον φορέβερ.
Απλα ξερασαν στο ολυμπιακο σταδιο
ο,τι ειναι(;) βρετανικο
Παρασκευή βραδάκι, ΚαΤαΚαΛόΚαΙρΟ, στην Αθήνα, με ένα τόσο ωραίο Freeday tour d' Atene ..... δεν νομίζω ότι άξιζε να κάτσει κάποιος μέσα να δει τηλεόραση....
..
..
..
..
θα έρθουν κρύες και βροχερές νύχτες το χειμώνα που θα κάτσουμε να δούμε και τέτοια θεάματα...
... προς το παρόν.... βολτίτσα με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΡΕΑ είναι ότι καλύτερο για την εποχή και την κατάσταση....
Καλές πεταλιές σε όλους.
Σαββατοκύριακο είχα παει λίγο μετά την Κόρινθο που έχω καταγωγή και μένουν οι γονείς μου, με την σύντροφό μου και ένα φιλικό ζευγάρι που λένε, πήραμε την βάρκα του πατέρα μου (μια μικρή βαρκούλα 4 ατόμων με 25αρα μηχανή) και πήγαμε μια απόσταση περίπου 45 λεπτά σε ένα κολπάκι στην μέση του πουθενά σε κάτι μικρά νησάκια (βραχονησίδες) που κανείς δεν το ξέρει και κανέναν δεν ξέρει, με τα ψυγειάκια μας με τις μπύρες, τα φαγώσιμά μας, μια σκηνούλα, σλίπινγκ μπαγκς κτλ κτλ κτλ…και μείναμε 2 υπέροχα βράδια μακριά από όλους και από όλα σαν ναυαγοί μακριά από φωτορύπανση και φασαρία κάτω από τα αστέρια……μαζέψαμε ότι απλώσαμε…αφήσαμε ένα κομάτι μας εκεί…πήραμε και ένα κομάτι της παραλίας στην καρδιά μας και επιστρέψαμε….εν ολίγοις δεν την είδα την τελετή….καλή ήταν;;
LOOSER!!!
Επεξήγηση πρώτη. Λόγω φυσικής κατάστασης το ολονύκτιο Τour, που ζηλεύω για μένα είναι αδύνατον. Έπειτα δεν μπορώ τις τεράστιες μάζες. Είμαι κοματάκι μονόχνωτη. Τη λέω την αμαρτία μου κι αμαρτία εξομολογούμενη δεν είναι αμαρτία. Προτιμώ τις μικρές παρεούλες, που δυστυχώς πια δεν υπάρχουν για μένα, μια και κάθε μικρή παρέα έχει τα χούγια της κι εγώ αυτά τα χούγια τα έχω εγκαταλείψει προ πολλού. Θα πρέπει να ζητιανέψω δηλαδή για μικρές παρεούλες. Πάρτε και τη θεία μαζί δηλαδή.
Πάει το εκτός θέματος.
Επεξήγηση δεύτερη. Δεν πάω διακοπές πάλι λόγω φυσικής κατάστασης κι έλλειψης χρημάτων. Καταπόνηση γιόκ για μένα. Σκηνούλα, σλουμπάμια, ερημιές, γυμνά μπανάκια ούκ είναι του κόσμου μου τούτου δυστυχέστατα. Γι’ αυτό κάντε τα αφιδώς όποτε και όπως μπορείτε, γιατί μπορεί να έρθει ένας καιρός που δεν θα μπορείτε.
Και για να μην κλαίγομαι τα μπανάκια μου σήμερα τα έκανα έξι. Μη γελάτε. Τα πέντε με ποδήλατο, όπου όμως την τελευταία φορά φοβήθηκα απ’ το καμίνι που έφαγα και σήμερα το έπαιξα κοινή θνητή, τσου φους.
Την τελετή την είδα, για να μπορώ να τη βγω στους φίλους μου τους Άγγλους, που μιλάνε για το γεγονός από τον καιρό που διεκδικούσαν την διοργάνωση. Θα κάτσω να δω τα θαλάσσια σπορ, που γίνονται σε μια περιοχή που αγαπώ και μ’ αρέσει πολύ. Waymouth. Είδα το αντρικό ποδήλατο δρόμου μαγειρεύοντας μια τριλογία από πίττες για να υπάρχει κάποιο φαγητό για τις επόμενες μέρες που θα κάνω τα μπανάκια μου. Από αύριο δροσίζει οπότε πάλι ποδήλατο.
Από κει και μετά δεν εγγυώμαι τίποτα. Τα βράδυα βλέπω ταινίες για να χαλαρώσω.
Για το Βρετανικό πνεύμα δε, έχω να πω ότι αυτό που φάνηκε είναι το γραφικό των Proms ή των επετειακών εκδηλώσεων βασιλικού επιπέδου, όπου ανακρούεται ανελλιπώς το Britania rule, το Jerusalem κι άλλα στερεότυπα που επιβεβαιώνει, ότι γιαλαντζί χωρίς αυγολέμονο δεν γίνεται. Περίμενα άλλα, απλά γιατί υπάρχουν άλλα, που μάλλον τα φίμωσαν στο πλαίσιο μιας νεοσυντήρησης με τους τρέχοντες άρχοντες.
Κυρίως αυτό που μ’ έκανε μπαρούτι είναι η εμμονή στην αστικοποίηση της αγροτικής τους κοινωνίας σε μια φάση που αυτό το μοντέλο βρωμάει σαπίλα όσο ποτέ. Μιλάμε ότι βγάλανε τα ζόμπι για να μας φοβήσουν; Και μάλιστα με κομπασμό. Δεν παίρνω ευχαριστώ.
Όσον αφορά στα δικά μας κατορθώματα του 2004, η ειρωνεία είναι πως τότε ήμουνα στο Λονδίνο και είχα δει την έναρξη (Ναπολεόντια λειτουργία, το ξέρω), γράφοντας εργασία για το Πανεπιστήμιο και με σχολιασμούς άγγλων παρουσιαστών. Όσοι ξέρουν για τον ανθελληνισμό των ΜΜΕ της Βρετανίας θα καταλάβουν. Και με τη γνωστή ιστορία των αναβολικών να έχει γίνει biiiiig deal! Μ’ έπιανε λίγο το εθνικό μου ντοπάρισμα μπροστά στα πλάγια καυτερά σχόλια. Δε λέω.
Μετά τίποτα. Εγώ φυτεύτηκα στο Μεταολυμπιακό Αθηναϊκό περιβάλλον δύο χρόνια μετά και δεν ήξερα τι μου γίνεται. Ποιός δρόμος τι; Ποιό κτίριο τι; Κάτι σαν ξένη στην πόλη μου. Μαρτυρίες όμως “δύσκολων” φίλων μιλούσαν για αλλούτερη κι ονειρική κατάσταση που εξανεμίστηκε ωσάν εν μια νυκτί. Τα άλλα είναι γνωστά και έχουμε γκρινιάξει και θα γκρινιάζουμε εσαεί. Ώσπου να σηκωθούν τα πόδια να δείρουν το κεφάλι.
Αυτά από μια γριά βελανιδιά που σείει τα κλαριά της για να θροΐζουν γκρινιάρικα τα φύλλα της.
Να περνάτε όλοι σας καλά από καρδιάς, όπως και όπου μπορείτε. Αυτό το δύσκολο καλοκαιράκι της σιωπής και της καρτερίας. Κι όπως λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι εν σοφία, Save your energy, it’ll prove precious soon.
Την πρώτη σου παράγραφο την κάνω copy-paste, κι εμένα μου αρέσουν οι μικρές ζεστές παρεούλες , εκτός ίσως από αυτό με τη ''θεία'' [όχι ακόμα].
Μετά το δεκαπενταύγουστο, αν είσαι Αθήνα και έχεις διάθεση για ήσυχη βόλτα, στείλε μου μήνυμα.
Τα πολύ μαζικά-έρημα κι απρόσωπα, κατά το Σαββόπουλο-δεν με εκφράζουν ούτε εμένα.
Καλή μου Royal, εγώ εδώ είμαι! Γιατί δεν με παίρνεις ένα τηλεφωνάκι; Θες να σε μαλώσω; :-)
(Φυσικά πλάκα κάνω, δεν θα σε μαλώσω).
Δεν έχω κάνει παρά ένα μπάνιο. Διακοπές κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πάω, εκτός κάποιου απροόπτου. Αν γκρινιάξω για την απίστευτη φέτος εφορία που υπέθεσε πως εγώ έχω και μου ζητάει τετραπλά από τις προηγούμενες χρονιές, ενώ τα εισοδήματά μου έχουν μειωθεί περίπου στο ήμιση, τότε θα μου την «πέσει» ο γνωστός «φίλος» μου για να μου αρχίσει τις σοφιστείες περί του τι πρέπει να κάνω. Οπότε δεν θα γκρινιάξω για την εφορία
Ξέρεις πως ποτέ δεν σε αρνήθηκα, οπότε με ένα τηλέφωνο θα με δεις κατά πάσα πιθανότητα μπροστά σου έτοιμο με πετσέτες και άλλα είδη παραλιακά. Σε λίγο τελειώνει ο Αύγουστος, λεφτά για κάρτα απεριορίστων δεν υπάρχουν (σοβαρά το λέω) και ετοιμάζομαι να ανεβοκατεβαίνω πάλι την Κηφισίας. Οπότε μη διστάσεις, στο ποδήλατο πάνω θα είμαι :-)
Η ήρεμη και ήσυχη ζωή στο ύπαιθρο, με το κηπάκι και τα λαχανικά, τη φρέσκια ντοματούλα, το αγνό λαδάκι, τον μικρό κολπίσκο για μπανάκι αλλά από την άλλη πλευρά να υπάρχει και το καγιέν αραγμένο σε μιαν άκρη, είναι υποκρισία. Όποιος θέλει πραγματική ήρεμη ζωή αυτή βιώνεται αυθόρμητα από τους ντόπιους κάθε τέτοιου τόπου ή επιλέγεται για μόνιμα και όχι μόνο για ΣΚ από τους εναλλακτικούς.
Το θέμα όμως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι αγώνες του 2012 πιστεύω ότι σε όλα τα επίπεδα επανήλθαν σε χέρια που τους αξίζουν. Ο σχεδιασμός για το πριν, το τώρα και το μετά των αγώνων είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Παράδειγμα αποτελεί το στολίδι γήπεδο μπάσκετ που θα αποσυναρμολογηθεί και το 2016 θα είναι εγκατεστημένο στο Ρίο για την επόμενη διοργάνωση.
Οι άγγλοι δεν είναι φαταούλες αλλά επειδή σίγουρα οι φαταούλες παραμονεύουν παντού, σαν χώρα είναι ολοφάνερο ότι έχει την ικανότητα να τους βάζει όρια. Δεν ξέρω αν στο "νησί" υπάρχουν Τσοχατζόπουλοι, Ψωμιάδηδες, Μπόμπολες.
Στο νησί αυτό δεν παίζονται έτσι τα παιχνίδια. Είναι πιο εκλεπτυσμένα απ’ ό,τι εδώ. Κι έχει απαντοχές ακόμα και στα πιο δύσκολα. Αυτό να το πούμε. Φαταούλες δεν είναι με την έννοια που το θέτεις, αλλά κάπως αλλιώς...
Kαλα δεν ξερεις, μπορει ο ανηψιος της Θατσερ να εχει μεταφορικη εταιρια.
Είδε ο διάβολος τον Έλληνα κι έκανε τον σταυρό του.
-Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με έκανες ιθαγενή.
Φαντάσου τώρα,να ακούω μουσική εξορκιστή και να με πιάνει ρίγη υπερηφάνειας.
Ή ακόμα καλύτερα,να δακρύζω στο άκουσμα:
God Save The Queen!
Σημ. Ευτυχώς που οι Φαρμακευτικοί Αγώνες του 2012 (σε όλα τα επίπεδα)επανήλθαν σε χέρια που τους αξίζουν.
Σημ.2 Αι στο διάβολο,ανατρίχιασα.
Αποφόρτιση του θέματος
Οι πιό βιώσιμες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και όχι μόνο είναι τα φαρμακεία. Άλλωστε τη λέξη "φαρμακείο" πλέον τη χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε κάτι ακριβό. Μήπως γεμίσαμε πρωταθλητές ή Ολυμπιονίκες; Ποιοί παίρνουν λοιπόν τόσα φάρμακα; Πάντως οι 105 αθλητές της ελληνικής αποστολής αποκλείεταινα συντηρούν τόσα φαρμακεία. Δυστυχώς ο αθέμιτος ανταγωνισμός δεν είναι μόνο στον πρωταθλητισμό αλλά και στην καθημερινότητα, παντού.
Ντόπα πρώτη. Όταν δίνω πανελλήνιες εξετάσεις πάω φροντιστήριο. Το σχολείο δεν αρκεί. (Tonotil). Γιατί να πρέπει να πάω φροντιστήριο;
Ντόπα δεύτερη. Όταν πάω φαντάρος βάζω βίσμα για ευνοϊκότερη θητεία. Όπως και να έχει ...GEHWOL Flussig αποσμητικό ποδιών.
Ντόπα τρίτη. Για να πάω παραλία και να είμαι μαυριδερός (να έχει ντόπιο φαγητό το κουνούπι του Νείλου), σέξυ με φουσκωτό μπράτσο και να παιζω ρακέτες...Apivita Suncare Λάδι σώματος για βαθύ μαύρισμα SPF15 με ηλίανθο & καρότο και Hardcore Whey gH για μυική μάζα και καύση λίπους.
Καλημέρα, έχω καταλάβει ότι αναφέρεσαι γενικά….αλλά μιας και έχεις κομμάτια από αυτό που έγραψα, να σου πω ότι, αρχικά όπως βλέπεις ότι γράφω είμαι “ντόπιος” έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί (στην ευρύτερη τέλος πάντων περιοχή, διότι όπως αναφέρω, τα νησάκια αυτά είναι ακατοίκητα), αν και γενικά είμαι της άποψης ότι όταν επισκέπτεσαι μια περιοχή πρέπει να ζεις και λίγο όπως οι ντόπιοι για να πιάσεις το νόημα, αλλιώς μείνε σπίτι σου. …when in Rome do it like the Romans…..Πάντως, αυτό που συζητάμε (off topic εξ αρχής) είναι ένα από τα πράγματα που με ενοχλεί στην περιοχή μου, δεδομένου ότι το καλοκαίρι γεμίζει με παραθεριστές οι οποίοι μεταφέρουν τον εκνευρισμό και τις άσχημες συνήθειές τους από την Αθήνα (κορνάρουν ότι ώρα να είναι, τσακώνονται γεμίζουν σκουπίδια τις παραλίες και τους δρόμους κ.α. ) σε μια περιοχή η οποία πασχίζει να κρατήσει την αυθεντικότητα και την γραφικότητά της.
Τέλος πάντων, μιας και το θέμα μας είναι οι αγώνες, ισχύει ότι οι Άγγλοι έσβησαν την φλόγα και την ξανάναψαν; Κάτι τέτοιο άκουσα το πρωι στο ραδιόφωνο !
WTF???
Κρίμα!
Κρίμα!
Κρίμα!
Κρίμα!
Κρίμα!
Ένας πιο κριτικός σχολιασμός που αναφέρει τα του critical mass ride, της διαμαρτυρίας για την επικινδυνότητα των Ολυμπιακών λωρίδων για τους ποδηλάτες και τις συλλήψεις που έγιναν γι’ αυτό...
Κρίμα!
Κι άλλες πολλές δημοσιεύσεις ων ουκ έστι αριθμός...