Χώρος αναπήρων

Σε αυτόν τον χώρο, ή μάλλον στην πόλη, ή κάπου εδώ γύρω και πιο πέρα πάρα πολύ, ζούμε σε μεγάλο ποσοστό εμείς οι ανάπηροι.

Ας πάρουμε ένα συνηθισμένο πεζοδρόμιο. Τι παρατηρούμε; Πάνω του πολλά αυτοκίνητα. Γιατί άραγε; Γιατί συνήθως αυτοί που τα χρησιμοποιούν, δεν μπορούνε να πάνε με τα πόδια στον προορισμό τους, προχωρώντας στο πεζοδρόμιο, αλλά χρειάζεται να τσουλισθούνε ως το σημείο που τους παρέχει την ελάχιστη απόσταση από τον προορισμό τους. Τώρα με την κρίση μερικοί παθαίνουν την αρτιμέλειά τους, αλλά πραγματικά αυτό το γεγονός δεν είναι ανησυχητικό γιατί όλοι θα επαναστατήσουν σε λίγους αιώνες από τώρα, όταν το ΛΛΖ θα κρίνει ότι η ώρα ήγκηκεν και κατά συνέπεια θα μπορέσουν να ζήσουν πάλι σαν σωστοί εργάτες.

Μπαίνει κάποιος στο τραίνο, ή στο μετρό. Παραβλέπω εντελώς το γεγονός ότι και πάλι δεν περπατάει / ποδηλατεί αλλά μπαίνει στο μετρό ή το τραίνο. Αμέσως σκανάρει την περιοχή για μια θέση. Για να ξεκουραστεί. Κάθεται στην θέση.
Βγαίνει κάποιος από το τραίνο, ή το μετρό. Κατά μια πιθανότητα όχι και τόσο αμελητέα, θα πάει προς τους ανελκυστήρες, τους ειδικά προορισμένους για τους αναπήρους και θα τους χρησιμοποιήσει και αυτούς. Άρα είναι ανάπηρος, μην αρχίσουμε τώρα τις υποψίες και τις λοιπές βλακείες.

Επίσης υπάρχει και η περίπτωση τον αναπήρων που δεν θέλουν καθόλου να το παραδεχτούν ότι είναι ανάπηροι, το παίζουν χαΐστες και κάνουν ποδήλατο στις αποβάθρες. Όπως σήμερα, ένα σπαστό και ένα κανονικό ποδήλατο κόβαν βόλτες κάτω, στην δουκ. Πλακεντίας οδεύοντας προς την έξοδο. Νά ναι καλά μου δώσαν την αφορμή να γράψω αυτές τις χαζομάρες. Ή όπως χθες, στο τραίνο, ένας κουρσάρος τσουλούσε προς την αναμονή του στην αποβάθρα, στάση Πευκάκια. Ή όπως εκείνοι που αγοράζουν ηλεκτροκίνητα δίτροχα και κωλοβαράνε στην σέλα, και μας τα πρήζουν να τα πάρουμε και εμείς, για να γίνουμε πιο πολύ ανάπηροι.

Μετά έχουμε την χρήση του κινητού γιατί δεν μπορούμε να βρεθούμε ας πούμε από κοντά να τα πούμε, την χρήση της τηλεόρασης γιατί δεν μπορούμε να πάμε εμείς εκεί που δείχνει η τηλεόραση να τα δούμε και να υπάρξουμε οι ίδιοι, γιατί είμαστε ανάπηροι. Ευτυχώς η τεχνολογία μας σώζει όπως καταλαβαίνουμε, ειδήσεις, εκπομπές, αναλύσεις κλπ, όλα για εμάς τους ανάπηρους.

Πολλαπλές αναπηρίες. Άρρωστοι στα πόδια, εξασθενημένοι στα πνευμόνια, το δε μυαλό εντελώς αλάδοτο. Όσο για την καρδιά μας, αυτήν την ξεχάσαμε στην εξεταστική, στο γραφείο, στο σπίτι κάπου κοντά στο καλοριφέρ, στα ευρώ.

Λοιπόν εκτός από όλους εμάς τους ανάπηρους που πολύ λειψά και συνοπτικά ανέφερα υπάρχουν και εκείνοι οι γαμάτοι τύποι, τα λαμόγια, που δεν φαίνονται καθόλου, είναι πως να το πούμε, αόρατοι. Ενώ αν το ψάξουμε στα στοιχεία, σίγουρα θα τους βρούμε σε ένα ποσοστό που ονομάζεται επίσημα ανάπηροι – και καλά ... δεν βλέπουν, δεν έχουν πόδια, είναι πολυτραυματίες, είναι σακατεμένοι από κανά κινούμενο κουτί κοκ – παρόλα αυτά δεν θα τους δούμε πουθενά.

Κακεντρεχείς μαζί μας, κάποιοι θα πουν ότι τους θάψαμε στα σπίτια τους, στα κρεβάτια τους, στα δωμάτιά τους (όσοι έχουν) στα καροτσάκια τους, γιατί τα πεζοδρόμια τα καταλάβαμε, τα ασανσέρ τα γεμίσαμε και τα χαλάσαμε, τον αέρα τον μολύναμε, εμείς, οι ανάπηροι, οι ηλίθιοι, οι εγκληματίες. Και για αυτό δεν τους βλέπουμε.

Καμία σχέση. Αυτό το ποσοστό, κάθε στιγμή πετάει γύρω μας, αόρατο, αθόρυβο, με το μυαλό του να ονειρεύεται τα δάση, τους ανθρώπους, τα φώτα, την κίνηση ....