Επειδή είναι κρίμα να πελαγοδρομούμε ανάμεσα σε άσχετα θέματα και να πλασάρουμε την "πραμάτεια" μας σε λάθος "αγορές", με αποτέλεσμα να ψάχνει κανείς κάτι από το παρελθόν και να μην το βρίσκει, γιατί... που να φανταστεί ότι μια άποψη για τον ρατσισμό ήταν φιλοξενούμενη(?) σε topic για λάστιχα ή μια άποψη για την αναγκαιότητα ή μη της θρησκείας ήταν κρυμμένη σε ένα topic για μουσική..., ανοίγω λοιπόν αυτό το θέμα για όσους λυσσάνε για φιλοσοφικές συζητήσεις (μαζί μ' αυτούς κι εγώ), με την ελπίδα ότι μ αυτό τον τρόπο θα επισκεφθούμε μια άλλη άποψη και τελικά θα εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας, δίνοντάς μας την δυνατότητα να δούμε τα πράγματα και με μια δεύτερη ή τρίτη ματιά...
Ποιοι είμαστε;
Γιατί και πως βρεθήκαμε στον κόσμο;
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;
Υπάρχει θεός;
Από που προήλθε το σύμπαν;
Είναι ο άνθρωπος ανώτερο πλάσμα σε σχέση με τα άλλα ζώα;
...είναι μερικά από τα ερωτήματα που από τα βάθη της ιστορίας απασχολούσαν τους ανθρώπους και συνεχίζουν να τους απασχολούν - όλο και λιγότερο βέβαια αφού η ταχύτητα της ζωής και ή έλλειψη προσωπικού ελεύθερου χρόνου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους αναζητήσεις...
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δώσουμε απάντηση, ο καθένας με το δικό του τρόπο και τη δική του οπτική...
Y.Γ. (24/11/2009) Μια εβδομάδα αργότερα παρατήρησα ότι, εντελώς συμπτωματικά η ημέρα που ανάρτησα το θέμα (19/11/2009) ήταν η παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας: http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=...
Προσωπικά δεν είχα καμία πρόθεση να θέσω ζητήματα θρησκείας απ' αφορμή τη μουσική σου κατάθεση. Δεν είμαι "θρησκευόμενη". Απλά προσπαθώ με τις φτωχές μου προσλαμβάνουσες να αντιληφθώ που πατάω και πού βρίσκομαι στον κόσμο. Η μουσικές κραυγές του Κρόνου σου άκισαν τη φιλοσοφική μας διάθεση και δεν βλέπω καμία ασχετοσύνη ανάμεσα στα θέματα που θίξαμε.
Πιστεύω, πως γενικά, όπου πλατιάζουν οι συζητήσεις, υπάρχει κάποιος λόγος που πλατιάζουν. Κι αυτό δεν είναι κακό. Επίσης κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, τα θέματα που θέτεις για συζήτηση εδώ, ανοίγουν μια κουβέντα χαωτική. Πολύ προσεκτικά τα συνέλλεξες από τις κατά καιρούς συζητήσεις μας κι αυτό δείχνει, ότι αν μη τι άλλο είσαι καλός αναγνώστης τους. Όμως, εκεί που τα βρήκες είχαν λόγο ύπαρξης. Προσωπικά προτιμώ να μιλάω για τα θέματα που βάζεις, μόνο όταν θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη να τα επικοινωνήσω, όπου εφάπτονται συγκεκριμένα κι όχι σαν δήλωση με τελεία και παύλα και μάλιστα εφ' όλης της ύλης.
Έπειτα εμείς οι "αλαφροΐσκιωτοι" πιστεύουμε στην αλληλουχία της μουσικής, των αστρικών αποστάσεων και της καθημερινότητάς μας. Πόσο off topic μπορεί να ήταν αυτό με την μουσική σου; Αυτά τα πολύ λίγα από μια "λυσασμένη", που μάλλον έχει την εμμονή να βεβηλώνει συζητήσεις με άσχετα σχόλια.
Απλά για να αποτίσω τιμή στην ενότητα που άνοιξες...
IMHO θέτεις ένα μπαράζ ερωτημάτων του τύπου "πάρτε τα όλα δικά σας", το δικαιούσαι ίσως μετά από τις παρεκβάσεις στο άλλο θέμα, αλλά αλήθεια υπάρχει τέτοια όρεξη σε ένα ποδηλατικό forum; Πραγματικά θα ήθελα να το διαπιστώσω...
Απαντήσεις:
1. Είμαι ο i.alli.ellatha.
2. Βρέθηκα για να κάνω ποδήλατο, βρέθηκα χωρίς ποδήλατο αλλά έμαθα στη συνέχεια.
3. Κια να υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αφού εκεί δεν υπάρχουν ποδήλατα δεν έχει σημασία.
4. Όχι, γιατί αν υπήρχε θα είχαμε παντού ποδηλατόδρομους.
5. Από μια ρόδα ποδηλάτου προήλθε. Η ρόδα εξελίχθηκε κβαντικά σε σύμπαν (η πιθανότητα του απίθανου). Τα ουράνια σώματα αποτελούν κβαντικοποίηση της επίπεδης ρόδας στις επόμενες διαστάσεις (καλά ε, δεν παίζομαι).
6. Φυσικά είναι ανώτερο. Αφού είναι το μόνο είδος που κάνει ποδήλατο.
:-Ρ
...+1000000...αριστουργηματικες μερικες απο τις φρασεις σου...thank u!!!
Ααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα :):):):):)
Δεν ξερω ποιοι ειμαστε και που παμε,το σιγουρο ειναι οτι καποιοι στους δρομους δεν εχουν το Θεο τους,την ιδια στιγμη που αλλοι[συνηθως εμεις],εχουμε Αγιο!!!
Αφιερωμενο εξαιρετικα στην κλωσα που παραλιγο να με κανει μαρμελαδα σημερα το πρωι...
Royaloak, δεν ένοιωσα καμιά βεβήλωση...
Οι χαοτικές καταστάσεις κατ' εμέ είναι περισσότερο φυσιολογικές απ' αυτές που βρίσκονται κατ' επίφαση σε τάξη...
Ο λόγος που άνοιξα αυτό το θέμα είναι για να νοιώσουμε όλοι περισσότερο ελεύθεροι κι όχι να βρισκόμαστε συνεχώς με υποσυνείδητα αισθήματα ενοχής, μήπως και βγούμε off topic... Είναι η ευρύτητα του θέματος, δηλαδή, που σου παρέχει περισσότερη άνεση για πλάτειασμα, χωρίς δισταγμούς...
Τίποτε άλλο...
Σε παρακαλώ, πες μας λίγο περισσότερα για το ότι δεν είσαι "θρησκευόμενη", ας πούμε...
i.alli.ellatha, έχεις λάθος ψευδώνυμο... Θα 'πρεπε να λέγεσαι to.allo.pothilato
god saved the bike, πρόσεχε λίγο παραπάνω... Σε θέλουμε ζωντανή...
Chrispi & god saved the bike, διαβάστε αν θέλετε αυτό: http://www.skepdic.gr/Entries/Alpha/astrologia.htm
Φιλε μου η κλωσα απο μονη της δεν προκαλει προβληματα και καλως υπαρχει.
Μια κλωσα στο τιμονι ομως,κακως κραταει τιμονι.
Αν εχει λυκοπιασμα και δεν μπορει να κοιταξει πριν αλλαξει λωριδα,καλυτερα να αφησει το τιμονι.Οποιουδηποτε οχηματος.
Δεν εννοω μονο τα αμαξια η τις μηχανες,ακομα και στο ποδηλατο κατα τη γνωμη μου δεν μπορεις να καβαλας και οποιον παρει ο χαρος!
Δυστυχως ζουμε στη χωρα που το διπλωμα αντικατοπτριζει την οικονομικη ευημερια και οχι την ποιοτητα των γνωσεων που αποστηθιζουμε για να εφαρμοσουμε μετα,εαν σταζανε παραπανω οι οδηγοι,μπορει να επαιρναν και διπλωμα τριαξονικου.
Αληθεια,εχουμε αναρωτηθει ποτε ποσο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ πρεπει να εισαι οταν οδηγεις 1.5 τονο οχημα?
Ελεγχουμε πληρως την κινηση μας σε ολα τα σημεια του οδοστρωματος ακομα και στη μεγιστη ταχυτητα-ορια μαγκιας- ουτος ωστε οταν χρειαστει να φρεναρουμε ακαριαια στην περιπτωση ενος απροοπτου?
Εχουμε συναισθηση οτι οταν προσπερναμε ενα προπορευομενο οχημα εχουμε την πληρη ευθυνη για την οποια στραβοτιμονια κανει για να αποφυγει ενα εμποδιο?
Αν η απαντηση στα παραπανω ειναι ΟΧΙ,τοτε εμμενω στον σεξιστικο χαρακτηρισμο των γηραιοτερων απο εμενα,'τραβατε στις κουζινες σας!'.
Λυπαμαι που εχω γινει τοσο απολυτη,αλλα με τοση ανευθυνοτητα στους δρομους,αν ηταν στο χερι μου,θα εκοβα χερια προκειμενου να γλιτωσουν ζωες 'αδυναμων' χρηστων πεζοδρομιων και οδοστρωματων.
Γιατι το να κυκλοφορεις με ποδηλατο στην Αθηνα,θελει πολυ θαρρος,οχι γιατι ειναι κατι δυσκολο,αλλα ειναι πολυ ευκολο για τους υπολοιπους να αποκτησουν το πολυποθητο ροζ κωλοχαρτο!
Ξανα-κλωσες!
Elderly,χιλια συγγνωμη για το off topic,αλλα τα ειδα ολα και ειμαι ακομα συγχυσμενη...Mε καταλαβαινεις,i know :)
Θα ηθελα να σας παροτρυνω προς συζητηση της μεγιστης εκφρασης (για μενα)
του τρισμεγιστου νικολα ασιμου (παλι για μενα) "απολολωτες ημεθα απ'την αγελη"...
Αραγε εμεις οι ποδηλατες ειμαστε 'ξεχωριστοι' η ειμαστε 'μαζα' κι εμεις???
καλέ μου Tomac. Μόνο "ξεχωριστοί" δεν είμαστε κι αυτό επιβεβαιώνεται, αν κάτσεις και το ψάξεις λίγο παρά πάνω... Όμως και μάζα δεν είμαστε, απλά γιατί κανένας δεν είναι μάζα όσο κι αν φαίνεται να είναι μάζα!!!
Αλλά κι ο Άσιμος, που ήταν "ξεχωριστός", κι επειδή του είχα κι εγώ μια κάποια αδυναμία, όχι τόσο για τις μουσικές του, αλλά γιά τα πολύ απλά κι αυθόρμητα, για εκείνα τα καθόλου μεγαλόσχημα, που έκανε γύρω μας και σφήναρε μ' αυτά την ρουτίνα μας και ήταν πιο επαναστατικά απ' ό,τι μπορούσε κανείς να ελπίζει (τότε μας είχανε σακατέψει κάτι πολιτιστικοί σύλλογοι σφραγίδες, με κάτι επαγγελματίες εκπολιτίζοντες που έφεραν τη βούλα της εφημερίδας της κυβερνήσεως) κι αυτός στην ουσία δεν άντεξε την "ξεχωριστή" του ταυτότητα...αν στ' αλήθεια ήταν ξεχωριστή...
Κι έρχομαι και ξανάρχομαι στις Μαριονέττες του Χάϊνριχ φον Κλάϊστ. Όποιος έχει συνείδηση της μεγαλωσύνης του είναι τελειωμένος!!!
"Τελειωμένος" είτε απ' το ρήμα "τελειώνω", είτε απ' το ρήμα "τελειούμαι". Δεν έχει σημασία, μια και για τις δύο περιπτώσεις μέλλον δεν υπάρχει, εκτός απ' αυτό της πορείας προς το τίποτα...
Διαβάστε το, είναι ένα μικρό βιβλιαράκι, που έχει βγάλει η ΑΓΡΑ, κάτι χρόνια πίσω...Ένα μικρό συγκριτικό δοκίμιο του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, βασισμένο στην κίνηση ενός ανδρείκελου κι ενός χορευτή και τον ρόλο της συνείδησης σ' όλα αυτά...
Προσωπικά το έχω κάτω απ' το προσκεφάλι μου εδώ και χρόνια...Εξαιρετικός φιλοσοφικός μπούσουλας...
Σας χαρίζω και τους στίχους του Γκανά:
O MONOΣ
O μόνος, μόνος περπατά
και μοναχός κοιμάται
για δυό πονάει κι αγαπά
για τέσσερις θυμάται.
O μόνος, μόνος του κερνά
και πίνει στην υγειά του,
σαν δυό πλαγιάζει και ξυπνά
στην άδεια αγκαλιά του.
O μόνος, μόνος δεν μπορεί
και άλλον δεν αντέχει,
ο πόνος του οπλοφορεί
και άδεια δεν έχει.
O μόνος, μόνος του μιλά
και μοναχός δειπνάει,
τη νύχτα ψάχνει για δουλειά
τη μέρα ξενυχτάει.
Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
ντρέπεται που ‘ναι μοναχός
και στη χαρά φαλτσάρει
Όταν με φτιάξει το κρασί
το κέφι όταν σκορπιέται
ντρέπομαι εγώ να τραγουδώ
κι αυτός να μη μιλιέται
Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι
αυτα τα δυο τραγουδια πρεπει καποια στιγμη να γινουν ενα :):):)
Aγαπημενα...
το βλέπεις κι εσύ το μόνος μέσα σε όλους μαζί, που είμαστε στην ουσία;
γιατι οταν καποιος μπορει και ζει μονος του πιστευω πως την εχει βρει την ακρη μεσα του και με τον εαυτο του ... οπως επισης και οταν καποιος διασκεδαζει μονος του η οταν παει διακοπες μονος του πιστευω πως ουτε ντρεπεται ουτε σκυβει το κεφαλΙ... και οπως λεει και ενας φιλος μου ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΚΥΦΤΕΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΙ...
Επ ευκαιριας των παραπανω στιχων,ειναι καλο να ξεκαθαριστει η διαφορα μονου και μοναχικου..
Το να εισαι μονος,ειναι μια φυσικη κατασταση την οποια βιωνουμε ολοι οι ποδηλατες καθημερινα,αφου μονοι μας καβαλαμε,μονοι μας τσουλαμε,μονοι μας κανουμε πεταλι..
Τα δυο τραγουδια αναφερονται στη μοναξια ως τροπο ζωης.
Το να εισαι μονος καποιες στιγμες,το να μη μιλας πολυ παντα,το να μενεις χωρις καποιον αλλο,το να διαβαζεις σε μια καφετερια το βιβλιο σου ενω διπλα σου ειναι μια τεραστια παρεα που φωναζει,ειναι απλα μια διαφορετικη εκφανση της ιδιας πραγματικοτητας,μια επιλογη.
Η μοναξια ομως και ο μοναχικος ανθρωπος,ειναι κατι διαφορετικο,νομιζω οτι καποιες φορες ο ιδιος ο μοναχικος
ανθρωπος δεν προσπαθει αρκετα να επικοινωνησει με τους διπλανους του,μονοι μας ειμαστε ολοι και το ξερουμε,ομως μια κουβεντα,μια σκεψη,ενα χαμογελο,μπορεις να ανταλλαξεις με καποιον διπλα σου καποια στιγμη της ημερας...
Φυσικα και ειμαστε μονοι και ΠΡΕΠΕΙ να ειμαστε μονοι με τον καθρεφτη απεναντι μας καποιες φορες,ομως η μοναχικοτητα εαν μετατραπει σε πληρη αντικοινωνικοτητα καθε στιγμη της ημερας,αποκτα μια 'αρνητικη' χροια...
Φυσικα τιποτα απο τα δυο δεν ειναι ντροπη...
Παντως μαζα δεν ειμαστε,ποσο μαζα μπορει να νιωσει ενας ανθρωπος που ξερει οτι στα δυσκολα,παλι μονος του θα κολυμπησει?:)
Πολυ ωραιο θεμα...
απλα πιστευω οτι αν καποιος μπορει να περασει ομορφα με την παρτι του οπου κι αν ειναι οτι κι αν κανει ειναι μεγαλο προταιρημα... Τωρα για την 'μοναχικοτητα πιστευω οτι τις περισσοτερες φορες ειναι επιλεκτικη η θεμα τυχης... Δεν θελω να πιστεψω οτι υπαρχει ανθρωπος που δεν κανει με κανεναν και κανενας δεν κανει μ'αυτον...
Μόνοι με όλους μαζί!
Από παλιά με απασχολούσε η ποδηλατική μοναχικότητα. Κάποτε είδα ένα βίντεο από Ολλανδία -με άπειρους ποδηλάτες σε κεντρικό δρόμο- αμέσως το φιλοσοφικό ερώτημα επανήλθε: αν ήμουν στην Ολλανδία θα ήμουν "μοναχικός ποδηλάτης"; Η λογική ενεργοποιήθηκε: αυτό που ειπώθηκε δηλαδή - άλλο μοναχικότητα άλλο μοναξιά.
Οι έννοια της μοναξιάς έχει ένα υποκειμενικό χαρακτήρα κατά πολύ ισχυρότερο από τον αντικειμενικό (αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω σου). Είναι δυνατό ένας μοναχικός να μην αισθάνεται καθόλου μόνος, όπως είναι δυνατό και το αντίστροφο, κάποιος μέσα στο πλήθος να βιώνει μοναξιά. Οι αριθμοί έχουν τη σημασία τους για άλλα πράγματα, όχι για το τι βιώνουμε ο καθένας. Αυτό ισχύει για όλες τις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις.
Για όλα αυτά, το ποδήλατο έχει και ακόμα ένα προτέρημα: σε βάζει στην οπτική των σχέσεων. Σχέσεων με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με όλα. Μια άσκηση, όχι μόνο για το σώμα αλλά και για το μυαλό!
http://www.youtube.com/watch?v=pudOFG5X6uA
νομίζω τα παραλέτε.... (για τις αρετές ΜΟΝΟ του ποδηλάτου)
αφιερωμενο στον elderly biker... http://www.youtube.com/watch?v=PHtxf-NOmAo...
soul birds of a feather flock together...
και τι τραγούδι...
Εύγε!!
"Και μαζί και μόνος, πάλι νοιώθω μόνος
και μαζί και μόνος, ίδιος είν' ο πόνος"
Και....
"Μην μου μιλάτε, αφήστε με μόνο μου
εγώ παρέα θα κάνω με τον πόνό μου (δις)
έχω μαράζι στην καρδιάαααα, ...έχω μαράζι στην καρδιάαα"
και τέλος....
"Ασ'τον τρελό στην τρέλα του....." (σκέτο!!!!! ....γιατί μεράκλωσα τώρα!!!!)
Αγαπητή chrispi, σε ευχαριστώ!
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αρκετά παράξενος και δυσνόητος, ακόμη κι αν λάβουμε υπ' όψη μας μόνο τους νόμους της φυσικής, της χημείας και της κβαντομηχανικής (βλέπε: μαύρες και λευκές τρύπες, pulsar, qwasar, ύλη και αντιύλη, ελαστικότητα του χωροχρόνου, διπλή υπόσταση φωτονίου και ηλεκτρονίου κ.α.), χωρίς να χρειάζεται να τον στολίσουμε με επιπλέον μεταφυσικά στολίδια...
Μου θύμισες λοιπόν, ένα ατμοσφαιρικό ποίημα της Marina Katys που είχα διαβάσει στο βιβλίο ενός Ρώσου (Igor Novikov) για τις μαύρες τρύπες... Έψαξα τα βιβλία μου και το βρήκα... Στο αφιερώνω κι εγώ λοιπόν...
"Μέσα στο αχανές Σύμπαν τ' άστρα χάνονται
Η νύχτα είναι ατέλειωτη...
Μόνο ένας παγερός, μαύρος άνεμος
ταράζει τα ουράνια με το λευκό του φτερούγισμα
που δημιουργείται
από τους λιγοστούς παλμούς ενός παιδιού,
αμέσως μόλις άρχισε να νοιώθει τον εαυτό του,
από τον κόσμο, τ' άστρα, τους αιώνες,
τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο του κάθε πράγματος,
το τέλος της ζωής,
το αχανές του ουρανού...
Κανένας πια δεν θά'ρθει ποτέ να μετρήσει
αυτά τα φτερουγίσματα που ο κόσμος περιέχει -
εκείνα τα συντρίμμια φωτός στην άβυσσο...
Η νύχτα είναι ατέλειωτη...
Κι ενώ το παιδί κοιμάται,
καινούργιοι γαλαξίες και άνθρωποι γεννιούνται
και αστέρια γεννιούνται...
Ανθίζουν και μαραίνονται
ενώ αυτό ακόμα κοιμάται
φωλιασμένο σ' ένα ταραγμένο ιστό φωτός,
υφασμένο από μακρινά, νεκρά αστέρια...
Και τι μένει εκεί όταν ο άνθρωπος έχει φύγει;
Μόνο αυτό το φτερούγισμα,
αυτή η δέσμη από παιδικά βλέμματα
που σπιθίζουν μέσα στο παγωμένο σκοτάδι..."
Συμφωνώντας με τον διαχωρισμό της Σοφίας, θα ήθελα να πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι, η μοναξιά ή το αντίθετό της είναι αυταπάτες... Η μόνη πραγματική κατάσταση που υφίσταται είναι η μοναχικότητα...
elderly, πολυ ατμοσφαιρικο το ποιημα, οντως...και παγωμενο, μππρρρ!!!
...εγω παλι δε θα συμφωνησω σε αυτο που λες, πως το το αντιθετο της μοναχικοτητας ειναι αυταπατη...πως ειναι δυνατο να ειμαστε μονοι εστω και μια στιγμη οταν τα παντα συνδεονται και ειμασταν, ειμαστε και θα ειμαστε αναφαιρετο κομματι αυτου που υπαρχει...θα ελεγα οτι μαλλον ζουμε τη ψευδαισθηση του διαχωρισμου και της ατομικοτητας μας παρα το αντιθετο...
@god save, περαστικουλια απο την τρομαρα που εφαγες, νομιζω οτι συμβαινει σε ολους τους ποδηλατες απο καιρο σε καιρο... να πω κι εγω να προσεχεις περισσοτερο και να σκεφτεις μηπως βγαλεις το ακουστικο που εγραφες καπου οτι φορας οταν κανεις ποδηλατο :)...δυστυχως, στην Αθηνα δε μας πολυπαιρνει να ποδηλατουμε ανεμελα, οπως θα θελαμε...
Με χαροποιεί ιδιαιτέρως Elderly biker η δημιουργία ενός χώρου αφοσιωμένου στην κατάθεση ιδεών σε σχέση με αυτά για τα οποία συνήθως αποτυγχάνουμε να μιλούμε. Ελπίζω όλοι όσοι συμμετέχουμε να κατορθώσουμε, έστω και λίγο, να ξεγελάσουμε τη λύσσα μας.
Παρά το γεγονός ότι αντιλαμβάνομαι τους δισταγμούς αυτών οι οποίοι αρνούνται να μπουν σε μια φιλοσοφικού χαρακτήρα συζήτηση απαντώντας σε μια σειρά σταχυολογημένων ερωτημάτων, θα επιχειρήσω να πράξω ακριβώς αυτό. Σέβομαι τη δυσθεώρητη πολυπλοκότητα των θεμάτων τα οποία αποπειρόμαστε να θίξουμε και τη βέβαιη δυστροπία που πρόκειται να επιδείξουν προς κάθε απόπειρα συντεταγμένης προσέγγισής τους από μέρους μας αλλά ταυτόχρονα εκτιμώ βαθύτατα την αποτελεσματικότητα της μεθοδικής εφαρμογής του νου μας στα πράγματα. Θεωρώ δε πως εάν αυτό με το οποίο κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι εδώ είναι ένα νοηματικό χάος, τότε δεν θα έχουμε επιτύχει τίποτα λιγότερο από το να σταθούμε εντυπωσιακά τυχεροί έχοντας εντοπίσει άμεσα τον πραγματικό μας στόχο – μόνο πίσω από τη σκληρή και αφιλόξενη ύφανση ενός πράγματος όπως ο λαβύρινθος που συνιστούν οι εντυπώσεις μας για τον Κόσμο μπορούν να βρεθούν οι πολυπόθητες απαντήσεις, οι οποίες μάλιστα, κατά πάσα πιθανότητα και πράττοντας κατά την προσφιλή τους συνήθεια, θα εμφανιστούν ως ακόμα πολυπληθέστερες και οξύτερες ερωτήσεις. Ανατέμνοντας το χάος θα βρούμε τους ιστούς της τάξης που κρύβεται από πίσω του, μόνο και μόνο για να τη δούμε και αυτή να καταρρέει με τη σειρά της, λίγές διερευνητικές τομές αργότερα.
Και με το θάρρος και την (προσποιητή) αφέλεια ενός μπόμπιρα ο οποίος απαντάει σε ερωτηματολόγια φίλων του επειδή ασφαλώς έχει πλάκα αλλά κυρίως, για να τους γνωρίσει καλύτερα και να αρχίσει να μαθαίνει, άθελά του, ότι κάθε ένας είναι τελικά το άθροισμα των μερών του(;), ξεκινώ.
Ποιοι είμαστε;
Το πρόβλημα της ταυτότητας. Ένα πρόβλημα το οποίο συνδέεται άρρηκτα με τη δυνατότητα παραγωγής Σκέψης και την πλατφόρμα την οποία αυτή χρησιμοποιεί για να δομηθεί, τη Γλώσσα. Εάν το στοιχείο αυτό, ήτοι, η ύπαρξη της ανθρώπινης διάνοιας, μπορούσε με κάποιο τρόπο να παραβλεφθεί, η ίδια η ερώτηση θα έπαυε να υφίσταται. Η αίσθηση της ταυτότητας την οποία βιώνουμε ως ανθρώπινα όντα, εδράζεται στην υποκειμενικοποίηση του αντικειμενικού κόσμου, αυτήν η οποία συντελείται μέσα στο νου μας καθώς τα ερεθίσματα με τα οποία τον τροφοδοτούν τα αισθητήρια όργανά μας υπόκεινται επεξεργασία η οποία είναι πάντοτε και εξ ορισμού ατελής, ούσα πλήρης λογικών ασυνεχειών και άσχετων, περιττών προσωπικών εντυπώσεων. Το πρόβλημα της ταυτότητας είναι αναπόδραστα εγκλωβισμένο στην ανθρώπινη κατάσταση – δεν θα μπορούσε να τεθεί έξω από αυτήν καθώς οι συνθήκες δημιουργίας του ικανοποιούνται μόνο μέσα στο νου ενός πλάσματος το οποίο έχει απομακρυνθεί από την ζωώδη κατάσταση, εκπροσωπώντας ένα είδος που δεν ορίζεται από τους περιορισμούς τους οποίους το περιβάλλον επιχειρεί να επιβάλλει πάνω του αλλά αντιθέτως, παρεμβαίνει δυναμικά σε αυτό και το αλλοιώνει, πασχίζοντας να το φέρει στα μέτρα του. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ο ανθρώπινος πολιτισμός, ένας ανοιχτός, βίαιος, θαυμαστός διάλογος μεταξύ ημών και του Κόσμου, η προσπάθειά να τον κατακτήσουμε, με δύο βήματα, σε δύο χρόνους: αρχικά χρηστικά, υλικοτεχνικά και εν συνεχεία νοηματικά.
Βάσει όλων αυτών, θα έλεγα πως το πρόβλημα το οποίο τίθεται ρωτώντας «ποιοι είμαστε;» δεν μπορεί να απαντηθεί σε σχέση με το ευρύτερο σύνολο των πραγμάτων στο οποίο υπαγόμαστε. Νομίζω πως πρόκειται για ζήτημα εσωτερικό, ανθρώπινο, όχι του ιδίου επιπέδου με τα θεμελιώδη ζητήματα της ύπαρξης (αν και εδώ ενδεχομένως να βρίσκομαι σε σύγκρουση με τα προαναφερθέντα, καθώς, όλα τα πράγματα για τα οποία κάνει λόγο ο άνθρωπος αξιολογούνται από τον ίδιο, από το θνητό, πεπερασμένο μυαλό του – το οποίο, πόσο ακριβές μπορεί ποτέ να είναι σε σχέση με μια αντικειμενική ιεράρχηση των προβλημάτων, ή, ακόμα κρισιμότερο, είναι κατ’ ανάγκη τα πράγματα ιεραρχημένα στο σύμπαν ή μήπως αυτό υφίσταται ως ένα συνεχές αδιαίρετο όλον; Χρειάζεται προσοχή εδώ). Εν πάση περιπτώσει, η ταυτότητα αφορά τον άνθρωπο, είτε σε ατομικό, μοναδιαίο επίπεδο, είτε ως είδος. Προσωπικά βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρουσα την ανίχνευση της δεύτερης περίπτωσης, αυτής του είδους. Η έννοια της ταυτότητας του ανθρώπου λαμβάνει νόημα στο επίπεδο της διαμάχης στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα, του διαλόγου εάν θέλετε στον οποίο βρισκόμαστε με τα Πράγματα, της μεγαλειώδους αυτής διαδικασίας ωρίμανσής και της επακόλουθης κατανόησης όλων και συνθετότερων στοιχείων του παιχνιδιού στο οποίο συμμετέχουμε. Πιθανόν, στο μάλλον εξαιρετικά μακρινό μέλλον, να μπορέσουμε να ψιθυρίσουμε όλοι μαζί μια κάποιου είδους απάντηση ως προς το «ποιοι» είμαστε.
Κάνοντας μια απόπειρα να αποστασιοποιηθώ από το επιμέρους και επιθυμώντας να κινηθώ προς το γενικό, θα επαναπροσδιόριζα το ερώτημα και θα έλεγα «Τι είμαστε;» Και καθώς δίχως τη διάνοιά μας είμαστε κοινά θηλαστικά, κακά εξοπλισμένα και δυσπροσαρμοστικά, το πραγματικό ερώτημα είναι «Τι είναι ο Λόγος;» Από τι αποτελείται και πως λειτουργεί ο μηχανισμός που γουργουρίζει μέσα στα κεφάλια μας; Είναι κοινοί ιστοί που απλώς νοσούν έχοντας προσβληθεί από τον εξωγήινο ιό του Burroughs; Υπάρχει όριο στην αντιληπτική τους ισχύ; Γιατί σκεπτόμαστε, εάν όχι μόνο για να τιθασεύσουμε το περιβάλλον μας και να εξασφαλίσουμε την κυριαρχία του είδους μας; Τι είναι η ποίηση, η ζωγραφική, η μουσική; Τι είναι εάν όχι κοινωνοί συναισθημάτων, εξελιγμένοι μέσω της παρόδου χιλιάδων ετών, ικανοί να συνδέουν αγνώστους με άθραυστους δεσμούς; Γιατί έχουμε την ανάγκη να τείνουμε το χέρι μας προς το διπλανό μας;
Εδώ θα διακόψω ώστε να τοποθετηθούν και άλλοι. Θα συνεχίσω με το υπόλοιπο «ερωτηματολόγιο» εν ευθέτω χρόνω. Ευχαριστώ για την υπομονή σας. :)
Καλώς ήρθες στην παρέα...!
Πολύ σωστά διέκρινες τη διαφορά του "ποιοι" με του "τι είμαστε"... Εγώ, χρησιμοποίησα το "ποιοι είμαστε" ως ρητορική έκφραση. Στην πραγματικότητα εννοούσα "τι"... Μόνο σε σύνδεση με την τελευταία ερώτηση (αν και κατα πόσον είμαστε ανώτεροι από τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη μας) μπορεί να πάρει τη χροιά του "ποιοι"...
Σε ο,τι αφορά τα ερωτήματα, έθεσα αυτά ως βασικά, αλλά στην πορεία μπορούν να γεννηθούν κι άλλα βεβαίως, όπως πολύ σωστά υπονοείς κι εσύ... Ο Wittgenstein είχε πει πολύ εύστοχα πως αν δεν υπάρχει απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει ερώτηση... Και πιστεύω πως "υπάρχουν" αμέτρητες ερωτήσεις που εμείς δεν έχουμε φανταστεί, λόγω της πεπερασμένης εγκεφαλικής μας λειτουργίας...
Πολύ σωστά αναγάγεις το λόγο ώς σημαντική δόμηση του εγκεφάλου αφού μέσω αυτού κατανοούμε τον κόσμο, στον βαθμό που μπορούμε, προς το παρόν... Άλλωστε και ο Noam Chomsky έχει μιλήσει για την εν τω βάθει δομή της γραμματικής, η οποία είναι κοινή σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, άρα ο λόγος προήλθε από την ίδια τη δόμηση του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα, μια αμφίδρομη αλληλεπίδραση ...
Πάμε λοιπόν στη απόπειρα προσέγγισης του είδους μας που κάνεις στην τελευταία παράγραφο.
Ύστερα από την ανακάλυψη του αλτρουϊστικού γονιδίου είναι εύκολο να καταλάβουμε ποιος είναι ο λόγος που τείνουμε το χέρι μας στο διπλανό μας. Η φυσική επιλογή ευνοεί να επιβιώσουν άτομα που συνεργάζονται, που είναι φίλοι, που αλληλοβοηθούνται, που έχουν κοινές ασχολίες, που διασκεδάζουν μαζί και αγαπιούνται. Κατά τη γνώμη μου - η οποία μπορεί και να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων - δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Η ιδιοτέλεια ενυπάρχει σε όλες τις πράξεις μας και η διαφορά είναι ότι, αλλού είναι συνειδητή και αλλού ασυνείδητη...
Πάντως δεν θεωρώ ότι έχουμε απομακρυνθεί από την ζωώδη κατάσταση όπως αναφέρεις κάπου. Η γνώμη μου είναι ότι η διαφορά του ανθρώπινου εγκέφαλου από των άλλων ζώων είναι μάλλον ποσοτική (σε αριθμό νευρώνων, συνάψεων κ.λ.π.) και δεν έχει γίνει εκείνο το ποιοτικό άλμα στην εξέλιξη της δόμησης και της λειτουργίας του, που θα μας ξεχώριζε πραγματικά από τα υπόλοιπα ζώα - άσε που έχω και τις αμφιβολίες μου για το αν και κατά πόσο ο εγκέφαλος μπορεί να είναι κριτήριο για την αξιολόγηση της αξίας ενός είδους...
Αυτά, προς το παρόν... Θα επανέλθω κι εγώ...
Αγαπητέ Elderly biker, σ’ ευχαριστώ για το καλωσόρισμα. Θα περιοριστώ στο σχολιασμό ορισμένων από τις επισημάνσεις σου καθώς έχω την εντύπωση πως έχουμε αρκετά ακόμα να πούμε σε σχέση με το τρέχον. Άλλωστε, όσο πιο σαφείς γίνουμε εδώ, τόσο ομαλότερη θα είναι και η επισκόπηση των υπόλοιπων ερωτημάτων.
Σε σχέση με τη γλώσσα, ναι, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ανεξαρτήτως γεωγραφικών διαφοροποιήσεων, εκφράζει (και μπορεί να δομηθεί με βάση) τις προϋπάρχουσες δομές του εγκεφάλου. Όπως με οξυδέρκεια παρατηρείς, η γλώσσα εξελίσσεται, μεγαλώνει και με μικρά βήματα «απαιτεί» και επιτυγχάνει τη διεύρυνση του νου, πληθαίνει δηλαδή τους πιθανούς συνδυασμούς μεταξύ των νευρώνων. Ο νους, με τη σειρά του, γινόμενος ολοένα και πιο πολυσχιδής και άρα ισχυρότερος, επιτρέπει, ευνοεί την ύπαρξη πλουσιότερων, ακριβέστερων γλωσσών. Και η διαδικασία επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Όχι όμως εις το άπειρο, υποπτεύομαι. Σε επίπεδο φυσιολογίας φαντάζομαι ότι κάπου η διεύρυνση αυτή εξαντλείται και το ανθρώπινο μυαλό, έτσι όπως το γνωρίζουμε σήμερα τουλάχιστον, αγγίζει τα αντιληπτικά του όρια. Ενδεχομένως μία ακόμα παρέμβασή της Εξέλιξης να ανατρέψει αυτόν το συσχετισμό;
Αναφορικά με την επόμενη παρατήρηση, βλέπω πως μέσω του «τι» επιστρέφουμε στο «ποιοι». Και πως προκύπτει αυτός ο κομψός κύκλος; Εάν η απάντηση στην ερώτηση που εξετάζει την κοινωνικότητά μας είναι «η δυναμική της τελευταίας ως εξελικτική επιλογή», η ισχύς της ως στοιχείο το οποίο μας ενώνει και δηλώνει πως η επιτυχία μας έγκειται (και κάθε φορά θα πρέπει να αναζητείται) στην συνεργασία μεταξύ των μελών του είδους μας, τότε, η ενεργή και παραγωγική κοινωνικοποίηση του ανθρώπου αποτελεί απαραίτητη συνθήκη για την ομαλή του λειτουργία ως μεμονωμένο άτομο. Η φυσική κατάσταση του Λόγου (της διάνοιας) είναι η ανεμπόδιστη, αδιάκοπη ροή του. Αυτήν εγγυάται ο υγιής άνθρωπος, ο φορέας του Λόγου, το «τι», προσδίδοντας νόημα στην ύπαρξή του μόνο όταν ειδωθεί ως κοινωνικά λειτουργικό ον, μέτοχος και άρα εκφραστής του Ανθρώπου, του είδους μας, του «ποιοι». Επιστρέφουμε στον πολιτισμό μας, στον γίγαντα των ιδεών τον οποίο ενδυναμώνουμε, όλοι μας, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σε αυτόν που μας δίνει δύναμη και στις πλάτες του οποίου στεκόμαστε και ατενίζουμε ένα μυστηριώδες, αινιγματικό μέλλον.
Κλειδί για την ισχυροποίηση των ως άνω αποτελεί η διάγνωσή σου, φίλε Elderly biker. Όλη σχεδόν(;) η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι ιδιοτελής. Το στοιχείο του εγωισμού, εγγενές σε όλους, συνιστά τη βάση της ανάπτυξης ενός ισορροπημένου ατόμου. Όταν βεβαίως τηρείται υπό έλεγχο και εκφράζεται ως αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός και δεν αφήνεται να διολισθήσει, μετατρεπόμενο σε τοξική αλαζονεία. Η προσωπική αίσθηση ισορροπίας της μονάδας, που επιτυγχάνεται από την χαλιναγώγηση της ενστικτώδους ιδιοτέλειας (εσωστρέφεια), συνδυάζεται με την ανάγκη για κοινωνική ένταξη και υπακοή στις επιταγές της Εξέλιξης (εξωστρέφεια) και εξασφαλίζει ένα σχήμα αρμονίας σε επίπεδο είδους, υπηρετώντας τα δισεκατομμύρια των επιμέρους τμημάτων του. (Αυτό βέβαια το σχήμα, εάν κριθεί αυστηρά κοινωνιολογικά, φαίνεται εξαιρετικά συντηρητικό, καθώς παραβλέπει την αξία της σύγκρουσης μέσα στις κοινωνίες, σε επίπεδο πάντοτε καθαρά ιδεολογικό, περιγράφοντας ένα σύστημα σχεδόν πλήρους υποταγής και εναρμόνισης με τις κυρίαρχες νόρμες. Ασφαλώς η συζήτηση εδώ είναι φιλοσοφική, και οι αναφορές μας στο ανθρώπινο είδος, τουλάχιστον οι δικές μου, προϋποθέτουν την κατάκτηση ενός ιδανικού – και εξ ολοκλήρου ιδεατού, προς το παρόν – διανοητικού μίνιμουμ, το οποίο, έχοντας καταστήσει εφικτή την επίλυση όλων των βασικών κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων, ασχολείται αποκλειστικά με τη μέγιστη βελτιστοποίηση της αποδοτικότητάς μας).
Ως προς την τελευταία παρατήρησή σου σχετικά με την αποστασιοποίησή του ανθρώπου από τη ζωώδη κατάσταση, νομίζω ότι θα επιμείνω στην αρχική μου διατύπωση, με τον εξής τρόπο. Θεωρώ πως η αναχώρηση από τη ζωώδη κατάσταση συντελείται τη στιγμή που α) δημιουργούμε ένα σύνθετο, συνεπή, δραστικό κώδικα επικοινωνίας, τη γλώσσα και β) αρχίζουμε να αναπτύσσουμε τεχνολογικό πολιτισμό και αποφασίζουμε να προσαρμόσουμε τα περιβάλλοντά μας στις ανάγκες μας. Αυτή καθεαυτή η δράση έχω την αίσθηση ότι αναδεικνύει τελικά τη διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώων σε διαφορά μεταξύ ποιοτήτων και όχι ποσοτήτων – φαιάς ουσίας πάντοτε, ύλης ικανής να παράγει σκέψη.
Εμείς, εξελισσόμαστε, αλλά όχι σε ατομικό επίπεδο – κατ' αντιστοιχία με τα ζώα, σε ό,τι αφορά το βιολογικό μας προφίλ, παραμένουμε ίδιοι με τους προγόνους μας, χιλίων, πέντε, δέκα χιλιάδων ετών προγενέστερους. Όταν όμως εστιάσουμε την προσοχή μας στο σύνολο του γένους, παρατηρούμε ότι οι αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί είναι τρομακτικές. Κανένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σήμερα δεν κινείται σε ένα περιβάλλον αντίστοιχο με αυτά τα οποία θα παρατηρούσαμε πριν από τρεις ή τέσσερις χιλιετίες και ως εκ τούτου, κανένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται σήμερα δε μπορεί να είναι ίδιος με οποιονδήποτε γεννήθηκε, έζησε και κινήθηκε σε τέτοιου είδους (και χρόνου) αλλότρια περιβάλλοντα. Οι κοινωνίες μας αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα παράγωγά τους – στην προκειμένη περίπτωση, εμείς.
Κάθε αιώνας που προστίθεται στην τραχιά, αιματηρή πορεία του Ανθρώπου, ακόμα και αυτοί που συνέστησαν τη μαύρη περίοδο του μεσαίωνα (και άλλες, πολλές), μας κάνει ισχυρότερους, πιο τολμηρούς, ικανούς να διαπραγματευόμαστε με ευοίωνους πλέον όρους την πορεία μας προς τα ίδια τα άστρα. Άνω θρώσκουμε και φαίνεται πως αυτό κάναμε πάντα, και τώρα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως η εποχή των πραγματικών θαυμάτων μόλις ξεκινά. Εάν υποθέσουμε ότι ακόμα και τώρα παραμένουμε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης, σύντομα και αναπόφευκτα (και αλίμονό μας), και αυτό πρόκειται να αλλάξει. Γενετική χειραγώγηση και μεταλλάξεις θα αποτελέσουν τη γραμμή που εμείς οι ίδιοι θα τραβήξουμε μεταξύ Ανθρώπου και του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου. Μάλιστα, αυτό ήδη αποτελεί αρκετά παλιά νέα. Το ζητούμενο είναι πόσο ακραία πρόκειται να εκφραστεί αυτή η αλλαγή και εάν θα μπορέσει να ελεγχθεί.
Κλείνοντας, σημειώνω ότι, κατά την αντίληψή μου, η μόνη περίπτωση κατά την οποία μπορεί να ειπωθεί πως η ανθρώπινη κατάσταση δε βρίσκεται σε διάσταση με τη ζωώδη αλλά είναι, στην πραγματικότητα, μέρος της, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι αυτές οι διαδικασίες που περιέγραψα πιο πάνω και στις οποίες εμπλέκεται ο άνθρωπος, είναι η δική του ζωώδης κατάσταση, με τη νόηση να αποτελεί για εμάς ό,τι τα κοφτερά δόντια και τα γαμψά νύχια για το λιοντάρι και τα γρήγορα πόδια για το λαγό. Πρόκειται νομίζω για ενδιαφέρουσα υποπερίπτωση.
Να κάνουμε τώρα ένα κιτ-κατ. :)
Μόλις τώρα παρατήρησα ότι, εντελώς συμπτωματικά η ημέρα που ανάρτησα το θέμα (19/11/2009) ήταν η παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας: http://www.nea-acropoli.gr/
Δεν ξέρω αν και είναι διασκεδαστικό να προσπαθώ να το μάθω.. Αν το μάθω πάντως θα είναι πολύ βαρετά εδώ...
Για τον ίδιο λόγο που βρέθηκαν και τα υπόλοιπα έμβια πλάσματα. Διαλέγει ότι απάντηση θέλει ο καθένας. Η αντίληψη μας είναι περιορισμένη από τα όρια του σύμπαντος μας και η αλήθεια είναι πολύ εκτεταμένη για να την αντιληφθούμε σαφώς. Οπότε απαντάει ότι θέλει ο καθένας ανάλογα φυσικά ...με το που βρίσκεται ;) .
Ναι.
Ναι αλλά όχι με την έννοια που του δίνουν οι θρησκείες και όχι απαραίτητα με το όνομα αυτό. Είναι η ενέργεια που παράγουν οι συνειδήσεις όλων των έμβιων πλασμάτων είτε είναι νοήμοντα είτε όχι. (Παράδειγμα: ακόμα και οι αμοιβάδες έχουν συνείδηση της ύπαρξης τους. Ξέρουν ότι είναι ζωντανές και κοιτάνε να επιβιώσουν).
Το κάθε πλάσμα από μόνο του είναι μέρος του θεού και όλα τα πλάσματα μαζί είναι ο θεός. Η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ. Για αυτό και υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Ποιο από όλα; Πάντως κανένα δεν προήλθε από το τίποτα. Το τίποτα είναι τίποτα, δεν υπάρχει και αφού δεν υπάρχει δεν μπορεί να παράγει κάτι. Υπάρχει απλά ως λέξη και όχι ως οντότητα.
Όχι. Η ενέργεια που παράγει η συνείδηση της ύπαρξης μας έχει την ίδια αξία με την ενέργεια που παράγεται από τις συνειδήσεις όλων των άλλων πλασμάτων, όλων των κόσμων και όλων των συμπάντων.
Ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι η "κορωνίδα της δημιουργίας", ( σε εισαγωγικά πάντα. Δημιουργία = όλος ο κόσμος, ότι μπορεί να παράγει ενέργεια, ορατός, αόρατος σε όλες τις μορφές του και σε όλα τα σύμπαντα). Είναι ένα μέρος αυτής. Συμβάλει με την ύπαρξη του στην ύπαρξη της. Και αυτή με την σειρά της συμβάλλει με την ύπαρξη της στην δική του.
Πρέπει να βάλω και τραγούδι;;
...
...welcome back!!
Εδώ; Που εδώ...;
Συμφωνώ...
Εδώ πρέπει να διευκρινήσω ότι η ερώτηση μιλάει για τον συγκεκριμένο θάνατο ενός συγκεκριμένου πλάσματος κι όχι για τον θάνατο ως γενικό φαινόμενο των έμβιων όντων...
Παράγουν ενέργεια οι συνειδήσεις; Και πως την εννοείς αυτή την ενέργεια;
Συμφωνώ... Όμως, η απάντηση είναι μισή...
Άντε πάλι, αυτή η ενέργεια που παράγει η συνείδηση(;;;;)
Δεν σε καταλαβαίνω!
Κι από μένα:
+1 στον Επίκουρο
+1 στον Διογένη
+1 στον Πυθαγόρα
+1 στον Κάρλ Μάρξ
+1 στον Δαρβίνο
+1 στον Αϊνστάιν
+1 στον Βίλχελμ Ράϊχ
+1 στον Όσσο
+1 στον ....
+1 ... ...
.. ... ...
..
Έτσι, για να τελειώνω γρήγορα κι εγώ...
Αγαπητέ Crafty Dog, απομόνωσα τις παραγράφους σου στις οποίες θα ήθελα να απαντήσω αφού στα υπόλοιπα λίγο πολύ συμφωνούμε...
Το εγωιστικό γονίδιο, πρωταγωνιστής σε μια υπόθεση όπου προσπαθεί να υποτάξει το περιβάλλον στις ανάγκες του δεν ξέρω τι τύχη μπορεί να έχει όταν αυτό το περιβάλλον είναι περιορισμένο στην κλίμακα που ζει, με συγκεκριμένες και απαραβίαστες παραμέτρους όπως είναι το οξυγόνο, μια μέση θερμοκρασία 0-40 βαθμούς Κελσίου, και η αλυσίδα της χλωρίδας και της πανίδας μέσω της οποίας διατρέφεται. Κρίνω ότι στο "πρωτόγονο" εξελικτικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται ακόμα ο άνθρωπος, καλό θα ήταν να προσαρμόζεται ο ίδιος στο περιβάλλον του παρά το αντίθετο. Για να είναι έτοιμος να προσαρμόζει τα περιβάλλοντα στις ανάγκες του εκτός από τις τεχνικές δυνατότητες για να το κάνει απαιτούνται και ασφαλιστικές δικλείδες για την επίδραση των ενεργειών του σε μεγαλύτερη κλίμακα. Πράγμα για το οποίο πιάνεται εντελώς απροετοίμαστος, προς το παρόν.
Όσο για τα γαμψά νύχια και τα κοφτερά δόντια που εκφράζει μέσω της νόησής του νομίζω πως είναι πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου... Έτσι ακριβώς κάνει, όταν είναι έτοιμος να χτυπήσει κάποιον αστεροειδή με πυρηνική βόμβα νοιώθοντας ότι απειλείται η ύπαρξή του... Αλλά και με όλα αυτά τα τερτίπια, τα ψέμματα και τις μικροαπατεωνιές της καθημερινότητάς του, που κρύβονται κάτω από το πέπλο των κοινωνικών συμβάσεων...
Ο άνθρωπος ανέκαθεν δεν ήθελε να αισθάνεται ότι ανήκει στο ζωικό βασίλειο και κατασκεύασε έναν ολόκληρο κοινωνικό κώδικα για να πετύχει να ξεγελάσει τον εαυτό του, με αποτυχημένα πολλές φορές αποτελέσματα. Έναν κώδικα που στο μεγαλύτερό του μέρος είναι υποκριτικός... Όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη βαθύτερη ουσία του είναι του, κάνει ο,τι μπορεί για να αλλάξει την εικόνα στον καθρέφτη... Αυτή η διαστροφή προέρχεται κατά μεγάλο μέρος από το ότι η κοινωνίες του χωρίζονται σε "χειραγωγούς" και "ακόλουθους", με συνέπεια, να διαιωνίζονται πολύ πιο εύκολα κάποιες καταστάσεις...
(Συνεχίζεται)
Σε αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο. Το ίδιο θα ήταν να αναρωτιέσαι "ποιοι είμαστε" σε έναν άλλον κόσμο και με εντελώς διαφορετικές προυποθέσεις;
Δεν γίνεται να συγκεκριμενοποιήσεις την ερώτηση. Τώρα είσαι άνθρωπος και ζεις σε αυτόν τον "Κόσμο", σε αυτό το σύμπαν και σε αυτόν τον χωροχρόνο.
Την ίδια αξία όμως θα είχε η ερώτηση σου αν ήσουν ένα οποιοδήποτε άλλο πλάσμα αυτού του κόσμου, ( δεν μπορείς να ξέρεις αν έχουν μεταφυσικές αναζητήσεις τα άλλα πλάσματα, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Μην αναγάγουμε την άγνοια μας περί αυτών των πλασμάτων σε αξίωμα), και την ίδια αξία θα είχε η ίδια ερώτηση αν ήσουν ένα οποιοδήποτε πλάσμα κάποιου άλλου κόσμου και σύμπαντος, με άλλη υλική μορφή.
Η ενέργεια πάντως πάλι θα υπήρχε αφού ενέργεια = ζωή.
Ζωή = ενέργεια.
H Ύλη και το Πνεύμα πάνε μαζί.
Η συνείδηση που έχουμε όλα πλάσματα ότι υπάρχουμε και ότι είμαστε εν ζωή είναι στην ουσία η συνείδηση που έχουμε ότι υπάρχουμε ως ενέργεια, ανεξάρτητα από την μορφή που έχει αυτή. Η ζωή αγαπάει την ζωή, γνωρίζοντας ότι είσαι ζωντανός, επιδιώκεις και να παραμείνεις σε όλα τα επίπεδα, επιδιώκεις δηλαδή να διατηρήσεις την Ενέργεια σου, και να την διαιωνίσεις όχι μόνον στο υλικό αλλά και σε όλα τα άλλα επίπεδα που συνάγουν την ύπαρξη σου. Αν π.χ ο στόχος της φύσης ήταν να επιβιώσουμε ως υλικές υπάρξεις μόνον, δεν θα είχαμε εξελίξει την σκέψη μας και ότι άλλο συναποτελεί την ύπαρξη μας.
Δεν θα είχαμε κανένα λόγο να το κάνουμε αυτό, γιατί θα σπαταλούσαμε πόρους για κάτι το οποίο θα ήταν εντελώς άχρηστο. Η Φύση άλλωστε μισεί και την σπατάλη.
Σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε κτλ. γιατί η Ζωή είναι κάτι παραπάνω από καρδιακούς παλμούς και αναπνοές. Είναι και όλα τα άλλα που παράγουν ενέργεια. Σκοπός της φύσης είναι να διατηρήσει την Ενέργεια της, να υπάρχει και να μην είναι "Τίποτα", δηλαδή κενό, δηλαδή αυτό που δεν υπάρχει.
Το "τίποτα", το ανύπαρκτο, το κενό, ( που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει όπως έχουν αρχίσει να υποψιάζονται τελευταία και οι επιστήμονες, αφού η φύση μισεί το κενό), δεν μπορεί να παράγει κάτι γιατί δεν υπάρχει ως οντότητα. Το τίποτα είναι τίποτα, δεν έχει συνείδηση κάποιας ζωτικότητας γιατί δεν έχει ενέργεια.
Υπάρχουμε γιατί είμαστε ζωντανοί και είμαστε ζωντανοί γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουμε, εξακολουθούμε να υπάρχουμε δε, ακόμα και όταν μεταβούμε στον σωματικό θάνατο, γιατί η Ενέργεια μας δεν χάνεται αλλά απλά μετατρέπεται.
Ούτε και η συνείδηση μας ουσιαστικά χάνεται, γιατί ακόμα και αν υπάρχει πιθανότητα να μην είμαστε "εμείς", ( εγώ, εσύ, αίσθηση της ατομικής ύπαρξης), έχουμε συνείδηση της γενικότερης ύπαρξης μας έστω και σε έναν πιο αόριστο βαθμό.
Αυτή η συνείδηση είναι εκείνη που διαιωνίζει και την Ενέργεια. Και η Ενέργεια αυτή καθεαυτή διαιωνίζει την ύπαρξη της συνείδησης δηλαδή της Ζωής, δηλαδή της ύπαρξης ως κάτι που μπορεί να αυτοαναπαράγεται εσαεί. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.
Ως αποτελέσματα της ύπαρξης της Ενέργειας, δηλαδή της Ζωής, μπορούμε να υπάρξουμε σε οποιονδήποτε κόσμο και σε οποιοδήποτε Σύμπαν με οποιαδήποτε μορφή ή υπόσταση. Η ενέργεια μετατρέπεται και μετασχηματίζεται σε οτιδήποτε. Δεν χάνεται ποτέ όπως δεν χάνεται και η συνείδηση ότι υπάρχει, υπάρχουμε άρα είμαστε ζωντανοί, ξέροντας ότι υπάρχουμε, παράγουμε την ενέργεια για να μείνουμε ζωντανοί.
Για να το απλουστεύσω εντελώς έχουμε δύο πράγματα. Το τίποτα που δεν υπάρχει και το "κάτι" ( το οτιδήποτε) που είναι αυτό που υπάρχει και που το ξέρει ότι υπάρχει.
Kαι γιατί περικαλώ;;; :D
Προσπάθησα να είμαι σαφέστερη πιο πάνω.. Για δες αν σου λύθηκε η απορία τώρα.
Είδα που βάλανε πιο πάνω κάποιοι μουσική. Να βάλω και εγώ το αγαπημένο μου τραγούδι; Αυτό ρώτησα.
Πφφφ αντρομάνι.. τι να περιμένεις; Σαρανταπέντε γάιδαροι ενός κοκκόρου γνώση.. :P :D
Κάλιο ένα χρόνο κόκκορας παρά σαράντα κότα. ;-Ρ
..+1 στον Γκουρτζιεφ...
...η τσαντιλα σου ειναι απολαυση!!!! ωραιο πολυ το νεο αβαταρ...
Λες τις γυναίκες κότες;! Και δεν κατάλαβες και το αστείο..
Ποιος είναι ετούτος καλέ;
+1 στον Ουσπένσκι και τον Αϊνστάϊν (E=mc2)...
ρωσοαρμένιος
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%...
http://www.oodegr.com/oode/anatolikes/gourtzief1.htm
http://www.gurdjieff.org.gr/
άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Από τη μία, ο καθένας "βλέπει" αυτό που επιθυμεί ή μισεί (μια και η αγάπη και το μίσος είναι δυο όψεις ενός νομίσματος), από την άλλη..., αυτό είδες όλο κι όλο σ' αυτό το μήνυμα;
Παρατηρώ ότι σου αρέσει να γίνεσαι προκλητική ( και... ίσως, ίσως, λίγο προσβλητική)...
Ποιος είναι ο λόγος που δείχνεις "αγριεμένη";
Μήπως, επειδή κατά βάθος είσαι ψυχούλα... και θέλεις να το κρύβεις...;
Πάλεψες με "θηρία" στο παρελθόν...;
Αγαπητέ Elderly biker, να δηλώσω κατ’ αρχάς ότι βρίσκω το διάλογό μας απολαυστικό. Είμαι πεπεισμένος πως θα συνεχίσει κατά τον ίδιο τρόπο.
Σε ό,τι αφορά τις επισημάνσεις σου τώρα. Καθώς εμμένεις στο ζήτημα της παραμονής (ή μη) του ανθρώπου στη ζωώδη κατάσταση, αισθάνομαι πως είναι απαραίτητη εδώ μια διευκρίνιση. Αναμφισβήτητα αποτελούμε, ως είδος, ζώα, με την ευρύτερη αλλά και την ειδικότερη έννοια. Είμαστε έμβιοι οργανισμοί, φορείς και εκφραστές της Ζωής και είμαστε και μια συγκεκριμένη κατηγορία θηλαστικών, της οποίας μια πληθώρα ενστικτωδών συμπεριφορών, προσομοιάζει (και συχνά είναι ταυτόσημη με) τις αντίστοιχες συμπεριφορές ενός σημαντικού αριθμού άλλων ειδών. Οι ανάγκες μας είναι κοινές όπως επίσης και η αποστολή μας. Οι πρώτες είναι τροφή, νερό, ασφαλές περιβάλλον και ύπνος και η δεύτερη, την οποία εξυπηρετούν οι προηγούμενες, είναι η αναπαραγωγή και η συνέχιση της Ζωής.
Στο σημείο αυτό είναι που πραγματοποιείται η αναπόφευκτη απομάκρυνσή μας από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Πρόκειται για το σημείο στο οποίο τα είδη επιλέγουν τους τρόπους με τους οποίους θα επιχειρήσουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους ούτως ώστε να καταστούν ικανά να εκτελέσουν την αποστολή τους. Ο άνθρωπος, δεν απομακρύνεται από τη ζωώδη κατάσταση πρωτίστως επειδή επιλέγει να γίνει κατασκευαστής, αλλά, κυρίως, διότι κατά την εξέλιξη της διαδικασίας αυτής, δημιουργεί ο ίδιος για τον εαυτό του μια νέα Αποστολή: την αναγνώριση της προέλευσης και της φύσης του ίδιου του εργαλείου, με το οποίο μάχεται και κερδίζει τη θέση του στον πλανήτη. Δεν περιορίζεται στην εφαρμογή του εργαλείου στα αντικείμενα που αφορούν την επιβίωσή του, το στρέφει στον εαυτό του και λέει «γιατί;»
Θα συμφωνήσω απόλυτα σε σχέση με την επισήμανσή σου περί «πρωτόγονου εξελικτικού σταδίου του ανθρώπου». Το γεγονός ότι είμαστε πλέον τεχνολογικά ανεπτυγμένοι, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως έχουμε αφιχθεί στο σημείο της πλήρους τεχνολογικής εξέλιξής μας (κάθε άλλο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε). Και σαφώς δεν διαθέτουμε ακόμα την απαραίτητη ωριμότητα να προνοούμε επαρκώς κατά την εφαρμογή των τεχνικών μας μέσων στο περιβάλλον, παρέχοντας δικλείδες ασφαλείας οι οποίες να αποκλείουν το ενδεχόμενο τυχόντων ανεπιθύμητων συνεπειών.
Έχω όμως την εντύπωση, πως οι κρίσεις τις οποίες κάνεις σε σχέση με τη διευθέτηση των ανθρώπινων θεμάτων από τον άνθρωπο (την ανθρώπινη συμπεριφορά σε συνάρτηση με ένα μεγάλο εύρος πραγμάτων), έχουν ηθικολογικό χαρακτήρα. Στο στόχαστρό σου βρίσκεται η κακή ποιότητα της επικοινωνίας του ανθρώπου με τις κοινωνίες του, με το φυσικό του περιβάλλον, με τον ίδιο του τον εαυτό, το «είναι» του. Η εξέταση της συμπεριφοράς του αποκαλύπτει δειλία, δόλο, ανευθυνότητα και υποκρισία. Όλα τους ακραία αρνητικά χαρακτηριστικά.
Η ηθική διάσταση της συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι αδιάφορη διότι η Ηθική δεν αποτελεί υπαρκτό αντικείμενο. Τι είναι Ηθική; Μία ακόμα εσωτερική ανθρώπινη υπόθεση. Μπορούν να υπάρξουν αντικειμενικές ηθικολογικές κρίσεις; Έχει η Ηθική αξία στο ζωικό βασίλειο, ή, αναγνωρίζεται η ανθρώπινη Ηθική από το ζωικό βασίλειο; Όλα τα γήινα οικοσυστήματα βρίθουν εξαιρετικών βαρβαροτήτων, αντιστοίχων με, εάν όχι μεγαλύτερων από, πολλές από τις ανθρώπινες. Το εάν τα πράγματα που κάνει ο άνθρωπος είναι καλά η όχι (πολλών εκ των οποίων, ναι, θεωρώ και εγώ ότι δεν είναι καθόλου καλά ή εν πάση περιπτώσει, δε γίνονται με καλό, πραγματικά αποδοτικό, τρόπο) δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει τεκμήριο για την αναίρεση της σημασίας της θέσης την οποία κατέχει ως έλλογο ον. Δε μπορούμε νομίζω να ακολουθήσουμε μια συλλογιστική αντίστοιχη με αυτήν που ακολουθεί: «η συμπεριφορά του ανθρώπου είναι κακή, άρα μη καλή, άρα μη ηθική και κατά συνέπεια, όχι η συμπεριφορά ενός ανώτερου πνευματικού όντος, άρα η συμπεριφορά ενός πλάσματος ανίκανου για σκέψη, η συμπεριφορά ενός ζώου». Συμπέρασμα: η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι ζωώδης.
Το ατυχές ενός τέτοιου συμπεράσματος, προκύπτει και από το εξής ενδιαφέρον. Αναφέρομαι στη χρήση όρων όπως «κτηνώδεις» ή «θηριώδεις» κατά την περιγραφή πράξεων μη συμβατών με το είδος μας, «πράξεις οι οποίες αρμόζουν σε ζώα». Οι συλλογιστικοί μηχανισμοί με τους οποίους λειτουργούμε, λαμβάνουν κάθε φορά ως δεδομένη τη διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τα ζώα, προσδίδοντάς σαφή επιτιμητικό χαρακτήρα στους συγκεκριμένους όρους. Πρόκειται για μια διαφορά της οποίας η ουσία είναι σύμφυτη με τη λειτουργία η οποία την αναγνωρίζει, μια διαφορά που δεν είναι άλλη βεβαίως από τη σκέψη.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλο αυτό το ζήτημα είναι ζήτημα αισθητικής, καθώς η Ηθική είναι, ούτως ή άλλως, ένα πράγμα το οποίο διαμορφώνεται βάσει της κυρίαρχης αισθητικής κάθε ιστορικής περιόδου.
Σκοπεύω να αντισταθώ στην επιθυμία να παραθέσω την άποψή μου αναφορικά με τη σχέση Ανθρώπου-υπολοίπων ζώων, τηρώντας όσο μπορώ την αρχική σειρά των ερωτημάτων, για λόγους τύπου, όχι ουσίας. Θα πω μόνο ότι με πολλούς τρόπους είμαστε ίδιοι, αλλά με έναν όχι.
Άη καλά.. Ρε σεις ξεκολλήστε.. Αστείο έκανα :D .
Δεν είδα τίποτα σε αυτό το μήνυμα, πλάκα κάνω για να μην πάθουμε overdose φιλοσοφίας.
Άλλωστε εγώ το αντρομάνι το αγαπάω. Τρεις έχω και με ψήνει και ένας τέταρτος σε διάφορα ποδηλατικά φόρουμς να τον παντρευτώ...! :P ( δεν γίνεται να τους παντρευτώ όλους όμως. Κάποιος θα μείνει αστεφάνωτος! Τσκ τσκ τσκ δεν είναι ηθικά πράγματα αυτά! :P )
Αν το άβαταρ μου σου φαίνεται αγριεμένο είναι επίτηδες έτσι. Για να σκιάζονται τα trolls.
Θηρία;; Χμμμ. Πολλά.. Αλλά δεν έχει νόημα να μιλάμε για αυτά. :)
Σου αρέσω σε αυτή την φωτογραφία ;;;
Άμα σου αρέσω θα την βάλω για άβαταρ!
...Γκουρτζιεφ, ελληνοαρμενιος, μητερα ελληνιδα, πατερας αρμενης, υπηκοος ρωσικης αυτοκρατοριας (πριν την επανασταστη των μπολσεβικων)...εζησε πολλα χρονια στη γαλλια και εκει δουλεψε με αρκετους ανθρωπους...ο πιο σημαντικος του μαθητης ηταν ο Ουσπενσκυ...μια πολυ ομορφη εισαγωγη στον ανθρωπο ειναι η ταινια meetings with remarkable men του peter brook...ολα του τα βιβλια ειναι μεταφρασμενα στα ελληνικα...συμφωνα με τον Γκουρτζιεφ το συμπαν τρεφεται απο συνειδητοτητα...(μαρλεν, ειχα μια εντυπωση απο τα γραφομενα σου οτι τον ειχες διαβασει)...
http://www.youtube.com/watch?v=1jbdj5KjDuM&feature=related
''affirming, denying, reconciling''
Θα κοιτάξω όμως να διαβάσω αυτές τις μέρες τι λέει και θα σου πω αν συμφωνούμε, ( τα δυό μας :P ) κάπου. Αυτά που έγραψα είναι οι δικές μου απόψεις και τα συμπεράσματα που έχω βγάλει από τις δικές μου εμπειρίες.
Όταν κάποιος άλλος δεν αντιλαμβάνεται το χιούμορ σου, δεν είναι και κάτι σπουδαίο, δεν πειράζει. Αυτό όμως που πειράζει να παρεμηνεύεται είναι η έννοια της Φιλοσοφίας.
Όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται ως φιλοσοφία τις New Age φιλοσοφομπουρδολογίες διαφόρων οψωνίων του τύπου Γκουρτζίεφ, Όσσο, Ράιχ και δε συμμαζεύεται, το μόνο που μένει σε κάποιον που έχει μια στοιχειώδη φιλοσοφική παιδεία είναι να μειδιάσει και να αποχωρήσει σιωπών.
Υπάρχουν φιλοσοφικά φόρουμ, όπου οι ενδιαφερόμενοι για την φιλοσοφία θα βρουν στάδιο δόξης λαμπρό. Προς το παρόν στον παρόντα χώρο θα ακολουθήσω πεταλάροντας.
Και από που συμπέρανες εσύ ότι εδώ μέσα κάποιοι αντιλαμβάνονται ως φιλοσοφία αυτά που λένε οι Γκούρτζιεφ, Όσσο και Ράιχ. Δεν παρατήρησα να αναφέρθηκε κάποιος σε αυτούς...
Δεν κατάλαβα την σνομπ απάντηση σου..