Σιώπησαν οι τερετισμοί, οι καταβασίες, οι ειρμοί, τα τροπάρια, οι δοξολογίες του Λυκούργου Αγγελόπουλου...

Στο ένα αστέρι που κάποιος προφανώς εξαιρετικά δυσαρεστημένος έβαλε στην δημοσίευση...Μια μουσική είναι μωρέ...ειπωμένη απ’ τον ίδιο λαό...ίδιοι ήχοι, ίδιοι δρόμοι, ή ίδιες κλίμακες, ή όπως θέλετε πείτε τα...

μην χαρίζετε την παράδοση στους φασίστες γμτ...μην τυφλώνεστε από άλλα πράγματα...ιστορία είναι...δεν είναι θρησκευτικός προσηλυτισμός...υπάρχουν άνθρωποι που η γνώση των όλων τους κάνει πιο σοφούς και στωϊκούς στις επιλογές τους μετά. Ο κόσμος των συμβολισμών που διαπερνά την παγανιστική ως την χριστιανική παράδοση...τεράστιος ο κόσμος της εθνολογίας κι ακόμα καλύτερος ο κόσμος της εθνομουσικολογίας...

Τι είναι το να είναι κανείς μονολιθικός; Πάει στο ίδιο άκρο αυτού που ξέρει κι αρκείται μόνο σ’ αυτό, που ακούει μόνο αυτό, διαβάζει μόνο αυτό, βλέπει μόνο αυτό και πετάει τα άλλα στα σκουπίδια. Αιώνες δηλαδή ολόκληρους εκφραστικών τρόπων και υπέροχων κειμένων και μουσικών... Έτσι καταστράφηκαν οι αρχαίοι μας ναοί για να πάμε πιο πίσω στους φανατικούς, έτσι κατέστρεψαν οι Ταλιμπάν τους γιγάντιους Βούδες στο Αφγανιστάν...

Αλήθεια θα ήθελα ν’ ακούσω τη λογική του ενός αστεριού, γιατί δεν με νοιάζει η κίνηση να βάλει κανείς ένα αστέρι, όσο το γιατί, αλλά και γιατί απωσιοπείται...είναι βουβό αυτό το μονό αστέρι, το αστέρι του σερίφη δηλαδή

Του/της αφιερώνω πάντως αυτό, γιατί η μουσική είναι μια συμπαντική ισορροπία μέτρων, διαστημάτων. Δεν χωράει σε ιδεολογήματα και θρησκείες και δόγματα. Αυτά είναι μια μόνο βάση, που καθορίζει ενώ είναι ΜΙΑ να αποκτά πολυμορφία. Εγώ ακόμα ανακαλύπτω ακούσματα και ελπίζω να μην σταματήσω ποτέ. Πράγματα που δεν άκουγα τότε ίσω τ’ ακούσω τώρα. Γιατί να αρνηθώ στο εαυτό μου τόσο πλούτο;

Ευτυχώς που στους μουσικούς αυτό είναι γνωστό...

Είχα φίλο φλαουτίστα της κλασσικής μουσικής που τα πρώτα χρόνια που διαμόρφωνε το παίξιμό του, διανυκτέρευε στο ύπαιθρο για να ακούει το χάραμα τους ήχους των πουλιών...από μία στιγμή και μετά τους ηχογραφούσε. Έπαιζε στον ανοιχτό αέρα για να ελέγχει την αναπνοή τους και την ένταση του παιξίματος. Αυτός ο αστός μουσικός πνευστού. Αυτό που δεν χρειάζονταν δηλαδή οι βοσκοί με τις φλογέρες τους να κάνουν, μια και ζούσαν μέσα στη φύση και οι ήχοι των πουλιών ήταν εκεί συνέχεια πλάϊ στο αυτί τους...

Ανοίξτε μάτια κι αυτιά φίλοι, η ζωή έχει στροφές με εκπληκτικά πράγματα. Ένα απ’ αυτά είναι και το πιο πάνω...Φεύγοντας για την Αγγλία διέκοψα τη μελέτη μου στην Βυζαντινή μουσική και μετά που γύρισα ο δάσκαλος μου κι όλων αυτών δάσκαλος πέθανε. Έχασα το καλύτερο δηλαδή. Όλο το φιλοσοφικό υπόβαθρο αυτής της υπόθεσης, γιατί την δυνατότητα να χρησιμοποιώ το μουσικό σύστημα για την δημιουργία, αλλά και την καταγραφή μουσικής την είχα μάθει. Ήταν να παρακολουθήσω μαζί του πια τον όγδοο χρόνο, που περιείχε τη μελέτη των μαθηματικών σχέσεων, ό,τι δηλαδή βρισκόταν στις αρχαϊκές θεωρίες περί σχέσης μουσικής και σύμπαντος.

Και δεν φοβάμαι που θα το πω, αλλά στην δική μας παραδοσιακή μουσική και των συγγενών της περιαχής μας αυτές οι θεωρίες βρίσκουν τα καλύτερά τους παραδείγματα. Ο πεπερασμένος αριθμός κλιμάκων της δυτικής μουσικής, αλλά και το σύστημα καταγραφής της είναι ανίκανα να αποτυπώσουν τη δική μας μουσική ή τουλάχιστον όχι τόσο παραστατικά, όσο το σύστημα της Βυζαντινής Παρασημαντικής, που έχει απεριόριστους ήχους όσα και τα διαστήματα των διαστημάτων, ω διαστήματα...καθώς διαιρούμε μια και μόνη χορδή σε άπειρες σχέσεις διαστηματικές...

Εύχομαι να μην ακούγονται κινέζικα όλα αυτά, αλλά εφαλτήριο για αναζήτηση και γνωριμία μ’ αυτά...

Wicca wrote:

Έχω την εντύπωση Royal ότι το ένα αστέρι ( που δεν το έβαλα εγώ έτσι.. disclaimer) το έφαγες γιατί άνοιξες θέμα για άλλη μία νεκρολογία επικήδειο. Ξέρεις το τελευταίο διάστημα έχεις ανοίξει πάρα πολλές.. Πέθανε ο ένας, πέθανε ο άλλος,. Βασικά κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα υπάρχει κόσμος που ΖΕΙ κιόλας, και δημιουργεί.

Πως και δεν έχει τύχει τόσο καιρό να ανοίξεις ένα θέμα για κάποιον καλλιτέχνη, διανοούμενο εν ζωή, αλλά έχουμε στην σειρά θέματα για τους εκάστοτε εκλιπόντες;;

Παρατηρώ ότι έχεις μία εμμονή, θα έλεγα, με τον θάνατο και την ασθένεια, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, μιας και είσαι παθούσα και μαθούσα σε αυτά τα θέματα.. ( τα Υγείας- όπως έχεις αναφέρει η ίδια κατά καιρούς εδώ στο φόρουμ).

Επίσης κάτι ακόμα.. Από την στιγμή που γράφεις δημόσια θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εκτίθεσαι στην κριτική του καθενός για αυτά που λες. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να σε ενοχλεί και να κάνεις δεύτερο πόστ για το "ένα αστέρι" που σου έδωσε κάποιος από εδώ μέρα. Για αυτό υπάρχει η αξιολόγηση στα θέματα, για να μπορεί ο καθένας να εκφράσει ελεύθερα την γνώμη του για το εκάστοτε θέμα.

Αν δεν άρεσε το θέμα σου σε κάποιον, αυτό δέξου το ως γεγονός. Είναι περιττό να προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις την απόφαση σου να το ξεκινήσεις.
Αν και όπως σου είπα, δεν νομίζω ότι δεν πήρες χαμηλή αξιολόγηση για τα τερετίσματα της Βυζαντινής μουσικής αλλά για το γεγονός ότι για άλλη μία φορά η αφορμή για ένα νέο θέμα, ήταν ένας θάνατος.

Και τα θέματα που κατα καιρούς έχω συζητήσει, λογοτεχνικού, μουσικού κι ό,τι άλλου ενδιαφέροντος τι σημαίνουν ότι έχω εμμονή με το θάνατο; Κι ο έρωτας επίσης που θεωρώ πως παραμιλώ γι’ αυτόν εδώ; Μήπως κι αυτό εμμονή με τον θάνατο είναι; Αστείο ακούγεται.

Μάλλον έχεις την εικόνα ότι είμαι κάτι σαν ψώνιο, αν νομίζεις ότι με νοιάζει το ένα αστέρι. Θα ήθελα όμως την αντίθετη άποψη να εκφραστεί γιατί πάνω απ’ όλα εδω γράφοντας κάτι κάποιος αναζητά την άλλη γνώμη όποια και νάναι. Το σιωπηλό αστέρι λοιπόν με έκανε να γράψω ξανά. Και οι νεκρολογίες είναι όχι γιατί έχω εμμονή με τον θάνατο, που δεν μου φταίει παρεμπιπτόντως σε τίποτα, γιατί τον θεωρώ φυσική διαδικασία όπως και τη ζωή...αλλά φεύγουν τελευταία πολύ σημαντικοί άνθρωποι που δεν τους ξέρει ο πολύς κόσμος...Όπως ήταν ο Νικολάκης...ο Λεωνίδας ο Παπαγεωργίου του Τριανόν. Άνθρωποι που βάλανε πλάτη χωρίς να βγαίνουν να το διατυμπανίζουν κι έχαιραν της εκτίμησης του συναφιού τους που είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη η υπέρτατη τιμή.

Λυπάμαι αλλά γράφεις κάπως αστεία πράγματα για τη λογική μου και θα ήθελα να πιστεύω πως δεν είναι τόσο ρηχό το μονό αστέρι. Θα ήθελα να πιστεύω πως πίσω του υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό απ’ αυτό. Προσωπικά θα ήθελα να γνωρίζω τέτοιες μορφές από δημοσιεύματα τέτοια. Εγώ δημοσιεύω για ανθρώπους που τους έζησα κι έχω μια προσωπική εμπειρία της αξίας τους.

Αν είναι δυνατόν αυτό να εκλαμβάνεται σαν θανατομανία...Το πήγες κι εγώ δεν ξέρω πού...Για φέρτο λίγο στα ίσια του. Αλλιώς δεν έχεις καταλάβει τίποτα από μένα. Λυπάμαι πολύ.

Επί πλέον πώς συμπεραίνεις εσύ τι είχε κατά νου ο αναγνώστης του δημοσιεύματος που το αξιολόγησε όπως το αξιολόγησε; Εγώ δεν θα ήμουν τόσο σίγουρη ούτε για τον πιο δικό μου άνθρωπο. Τεράστια απολυτότητα και προχειρότητα στην κρίση σου και για μένα και για τον όποιο αναγνώστη...

Καλά ή κακά ο θάνατος είναι το κλείσιμο μιας ολόκληρης ζωής και είναι φυσικό, διεθνώς, σε κάθε κοινωνία και κάθε κουλτούρα και ιδεολογία, να μιλάμε για κύκλους ζωής που άφησαν πίσω τους σημαντικά πράγματα. Για δε τους εν ζωή και εν δράση παραπέμπω στα άπειρα δημοσιεύματα στο "blog των αισθημάτων μας" και μόνο... μάλιστα αρκετά μεγάλης γκάμας γιατί είναι γεγονός πως έχω αγαπήσει πολλά διαφορετικά πράγματα και συνεχίζω σ’ αυτό το δρόμο. Πιστεύω πως είναι αρκετά για να μην θεωρούμαι θανατολάτρης ή ό,τι άλλο τέτοιο υπαινίσεσαι...

Wicca wrote:

Μα αφού σε νοιάζει το αστέρι.. αν δεν σε ένοιαζε δεν θα το συζητούσες φαντάζομαι.

Από εκεί και πέρα όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους, που τους γνώρισες από κοντά κιόλας, ( εκτός από τον Μάρκες ), δεν τους είχες παρουσιάσει τόσα χρόνια που γράφεις σε αυτό το φόρουμ. Όλων αυτών τα έργα και οι ημέρες τους, αναφέρθηκαν μετά θάνατον.

Πως και δεν έτυχε να τους κάνεις ένα αφιέρωμα νωρίτερα;;

Το τρίτο αστέρι είναι δικό μου.. Για να θυμάσαι ότι οι ποδηλάτες είναι με τους υγιείς ζωντανούς.

Μεταξύ μας ή απόσταση ήθους είναι τεράστια και δεν το μαθαίνω τώρα. Εγώ μάλιστα αν και διαφορετική σεβάστηκα την δική σου διαφορετικότητα. Και εντάξει όλα, που δεν είναι εντάξει, αλλά αυτό το να “τιμωρείς” κάποιον εκπροσωπώντας μάλιστα και όλους τους ποδηλάτες, πρόσεξέ το, βάζοντάς μου μάλιστα το τρίτο μονό αστέρι, κατάφερες στ’ αλήθεια να με στενοχωρήσεις.

Και για να σοβαρευτούμε τώρα. Η αλήθεια είναι πως εγώ σε κανέναν άνθρωπο δεν θα έγραφα έτσι. Ούτε στον ίδιο μου τον εχθρό. Πολύ μάλλον σε κάποιον που θα θεωρούσα και φίλο μου. Ίσως! Τι τους θέλει τους εχθρούς κανείς άμα έτσι οι φίλοι;

Και για να εξηγώ την φιλοσοφία μου. Ούτε κριτικός είμαι ούτε δοκιμιογράφος να παρουσιάζω το έργο κάποιων εκλεκτών που έχουν κάνει τρις σημαντικότερα πράγματα στη ζωή τους απ’ ό,τι εγώ. Μάλλον όμως δεν κατανοείς τη δική μου γλώσσα. Σεβαστό. Είπαμε διαφορά ήθους. Και για να γίνω σαφής λέγοντας ήθος μιλώ για τρόπο σκέψης και συμπεριφορά. Μιλώ λοιπόν για κύκλους ζωής που έκλεισαν και δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει κάποια πεπραγμένα. Όταν ο κύκλος είναι ακόμα ανοιχτός, πώς εγώ θα κάνω παρουσίαση; Ποιά είμαι; Τ’ αφήνω αυτά για πιο σοφούς και γνώστες και μάλιστα με χαρά θα τα διαβάσω.

Από την πλευρά μου λήγω εδώ την κουβέντα, τουλάχιστον στο επίπεδο που την έχεις φέρει. Δεν με αφορά αυτό το είδος συναλλαγής. Εξήγησα όσα εγώ ήθελα να εξηγήσω. Αν όσοι διαβάζουν εδώ είναι τρία αστέρια όλα κι όλα τι να πω; Θα υποστώ τις συνέπειες του ότι αυτό που μετέφερα δεν είναι ενδιαφέρον, επιφέρει ένα είδος πεσιμισμού, γιατί όντως η ζωή είναι το ζητούμενο και γι’ αυτό δεν γίνεται αποδεκτό...

Και ποιά είμαι εγώ που δεν θα το αποδεχτώ; Τουλάχιστον τώρα έμαθα το γιατί. Είχα την αφέλεια να νομίζω ότι έφταιγε το αντικείμενο καθαρά, το είδος της μουσικής καθαρά...Πού να φανταστώ ότι έφταιγε η λατρεία μου προς τον θάνατο...

Κάτι ξέρεις παραπάνω για μένα απ’ ό,τι εγώ η ίδια...

Επί του προσωπικού θα είχα πολλά να σου πω. Δεν θα τα πω ποτέ. Είμαστε αρκετά μεγάλοι για να’χουμε ανάγκη ο ένας απ’ τις συμβουλές του άλλου. Καθένας μας φέρεται και κάνει όπως θέλει και νομίζει. Κι αυτό όμως καθορίζει και τις σχέσεις του με τους άλλους...μια κι έξω. Όχι αυτά τα γελοία, ανούσια μου’πες-σου’πα, των inflammatory ανταλλαγών σ’ ένα φόρουμ.

ath.nasi wrote:

Ο πλούτος αυτής τής μουσικής, αυτής που εντάσσεται στο ευρύτερο ιδίωμα τής ανατολικής μεσογείου, είναι τεράστιος. Η "Βυζαντινή", η Οθωμανική, η Λόγια Αραβοπερσική μουσική είναι οι λόγιες και περισσότερο δομημένες εκδοχές αυτού τού ιδιώματος, στο οποίο εντάσσεται (με κάποιον τρόπο) και το μεγαλύτερο μέρος των παραδοσιακών μουσικών στην ευρύτερη γεωγραφική μας γειτονιά.
Αποστασιοποιημένες από το στενό θρησκευτικό πλαίσιο, οι μουσικές αυτές μπορούν να προκαλέσουν απίστευτη συγκίνηση και δέος για το μέγεθος τής ανθρώπινης δημιουργίας!

Είναι φανερό ότι ξέρεις! Κι όποιος ξέρει κι αισθάνεται αυτό που περιγράφεις δεν μπορεί να εγκλωβίσει ό,τι έγραψα εκεί που το εγκλώβισαν. Να μου καταλογίσει κανείς ότι δεν τα έγραψα καλά το καταλαβαίνω. Ότι δεν έγινα κατανοητή το καταλαβαίνω. Να μου καταλογίσει όμως κάποιο βίτσιο χαρακτήρα σαν κίνητρο είναι τρομακτικό. Μα πάνω απ’ όλα άδικο για την μουσική την ίδια. Συνέλαβες μια σωστή γκάμα μουσικών ειδών που μοιράζονται αυτόν τον χαρακτήρα. Η μουσική ας πούμε του τάγματος των Μεβλεβί που είναι εξαιρετικά θρησκευτική πετιέται στα σκουπίδια; Η ίδια η κινησιολογία του χορού τους το ίδιο; Επειδή είναι άλλου δόγματος; Τρελαθήκαμε;

Θα βοηθήσω με δυο μαρτυρίες γιατί είχα την τύχη να είμαι παρούσα. Η μία είναι δυό συνέδρια εθνομουσικολογικά που έγιναν, στους Δελφούς πριν αρκετά χρόνια. Τα είχε διοργανώσει μαθητής του Σίμωνα Καρά τότε ακόμα, δεν θα πω όνομα γιατι ο άνθρωπος είναι ενεργός και με σημαντική δισκογραφική δράση. Τότε παράλληλα με τις διαλέξεις είχε κάθε βράδυ ένα θεσπέσιο μουσικό πρόγραμμα συνδυασμένο με τις ομιλίες της μέρας απ’ όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, της Νότιας Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης, που καταδείκνυε τις επιρροές του περάσματος των Αράβων.

Τι ομορφιά! Δεν περιγράφεται. Ο Ν.Δ. ήταν ο κύριος εμπνευστής και συντελεστής αυτού του γεγονότος. Να λοιπόν αναφέρω τα αρχικά του ονόματός του και μπορεί να μην το θέλει ούτε αυτό. Καλή του ώρα. Τεράστια επιτυχία σε διεθνές επίπεδο. Μετά, όταν ήρθαν οι Μεβλεβί στην Αθήνα για πρώτη φορά στο Παλλάς, είχαμε πάει όλοι σύσσωμοι μαθητές και δάσκαλοι απ’ τη Σχολή του Σϊμωνα Καρά, με τον ίδιο τον Καρά πρώτο και καλύτερο. Ο ηγούμενος του τάγματος και ο Καράς μετά την παράσταση εναγγαλίστηκαν θερμά σαν συγγενείς. Κι αυτό μας είπε μετά ο Καράς, όταν τον ρωτήσαμε. Είπε, αυτοί είναι δικοί μας. Εννοούσε συγγενείς φιλοσοφικά και πολιτισμικά. Το ίδιο έλεγε και για τους Ιρλανδούς, γιατί υπήρχε κι ένα Ιρλανδικό συγγρότημα τότε στο συνέδριο...Γιατί αυτοί άπλωσαν τον χριστιανισμό μέσω της διδασκαλίας του Αγίου Πατρικίου που είναι και ο Άγιός τους. Και απ’ την τέχνη μου θα πω μια μαρτυρία. Το αρχαιότερο δείγμα κώδικα στην Βόρεια Ευρώπη είναι ένα ευαγγέλιο με βιβλιοδεσία κοπτική που βρίσκεται στην Ιρλανδία. Αυτό τα λέει όλα.

Η κίνηση των ιδεών, των φιλοσοφιών είναι τόσο ρευστή κι εξαπλώνεται με τρόπους αδιανόητους μερικές φορές. Και φυσικά αυτά όλα έχουν τον καθρέφτη τους και στη μουσική, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα.

Ξέρετε φίλοι, υπάρχει μια κινητικότητα στην ιστορία των ανθρώπων, που δεν επιτρέπει στεγανά. Κι αυτά τα όρια των επιρροών ήταν γνωστά και βαθιά συνειδητοποιημένα ακόμα και σ’ αυτόν τον τρομερά συντηρητικό και θρησκευόμενο άνθρωπο όπως ήταν ο Σίμων Καράς. Πολύ περισσότερο σ’ εμάς, που διψούσαμε και διψάμε για γνώση κι αισθαντικότητα.

Ελένη μου, πολύ ωραία. Αυτό το είδος είναι αστικό τραγούδι. Πρωτορεμπέτικη περίοδος, όταν άρχιζε η αστικοποίηση των πληθυσμών της επαρχίας. Τα μουσικά ήθη του δημοτικού τραγουδιού καθόρισαν αυτή την πρώτη μορφή του ρεμπέτικου. Ένας θείος μας στην Άντρο συνήθιζε να καλεί στο σπίτι του για φαγητό και κρασάκι όποιον πέρναγε το κατώφλι του εκεί γύρω στο σούρουπο. Η γυναίκα του μαγείρευε επί τόπου πρόσθετα πιάτα και στηνόταν σταθερά και χωρίς αντιρρήσεις ένα μίνι γλέντι και πάντα ακολουθούσαν τραγούδια και το πρώτο που έλεγε ο θείος, με μιαν επική εντελώς φωνή ήταν αυτό ακριβώς το τραγούδι που μας έβαλες.

Επίτρεψέ μου όμως να σου αφιερώσω ένα πολύ αγαπημένο της Θράκης, που είχα την τύχη, να ακούσω ξανά ζωντανά, καθώς πήγαινα στην Τήνο με το ποδήλατο, παραμονές του Ευαγγελισμού, μέσα στο βαπόρι, από μιαν ομήγυρη προσκυνητών, που το χόρευαν με εξαιρετική δεξιοτεχνία και ομολογώ πως ψιλοήξερα να χορεύω αυτό τον χορό, αλλά μ’ αυτούς καρφώθηκα και παρατήρησα πράγματα που όταν πήγα σπίτι τα δοκίμασα κι εγώ και πολύ φχαριστήθηκα που είχα μάθει κάτι καινούργιο. Να βρεθώ δηλαδή για λίγο στο σαλόνι, να πάρω απ’ το μπαρ νεράκι και να δω ένα υπέροχο γλέντι Θρακιώτικο με ζουρνά και νταούλι. Τυπική ζυγιά της περιοχής.

Εδώ το ακούμε ακριβώς με ζουρνάδες και νταούλι απ’ τον Χρόνη Άηδονίδη. Άλλον εξαιρετικό μαθητή του Σϊμωνα Καρά.

Πέτυχα κι αυτό το βίντεο όπου αν και χορευτικό το συγκρότημα τα βήματα και το ήθος είναι ακριβώς όπως χορεύονταν και στο βαπόρι. Το διπλό πήδημα και ο στροβιλισμός του ζευγαριού που δίνει μια τόση ζωντάνια που μ’ έκανε τόσο χαρούμενη εκείνη τη μέρα. Μακάρι να μπορούσα να είχα χορέψει μαζί τους...κι εδώ αναθεματίζω την ντροπή μου και το μαζεμένο αστικό μου καθωσπρεπισμό. Γιατί μια φορά ζούμε να πάρει η ευχή. Δεν ξέρω πότε θα μου τύχει αυτό ξανά. Εκείνο το ταξίδι, το λέω και το ξαναλέω ήταν ό,τι πιο φωτεινό έχω κάνει εδώ και τους τελευταίους δύσκολους μήνες. Έξοχα ήταν όλα. Ως και οι γλεντζέδες προσκυνητές που συνήθως είναι αυτό που θα λέγαμε σοβαροί κι ακίνητοι και με δυσκολία στην προσαρμογή στον αέρα του ταξιδιού και φυσικά στο μπότζι όταν έχει θάλασσα...Κάτι η μπουνάτσα, κάτι που είχαν τα όργανα μαζί τους, έκανε τη μεγάλη διαφορά.

Petaliaris wrote:

Deus, Θεός, θαυμασμός.Η κότα έκανε το αυγό; ή το αυγό τη κότα;
Πειράζει που όταν απευθύνεσαι στο Θεό...πρέπει να είσαι άψογα μελετημένος;! Μή παραλείπουμε(ξανά)να πούμε οτι η Βυζαντινή Μουσική, είναι η ομιλία προς το Θεό.Αυτός θα σε ακούσει ακόμα και μπου μπουχ,
μπλιαχ να του ψάλλεις.Αλλα θα ανέβεις σε άλλη θρησκευτική διάσταση αν καταφέρεις να του μιλήσεις με τη Γλώσσα της Φύσης.
Μπορεί και να ...σε ακούσει καλύτερα!
Γι΄ αυτό και η "ηδονή" του Βυζαντινού "παταριού" δε συγκρίνεται με τίποτα. είναι επειδή αγωνίζεται ο "μάστορας" να "μεταφράσει", να φτάσει το Θεό.Ακόμα και απλή ανάγνωση κάποιος να έχει κάνει, θα μας καταλάβει.Αλλιώς είναι τα πράγματα στα αναλόγια, αλλώς στα λόγια, και αλλιώς στα ...κατώγια!
Θλίβομαι όταν φεύγουν τέτοιοι Πρωτομαϊστορες, είναι σά να έφευγε(δε θέλω να το σκέφτομαι)ένας Κολνάγκο.Μα πιό πολύ στεναχωριέμαι επειδή δε ξέρω αν μένει κανένας πίσω για να συνεχίσει, να μεταλαμπαδεύσει.
Απο την άλλη χαίρομαι όταν η Royal Oak, θυμίζει έμπρακτα το αρχαϊκό
"μνήμη θανάτου, χρησιμεύει τω βίω".
Υ.Γ. και ο Ζαμπέτας εμπνεόταν έλεγε, απο βατράχια και αηδόνια.
Υ.Γ.2 πάω τώρα να βάλω ένα ...πεντάστερο, εξάστερο, να ψηφίσω δηλαδή!
Γιατι στις άλλες εκλογές ούτε που θα πατήσω! (και ας γραφτεί στα πρακτικά!)

Συγχώρεσέ με Petaliaris, που θα το ξαναπώ. Δεν πρόκειται για το μονάστερο. Στα παλαιά μου υποδήματα. Πρόκειται για την απαξίωση μιας ζωής που εγώ βαθιά συγκινημένη έκθεσα σε λίγες γραμμές, ενώ θα έγραφε κανείς ίσως και βιβλίο για όλον αυτό τον κόσμο. Δεν μ’ αρέσει να “διαφημίζω”, αλλά μπορώ να σου συστήσω το Μετόχι στην Πλάκα. Εκεί που έψελνε ο Σίμωνας Καράς, τώρα ψέλνει ένας συμμαθητής μου λαμπρός από τότε, τώρα πια εξαιρετικά πεπειραμένος, καλός μελετητής κι αυτός, ταπεινός. Αυτός κι αν είναι. Εξαιρετικός παίχτης του ταμπουρά από πολύ νωρίς. Δύσκολο όργανο με πολύ μακρύ μπράτσο, χωρίς τάστα. Έχει τη δυσκολία του βιολιού όμως σε μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ό,τι το βιολί.

Του χρωστώ το γάμο μου. Όταν παντρεύτηκα το κάναμε επι τούτου στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων, για να ψάλλει ο Καράς με όλη τη χορωδία. Αυτό έγινε αποδεκτό απ’ την εκκλησία. Να μην ψάλλει δηλαδή ο δικός της χορός. Ήταν κι η ενορία του Καρά, αφού το σπίτι και η σχολή ήταν και είναι στο Στρέφη.

Εκεί όμως που έγινε η σύγκρουση και κινδυνέψαμε να μη μας ψάλλουν, ήταν όταν ο Καράς απαίτησε το βυζαντινό τυπικό, που ήθελε ο χαιρετισμός να γίνει μετά το Ησαΐα χόρευε κι όχι στο τέλος της τελετής, όπως ήθελαν οι παπάδες, για να τελειώνουν γρήγορα. Αν κι εμείς είμασταν σε πένθος λόγω του θανάτου της πεθεράς μου και είχαμε μόλις πενήντα καλεσμένους, όλους κι όλους. Κι ο Καράς δεν μπορούσε να χωνέψει πως δεν θα μας τραγουδούσαν και θα μας ψέλνανε μόνο. Εννοούσε τραγούδια γαμήλια με όργανα και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Εγώ ντράπηκα την οικογένεια του άντρα μου που ήταν στα μαύρα. Ήρθαν οι πιο κοντινοί και λογικά ο χρόνος του χαιρετισμού δεν θα ήταν πολύς. Έγινε πυρ και μανία ο Καράς και πήγε κι έκατσε σ’ ένα στασίδι, πεισμωμένος όπως εκείνος μόνο ήξερε.

Ο συμμαθητής μου λοιπόν ανέλαβε την ευθύνη της διεύθυνσης της χορωδίας που ο Σίμωνας αρνήθηκε λόγω αρχών να διευθύνει, λέγοντας ότι εδώ γίνεται γάμος κι όχι κηδεία (στην κηδεία χαιρετούν στο τέλος).

Χρειάζεται ίσως να πω ότι δεν ακούστηκε κιχ σ’ όλη την τελετή; Και οι πιο πολύ φίλοι μας (επιεικώς το λέω οι πιο πολλοί, για να μην πω όλοι, πλην ενός, που τότε ήταν το ρεύμα των Νεορθοδόξων στα μέσα και στα έξω κι αυτός ήταν εκεί) ήταν άθεοι.

Οι παπάδες κυριολεκτικά τα έχασαν, εθισμένοι στην βαβούρα και τον χαβαλέ των γάμων. Και τα ρύζια πέσανε με χιούμορ, αλλά νόστιμα και συγκρατημένα. Στην ουσία ο γάμος μου ήταν μια συναυλία βυζαντινής μουσικής. Εγώ δε απ’ τη συγκίνηση όχι του γεγονότος, αλλά της υπέροχα εκτελεσμένης μουσικής, έκλαιγα σαν χαζή, μ’ ένα χαρτομάνδηλο στο χέρι σ’ όλη την τελετή. Ειδικά στην καταβασία (είχα μεγάλη αγάπη στις καταβασίες, δόσ’ μου αργόσυρτα εμένα και πάρε την ψυχή μου) του τροπαρίου της στεφάνωσης, αλλά και διπλά γιατί με τιμούσε τόσος κόσμος. Τόσο ωραία που έψαλαν.

Αυτός λοιπόν ο αγαπημένος συμμαθητής μου, που ήταν αριστερός ψάλτης στην Αγία Ειρήνη μαζί με τον Αγγελόπουλο, μετά στο πλάϊ του και στήριγμά του στο ίδιο στασίδι, είναι τώρα στο Μετόχι στην Πλάκα πρωτοψάλτης.

Για την Αγία Ειρήνη δεν γνωρίζω ακόμα τι θα γίνει. Θέλω να πιστεύω πως θα υπάρχει συνέχεια. Ο αριστερός ψάλτης είχε θεσπέσια φωνή και ήθος. Μαθητής κι αυτός.

Ο Σϊμωνας πάντα έλεγε όταν κάναμε πρόβες. Μη φωνάζετε. Όποιου η φωνή εξείχε απ’ του συνόλου έτρωγε κατσάδα, ότι ήταν επειρμένος και ήθελε να επικρατήσει των όλων. Η ελεγχόμενη φωνή επέτρεπε σαφέστερη κι εκφραστικότερη εκτέλεση των ποιοτικών σημαδιών που στα σύγχρονα βιβλία εκλείπει. Επίσης καλύτερο έλεγχο της αναπνοής. Εγώ με το ασθενές πνευμόνι μου, δουλεύω πολύ τελευταία μ’ αυτές τις κατευθύνσεις. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι έχω κι έναν όζο δεκατρία χιλιοστά που ταλαιπωρεί τις φωνητικές μου χορδές, πάλι καλά.

Της σχολής όμως τα βιβλία ήταν τυπωμένα με σημάδια σχεδιασμένα στο χέρι, για να μη λείπει τίποτα. Κι όταν δουλεύαμε τα Μηναία, που ήταν οι επίσημες εκδόσεις για όλους τους ψάλτες, εμείς είχαμε απ’ τα πριν προσθέσει χειρόγραφα τα ποιοτικά σημάδια...Μιλάμε για κεντήματα δουλειάς και μελέτης.

Δύο τόμοι τα θεωρητικά βιβλία και περίπου έξι, τουλάχιστον όταν ήμουν εγώ εκεί, τα πρακτικά με τα εκκλησιαστικά και τα τραγούδια παράλληλα, ανά ήχο γραμμένα και διδασκόμενα.

Ένα λαούτο ειδικά φτιαγμένο, χωρίς τάστα, με νεύρα μετακινούμενα για να ασκούμαστε στην αλλαγή των ήχων μέσα απ’ τις αλλαγές των διαστημάτων, το είχαμε όλοι. Αυτό είχε γίνει παραγγελία σ’ εναν οργανοποιό στην Πελοπόννησο...Όλοι παροτρυνόμασταν να μάθουμε ένα όργανο. Εγώ ήθελα κανονάκι. Πέθανε τότε ο Στεφανίδης, που ήθελα να πάω και δεν τα κατάφερα. Παίζαμε όμως τα λαούτα...

Όπου κι αν βρίσκονται όλοι τους, ας έχουν την ευδαιμονία όσων μας χάρισαν...

Συγνώμη για τη πολυλογία. Είναι όμως ένας κόσμος που δεν πρέπει ν’ απαξιώνεται με κανέναν τρόπο. Αυτός ο κόσμος δίδαξε στα Ωδεία αυτή τη φιλοσοφία και τη μέθοδο, πάνω απ’ όλα όμως δίδαξε στα Μουσικά Γυμνάσια που όταν άρχισαν να λειτουργούν (αγνοώ το τώρα) είχαν εξοπλιστεί στο αντικείμενο της παραδιοσιακής μουσικής από εξέχοντες μαθητές της σχολής. Όλοι οι παραγωγοί εκπομπών στα ΜΜΕ ήταν μαθητές της σχολής...Ό,τι έχει γίνει σοβαρό και με μελέτη επιστημονική στο αντικείμενο, της δισκογραφικής δουλειάς συμπεριλαμβανομένης, από ‘κει εκπορεύτηκε.

Ελπίζω να έφερα λίγο απ’ το φως αυτής της ζωής ανάμεσά μας.

Αυτός είναι ο αποχαιρετισμός τους στο δάσκαλό τους. Όλοι τους πρωτοψάλτες, εξαιρετικά ισοκρατήματα, τρομακτική δύναμη της μονοφωνίας, υπέροχη αργόσυρτη εκτέλεση...έργο του Μπαλασίου. Δεν έχω αμφιβολία για τη συνέχεια!