Περίληψη: αν το κέντρο σου έχει φθαρεί, πριν αλλάξεις κώνους... ή κέντρο... ή ρόδα... ρίξε μια ματιά σε αυτό:
Πριν από μέρες άλλαξα κώνο σε πισινή ρόδα. Για την ιστορία, πίσω κέντρο έχω ένα απλό "κέλυφος" deore, απλό και φτηνό αλλά με άλλον άξονα και κώνους. Χρησιμοποιώ το βασικό κέλυφος του deore καθώς η πράξη έχει αποδείξει ότι οι φωλιές των κέντρων είναι από σκληρό μέταλλο και δεν φθείρονται, αλλά για τους κώνους δεν ισχύει το ίδιο. Κάθε 2-3 χρόνια περίπου αλλάζω κώνο/ους, συχνότερα αριστερά πίσω, λόγω φυσιολογικής φθοράς. Θα σημειώσω ότι η χρήση που κάνω στο συγκεκριμένο ποδήλατο είναι εξαιρετικά σκληρή, πολλά χιλιόμετρα + μεταφορά μεγάλων φορτίων + διαδρομές αλύπητες σε άσχημο τεραίν. Αυτά σημαίνουν ότι σίγουρα το μέταλλο του κώνου είναι σκληρό και δεν αστειεύεται καθόλου - ενώ όταν πρωτοπήρα το κέντρο από τη μάνα του έβγαλε κάτι μήνες μόνο.
Κώνους είναι εύκολο να βρεις, αλλά καλούς όχι εύκολο. Το κριτήριο αυτής της καλωσύνης είναι ένα και μοναδικό, η σκληρότητα του μετάλλου: όσο σκληρότερο τόσο περισσότερο αντέχει. Ο θανατηφόρος συνδυασμός "κοπανήματα + έλλειψη επαρκούς γράσσου" (+ εύκολο να ξεχάσεις τη συντήρηση) θα σκοτώσει αργά ή γρήγορα τον κώνο: εξετάζοντας προσεκτικά την επιφάνεια τριβής βλέπεις ένα τουλάχιστον χαρακτηριστικό λακκουβάκι και τον αποχαιρετάς. Αυτό πρέπει να γίνει, γιατί αφού έγινε λακκουβάκι πλέον μπορεί εκεί να σκαλώσει και να σπάσει μια μπίλια - και τότε γίνεται εκεί μέσα το μπάχαλο που αχρηστεύει το κέντρο.
Πριν από μέρες λοιπόν κατά το σέρβις, πιάνει το μάτι λακκουβάκι, αλλάζω κώνο, αλλά σήμερα μου ήρθε μια ιδέα για πειραματισμό. Να επιδιόρθωνα τον φθαρμένο κώνο!... Τόρνο όμως δεν έχω, πώς να το κάνω; Ας το δείξω με φωτογραφίες.
Στη μια άκρη του κέντρου όπως είναι πάνω στη ρόδα, σφίγγω ένα δράπανο στον άξονα (φωτ. 01) και στην άλλη άκρη σφίγγω τον κώνο στο κόντρα παξιμάδι με την επιφάνεια τριβής προς τα έξω (φωτ. 02). Στηρίξω το σύστημα στην πλάτη μιας καρέκλας, δίνω στο δράπανο υψηλές στροφές και μπλοκάρω το κουμπί να τρέχει (δεν είχα άλλο άτομο για βοήθεια). Τώρα η δουλειά θα γίνει στον κώνο. Πρώτα τρώω χοντρά το σκληρό μέταλλο με ένα τροχολιθάκι πέτρας μετάλλου (φωτ. 03) και μετά με ψιλό γυαλόχαρτο χρησιμοποιώντας ένα καρφί για να παίρνει το γυαλόχαρτο σχήμα περίπου καμπύλης (ακρίβεια δεν χρειάζεται) και να μπορώ να πιέσω με δύναμη (φωτ. 04).
Δεν πήρε ούτε δέκα λεπτά το τρίψιμο του κώνου και το λακκουβάκι εξαφανίστηκε και η επιφάνεια έγινε γυαλί! Το σκληρότατο μέταλλο του κώνου μου βρήκε το δάσκαλό του. Καθάρισα, συναρμολόγησα, το ρεγουλάρισμα κορυφαίο αμέσως χωρίς κανένα τζόγο και με γύρισμα σκέτη γλύκα. Και ιδού μια ρόδα αστέρι με ένα κέντρο τον 10 ευρώ έτοιμο να γυρίσει τον κόσμο. Η όλη διαδικασία από το βγάλσιμο της ρόδας μέχρι τη βόλτα πήρε μια ώρα το πολύ. Μπορεί να γίνει και με κέντρο με μπλοκάζ και με κέντρο με συμπαγή άξονα όπως στην περίπτωσή μου, ζωντανά πάνω στη ρόδα, καλύτερο όμως να έχεις μία πρόχειρη ρόδα ή απλώς ένα κομμάτι άξονα στο οποίο να δένεις τους κώνους και η δουλειά να γίνεται ωραία σε μία σταθερή βάση πάγκου για το δράπανο.
Παρατηρήσεις:
- Θεωρώ πιθανό ότι με τον κώνο σφιγμένο επάνω στον άξονα που θα δουλέψει, γίνεται καλύτερη επιφάνεια από αυτή που έχει ο κώνος από τη μάνα του, γιατί ο κώνος είναι στη φυσική του θέση και όχι σε τόρνο ως ανεξάρτητο κομμάτι.
- Η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές στο μέλλον, καθώς οι κώνοι συνήθως έχουν αρκετό μήκος και επιδέχονται πολλές ανανεώσεις. Θεωρητικά εάν προκύψει θέμα υπάρχουν και αποστάτες-spacers που μπορείς να βάλεις ανάμεσα στον κώνο και το έξω κόντρα παξιμάδι για την αποζημίωση της απόστασης (ωστόσο κάπως απίθανο για κοινά υλικά).
Τώρα πια οι ίδιοι κώνοι ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα βγάλουν. Αλλά τελικά το γαμώτο δεν είναι σε αυτό, είναι στο να έχεις κάτι που δουλεύει άψογα από τα δικά σου χέρια.
κωνοπλαστική
έχε το νού σου διότι συνήθως σε τέτοιες επιφάνειες ρουλεμάν, κώνων κλπ γίνεται επιφανειακή βαφή, για να κατέβεις τόσο βαθειά ώστε να μήν φαίνονται πλεόν φθορές στο μέταλλο ενδεχομένως να έχει αφαιρεθεί με το "κατέβασμα". Το αποτέλεσμα θα είναι να φθαρούν άμεσα.
Μια και ταξιδεύεις συχνά καλό θα είναι αν δεν τους αλλάξεις προληπτικά, να έχεις ανταλλακτικό μαζί σου
Δεδομένο ότι ήταν βαμμένοι και δεν είναι πια. Θα λιώσουν οσονούπω και μάλιστα με τα χιλιόμετρα που βαράει το συγκεκριμένο ποδήλατο.....
Σας αποκαλύπτω ότι το σκέφτηκα για το βάψιμο, αλλά με συγχωρείτε παίδες, αλλά σε υλικά ποδηλάτου και δη όχι εξαιρετικής ποιότητας αμφιβάλλω πολύ ότι μπαίνουν σε τέτοιον κόπο......
Μένει να δεις και τη διάρκεια ζωής τώρα που έξυσες το χρώμα.
Πάντως τόσο το κόστος αλλαγής των κώνων όσο και η διάρκεια
ζωής τους δεν δικαιολογούν την όλη διαδικασία. Δηλαδή, αν
ο i.alli.ellatha βγάζει 2-3 χρόνια με τα άπειρα χιλιόμετρα
και τα μεγάλα φορτία, ένα χομπίστας θα βγάλει τουλάχιστον
τα διπλάσια με τυπική συντήριση μια-δυο φορές κάθε 1000χλμ.
Οπότε το κόστος των 10-15 ευρώ για κώνους κάθε 4-6 χρόνια
είναι αστείο.
Όμως μας τρώνε τα χέρια...
εγω λεω μπραβο,καθως ειχα την εντυπωση οτι αυτο το συγκεκριμενο μεταλο ειναι το σκληροτερο του κοσμου!!
ειχα σκεφτει καποιες φορες να "φαω" τις λακουβιτσες οι οποιες ουτε εχω ιδεα πως δημιουργουνται..
'Οπως πάντα γνώση και πατέντα,ευχαριστούμε..
Αποτελέσματα στα ~1.000 χλμ. μετά, άνοιξα να δω τι έγινε:
Η επιφάνεια τριβής όλη γύρω γύρω ΤΖΑΜΙ.
Ίσα που διακρίνεται μία λεπτή γραμμή με τη γυαλάδα στο σημείο τριβής.
> ο κώνος τώρα
Για το "βάψιμο"
Ρώτησα έναν μάστορα περί του βαψίματος (σκλήρυνση με εμβάπτιση):
Τού έδειξα μερικούς κώνους. Μού είπε ότι το βάψιμο που έχουν (όσοι έχουν) είναι της πλάκας.
Μπορείς ανά πάσα στιγμή εσύ να κάνεις βάψιμο: κρατάς τον κώνο με τσιμπίδα, τον πυρακτώνεις, και τον ρίχνεις κατευθείαν σε ορυκτέλαιο (προτιμότερο από το νερό). Αυτό ισχύει γενικά, δεν είναι σίγουρο ότι το μέταλλο ενός κώνου σηκώνει τη διαδικασία.
ΟΜΩΣ όλα περί βαψίματος είναι θεωρητικά, πολύ μπερδεμένη ιστορία, και είναι απίθανο ότι για τα ποδηλατικά υλικά κάνουν ΣΩΣΤΟ βάψιμο.
Από ότι φαίνεται δεν χρειάζεται τέτοια φασαρία, δεν αξίζει τον κόπο
γιατί έτσι κι αλλιώς οι κώνοι μάλλον είναι "αβάπτιστοι":
Αν δείτε τους συνήθεις κώνους που πουλάνε (σιμάνο κλπ.)
το υπόλοιπο μέταλλο έχει μαυρίσει από (πρόχειρη) εμβάπτιση
αλλά η επιφάνεια τριβής είναι γυαλιστερή,
και αυτό το κάνουν για να φαίνεται όμορφο εκεί,
εκ των υστέρων μετά την εμβάπτιση, πράγμα όμως που απομακρύνει το κρίσιμο επιφανειακό στρώμα που έχει σκληρυνθεί (εάν έγινε καλά).
Ηθικό δίδαγμα
Ξεχνάμε το βάψιμο, κάνουμε την αναγέννηση που γίνεται εύκολα, και... γεια μας...
...απ οτι φαινεται.
Και λενε οτι εχει επιτυχια. Ειδικα με παλια δυσευρετα ανταλλακτικα:
http://rideyourbike.com/specialtyservices.shtml
Αν σκρολαρετε αρκετα κατω στη σελιδα, θα δειτε και την επισκευη στους κωνους.
Κι αναφερουν ως τελευταια εξελιξη οτι πλεον για τη στηριξη και περιστροφη του κωνου, χρησιμοποιουν τορνο.
Πριν τον τορνο ομως, χρησιμοποιουσαν ενα απλο δραπανο (μαζι με ενα παλιο κεντρο) στη μεγγενη.
Εννοειται πως το φαγωμα/επεξεργασια του περιστρεφομενου κωνου, γινεται με την καταλληλη "πετρα" προσαρμοσμενη σε ενα Dremel.
Όμως δεν χρειάζεται ντρέμελ, κάτι ακίνητο αρκεί, πέτρα σκέτη, λίμα, ή γυαλόχαρτο.
Πέρασαν από τότε που έκανα την (πρώτη και μέχρι τώρα μοναδική) αναζωογόνηση τουλάχιστον 7000 χιλιόμετρα, και αρκετά σκληρά και χειμωνιάτικα. Άνοιξα λοιπόν το κέντρο να δω τι γίνεται:
Οι κώνοι είναι ΤΖΑΜΙ!
Συμπέρασμα:
Η τεχνική είναι πολύ καλή. Τελεία.
Αν αυτό συνέβη σε φτηνούς κώνους όπως αυτοί, κατ΄ επέκταση θα ισχύει και σε καλά υλικά, ακόμα πιο καλά.
η αναζωογόνηση, σήμερα άνοιξα ξανά το κέντρο για να το σερβίρω, και, μετά από περ. 14.000 χλμ. στο νερό, οι κώνοι είναι τζάμι.
http://imgur.com/zPuwC4T
Δεν φαίνεται πολύ καλά στη φωτο, αλλά η επιφάνεια τριβής είναι άψογη. Καθρέφτης. Και περιττό να πω ότι το κέντρο γυρνάει βούτυρο.
Γεγονότα που αποδεικνύουν το εξής:
Ότι αν τα κέντρα είναι γρασαρισμένα σωστά αντέχουν για πάρα πολλά χιλιόμετρα και δεν παθαίνουν τίποτα. Διατηρούνται σε άψογη κατάσταση γιατί αφού τους λείανες τα γρασάρες σωστά.
Που σημαίνει το άλλο εξής:
Ότι αν είχες ανοίξει και γρασάρει και ρυθμίσεις τους κώνους των κέντρων με το που πήρες του τροχούς ( ή το ποδήλατο ) δεν θα χρειαζόταν να μπεις στην διαδικασία να τους λειάνεις αργότερα.
Το λέω αυτό γιατί το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια.
Με το που αγόρασα το κουρσάκι μου, το οποίο το πήρα μεταχειρισμένο αλλά πρακτικά δεν πρέπει να είχε κάνει ούτε 100 χιλιόμετρα, το πήγα για γενικό σέρβις ( καλού κακού) και ένα απο τα πράγματα που ζήτησα επι τούτου να γίνει, ήταν να ανοιχθούν τα κέντρα από τους τροχούς και να ελεγχθούν και γρασαριστούν.
Όταν ανοίξανε τα κέντρα, στο Φρειδερικό ξέρετε πως ήταν αυτά έτσι όπως είχαν έρθει από το εργοστάσιο;
Στεγνά εντελώς. Δεν είχαν γράσο μέσα ούτε για δείγμα. Καθόλου λέμε. ΤΙΠΟΤΑ.
Τώρα αν εγώ, σίγουρη ότι τα κέντρα είναι γρασαρισμένα και ρυθμισμένα από το εργοστάσιο, άρχιζα να βάζω χιλιόμετρα στο ποδήλατο, τότε σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είχα τους κώνους στην κατάσταση που βρήκες εσύ τους δικούς σου πριν κάνεις την πατέντα.
Από τότε κατάλαβα πως έχει η δουλειά με τα εργοστασιακά κέντρα και έτσι κάθε φορά που πάει το ποδήλατο για σέρβις, ανοίγονται και τα κέντρα των τροχών για νέο γρασάρισμα ( και έλεγχο ενίοτε). Στην τελική με παραπάνω λίπανση δεν θα πάθουν κάτι, με λιγότερη είναι που έχουμε θέμα.
Και ισχύει με ΟΛΑ επάνω σε ένα ποδήλατο, ακόμα και καινούργιο, σε κανένα εργοστάσιο κανένας δεν θα κάτσει να χάσει χρόνο με το δικό σου το κέντρο.
Γι΄ αυτό ακριβώς η μόνη εγγύηση για ένα σωστό ποδήλατο είσαι εσύ ο ίδίος/ίδια. Τελεία. Τα χεράκια μας η καλύτερη εγγύηση!
Από κει και πέρα, παίζουν ρόλο η ποιότητα υλικού, η συχνότητα συντήρησης, και η χρήση. Λέγοντας χρήση, ένα ποδήλατο για αστική χρήση 10 χιλιομέτρων δεν έχει την ίδια φθορά με ένα που σκάβει τα βουνά τρώγοντας βροχή σκόνη και λάσπη. (Ο κώνος αυτός έχει βγάλει χιλιόμετρα που κάποιοι δε θα τα πίστευαν.)
Πολύ χρήσιμες οι συμβουλές που μας δίνεις!
Ιδιαίτερα για εμάς τους μαστροχαλαστές
Μια ερώτηση...Μπίλες έχεις αλλάξει ή έχεις ακόμα τις ίδιες;
Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο!!
Για την ακριβεια, το καλυτερο που μπορει να κανει κανεις μολις αγορασει ενα (καινουριο η μεταχειρισμενο) ποδηλατο, ειναι να κανει ενα ολοκληρωμενο σωστο service στα παντα.
Το γνωστο service των 0 χιλιομετρων.
To service αυτο ιδανικα θα πρεπει να περιλαμβανει τα εξης:
Κεντρα τροχων:
Λυσιμο, καθαρισμα απο τα προϋπαρχοντα γρασσα, γρασσαρισμα εκ νεου με καλο γρασσο, και ρυθμισμα. Το ξαναλεω: Ρυθμισμα.
Τροχοι:
Ακτινολογηση. Σωστη. Να ερθουν οι τασεις των ακτινων στην τιμη που πρεπει (που συνισταται κατα περιπτωση αναλογα με τα επι μερους κομματια: ζαντες ακτινες)και να ειναι ιδιες μεταξυ τους οι τασεις των ακτινων της καθε πλευρας του τροχου.
Ετσι, αποφευγει κανεις προωρο σπασιμο ακτινων, στραβωμα ζαντας, και πετυχαινει πολυ μεγαλυτερη αντοχη και διαρκεια ζωης τροχου.
Φρενα:
Γρασσαρισμα στις αρθρωσεις τους και λιπανση στα συρματοσχοινα. Και βεβαια ρυθμιση. Να πατανε σωστα τα τακακια στη ζαντα.
Σπανια βλεπει κανεις σωστα ρυθμισμενα φρενα σε καινουριο ποδηλατο.
Ρουλεμαν τιμονιου:
Γρασσαρισμα και ρυθμιση.
Ταχυτητες:
Λιπανση συρματοσχοινων και ρυθμιση ταχυτητων.
Αν εχει ορεξη κανεις, λυσιμο συρματοσχοινων και τροχισμα/λιμαρισμα στις ακρες των μακαρονιων των συρματοσχοινων ωστε να "πατανε" σωστα και να ρυθμιζονται πιο σωστα.
Επισης πεταμα των πλαστικων τερματικων(ferrules) που σπανε, φθειρονται και παραμορφωνονται χαλωντας τη ρυθμιση, και αντικατασταση τους με μεταλλικα διαμετρου 4 μμ.(δεν κανουν αυτα απο τα φρενα, ειναι λιγο δυσευρετα, και πιο ακριβα απο τα πλαστικα, αλλα αξιζει τον κοπο).
Πεταλια:
Μια απο τα ιδια. Λυσιμο, καθαρισμα, γρασσαρισμα με ποιοτικο γρασσο, και ρυθμιση.
Μεσαια τριβη:
Αν ειναι ανοιχτου τυπου λυσιμο, καθαρισμα, γρασσαρισμα, ρυθμιση.
Αν ειναι κλειστου τυπου, λυσιμο, γρασσαρισμα στα σπειρωματα των ποτηριων/σκελετου, και βιδωμα ποτηριων ρουλεμαν/cartridge με τη ροπη που συνιστα ο κατασκευαστης τους. Και βεβαια ρυθμιση οταν χρειαζεται.
Παλουκοσελλο, λαιμος τιμονιου:
Γρασσαρισμα ειτε με λιγο αδιαβροχο γρασσο, ειτε ακομη καλυτερα με λιγη παστα συναρμογης.
Βιδες:
ΛΙπανση των σπειρωματων τους για αδιαβροχοποιηση και αποφυγη οξειδωσεων/σκουριας. Επισης σωστο σφιξιμο.
Μπορει τα παραπανω να φαινονται υπερβολικα σε καποιον και κοστιζουν, αλλα σε βαθος χρονου αποδεικνυεται η απολυτως οικονομικωτερη επιλογη, η οποια εξασφαλιζει επισης αριστη λειτουργια του ποδηλατου απο το πρωτο χιλιομετρο.
Ακριβως αυτο: "παίζουν ρόλο η ποιότητα υλικού, η συχνότητα συντήρησης, και η χρήση."
Η μονη λεξη που θα προσθετα, θα ηταν η λεξη "σωστη". Σωστη συντηρηση. Εννοωντας τη ρυθμιση. Τη σωστη ρυθμιση.
Και περναμε στο κεφαλαιο "κωνοι τροχου".
Ο "i.alli.ellada" στο παρον thread παρουσιαζει τον τροπο με τον οποιο μπορει κανεις να αναζωογονησει/επισκευασει φθαρμενους κωνους, με εξαιρετικα αποτελεσματα.
Στο thread αυτο εχουν γραφει διαφορα, και καλο θα ηταν να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα.
Οι κωνοι ειναι βαμμενοι. Δηλαδη εχουν υποστει θερμικη κατεργασια/"βαφη", με αποτελεσμα την σκληρυνση τους.
Ολοι. Ανεξαρτητως κατασκευαστη.
Απο πολυ παλια. Σε καποια παμπαλαια ταινιακια/βιντεακια που τωρα εχουν "ανεβει" στο Utube, μπορει κανεις να δει οτι οι αξονες μεσαιας τριβης, κωνοι κλπ των ποδηλατων "βαφοταν" στο παλαι ποτε εργοστασιο της Raleigh τη δεκαετια του '50.
Οποιος εχει πιασει στα χερια του καινουριο κωνο της Raleigh του τοτε, καταλαβαινει τι λεω. Εχει παντου το μαυρισμα απο τη βαφη. Σε πολλες περιπτωσεις ακομη κι εκει που πατανε οι μπιλλιες.
Η διαδικασια σε κλιμακα μαζικης παραγωγης, ειναι οχι απλα οικονομικη, αλλα η μονη συμφερουσα. Το να κατασκευασεις κωνους απο εξίσου σκληρο υλικο το οποιο δεν χρειαζεται βαφη, ειναι πολυ ακριβωτερο και "δυσκολοτερο".
Απλα δεν εχουν ολοι οι κωνοι την ιδια ποιοτητα μεταλλου ωστε να εχουν την ιδια σκληροτητα μετα τη βαφη.
Εδω ισχυει το "οτι πληρωνεις παιρνεις".
Και δεν ειναι μονο η κατεργασια της επιφανειας που πατανε οι μπιλλιες. Ειναι και το σπειρωμα του κωνου που βιδωνει στον αξονα.
Αυτο "κοβεται"/κατασκευαζεται πριν τη βαφη. Μετα τη βαφη ειναι απο πανδυσκολο εως αδυνατο να κοπει σπειρωμα.
Σε μεταλλο σκληροτητας "βαμμενου" (που δεν εχει υποστει βαφη αλλα ειναι απο κατασκευης πολυ σκληρο), ειναι εξαιρετικα δυσκολο και δαπανηρο να κοπει σπειρωμα και να κατεργαστει η επιφανεια που πατανε οι μπιλλιες. Ειναι δηλαδη ασυμφορο.
Οποτε η πλεον οικονομικη και ενδεδειγμενη μεθοδος σκληρυνσης ειναι η βαφη.
Η μονη κατεργασια που μπορει να γινει μετα τη βαφη, ειναι ενα τελικο φινιρισμα/γυαλισμα στην επιφανεια που πετανε οι μπιλλιες, κι αυτο μονο στα ποιοτικωτερα κεντρα.
Ειναι παρομοια διαδικασια (και γινεται με παρομοια υλικα) με αυτη που παρουσιαζει ο "i.alli.ellada".
Οι κωνοι δεν ειναι βαμμενοι επιφανειακα. Επειδη εχουν μικρες σχετικα διαστασεις, η βαφη προχωραει σε βαθος στο μεταλλο του κωνου.
Στην επιφανεια τουλαχιστον που πατανε οι μπιλλιες, οπου τα τοιχωματα ειναι πιο λεπτα, η σκληρυνση εχει προχωρησει σε βαθος.
Αφοβα μπορει κανεις να "κατεβασει" την καμπυλη επιφανεια που πατανε οι μπιλλιες 1 χιλιοστο, η περιπου τοσο.
Το εχω κανει επανηλλειμενως με αριστα αποτελεσματα. Ετσι εχουν καταφερει να σωθουν σπανια και δυσευρετα vintage κεντρα με κοστος πολυ μικροτερο απο την αγορα τους.
Εχω μια μικρη "συλλογη" απο κατεστραμμενους κωνους, οπου σε ορισμενους φαινεται ολοκαθαρα απο τον τροπο που εχουν φθαρει η ακομη και σπασει, οτι το μεταλλο τους εχει υποστει βαφη (σε ορισμενους-φτηνιαρικους-σπασμενους, μοιαζει να εχει γινει υπερβολικη βαφη/σκληρυνση, που προκαλεσε πιθανοτατα το σπασιμο).
Για την ιστορια:
Το εννενηντα κατι, αναβαθμισα το ποδηλατο μου και του τοποθετησα τα καλα -τοτε- κεντρα XT της Shimano. Πισω μπηκε το FH-M737. Αυτο ολα αυτα τα χρονια δεν λυθηκε για service πανω απο 3 η 4 φορες. Δεν θυμαμαι ακριβως, αλλα οχι πανω απο 4.
Εχουν αλλαχτει 1-2 φορες οι μπιλλιες (με τις γνησιες της εταιριας) και μια φορα ενας κωνος. Δεν θυμαμαι ποιος.
Μεσα σ'αυτα τα χρονια, εχει λειωσει και αλλαχθει η ζαντα του μια φορα, κι εχει ξαναπλεχτει με καινουρια.
Το κεντρο αυτο ειναι σαν καινουριο (τοσο εξωτερικα οσο κι εσωτερικα), κι εχει "γραψει" με τους πιο μετριους υπολογισμους (δεν ειχα παντα κοντερ) πανω απο 100 χιλιαδες χιλιομετρα. Στην πολη, σε βουνα, σε λασπες, με φορτια, με βροχες, κλπ.
Κι απ'οτι φαινεται, θα με συντροφευει για αρκετες χιλιαδες χιλιομετρα ακομη...
Edit:
Οσον αφορα τα λιπαντικα και τα γρασσα ειδικοτερα, υπαρχει τεραστια διαφορα αναμεσα σε καποιο επωνυμο και ποιοτικο γρασσο, και το "no name του βενζιναδικου".
Πληροφοριακα, το γρασσο δεν ειναι απαραιτητο να ειναι το σουπερ-ντουπερ πανακριβο ταδε ποδηλατικο.
Θα πρεπει να ειναι ομως καποιο επωνυμο, με συγκεκριμενες προδιαγραφες και χαρακτηριστικα, που το κανουν καταλληλο για τη χρηση για την οποια προοριζεται. Αν ειναι κι αδιαβροχο, ακομα καλυτερα.
Για τις μπίλλιες:
Σπανιότατα τις αλλάζω. Όμως αγοράζω από ρουλεμανάδικο καλής ποιότητας. Θεωρώ ότι οι μπίλλιες πρέπει να αλλάζουν όσο γίνεται πιο σπάνια, δηλαδή να τις αφήνεις να φθείρονται για να αποκτούν την ίδια ακριβώς διάσταση. Και επίσης ποτέ να μην ανακατεύεις της μίας πλευράς με της άλλης (σε αμφίπλευρη τριβή, όπως το κέντρο) για τον ίδιο λόγο.
Για το γράσο:
Χρησιμοποιώ λιθίου σε φιάλη (πεπιεσμένο περιεχόμενο), από κατάστημα λιπαντικών. Με το φυσουνάκι πάει εκεί που θέλεις χωρίς λερώματα. Υπάρχουν σε διάφορους βαθμούς παχύρευστου, εδώ χρειάζεται το πιο σκληρό.
Το εφαρμοσα κι εγω σε 3 τροχους και σε 4 πεταλια ( τα 2 πεταλια με στραβο αξονα)
ολα δουλευουν πενα...
επειδη πρωτη φορα ανοιγω κεντρα ( εχασα μπιλιες και τις ξαναβρηκα κλασσικα)
προσπαθω να μαθω ποσο να σφιξω τα κεντρα
-επισης εβαλα ενα κιτρινοπο γρασσο( καλα εκανα; )
Η κωνοπλαστικη εφαρμοστηκε ως εξης:
τρυπανι καθετο πανω σε μια μεγκενη( αγορασα μεγκενη μονο για παρτη σου αμα τα αφησω σχετικα χαλαρα (δε τα σφιξω πολυ-παιζουν λιγακι) ,υπαρχει θεμα; φλατζες εβαλα κανονικα..
Ότι γυαλόχαρτο να είναι. Όμως στο ρεγουλάρισμα πρόσεξε μην τα αφήνεις χαλαρά, γιατί επειδή μένει άγρια η επιφάνεια τρώγεται μόνο του. Έτσι ναι μεν θέλιε κάποια παρακολούθηση το κέντρο, δηλ. πιο συχνό άνοιγμα και καθάρισμα και σέρβις αλλά όμως γίνεται τζάμι γιατί φαγώνεται "φυσιολογικά μόνο του" και η επιφάνεια γίνεται τέλεια! Το δικό μου έχει τραβήξει τα μαρτύρια και έχει γίνει καθρέφτης στο σημείο τριβής. Καθόλου χαλαρό να μη μένει.
οκ, αμα τα σφιξω ομως ,εστω και λιγο δε γυρναει καθολου καλα ο τροχος.. :/
επισης εχω ακουσει οτι σφιγγονται με τα Quick Release οταν τον δεσεις πανω στο ποδηλατο ,σωστα;
οχι τα ρουλεμαν δεν σφιγγονται με το quick release. θα πρεπει να τα ρυθμισεις τοσο οσο να μην φρεναρει στο γυρισμα αλλα και να μην παιζει ο αξονας. δηλαδη να μην εχει κενα και να γυρναει ομαλα.
Συγγνωμη, αλλα το παραπανω ειναι τελειως λαθος.
Τα ρουλεμαν (κωνοι, μπιλλιες, ποτηρια) του κεντρου, οταν το κεντρο χρησιμοποιει τον γνωστο τρυπιο αξονα με το επισης γνωστο quick release, πρεπει να ρυθμιζεται με το quick release σφιγμενο.
Ποσο σφιγμενο; Ακριβως τοσο οσο σφιγγεται οταν τοποθετειται και ασφαλιζεται ο τροχος στα drop-out.
(Για τη δουλεια αυτη, θα χρειαστει ενας παλιος κωνος η ενα παλιο κοντρα παξιμαδι κωνου).
Το Quick release σφιγγει με τρομερη δυναμη το κεντρο αναμεσα στα drop-out.
Αν δεν εσφιγγε τοσο δυνατα, ο τροχος δεν θα εμενε ακινητος, ιδιαιτερα σε σκελετους οπου τα drop-out ειναι οριζοντια, και η αλυσιδα τραβαει προς τα μπροστα με μεγαλη δυναμη ιδιαιτερα στις χαμηλες σχεσης μεταδοσης.
Κι επειδη ο αξονας του τροχου ειναι αρκετα συμπιεσιμος (μην ξεχναμε οτι ειναι τρυπιος)
οταν τον σφιγγει το quick release κονταινει.
Αυτο σημαινει οτι αν εχει ρυθμιστει το κεντρο τελεια, αλλα χωρις το quick release σφιγμενο, τοτε οταν τοποθετηθει ο τροχος στο ποδηλατο και σφιξει το q.r., το κεντρο θα χασει τη ρυθμιση του και θα λειτουργει απο πολυ σφιχτο εως "στραγγαλισμενο". Αναλογα το σφιξιμο του q.r.
Ετσι ομως, το κεντρο θα παραδωσει το πνεμα απο συντομα, εως πολυ συντομα.
Υ.Γ.
Γνωριζω δυο διαφορετικες περιπτωσεις, οπου στη μεν πρωτη ο ιδιοκτητης εσφιγγε υπερβολικα πολυ το quick release χωρις προηγουμενως να εχει ρυθμισει σωστα το κεντρο του τροχου του, με αποτελεσμα μετα απο μερικες εκατονταδες χιλιομετρα να σπασουν τα ποτηρια στο κεντρο (δεν προλαβε καν να φθαρει), ενω στη δευτερη περιπτωση ο ατυχος ιδιοκτητης κατεστρεψε δυο (2) κατακαινουργια πανακριβα ολοϊδια κεντρα μεσα σε λιγοτερα απο 1000 χιλιομετρα, γιατι ο τεχνικος που του εφτιαξε τον τροχο, δεν ηξερε να ρυθμιζει σωστα τα κεντρα!
το σφίξιμο του θανατά στο QR, άλλο λάθος.
Τους βλέπεις να παλεύουν στο σφίξιμο και τους λυπάσαι.
Σφίξιμο με δύο δάχτυλα αρκεί.
Βρήκα το άρθρο μετά από αναζήτηση στο φόρουμ, μιας και φίλος μου χάρισε δύο καταπληκτικές ρόδες μεφαγωμένους κώνους! Τρομερή πατέντα!! Όχι πιά πεταμένοι κώνοι/κέντρα!
Τελικα αυτες οι λακουβες πως γινονται?Εχει να κανει με τη ρυθμιση του κεντρου?Οτι ροδα ειχα χωρις να γραφω ουτε το 1/10 των χιλιομετρων του i.alli.ellatha αποκτουσαν αυτο το θεμα μετα απο καποιες εκατονταδες χλμ,ενω τα γρασαρω συχνα αλλα δεν εσφιγγα ιδιαιτερα τον αξονα.
Αντιθετα οτι ροδα επιασα καινουργια ηταν αρκετα σφιγμενη αρχικα σε βαθμο να σκαλωνουν οι μπιλιες βηματικα.
Παρα πολυ συχνα, η μαλλον στην συντριπτικη πλειοψηφια των περιπτωσεων, τα κεντρα των τροχων ερχονται απο τη μαμα εταιρια με μηδεν ανοχες οταν ο τροχος δεν ειναι τοποθετημενος στο ποδηλατο, με αλλα λογια οταν το quick-release ειναι ανοιχτο, κι επομενως το συστημα κωνοι-μπιλλιες-ποτηρια ειναι ασυμπιεστο.
Το εχω παρατηρησει επανηλειμενως σε κατακαινουργια κεντρα της Shimano -και οχι μονο- που προκειται να πλεχτουν.
Οι εταιριες δηλαδη δεν αφηνουν καθολου ανοχες στα κατακαινουργια κεντρα τους, τις ανοχες δηλαδη που θα επρεπε να εχουν, προκειμενου να λειτουργουν σωστα οταν σφιχτει το Quick-release.
Και πιστευω οτι το κανουν αυτο οχι χωρις λογο:
Για να πλεχτει και να ακτινολογηθει σωστα ενας τροχος, το κεντρο πρεπει να εχει μηδενικες ανοχες. Κι αν εχει, με καποιο τροπο θα πρεπει να αναιρεθουν οι ανοχες, πριν ο τροχος η το κεντρο μπει στη βαση ακτινολογησης. Και υπαρχουν τροποι βεβαια να γινει αυτο, αλλα ο συντομοτερος και βολικοτερος τροπος ειναι το κεντρο να μην εχει καθολου ανοχες εξ'αρχης. Οπως δηλαδη το δινει ο κατασκευαστης.
Κι αφου πλεχτει το κεντρο σε τροχο κι ακτινολογηθει, ο κληρος πεφτει σ'αυτον που τον επλεξε/ακτινολογησε ωστε το κεντρο να ξανα ρυθμιστει και να αποκτησει τις πρεπουσες ανοχες λειτουργιας.
Τωρα αν το κεντρο εχει ρυθμιστει πολυ σφιχτα εξ αρχης, αυτο δεν πειραζει στη φαση πλεξιματος/ακτινολογησης, αλλα πρεπει οπωσδηποτε να ρυθμιστει σωστα πριν τοποθετηθει ο τροχος στο ποδηλατο. Οπωσδηποτε.
Κι αυτος ειναι ο λογος (λαθος ρυθμιση η ανυπαρκτη ρυθμιση) που πολυς κοσμος δεν καταφερνει να "σταυρωσει" χιλιομετρα, με κεντρα που γενικως βγαζουν τα χιλιομετρα της αρκουδας υπο κανονικες συνθηκες.
Το'χω ξανααναφερει, αν θυμαμαι καλα, αλλα θα το ξαναπω:
Γνωριζω περιπτωση που απο αγνοια του "μαστορα" κατακαινουργιο πανακριβο κεντρο καταστραφηκε σε χρονο μηδεν απο κακη ρυθμιση, και το σκηνικο επαναληφθηκε ξανα-μανα με δευτερο ολοϊδιο κατακαινουργιο κεντρο, επειδη ο ιδιος "ειδικος" δεν ηξερε να το ρυθμισει οπως επρεπε...
Oι "λακουβες" στους κωνους η σπανιωτερα στα ποτηρια, υπο κανονικες συνθηκες λειτουργιας, δημιουργουνται απο τη φθορα και την καταπονηση που δεχονται τα μεταλλα των κωνων, των ποτηριων και των μπιλλιων κατα τη λειτουργια τους. Το φαινομενο λεγεται "pitting", και συνισταται στην αποκολληση μικρων κομματιων μεταλλου απο την επιφανεια που κυλουν οι μπιλλιες.
Το φαινομενο περιγραφεται αναλυτικα εδω:
https://en.wikipedia.org/wiki/Micro_pitting
Μπορουν ομως να δημιουργηθουν κι απο αλλους λογους προωρα:
Μπορουν να δημιουργηθουν απο την ελλειψη λιπανσης (οταν δηλαδη αμελειται η συντηρηση των κεντρων), απο λαθος λιπαντικο, απο την εισχωρηση νερου στα ρουλεμαν (οποτε ακυρωνεται η λιπανση και οξειδωνονται οι επιφανειες κυλισης), η τελος οταν η ρυθμιση των ρουλεμαν ειναι πιο σφιχτη απο οσο πρεπει.
Κι οσο πιο σφιχτη ειναι η ρυθμιση, τοσο γρηγοροτερα "σκαβονται" οι κωνοι.
Η φθορα στους κωνους μπορει να προελθει κι απο φθορα στις μπιλλιες.
Μπορει δηλαδη οι μπιλλιες (λογω ελειψης λιπανσης η λογω κοπωσης του υλικου τους) να αρχισουν να παθαινουν pitting, και να απολεπιζονται η και να σπανε ακομη. Αμεσο επακολουθο ειναι και η φθορα των κωνων και (δυσκολοτερα) των ποτηριων.
Κι αυτο συμβαινει και γιατι οι μπιλλιες παυουν να ειναι ομαλες και στρογγυλες, αλλα και γιατι τα κομματακια μεταλλου (γρεζια) που αποσπωνται απο τις μπιλλιες ανακατευονται στο γρασσο και "μασιουνται" αναμεσα στις μπιλλιες-ποτηρια-κωνους.
Απο ολα τα παραπανω, ευκολα καταλαβαινει κανεις οτι η σωστη ρυθμιση και το συχνο service των κεντρων, βοηθουν στο να ζησουν οσο γινεται περισσοτερο τα κεντρα, και να αποδωσουν αυτο για το οποιο φτιαχτηκαν:
Δηλαδη χιλιομετρα, χιλιομετρα, χιλιομετρα...
Θεωρώ πως φθαρμενους κώνους συναντά κανείς πολύ πιο συχνά σε Mountain bike ποδήλατα που καταπονούνται σε κακοτράχαλα. Τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει απο την εμπειρία μου. ΄Σε δρόμο, ένα σωστά τοποθετημένο κέντρο κρατάει για πολλά χιλιόμετρα. Εσύ πού το χρησιμοποιείς; Βάζεις καινούριο κέντρο καιμετά από λίγο καιρό φθείρεται;
Επίσης παρ' ότι όλοι λένε πως το κέντρο δεν πρέπει να παίζει καθόλου, η δικιά μου άποψη είναι ότι και λίγο να παίζει δεν θεωρώ ότι παίζει ρόλο. Καλύτερα να παίζει λιγο παρά να είναι παραπάνω σφιχτά. Όπως είπα όμως, οι περισσότεροι θα διαφωνίσουν μαζί μου.
Ισχύει ότι πολλά καινούρια κεντρα ειναι υπερβολικά σφιγμένα/χωρίς γράσο και διαφορα άλλα. Γιαυτό και πρέπει να βάζεις χέρι όταν αγοράζεις κάτι καινούριο.