Φανταστείτε ότι εργάζεστε σε ένα περιβάλλον όπου ο προϊστάμενός σας, ελέγχει εξονυχιστικά κάθε πτυχή της δουλειάς σας και της συμπεριφοράς σας. Σας λέει συνεχώς τί να κάνετε, πώς να το κάνετε και πότε να το κάνετε. Απαιτεί από εσάς να κάθεστε ακίνητοι στην θέση σας, μέχρι αυτός να σας δώσει την πολυπόθητη άδεια να κουνηθείτε. Κάθε μικρό κομμάτι της δουλείας σας βαθμολογείται και συγκρίνεται δημόσια με αυτό των συναδέλφων σας. Σχεδόν ποτέ δεν σας δείχνει εμπιστοσύνη για να πάρετε αποφάσεις και να αυτοσχεδιάσετε. Ακούγεται σαν ένα εφιαλτικό επαγγελματικό σκηνικό, αλλά τα καλά νέα για σας είναι ότι μπορείτε να παραιτηθείτε!
Τα σχολεία πολλές φορές δυστυχώς, ανταποκρίνονται στην παραπάνω περιγραφή. Μοιάζουν με την χειρότερη δουλειά που είχατε ποτέ, μόνο που οι μαθητές, όσο και να δυσκολεύονται σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, δεν μπορούν να υποβάλλουν την παραίτηση τους.. Αν υπολογίσει κανείς τις ώρες που ένα παιδί είναι καθισμένο σ’ ένα θρανίο, δηλαδή ώρες σχολείου, μελέτης και φροντιστηρίου, υπερβαίνουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις ώρες που εργάζονται οι γονείς του. Επιπλέον, τα παιδιά έχουν πολύ πιο περιορισμένη ελευθερία κινήσεων από αυτή που έχουν οι γονείς τους στην δουλειά τους.
Τα μικρότερα παιδιά και ιδιαιτέρως οι έφηβοι αναφέρουν πως το σχολείο είναι το πλαίσιο από το οποίο αντλούν την λιγότερη ευχαρίστηση σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο της καθημερινότητας τους. Πότε όμως ένα παιδί μαθαίνει να αγαπάει την μάθηση; Όταν είναι αγχωμένο, καταθλιπτικό και εξοντωμένο ή όταν είναι χαλαρό και ελεύθερο; Ενώ τις τελευταίες δεκαετίες το εκπαιδευτικό σύστημα επιτάσσει περισσότερο σχολείο και για λιγότερο ελεύθερο χρόνο και παιχνίδι, μελέτες δείχνουν αύξηση των συμπτωμάτων κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής στην παιδική και εφηβική ηλικία.
Στα παιδιά δεν αρέσει το σχολείο και μας το δείχνουν με όποιον τρόπο μπορούν καθημερινά-με το να προσποιούνται τους άρρωστους, με το να σέρνουν τα πόδια τους μέχρι το σχολικό, με το να βάζουν όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια και ενθουσιασμό σε αυτό που τους ζητείται, με το να παραβιάζουν τους κανόνες όταν βλέπουν πως μπορούν να την γλιτώσουν. Στα παιδιά δεν αρέσει το σχολείο γιατί τα παιδιά αγαπούν την ελευθερία. Όταν ζητείται από ένα παιδί να μείνει καθισμένο σε μια καρέκλα 7 ώρες με πεντάλεπτα και δεκάλεπτα διαλείμματα, όπως υπαγορεύει το αναλυτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, κάθε κύτταρο του σώματος του αντιστέκεται. Έτυχε να βρεθώ προσφάτως σε ένα Δημοτικό σχολείο, και συγκεκριμένα στην Πρώτη Δημοτικού, παρακολουθώντας την πρώτη διδακτική ώρα. Η πρώτη διδακτική ώρα έχει διάρκεια ενενήντα ολόκληρα λεπτά! Χτυπάει κάποιο κουδούνι στα σαράντα πέντε λεπτά, αλλά τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να κουνηθούν από τις θέσεις τους, πρέπει να περιμένουν το δεύτερο κουδούνι. Όταν επιτέλους χτύπησε το κουδούνι που τους επιτρέπει να βγουν διάλειμμα, και όταν εγώ η ίδια είχα αρχίσει να μην αντέχω άλλη ακινησία-πόσο ένα εξάχρονο παιδάκι που σφύζει από ενέργεια και που πάει για πρώτη φορά στο σχολείο-η δασκάλα της Πρώτης Δημοτικού τους είπε ότι θα πρέπει να μείνουν μέσα μέχρι να τελειώσουν το φυλλάδιο των ασκήσεων..
Εκτός του ότι το σχολείο δεν αναγνωρίζει πόσο χρήσιμο είναι για ένα μικρό παιδί το παιχνίδι, πόσο αυτό τρέφει το σώμα του, το μυαλό του, το συναίσθημα του και την φαντασία του, καθώς και την τεράστια συμβολή στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων, φαίνεται να αγνοεί στις περισσότερες των περιπτώσεων το γνωσιακό στυλ των παιδιών, το πώς δηλαδή λειτουργεί ο παιδικός εγκέφαλος την ώρα που λαμβάνει χώρα η μάθηση ή που στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν λαμβάνει χώρα η μάθηση. Η συγκέντρωση κάνει εικοσάλεπτους κύκλους, δηλαδή κάθε είκοσι λεπτά πέφτει, χαλαρώνει, κάνει παύση, για να ξαναφτάσει μετά από λίγο στο ζενίθ της. Όσο περνάνε οι ώρες, τόσο ο χρόνος της συγκέντρωσης μικραίνει και αδυνατίζει. Το να αναγκάζουμε τα παιδιά να κάθονται περισσότερες ώρες σε μία τάξη απορροφώντας με στείρο τρόπο πληροφορίες από έναν άνθρωπο, δεν θα τα κάνει πιο αποδοτικά. Αντιθέτως θα τα κάνει περισσότερο διασπασμένα, με αποτέλεσμα να αποδίδουν το ίδιο ή και λιγότερο, απλά σε περισσότερο χρόνο. Επιπλέον, για να " φτιάξουμε" το "πρόβλημα" των ατίθασων ή των διασπασμένων παιδιών, αντί να δώσουμε κίνηση, κίνητρο για μάθηση και το παιχνίδι που χρειάζονται ανάλογα με την ηλικία τους, δίνουμε φάρμακα. Η σύγχρονη κοινωνία δεν θέλει τον άνθρωπο περισσότερο ευτυχισμένο, θέλει τον άνθρωπο περισσότερο αποδοτικό. Όμως το καταπιεσμένο παιδί είτε δεν θα αποδώσει, είτε θα εμφανίσει συμπτωματολογία συναισθηματικών διαταραχών, είτε πολύ απλά δεν θα αγαπήσει την μάθηση.
Ρωτήστε ένα οποιοδήποτε παιδί, το εξής: Αν μπορούσες να διαλέξεις μεταξύ Α) να μάθεις πολλά πράγματα αλλά στον έλεγχο να πάρεις χαμηλό βαθμό ή Β) Να μην μάθεις τίποτα και να πάρεις Άριστα. Τι θα διάλεγες; Η μεγάλη πλειονότητα των παιδιών-αν φυσικά ένιωθαν ελεύθερα να διαλέξουν- θα διάλεγε το Β. Γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τα παιδιά να μην αγαπάνε την μάθηση(και να αγαπούν την βαθμολογία και τον ανταγωνισμό). Οποιοσδήποτε κοιτάξει με ειλικρίνεια την εκπαιδευτική πραγματικότητα, την πίεση δηλαδή που βιώνει καθημερινά ένα παιδί μέσα στο σχολείο, θα παραδεχτεί την άμεση ανάγκη να δοθεί μια ανάσα στα παιδιά μας, χώρος για παιχνίδι και ελευθερία. Δεν χρειάζεται να τα πιέσουμε τόσο δημιουργώντας τους ποικίλες συναισθηματικές διαταραχές, για να τα μορφώσουμε. Είναι ώρα η κοινωνία να ρίξει μια ειλικρινή ματιά στο θέμα.
*Μαριλίζα Χιώτη, Παιδοψυχολόγος ΜSc
Ομολογουμενως δεν το ειχα σκεφτει ετσι αλλα εχεις δικιο.αυτη η καταπιεση είναι κατάλοιπο του χθες που δρν υπηρχε ιχνος παιδικης ψυχολογιας κ ο δασκαλος εκφραζοταν με μια βέργα.σήμερα γινεται μικρη προοδος απο τον τροπο ππυ βαζουν τα θρανια μεχρι τα κειμενα σαν αυτο.
Για μενα θελει ολιστικη αντιμετώπιση η επιμορφωση ενος παιδιου αλλα απαιτεί κ ικανοτατους ανθρώπους παραλληλα.
Αυτο δυσκολα γινεται οπότε εχουμε τα 15 διαφορετικα βιβλια καθε μερα να κουβαλανε σα γαιδουρια αυτες τις θηριωδεις τσαντες.ελεος.
και είναι δύσκολο να αντιμετώπισης ένα ολόκληρο σύστημα μόνος σου...
Χάνει την επιμέλεια της κόρης της γιατί επέλεξε την κατ'οίκον διδασκαλία
Επέλεξε την εκτός σχολείου εκπαίδευση της οκτάχρονης κόρης της και τώρα κινδυνεύει να χάσει την επιμέλειά της.
Η μητέρα της οκτάχρονης, εκπαιδευτικός και η ίδια, γνώρισε εκ των έσω το εκπαιδευτικό σύστημα και αποφάσισε να διδάσκει η ίδια την κόρη της κατ' οίκον.
«Θέλουν να με χωρίσουν από το παιδί μου επειδή αξιώνω μια πιο δημιουργική διαδικασία εκπαίδευσης χωρίς εξαναγκασμούς και υποχρεωτικά μαθήματα. Επειδή θέλω να εκπαιδεύεται με κέφι και όχι στο πλαίσιο ενός αναξιόπιστου σχολικού συστήματος εκπαίδευσης» λέει στο Έθνος η μητέρα, η οποία προσφεύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το δικαίωμα αυτό είναι νόμιμο σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ωστόσο, η Εισαγγελία Αθηνών δήλωσε ότι εκδίδει παραγγελία να αφαιρέσουν από τη μητέρα την επιμέλειά επειδή δεν πάει σχολείο, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη.
«Όταν γεννήθηκε η κόρη μου είχα προβληματισμό. Πού να πάει σχολείο; Πήγε στο νηπιαγωγείο, αλλά στην ηλικία που έπρεπε να πάει σχολείο ήταν εντελώς ανώριμη. Τότε διαπίστωσα ότι τα παιδιά εξαναγκάζονται στη σχολική μάθηση γιατί σε αυτήν την ηλικία αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να παίξουν και να γνωρίσουν τον κόσμο» είπε στο Έθνος.
Με τη βοήθεια της μητέρας της η οκτάχρονη έχει αγαπήσει την ιστορία και τη μυθολογία, λατρεύει τα μαθηματικά και είναι σε θέση να κάνει ακόμη και ξενάγηση στα εκθέματα του αρχαιολογικού μουσείου. Γράφει το δικό της παραμύθι, μαθαίνει υπολογιστές και κοινωνικοποιείται μέσω του παιχνιδιού.
Το σχολείο είναι κομμάτι της κοινωνίας. Όταν η κοινωνία παραπαίει, αυτό θα κάνει και το σχολείο. Όταν το κράτος δεν είναι στα χέρια των πολιτών (δημο-κρατία) αλλά έχουμε πλουτοκρατία και χαραμοφαηδοκρατία, τι καλό να περιμένει ο πολίτης από το κράτος; Όσο οι πολίτες θα κάθονται με σταυρωμένα χέρια, τα παιδιά τους θα είναι όχι στα δικά τους χέρια αλλά στα χέρια των αρπακτικών που θα τα εκπαιδεύουν όπως αυτοί θέλουν για να τα κάνουν αμαθείς φτηνούς εργάτες για τις μπίζνες τους.
το ότι το επκαιδευτικό σύστημα δεν είναι το καλύτερο δυνατό είναι αλήθεια,
αυτό δεν σημαίνει ότι η παιδοψυχολόγος έχει πιάσει το θέμα από την πιο ορθολογική πλευρά του
δλδ κάτι που είναι δυσάρεστο να το καταργήσουμε?
όπως τον οδοντίατρο ή έναν εμβολιασμό
ή το μπάνιο στο σπίτι???
ούτε αυτά τα θέλουν τα παιδιά.....
από εκεί και πέρα θα πρέπει να δούμε πως πρέπει να λειτουργήσει ένα σχολίο
αν θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες κτλ κτλ κτλ
και σίγουρα όταν βάζεις κανόνες κάποιους δεν θα τους αρέσει
και η μεγαλύτερη ουσία ενός σχολείου είναι αν βοηθάει το παιδί να σκέφτετε
αυτό ξεκινάει με την αυτοεκπέδεσυη στο σπίτι
και συνεχίζετε στο σχολείο .
δεν είναι η ουσία του σχολείου αν αρέσει στα παιδιά ή όχι
αν καταφέρουμε τον συνδιασμό γνώση μαζί με την ευχαρίστηση των παιδιών σίγουρα είναι πολυ καλύτερα
αλλά δεν είναι η ουσία του σχολείου
αν θέλουν τα παιδιά να περνάνε ευχάριστα να τα πηγαίνουμε στην παιδική χα΄ρα
Δεν θέλω να κρίνω κανένα.
Επειδή όμως έχω βαρεθεί τη γκρίνια σε τούτη τη χώρα, θα σας πω τι έκανα εγώ:
Από την πρώτη στιγμή που ο γιος μου πήγε στην πρώτη δημοτικού βρήκα τους γονείς που ήταν ήδη στο συμβούλιο του συλλόγου γονέων. Τους ρώτησα τι προβλήματα υπάρχουν στο σχολείο, τους είπα τις δικές μου δεξιότητες και που θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος.
Σύντομα μπήκα κι εγώ στο συμβούλιο. Συναντηθήκαμε με τους δασκάλους, πιέσαμε όπου έπρεπε, αντιμετωπίσαμε ελλείψεις, κινήσαμε γη και ουρανό σε δύσκολες περιπτώσεις (π.χ. ενισχυτική διδασκαλία). Αγοράσαμε εποπτικά μέσα, διορθώσαμε βλάβες, παρείχαμε υλικό, βοηθήσαμε παιδιά και δασκάλους που είχαν ανάγκη, όποια κι αν ήταν αυτή (στα πλαίσια του σχολείου πάντα) και εφόσον μπορούσαμε και μας επιτρεπόταν.
Δεν είναι τέλειο το σχολείο που πάνε τα παιδιά μου. Είναι όμως πολύ καλό και σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι γονείς, εκπαιδευτικοί και κυρίως τα παιδιά.
Οπότε, καλά κάνουμε και επισημαίνουμε τις ελλείψεις γενικότερα της παιδείας και τα προβλήματα. Πρέπει όμως κάποτε να αναρωτηθούμε τι πραγματικά κάνουμε κι εμείς γι' αυτά.
Σημείωση: δουλεύω πολλές ώρες την ημέρα κι έχω μικρά παιδιά, άρα δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Όλα όμως γίνονται όταν θέλει κανείς, οπότε ελπίζω να μην ειπωθεί το γνωστό «α, έχεις ελεύθερο χρόνο γι' αυτό ασχολείσαι».
να ξέρεις πως ο εθελοντισμός δεν βοήθησε ποτέ την κοινωνία
πάντα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από ότι έλυνε
οπότε μην νιώθεις και τόσο υπερήφανος για την εθελοντική σου δράση
παρόλο που νιώθω πως καλά κάνετε στο σχολείο σας και πάντα στηρίζω παρόμοιες δράσεις παρόλο που διαφωνώ κάθετα με αυτές
Πολύ καλή κίνηση και αντιμετώπιση, μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι γονείς.
Προσωπικά το σχολείο δεν μου άρεσε καθόλου, αν εξαιρέσεις το δίαλειμμα και τις σκανδαλιές μέσα στην "τάξη".
Θα μου άρεσε ένα σχολείο που να επέτρεπε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για μάθηση μέσω παιχνιδιών και να με άφηνε να εξειδικευτώ στα μαθήματα που μου αρέσουν.
Θα μου άρεσε και ο διάλογος, η συζήτηση μέσα στην τάξη για διάφορα θέματα, παρά ο μονόλογος του κάθε χ ή ψ καθηγητή.
Στο σχολείο έμαθα μόνο ορθογραφία, πολλαπλασιασμό, και απέκτησα διάφορες γενικές γνώσεις στα υπόλοιπα μαθήματα.
Λίγο περισσότερο από μηδέν δηλαδή.
Αφού νοιώθεις ότι κάνουν καλά τότε γιατί διαφωνείς;
Και αφού διαφωνείς γιατί στηρίζεις παρόμοιες δράσεις;
Μου φαίνεται λίγο αντιφατικό αυτό που γράφεις.
γιατί παραμένει κοινωνική δράση
και ως κοινωνική δράση είναι καλό
ως αποτέλεσμα όμως είναι λάθος
π.χ.
αν πάμε να καθαρίσουμε το πάρκο της γειτονιάς
θα συμετάσχω γιατί θέλω το πάρκο καθαρό
αλλά θα προσπαθήσω αυτή την κοινωνική δράση να την κατευθύνω προς την σωστή κατεύθυνση
ο πολίτης δεν είναι στις υποχρεώσεις του να καθαρίζει το πάρκο
για αυτά ο πολίτης πληρώνει δημοτικά τέλη και εκλέγει δήμαρχο για να φροντίσει να καθαριστούν τα πάρκα
οπότε η σωστή δράση για εσένα πια είναι
να πάμε να καθαρίσουμε το πάρκο από μόνοι μας ???
ή να φροντίσουμε με την δράση μας και να πάει ο δημοτικός υπάλληλος , να καθαρίσει το πάρκο?
εγώ πιστεύω το 2ο
εσύ?
Εγώ πιστεύω πως η νοοτροπία «πληρώνω δημοτικά τέλη, άρα να πάει ο δημοτικός υπάλληλος να το κάνει» έχει καταστρέψει την κοινωνία μας.
Εγώ θα πάω να καθαρίσω το πάρκο, εγώ θα φροντίσω να μη βρωμίζεται, εγώ θα μαζέψω και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Ο δημοτικός υπάλληλος δουλεύει 8ωρο, ο συνδικαλιστής θα φροντίσει ώστε να μη δουλέψει ούτε λεπτό παραπάνω απ' όσο λέει το ωράριο του. Όμως οι γονείς με τα παιδιά τους πάνε το απόγευμα στο πάρκο. Πάνε και απόγευμα Παρασκευής, όπου το Σ/Κ ο δημοτικός υπάλληλος δεν θα δουλέψει καθόλου, άρα όσα σκουπίδια πέσουν το απόγευμα της Παρασκευής θα μείνουν εκεί μέχρι τη Δευτέρα.
Plannet, στο παρελθόν έχουμε διαφωνήσει πολλές φορές. Το τελευταίο που θα ήθελα τώρα είναι να ανοίξω ένα διάλογο «σεντονιών» μαζί σου. Είπες τη γνώμη σου, είπα τη δική μου. Η δική μου είναι πως η αλλαγή που επιζητώ θα έρθει μέσα από εμένα και δεν θα περιμένω άλλους να την κάνουν για μένα. Ακόμα κι αν αυτούς τους άλλους τους πληρώνω.
ο πιο αποδοτικός τρόπος εκπαίδευσής είναι μέσα από την πειθαρχεία και την αυστηρότητα
επανέφερε την βίτσα και το ξύλο στα σχολεία !!!
τον φόβο και τον σεβασμό προς τον δάσκαλο !!!!
και θα δεις ένα απίστευτα αποδοτικό και απίστευτα παράλογο εκπαιδευτικό σύστημα
το ότι εμείς θέλουμε να δελεάσουμε το παιδί μέσω των παιχνιδιών λες και είναι νήπια μικρά και νήπια μεγάλα
είναι το λιγότερο στάση ανωριμότητας
δεν νομίζω να είπα να μην κάνουμε τπτ
είπα από την στιγμή που η κοινωνία έχει φροντίσει πληρώνοντας και εκλέγοντας άτομα
θα πρέπει να φροντίσει να γίνουν αυτά για τα οποία έχει πληρώσει και εκλέξει άτομα
αν η κοινωνία αποφασίσει να μην έχει δημοτικούς υπαλλήλους τότε δεκτόν να πάμε να καθαρίσουμε το πάρκο
οπότε καταλαβαίνεις το άτοπο της δράσης
όπως είπα και εγώ θα βοηθήσω
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προβούμε σε περαιτέρω δράσεις
βέβαια οι περισσότεροι βλέπουμε την κοινωνία μέσα από τον μικρόκοσμο μας
δλδ εγώ έχω παιδιά και θέλουν να παίξουν στο πάρκο
οι δημοτικοί υπάλληλοι δεν καθαρίζουν τα πάρκα
άρα θα καθαρίσω το πάρκο που παίζει το παιδί ΜΟΥ
και δεν με νοιάζει τι θα κάνουν οι δημοτικοί υπάλληλοι
και νιώθω και ωραία και wow είμαι πολιτής και δείχνω την αγάπη στο παιδί μου κτλ κτλ κτλ
η ερώτηση κρίσεως είναι
αν δεν είχα παιδιά θα συμμετείχα σε μια τέτοια δράση?
και για να μην γίνουν παρεξηγήσεις
δεν είμαι κατά των καθαρών πάρκων
υπέρ είμαι
αλλά είμαι και υπέρ των κοινωνικών θεσμών και της κοινωνικής δράσης και όχι του ατομικού ακτιβισμού
αν και απεχθάνομε τα μλοκς
http://karidas2009.blogspot.gr/2012/07/blog-post_31.html
§ “ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ: Το κεφάλι του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε, είναι σπίρτο και φωτιά για να το ανάψουμε!”
§ “ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ & ΔΑΣΚΑΛΑ: Κάποτε πίστευα πως καλός δάσκαλος είναι αυτός που τα λέει καλά, που ξέρει να γοητεύει με την ακρίβεια και τη σαφήνεια του λόγου και της σκέψης του. Η αλήθεια είναι πως παρασύρθηκα και εγώ από τη σαγήνη αυτής της άποψης. Και είμαι μεγάλος πια για να αλλάξω …! Εσύ που είσαι νεότερος (sic) ίσως να έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις και, ...να βοηθήσεις και τους άλλους να αλλάξουν. Να λοιπόν, τι συνειδητοποίησα με τα χρόνια: πως καλός δάσκαλος και δασκάλα ... είναι αυτός και αυτή ... που προετοιμάζουν μεθοδικά το σκηνικό της διδασκαλίας .. και .. μετά... αποτραβιούνται! Όμως, δεν αποτραβιούνται, γιατί είναι αργόσχολοι. Όχι!!! Αποτραβιούνται για να επιτρέψουν να βγουν στη σκηνή για να πρωταγωνιστήσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες! Γιατί, πρέπει να ξέρουμε ότι αυτοί, οι μαθητές και οι μαθήτριες, είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της διδασκαλίας! Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είμαστε οι βοηθοί, οι ενορχηστρωτές της διδασκαλίας. Να, λοιπόν: ο καλός δάσκαλος & δασκάλα είναι αυτός και αυτή .. που βοηθούν τους μαθητές να βγουν στη σκηνή για να αναδείξουν όλα τους τα ταλέντα και όλες τους τις δημιουργικές ικανότητες! Και πρέπει να ξέρουμε πως όλα τα παιδια έχουν και ταλέντα και ικανότητες. Αυτό μου δίδαξε εντέλει η ζωή και η παιδεία τόσων χρόνων...!”
Απαντήσεις στα περισσότερα από τα παραπάνω ερωτήματα δίνει εν γένει η Κριτική Παιδαγωγική, με πρώτο εκφραστή τον Πάουλο Φρέιρε και σύγχρονους, τον Χένρι Ζιρού, Πίτερ Μακλάρεν κλπ. Χοντρικά... το σχολείο δε μπορεί να αλλάξει την κοινωνία συνολικά καθώς είναι μέρος της και εξουσιάζεται από τις ίδιες δυνάμεις με αυτήν (καπιταλισμός). ΑΛΛΆ, πάντα υπάρχουν αντιστάσεις των μαθητών και άρα χώρος των συνειδητοποιημένων εκπαιδευτικών να παρέμβουν προς δυο κατευθύνσεις: 1) υποστήριξη και ενδυνάμωση των μαθητών (εδώ μπαίνουν πχ και τα εθελοντικά φροντιστήρια) και 2) κριτική προσέγγιση στη γνώση (ούτε αυτή είναι ουδέτερη ή απολίτικη, προφανές παράδειγμα η ιστορία) και στη σχολική ζωή γενικότερα, ώστε μελλοντικά τα παιδιά να βλέπουν κριτικά και να αμφισβητούν και την ίδια την κοινωνία (ώστε να αλλάξουν οι σχέσεις εξουσίας που παράγουν τις ανισότητες).
Σκοπός του σχολείου δεν είναι η χαρά αλλά και χωρίς ευχάριστα συναισθήματα δε γίνεται δουλειά.
Ούτε η χαρά ούτε η λύπη ούτε ο καταναγκασμός κάνουν τα παιδιά μας να λειτουργούν και να σκέφτονται με συνέπεια να δημιουργήσουν!!!!!
το να σκέφτεται ένα παιδί
ξεκινάει από την διαπαιδαγώγηση στο σπίτι
και ολοκληρώνετε με το πέρας των μαθητικών χρόνων
μετά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις κάτι
ο τσολάκης που παραθέτω παραπάνω λέει πολύ σημαντικά και σωστά πράγματα όχι στο πόσο χαρούμενα η μη πρέπει να είναι τα παιδιά
αλλά θεσμικά τι αντιπροσωπεύουν τα παιδιά και τι οι δάσκαλοι
και βέβαια τα λέει όλα με μία του φράση
" Το κεφάλι του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε, είναι σπίρτο και φωτιά για να το ανάψουμε!"
Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που περιγράφεις το θεωρώ μεσαιωνικό, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο.
Πιστεύω πως πολλά κοινωνικoπολιτισμικά ελλατώματα οφείλονται στον συγκεκριμένο τρόπο εκπαιδευτικού συστήματος που βιώσαν παλαιότερες γενιές.
Συμφωνώ με αυτό που λες ότι δεν είναι δική μας υποχρέωση να καθαρίζουμε τις πλατείες από τη στιγμή που υπάρχουν δημοτικοί υπάλληλοι αλλά συμφωνώ και με τον Automation που λέει ότι πρέπει να έχουμε πολιτισμένη νοοτροπία.
μεσαιωνικό δεν είναι μιας και πριν 40-50 χρόνια έτσι ήταν τα σχολεία στην ελλάδα
θέλω να μου ορίσεις τι θα πει πολιτισμένη νοοτροπία???
Δεν είπα ότι είναι μεσαιωνικό, είπα ότι το θεωρώ μεσαιωνικό.
Πολιτισμένη νοοτροπία, σε γενικές γραμμές, θεωρώ ένα (ή πολλούς τρόπους) συλλογικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς ο οποίος σέβεται τη φύση και την κοινωνία.
δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή όχι μεσαιωνικό αν το θεωρείς ή όχι
το θέμα είναι πως έχει την καλύτερη απόδοση στο θέμα γνώσεων
το ότι διαφωνούμε και οι 2 στον τρόπο που έρχοντε οι γνώσεις δείχνει ένα πράγμα
ότι σημασία δεν έχει το να έρθουν οι γνώσεις!!!!
βέβαια εσύ και οι περισσότεροι από ότι κατάλαβα συζητάμε για το αν πρέπει να έρθουν με τον έναν η με τον άλλον τρόπο οι γνώσεις
και συμφωνώ πως είναι σημαντικό
κανείς δεν ασχολήθηκε τι είδους γνώσεις θα πάρει το παιδί
πια θα είναι τα εφόδια που θα έχει το παιδί τελειώνοντας το σχολείο
για τους περισσότερους είναι να μιλάει απταίστως αγγλικά και να λύνει 2οβάθμιες εξισώσεις
για μένα να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρο του χωρίς αγκυλώσεις,
κάτι που δεν υπάρχει στα βιβλία παρόλα αυτά είναι μέσα στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού!!!!
πολιτισμός είναι το στάδιο της κοινωνίας το στάδιο της συλλογικής σκέψης ή της φιλοσοφίας που διακατέχει μια κοινωνία
βέβαια κάνεις ένα λάθος
την φύση δεν την σεβόμαστε την εκμεταλλευόμαστε
βέβαια αυτό που αναφέρεις εσύ ως σεβασμό είναι η διατήρηση της φύσης έτσι ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε να την εκμεταλλευόμαστε
πολιτισμός σέβεται πάντα την κοινωνία γιατί έτσι και αλλιώς είναι αλληλένδετα
π.χ. ένας καταναλωτικός πολιτισμός σέβεται τους καταναλωτικούς θεσμούς της κοινωνίας άρα σέβεται τον εαυτό της οπότε δεν μπορείς να το θέσεις ως προαπαιτούμενο
Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να απαντήσω σε κάτι, μου φαίνονται πολύ μπερδεμένα και αντιφατικά όλα αυτά που γράφεις.
που βλέπεις την αντίφαση πες μου μήπως είπα κάτι λάθος
και τι σε μπερδεύει
μάλλον ολοκληρώσαμε τις παιδαγωγικές μας αναζητήσεις