Το πρωτο ή το δευτερο καλοκαιρακι του '90, στην παραλια, με μαντραχαλεους φιλους που "γνωριζαν το τοπι". Το κασετοφωνο παιζει μια μαγευτικη μουσικη, αλλα τα φωνητικα μου κανουν καπως "παραξενα". Αστειευομαι για το αν τραγουδα γυναικα και τρωω τρελη καρπαζια.
Το "παθημα" εγινε μαθημα διοτι επεστρεψα σπιτι τον Σεπτεμβριο κι ετρεξα να αγορασω τον δισκο για τον οποιο εγινε θεαμα στην παραλια. Το εξωφυλο ειχε χαρακτει στο νου μου, το βρηκα ευκολα (στο Happening αν θυμαμαι καλα). Εβαλα το βυνιλιο -με την δεουσα προσοχη- στο πικαπ και και ξεκινησε η μουσικη μου αφυπνιση.
Απεσυρα τη βελονα μετα το τελος του πρωτου τραγουδιου, εβαλα προσεκτικα τον δισκο στη θεση του. Απο τοτε τους ακολουθω παντα και τους εχω δει τρεις φορες (σε δυο πειροδειες) στην Ευρωπη.
Φετος παιζουν στην Αγγλια μια μερα πριν το (ηδη προγραμματισμενο) ταξιδι μου στο Λονδινο. Η κριση δε μου επιτρεπει να αλλαξω τα εισιτηρια, αλλα ελπιζω οτι η θεα Τυχη θα μου χαμογελασει και θα κονομησω κανενα 300ευρω απο το πουθενα για να τους λατρεψω και παλι εκει που του αξιζει: στη σκηνη!
Πριν μερικά καλοκαίρια άκουσα μια διαφήμιση στο ραδιόφωνο, για κάποιο Νεοϋορκέζο που συνδυάζει funk, rock κλπ και έρχεται για μια συναυλία στον Λυκαβηττό μαζί με πολυμελή μπάντα.
Ας πάμε λέω να δούμε τι καπνό φουμάρει... και βρεθήκαμε σε μια από τις καλύτερες συναυλίες ever. Για 3μιση ώρες ήμασταν κυριολεκτικά στον αέρα! Ο Λυκαβηττός ήταν sold out και ο κόσμος δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να χορεύει!
Πάρτε μαι γεύση από εκείνη την βραδιά με τον Milo Z http://www.youtube.com/watch?v=Fmx3c6WrwZw&feature=related
...Βρέθηκα σε μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, με μια αχτύπητη τετράδα (έχω προσθέσει με στυλό τους άλλους δύο που περιέργως δεν αναγράφονταν, παρόλο που και οι 4 είναι φίρμες στο είδος τους με πάμπολλες διασταυρώσεις και εμπειρίες, ο καθένας).
Εκείνη τη βραδιά είχαν μια διαβολεμένη διάθεση για δυνατό jazz rock και θυμάμαι έντονα την έξαψη που προκάλεσαν...
Επειδή δεν κατάφερα να βρω στο YouTube κομμάτια με την συγκεκριμένη σύνθεση του group, σας βάζω ένα κομμάτι παρόμοιας ατμόσφαιρας από παρόμοιους "γίγαντες"...
Η συναυλία των Rolling Stones το 1967 ήταν η τελευταία μεγάλη rock στιγμή για την Ελλάδα. Μια βδομάδα μετά ήρθε η χούντα και το ελληνικό rock παρέμενε υπόθεση μερικών «τελειωμένων» καθαρμάτων που συνέχιζαν απτόητα σε μικρά μπαράκια να συνευρίσκονταν, κρατώντας την αναπνοή τους στο βυθό, μιας και το τότε «νέο κύμα» κυριαρχούσε στην επιφανειακή μας κουλτούρα.
Το 1976 κυκλοφορεί ο δίσκος-ορόσημο «Μεταφοραί - Εκδρομαί: Ο Μήτσος» αλλά η γιορτή δόθηκε 3 χρόνια μετά, στην ιστορική «συναυλία της βροχής» που κατόπιν θεωρήθηκε το «ελληνικό Woodstock»* και μάλλον ο δίσκος ηχογράφησης που ακολούθησε, το «CRAZY LOVE στου Ζωγράφου», ήταν o πρώτος live rock δίσκος στην ελληνική σκηνή. Σε αυτή την ιστορική συναυλία ο Μήτσος πρωτόπαιξε και το «Υπάρχω».
Συνήθως δε γουστάρω τις διασκευές γιατί είναι πολυπαιγμένες και είναι αρκετά δύσκολο να δώσεις το δικό σου χρώμα διατηρώντας παράλληλα και το ύφος του κομματιού. Όμως όταν από εκείνο το χιλιοπαιγμένο δίσκο άκουσα το gimme shelter τον αγάπησα το Μητσάρα!
Ο ανηψιός με το θείο Νώντα παρεάκι...
----------------------------------------------------------------------------------
* Το 'χει σκεφτεί πρώτος κι ο πιλάλας: «πως γίνεται να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική χωρίς εκείνη να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς?».
...πήγα για πρώτη φορά σε συναυλία.
Νόμιζα ότι το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα εκραγεί από την ένταση.
Τα αυτιά μου βούιζαν για 3 μέρες, γιατί από την κ**λα στεκόμουν κολλητά στα ηχεία!
Ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη συναυλία που έχει δώσει "η μπάντα με τα γούνινα σωβρακάκια" στην Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο αξιοπρεπές βίντεο από εκείνη τη συναυλία.
Βάζω ένα απόσπασμα από την εμφάνιση στο Αγκάθι το '94: http://www.youtube.com/watch?v=fGaGTMSozoc&feature=related
Wimps and posers leave the hall!
Δε γκζερω αν ανεβηκαμε η κατεβηκαμε, αλλα μετα το τελευταιο post του scrabler, νομιζω τον εχουμε αφησει απ'εξω, αδικαιολογητα.
Μεχρι τοτε, τον ειχα μονο ακουστα, και "το βαρελι" και "η μαγικη λεξη ειναι ξαναπες Ο", υπηρχαν μονο σε κασσετες (που αργοτερα πουλουσε μονος του) που επαιζαν ξανα και ξανα, ωσπου να τις μασησει το κασσετοφωνο.
Μεχρι που καποια στιγμη, ευτυχησα να τον δω live(να τον ζησω θα ταιριαζε καλλιτερα) σε μια περιφημη συναυλια στα ΤΕΙ στο Αιγαλεω, μαζι με καποια αλλα ονοματα, που χαθηκαν στο χρονο.
Ψηλος, με καμπανα παντελονι, κοτλε τραγιασκα, τη γνωστη κιθαρα, μα πανω απ'ολα, τη μοναδικη του παρουσια, και τους στιχους του, ζωντανα, μπροστα μου...
Τη συνεχεια της ιστοριας, φανταζομαι την ξερετε...
http://www.youtube.com/watch?v=cyolddLDnl8&feature=related
Κι επειδη σε μερικους μπορει να μην αρεσουν οι μπαλλαντες(ειναι και λιγο off topic σ' αυτο το thread), ισως τους φανουν ενδιαφερουσες οι ερευνες του Νικολα, για το ποιον της Γης..
Ψηλος, με καμπανα παντελονι, κοτλε τραγιασκα, τη γνωστη κιθαρα, μα πανω απ'ολα, τη μοναδικη του παρουσια, και τους στιχους του, ζωντανα, μπροστα μου...
Τον Νικόλα λοιπόν να πω την αλήθεια δεν τον εκτιμούσα πιτσιρικάς. Ήτανε τελείως psycho άτομο. Τον έβλεπα έξω από το Παλιακό του Φελέκη να πουλά τις κασέτες του και δεν το ‘χε σε τίποτα ν’ αρπαχτεί με κανα πάνκη αν τον στραβοκοιτούσε. Επιπλέον εκείνη την εποχή, παρόλο που τον ακούγαμε, δεν τον θεωρούσαμε «ροκ», ούτε κι ο ίδιος άλλωστε αποζητούσε μια τέτοια ταμπέλα. Ήταν ο Άσιμος, κάτι ξεχωριστό και αυτόνομο, τον δεχόσουν όπως ήταν ή τον απέρριπτες.
Μια που πιάσαμε τα παλιά θυμάμαι ακόμα την καλύτερη συναυλία που ‘χω ζήσει με τον Παύλο. Ημερομηνία δεν θυμάμαι, θυμάμαι μόνο πως την διοργάνωνε η ΕΑΡ (εκείνο το σχήμα μετά το ΚΚΕ εσωτερικού και πριν τον Συνασπισμό) στο Ολυμπιακό στάδιο (μη τρελαίνεστε, απ’ έξω ήτανε, όχι μέσα στο γήπεδο).
Την άνοιξε η Κρίστι με κείνο το σουπερφλωρο τράγουδο: Κύριε πιλότε μην αργείς το αεροπλάνο/ κι εγώ στο διάδρομο σημαίες θα κουνώ /γιατί μαζί σου ταξιδεύει το μωρό μου /που έχω τόσες μέρες για να δω. Όλοι ήταν ψιλομαγκωμένοι, κάποιοι γελάγανε και κάποιοι γιουχάρανε. Ο Παύλος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπινε ένα… γάλα (!!!) και παρακολουθούσε, τα παίρνει και σηκώνεται και ψιλοχορεύει οπότε το ροκαμπίλυ ξεκινά!
Μετά την Κρίστι ανεβαίνει ο Παύλος ο οποίος από το πολύ «γάλα» είχε γίνει σκνίπα αλλά ήταν πάντα ο Παύλος κι όπως μπορείτε να φανταστείτε έγινε κόλαση. Καπάκι μετά ανεβαίνει ο Ζωρζ. Αφού ρίχνει τα ρεμπετομπλουζοτράγουδα κι αφού κι εκείνος τελείως χάλια είχε γίνει, ακολούθησε το εξής εκπληκτικό και αξέχαστο jam: ηλεκτρική κιθάρα ο Ζωρζ, τύμπανα ο Παύλος και σαξόφωνο ο David Lynch. Μπορώ μόνο να πω πως ΔΕΝ θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, άλλωστε εκείνη τη στιγμή δεν είχε και καμία σημασία…
...πήγα για πρώτη φορά σε συναυλία.
Νόμιζα ότι το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα εκραγεί από την ένταση.
Τα αυτιά μου βούιζαν για 3 μέρες, γιατί από την κ**λα στεκόμουν κολλητά στα ηχεία!
Ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη συναυλία που έχει δώσει "η μπάντα με τα γούνινα σωβρακάκια" στην Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο αξιοπρεπές βίντεο από εκείνη τη συναυλία.
Βάζω ένα απόσπασμα από την εμφάνιση στο Αγκάθι το '94: http://www.youtube.com/watch?v=fGaGTMSozoc&feature=related
Wimps and posers leave the hall!
Χεχεχε, το βιντεο που εβαλες ειναι απο την τριτη μερα της συναυλιας στο Αγκαθι. Ηταν το ΜΤV εκει τοτε και εκανε ληψη. Αν ηταν απο τη δευτερη μερα, θα ημουν ενας απο εκεινους που βρισκονταν πανω στη σκηνη
Στην πρωτη συναυλια, του '92, ειχα παει απο τις 12 το πρωι στο ΣΕΦ για να βρεθω στην πρωτη σειρα. Στον πανικο βρεθηκα 2-3 σειρες πισω, ο Ερικ με υπεδειξε για να ανεβω στη σκηνη (σημαδι με ειχε βαλει;), αλλα ενας τυπος μπροστα μου εσπευσε να σκαρφαλωσει πρωτος. Ο Ανταμς επεμεινε λιγο ("οχι εσυ, ο αλλος"), αλλα ειχε τελειωσε το εργο οταν ο τυπος ανεβηκε στη σκηνη. Οι σεκιουριταδες δεν με αφησαν να ανεβω κι εγω, συνεπως εκει τελειωσε το "ονειρο".
άλλη μια διασκευή..αλλά τι διασκευή.....οι στίχοι στο αγνώριστο κομματάκι είναι του van morrison ..
Που τους πέτυχες!
από τα πιο φρέσκα γκρούπ που μου αρέσουν, οι two gallants
http://www.youtube.com/watch?v=5mMfJIIF328
..στη κόλαση..
Ναι ξέρεις αλλά ποιός είναι ο κύριος με το καπελάκι?
Και μιας και πιάσαμε τα blues, κάτι και από την Ελληνική εκδοχή τους:
http://www.youtube.com/watch?v=jtca_2rZttQ
Και μια εκπληκτική live εκδοχή του Diamonds and Rust από τους τιτανοτεράστιους Judas Priest
http://www.youtube.com/watch?v=mIC7KQPDuDc
RESPECT!
Κι ένα blues από μένα (από τα αγαπημένα μου, όχι τόσο παλιό)...
The tone, the tone, listen to the tone...
... χαλάρωση κοντεύετε να το καταντήσετε εδώ μέσα.
http://www.youtube.com/watch?v=j4kVBdVBn9w
Για να ανέβει λίγο η ένταση.
...η ένταση.
dude ur fucking awesome for putting these 2 songs up ... TOGETHER
Προσοχή, η παρακάτω μπάντα δε συνιστάται για ακρόαση κατά τη διάρκεια καταβάσεων, downhills κλπ, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ταρζανιές!
http://www.youtube.com/watch?v=sBKLk1jtap0&feature=related
Σιγά ρε παιδιά, προσέχτε μήπως από την πολύ ένταση σκίσετε κανα καλσόν! Άντε, να σας κάνουμε το χατήρι και να την ανεβάσουμε γιατί την ώρα που ο Sid ανακατεύει cochran... ο γερόλυκος ανεβάζει τη μπάντα στο λεωφορείο και τραγουδάει Pistols για να αφιερώσει κάτι κι αυτός στην αγαπημένη του βασίλισσα! (που εκείνη τη στιγμή οδηγάει)
Πολλά like κύριε scrabler!
(btw αυτή τη στιγμή ο "Εν Λευκώ" παίζει Motorhead - Ace of Spades σε ακουστική εκτέλεση!!!
Και μια και αναφέραμε Queen, ας ακούσουμε και κάτι δυνατό από την καλύτερη -για εμένα- μπάντα όλων των εποχών!
http://www.youtube.com/watch?v=Bn9E-HpTi4E
ωραία οι νεκροί αρχίζουν να σηκώνουν τα βλέφαρα..
μόνο ο μαέστρος στη σκιά..θα τολμούσε να κατεβάσει το χέρι του στο τέλος...
Και μιας και πιάσαμε τα παλιά, να και κάτι,
να μας θυμίζει τι δεν πρέπει να ξεχνάμε...
Πολύ αγαπημένος ήχος.
Κιθάρα - φωνή -χάσιμο.
MOUNTAIN
http://www.youtube.com/watch?v=q0JrV86EKCs
Burn και τα μυαλά στα κάγκελα!!
And now for something completely different γιατί ξαναπέφτουμε και δε μ' αρέσει καθόλου...
when I get mad and I get pissed
I grab my pen and write down a list
of all the people that won't be missed
you've made my shitlist.
Το πρωτο ή το δευτερο καλοκαιρακι του '90, στην παραλια, με μαντραχαλεους φιλους που "γνωριζαν το τοπι". Το κασετοφωνο παιζει μια μαγευτικη μουσικη, αλλα τα φωνητικα μου κανουν καπως "παραξενα". Αστειευομαι για το αν τραγουδα γυναικα και τρωω τρελη καρπαζια.
Το "παθημα" εγινε μαθημα διοτι επεστρεψα σπιτι τον Σεπτεμβριο κι ετρεξα να αγορασω τον δισκο για τον οποιο εγινε θεαμα στην παραλια. Το εξωφυλο ειχε χαρακτει στο νου μου, το βρηκα ευκολα (στο Happening αν θυμαμαι καλα). Εβαλα το βυνιλιο -με την δεουσα προσοχη- στο πικαπ και και ξεκινησε η μουσικη μου αφυπνιση.
Απεσυρα τη βελονα μετα το τελος του πρωτου τραγουδιου, εβαλα προσεκτικα τον δισκο στη θεση του. Απο τοτε τους ακολουθω παντα και τους εχω δει τρεις φορες (σε δυο πειροδειες) στην Ευρωπη.
Φετος παιζουν στην Αγγλια μια μερα πριν το (ηδη προγραμματισμενο) ταξιδι μου στο Λονδινο. Η κριση δε μου επιτρεπει να αλλαξω τα εισιτηρια, αλλα ελπιζω οτι η θεα Τυχη θα μου χαμογελασει και θα κονομησω κανενα 300ευρω απο το πουθενα για να τους λατρεψω και παλι εκει που του αξιζει: στη σκηνη!
Πριν μερικά καλοκαίρια άκουσα μια διαφήμιση στο ραδιόφωνο, για κάποιο Νεοϋορκέζο που συνδυάζει funk, rock κλπ και έρχεται για μια συναυλία στον Λυκαβηττό μαζί με πολυμελή μπάντα.
Ας πάμε λέω να δούμε τι καπνό φουμάρει... και βρεθήκαμε σε μια από τις καλύτερες συναυλίες ever. Για 3μιση ώρες ήμασταν κυριολεκτικά στον αέρα! Ο Λυκαβηττός ήταν sold out και ο κόσμος δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να χορεύει!
Πάρτε μαι γεύση από εκείνη την βραδιά με τον Milo Z
http://www.youtube.com/watch?v=Fmx3c6WrwZw&feature=related
...Βρέθηκα σε μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, με μια αχτύπητη τετράδα (έχω προσθέσει με στυλό τους άλλους δύο που περιέργως δεν αναγράφονταν, παρόλο που και οι 4 είναι φίρμες στο είδος τους με πάμπολλες διασταυρώσεις και εμπειρίες, ο καθένας).
Εκείνη τη βραδιά είχαν μια διαβολεμένη διάθεση για δυνατό jazz rock και θυμάμαι έντονα την έξαψη που προκάλεσαν...
Επειδή δεν κατάφερα να βρω στο YouTube κομμάτια με την συγκεκριμένη σύνθεση του group, σας βάζω ένα κομμάτι παρόμοιας ατμόσφαιρας από παρόμοιους "γίγαντες"...
Η συναυλία των Rolling Stones το 1967 ήταν η τελευταία μεγάλη rock στιγμή για την Ελλάδα. Μια βδομάδα μετά ήρθε η χούντα και το ελληνικό rock παρέμενε υπόθεση μερικών «τελειωμένων» καθαρμάτων που συνέχιζαν απτόητα σε μικρά μπαράκια να συνευρίσκονταν, κρατώντας την αναπνοή τους στο βυθό, μιας και το τότε «νέο κύμα» κυριαρχούσε στην επιφανειακή μας κουλτούρα.
Το 1976 κυκλοφορεί ο δίσκος-ορόσημο «Μεταφοραί - Εκδρομαί: Ο Μήτσος» αλλά η γιορτή δόθηκε 3 χρόνια μετά, στην ιστορική «συναυλία της βροχής» που κατόπιν θεωρήθηκε το «ελληνικό Woodstock»* και μάλλον ο δίσκος ηχογράφησης που ακολούθησε, το «CRAZY LOVE στου Ζωγράφου», ήταν o πρώτος live rock δίσκος στην ελληνική σκηνή. Σε αυτή την ιστορική συναυλία ο Μήτσος πρωτόπαιξε και το «Υπάρχω».
Συνήθως δε γουστάρω τις διασκευές γιατί είναι πολυπαιγμένες και είναι αρκετά δύσκολο να δώσεις το δικό σου χρώμα διατηρώντας παράλληλα και το ύφος του κομματιού. Όμως όταν από εκείνο το χιλιοπαιγμένο δίσκο άκουσα το gimme shelter τον αγάπησα το Μητσάρα!
Ο ανηψιός με το θείο Νώντα παρεάκι...
----------------------------------------------------------------------------------
* Το 'χει σκεφτεί πρώτος κι ο πιλάλας: «πως γίνεται να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική χωρίς εκείνη να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς?».
...πήγα για πρώτη φορά σε συναυλία.
Νόμιζα ότι το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα εκραγεί από την ένταση.
Τα αυτιά μου βούιζαν για 3 μέρες, γιατί από την κ**λα στεκόμουν κολλητά στα ηχεία!
Ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη συναυλία που έχει δώσει "η μπάντα με τα γούνινα σωβρακάκια" στην Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο αξιοπρεπές βίντεο από εκείνη τη συναυλία.
Βάζω ένα απόσπασμα από την εμφάνιση στο Αγκάθι το '94:
http://www.youtube.com/watch?v=fGaGTMSozoc&feature=related
Wimps and posers leave the hall!
Μιας και πιάσαμε τα παλιά, ας θυμηθούμε κάτι από ένα χώρο μέσα στον οποίο χύσαμε πολύ ιδρώτα.
http://www.youtube.com/watch?v=yO46xXa6pCs&feature=related
Κλείνω με κάτι από τους αγαπημένους μου Ολλανδούς:
http://www.youtube.com/watch?v=X3g1YyO0bGg
Δε γκζερω αν ανεβηκαμε η κατεβηκαμε, αλλα μετα το τελευταιο post του scrabler, νομιζω τον εχουμε αφησει απ'εξω, αδικαιολογητα.
Μεχρι τοτε, τον ειχα μονο ακουστα, και "το βαρελι" και "η μαγικη λεξη ειναι ξαναπες Ο", υπηρχαν μονο σε κασσετες (που αργοτερα πουλουσε μονος του) που επαιζαν ξανα και ξανα, ωσπου να τις μασησει το κασσετοφωνο.
Μεχρι που καποια στιγμη, ευτυχησα να τον δω live(να τον ζησω θα ταιριαζε καλλιτερα) σε μια περιφημη συναυλια στα ΤΕΙ στο Αιγαλεω, μαζι με καποια αλλα ονοματα, που χαθηκαν στο χρονο.
Ψηλος, με καμπανα παντελονι, κοτλε τραγιασκα, τη γνωστη κιθαρα, μα πανω απ'ολα, τη μοναδικη του παρουσια, και τους στιχους του, ζωντανα, μπροστα μου...
Τη συνεχεια της ιστοριας, φανταζομαι την ξερετε...
Τελος παντων, υποτιθεται πως πρεπει να ανεβασω και κανα-δυο κομματακια...
http://www.youtube.com/watch?v=NDkYcEmh5G4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=cyolddLDnl8&feature=related
Κι επειδη σε μερικους μπορει να μην αρεσουν οι μπαλλαντες(ειναι και λιγο off topic σ' αυτο το thread), ισως τους φανουν ενδιαφερουσες οι ερευνες του Νικολα, για το ποιον της Γης..
http://www.youtube.com/watch?v=heSj7fgQtoE&feature=related
Μια και πισωγυρισαμε ομως, δεν μπορω να μη θυμηθω και το Θειο Νωντα να τραγουδαει μαζι με το Ζωρζ, το "Μπαμπη το Φλου" του Παυλου.
http://www.youtube.com/watch?v=TGOurxTlDTw&feature=related
Μ'ενα σμπαρο, τρια τρυγονια...
Και μια και πιασαμε την προιστορια και "ανασταινουμε" τους γερολυκους,"Σκονη, πετρες, λασπη","εξαδακτυλος" "μεταφοραι, εκδρομαι ο Μητσος", τι να πρωτοθυμηθει κανεις:
http://www.youtube.com/watch?v=Y5VUU09X5ew&feature=related
P.S.: Οι υποτιτλοι σκοτωνουν...(οπως και οι στιχοι...).
και μιας και πιασατε τους παλιους δν βαλατε λιγο παυλο
http://www.youtube.com/watch?v=p5t-HPgNvG0
http://www.youtube.com/watch?v=aqAEaFVf55A&feature=related
Τον Νικόλα λοιπόν να πω την αλήθεια δεν τον εκτιμούσα πιτσιρικάς. Ήτανε τελείως psycho άτομο. Τον έβλεπα έξω από το Παλιακό του Φελέκη να πουλά τις κασέτες του και δεν το ‘χε σε τίποτα ν’ αρπαχτεί με κανα πάνκη αν τον στραβοκοιτούσε. Επιπλέον εκείνη την εποχή, παρόλο που τον ακούγαμε, δεν τον θεωρούσαμε «ροκ», ούτε κι ο ίδιος άλλωστε αποζητούσε μια τέτοια ταμπέλα. Ήταν ο Άσιμος, κάτι ξεχωριστό και αυτόνομο, τον δεχόσουν όπως ήταν ή τον απέρριπτες.
Μια που πιάσαμε τα παλιά θυμάμαι ακόμα την καλύτερη συναυλία που ‘χω ζήσει με τον Παύλο. Ημερομηνία δεν θυμάμαι, θυμάμαι μόνο πως την διοργάνωνε η ΕΑΡ (εκείνο το σχήμα μετά το ΚΚΕ εσωτερικού και πριν τον Συνασπισμό) στο Ολυμπιακό στάδιο (μη τρελαίνεστε, απ’ έξω ήτανε, όχι μέσα στο γήπεδο).
Την άνοιξε η Κρίστι με κείνο το σουπερφλωρο τράγουδο: Κύριε πιλότε μην αργείς το αεροπλάνο/ κι εγώ στο διάδρομο σημαίες θα κουνώ /γιατί μαζί σου ταξιδεύει το μωρό μου /που έχω τόσες μέρες για να δω. Όλοι ήταν ψιλομαγκωμένοι, κάποιοι γελάγανε και κάποιοι γιουχάρανε. Ο Παύλος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπινε ένα… γάλα (!!!) και παρακολουθούσε, τα παίρνει και σηκώνεται και ψιλοχορεύει οπότε το ροκαμπίλυ ξεκινά!
Μετά την Κρίστι ανεβαίνει ο Παύλος ο οποίος από το πολύ «γάλα» είχε γίνει σκνίπα αλλά ήταν πάντα ο Παύλος κι όπως μπορείτε να φανταστείτε έγινε κόλαση. Καπάκι μετά ανεβαίνει ο Ζωρζ. Αφού ρίχνει τα ρεμπετομπλουζοτράγουδα κι αφού κι εκείνος τελείως χάλια είχε γίνει, ακολούθησε το εξής εκπληκτικό και αξέχαστο jam: ηλεκτρική κιθάρα ο Ζωρζ, τύμπανα ο Παύλος και σαξόφωνο ο David Lynch. Μπορώ μόνο να πω πως ΔΕΝ θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, άλλωστε εκείνη τη στιγμή δεν είχε και καμία σημασία…
Μια μέρα στην Αθήνα μπούχτισα απ' τη ρουτίνα,
φιλάω τη γριά μου κι απλώνω τα φτερά μου,
κι όπου γουστάρω πάω και τρέχει ο άνεμος μπροστά,
τον ήλιο ακολουθάω κι ο μήνας έχει εννιά.
Κι οργώνοντας τους δρόμους ακούω χιλιάδες νόμους,
μα εγώ όμως προχωράω και πίσω δεν κοιτάω,
κι όπου γουστάρω πάω και τρέχει ο άνεμος μπροστά,
τον ήλιο ακολουθάω κι ο μήνας έχει εννιά.
Χεχεχε, το βιντεο που εβαλες ειναι απο την τριτη μερα της συναυλιας στο Αγκαθι. Ηταν το ΜΤV εκει τοτε και εκανε ληψη. Αν ηταν απο τη δευτερη μερα, θα ημουν ενας απο εκεινους που βρισκονταν πανω στη σκηνη
Στην πρωτη συναυλια, του '92, ειχα παει απο τις 12 το πρωι στο ΣΕΦ για να βρεθω στην πρωτη σειρα. Στον πανικο βρεθηκα 2-3 σειρες πισω, ο Ερικ με υπεδειξε για να ανεβω στη σκηνη (σημαδι με ειχε βαλει;), αλλα ενας τυπος μπροστα μου εσπευσε να σκαρφαλωσει πρωτος. Ο Ανταμς επεμεινε λιγο ("οχι εσυ, ο αλλος"), αλλα ειχε τελειωσε το εργο οταν ο τυπος ανεβηκε στη σκηνη. Οι σεκιουριταδες δεν με αφησαν να ανεβω κι εγω, συνεπως εκει τελειωσε το "ονειρο".
Ε, ρε λατρεια που ειχαμε για μερικους-μερικους...