Γκέημ όβερ

Υπήρχε μια εποχή που οι φίλοι μου δεν ήταν οθόνες HD. Που δεν ήταν φωτογραφίες στο facebook και το instagram. Που δεν ήταν τσιτάτα στο twitter. Που δεν ήταν πινέζες απλωμένες στο χάρτη.

Υπήρχε μια εποχή που η ζωή έμοιαζε πιο εύκολη. Απλώναμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε την πλάση. Μετά παγκοσμιοποιηθήκαμε. Και θαφτήκαμε κάτω από συντρίμια χρυσού, ασημιού, και χαλκού. Ξεκινήσαμε για πολέμους σε μέρη που δεν ξέραμε να τα βρούμε στον χάρτη. Κι εμείς που μέναμε πάντα πίσω κλαίγαμε κάτω από τα σκεπάσματα την ώρα που άλλα κρεβάτια βομβαρδίζονταν χιλιάδες μίλια μακριά.

Υπήρχε μια εποχή που ονειρευόμασταν μια ζωή που μας έλεγαν ότι δικαιωματικά μας περιμένει. Ότι είναι εκεί, δίπλα μας, μπροστά μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ωριμάσουμε, να σοβαρευτούμε, να αποφασίσουμε να την αρπάξουμε, να διαλέξουμε τη δικιά μας φυλακή και να κλειστούμε μέσα οικειοθελώς.

Κι εμείς. Τι κάναμε?

Πήγαμε το παιχνίδι στην παράταση. Σταματάμε τις επιθέσεις του αντιπάλου με φάουλ στην κόψη του χρονόμετρου. Παίζουμε μανιακές άμυνες και φεύγουμε στην επίθεση κρατώντας την ανάσα μας. Χάσαμε φίλους. Χάσαμε συντρόφους. Κι οι υπόλοιποι σκορπίσαμε. Στον χάρτη και μέσα μας.

Ίσως όμως, σκέφτομαι, να είμαστε πιο πολύ μαζί παρά ποτέ. Η αγκαλιά μας γιγαντώθηκε, και μαζί με αυτούς που καλούμε φίλους, συντρόφους, αδέρφια, έμαθε να αγκαλιάζει και πολλούς άλλους, μέχρι πρώτινος άγνωστους, ξένους, μόνους. Μάθαμε, the hard way, πως η ζωή είναι ομαδικό άθλημα, άλλο αν πάνε να μας πείσουν για το αντίθετο.

Το παιχνίδι όμως νομοτελειακά φτάνει στο τέλος του.

Και δεν έχουμε να δώσουμε άλλα φάουλ...