ΣΤΡΙΨΕΔΩΡΕΒΛΑΚΑ !

Του είχε κάνει την ζωή ποδήλατο. Μπορείς να πεις μάλιστα, αν θες να είσαι ακριβής, ότι είχε κάνει τον ίδιο ποδήλατο.

«Πετάξου να φέρεις τέσσερεις σακούλες ψώνια».

«Τράβα στο φαρμακείο και πιάσε μια μάντρα ασπιρίνες».

«Πήγαινέ με στην μάνα μου».

«Πήγαινέ με κομμωτήριο».

«Κάτσε δώ και περίμενε ». Πέντε ώρες. Πέντε ώρες το ποδήλατο να περιμένει απ’ έξω απ’ οπουδήποτε. Σαν ποδήλατο παρκαρισμένο στην κολώνα με αλυσίδα. Για να μην το κλέψουν; Ποιος να κλέψει αυτό το ποδήλατο; Αλλά και ποια αλυσίδα;

“Αλυσίδα”, σκεφτόταν, “είναι τα σιδερωμένα πουκάμισα (ε, καλά, σχεδόν σιδερωμένα), το ζεστό και νόστιμο φαγητό (όχι και πολύ ζεστό δηλαδή, και σχεδόν πάντα νοσοκομειακής γεύσης), το συγυρισμένο και καθαρό σπίτι (όταν περιμέναν κάποιαν επίσκεψη, δηλαδή ποτέ): αυτοί είναι οι κρίκοι της αλυσίδας μου”, κατέληγε.

Ανεβοκατεβαίνοντας την σκάλα (στον πρώτο μένουν) βλέπει στον τοίχο τα σημάδια από τις ρόδες του ποδηλάτου, του κανονικού δηλαδή που είναι στο υπόγειο, εκείνα τα πριονωτά σημάδια από τα τρακτερωτά λάστιχα που είχαν γίνει όταν το ανεβοκατέβαζε για ποδηλατάδες με παρέα. Παλιά, όχι τώρα. Τώρα είναι στο υπόγειο το ποδήλατο, να μην λέμε τα ίδια. Κοιτάζει προς τα κει, προς το υπόγειο δηλαδή, όταν κατεβαίνει την σκάλα, σαν να το φαντάζεται να είναι ακόμη ποδήλατο. Διερωτάται: «Ένα ποδήλατο παραμένει ποδήλατο ακόμη και αν το έχεις κάπου κρυμμένο;» Μετά βγαίνει στην πάροδο Κουντουριώτου και το ερώτημα πλανάται πίσω του για λίγο και μετά εξατμίζεται;, ψοφάει;, πέφτει και σπάει;, ξερωγώ.

Η ισορροπία που αναγκάζεται να κρατάει ανάμεσα σε σιδερωμένα πουκάμισα και τσαλακωμένα φανελάκια, ανάμεσα σε μαγειρεμένο φαγητό και μισοκαμένα τοστάκια, μεταξύ ύπνου σε στρωμένο κρεβάτι και λαγοκοιμίσματος στον καναπέ, η ισορροπία αυτή, που αποτελείται από πολλές μικρές ισορροπίες βεβαιώνει ότι ο ίδιος έχει γίνει ποδήλατο.

Ο τρόπος που φρενάρει όταν την πηγαίνει από δω κι από κει, απότομο φρενάρισμα όταν του λέει ξαφνικά «Στριψεδωρεβλάκα!» που μοιάζει με πάτημα μόνον του μπροστινού φρένου και γονάτισμα του ποδηλάτου, ή παρατεταμένο όταν του λέει «Το πέρασες βρε ηλίθιε το στενό της μάνας μου!» που μοιάζει με πάτημα του πίσω φρένου οπότε και πατινάρει ελεγχόμενα ο πίσω τροχός, και αυτά είναι πράξεις που επιβεβαιώνουν πλήρως την σιωπηρή ποδηλατοποίησή του.

Κατεβαίνει τώρα τις σκάλες, πάει προς το υπόγειο (κοιμάται η αναβάτισσά του Κυριακή μεσημέρι, μαγείρεψε ρύζι και κουράστηκε), ανάβει το φως του διαδρόμου, ξεκλειδώνει την μεταλλική πόρτα, πετάγονται δυο κατσαρίδες, μυρίζει το πετρέλαιο του καυστήρα, σκόνη πλανάται στον μπαγιάτικο αέρα. Μετά ανοίγει την δική του πόρτα, ανάβει το δικό του φως, πετάγονται δυο δικές του κατσαρίδες, το κοινόχρηστο πετρέλαιο συνεχίζει να μυρίζει, η δική του σκόνη πλανάται στον δικό του αέρα και κει πέρα ακουμπισμένο είναι το ποδήλατο. Πού κοιτάς; Να, εκεί λέμε, πίσω από το άδειο βαρελάκι και τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες παραλίας. Το βγάζει στον διάδρομο. Βγάζει και το κουτί με τα εργαλεία. Φουσκώνει τα λάστιχα λαδώνει την αλυσίδα (χαμογελώντας ειρωνικά) ψεκάζει τους δίσκους και τα γρανάζια σφίγγει τα πετάλια που έχουν λασκάρει ρυθμίζει τα φρένα το καθαρίζει καλά καλά παντού με ένα μισοβρεγμένο πανί το βγάζει στον δρόμο το ακουμπάει σε ένα δέντρο να το πάρει κάποιος όποιος το πάρει να είναι ασφαλές και να το ευχαριστηθεί.

Ανεβαίνει τις σκάλες, κοιτάζει τα σημάδια από τα τρακτερωτά λάστιχα στον τοίχο.

«Κάποια στιγμή θα βάψουν την σκάλα», σκέφτεται.

Μέχρι τότε με τα σημάδια αυτά παρηγοριέται: «Εγώ τάχω κάνει αυτά!»

Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
5
Μέση αξιολόγηση: 5 (6 ψήφοι)
aldro
Απών/απούσα

Ωραίο το καινούργιο διήγημα σας με γλυκόπικρη αίσθηση. Ευχαριστώ :-)

RockaRolla
Εικόνα RockaRolla
Απών/απούσα

... πρωί - πρωί έτριβα τα μάτια.... βρε λες και δεν είδα καλά...!!!????!!!!!

[με το καλό η επιστροφή σου εδώ μέσα]

ilias
Απών/απούσα

Σε ευχαριστώ για το καινούριο διήγημα. Ελπίζω να λαδώσεις και την πένα σου (ή το πληκτρολόγιο)...

Σε ευχαριστώ για όλα τα παλιά διηγήματα. Δέκα χρόνια μετά τα διαβάζω στα παιδιά μου, με μια δόση περηφάνειας, σαν να τα έχω γράψει εγώ. Πολύ θα το ήθελα αλλά δεν... Εννοώ πως έχουν βγει μέσα από ένα πνεύμα που μας είχε κάποτε συνεπάρει όλους.

ofios
Απών/απούσα

Λίγο δύσκολο το να ξαναμπαίνω εδώ μέσα μετά από διαρκή απουσία από όλα, ποδηλατοπορείες, δράσεις κλπ.

Χαίρομαι που σας άρεσε, με συγκινείτε, βρήκα μάλιστα και το ιστορικό τότε που φτιάχτηκαν τα ΧΑΡΤΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ, πόσα χρόνια...

Επίσης, αυτά που γράφω τώρα δεν έχουν σχέση με ποδήλατο, δεν τα ανεβάζω εδώ μέσα.

Καλημέρα και καλές πεταλιές!

 

RockaRolla
Εικόνα RockaRolla
Απών/απούσα

[.... Επίσης, αυτά που γράφω τώρα δεν έχουν σχέση με ποδήλατο, δεν τα ανεβάζω εδώ μέσα......]

.... χμμμ.... για λεγ(ε), για λέγε????

κωστάνζα
Εικόνα κωστάνζα
Απών/απούσα

Όφιε, καλό παιδί μου αράδιασες την καρδιά! Ανοιχτοστόματος απόλαυσα...

Να ζήσης <3

 

lyhadj
Εικόνα lyhadj
Απών/απούσα

Υπέροχο το κείμενο! 

BookLuv
Εικόνα BookLuv
Απών/απούσα
<p>...και ένιωσα όλη αυτή την πίκρα, όλη την παραίτηση.</p> <p>Πολύ δυνατό κείμενο, με τη γνωστή αμεσότητα που σε ξαφνιάζει, που διακρίνει τον συγγραφέα.</p> <p>Έξω από τα κείμενα, ας μη μένουμε στις επισκέψεις στα λεβητοστάσια...</p> <p>Έχω επανέλθει ποδηλατικά, με μια δραστήρια τοπική ομάδα γράφουμε κάποια χιλιόμετρα.</p>
Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια