Σκέφτηκα να κάνω μια καταγραφή για να δω την πορεία μου με τις ποδηλατοβόλτες και έτσι αυτό είναι το πρώτο μέρος από τον Οκτώβριο του 2017 μέχρι και σήμερα, τον Φεβρουάριο του 2018. Ελπίζω να υπάρξει και δεύτερο μέρος και τρίτο και ούτω καθεξής :-)
Μετά από 12 χρόνια ποδηλατοτουρισμού και καθημερινού ποδηλατικού αγώνα στους δρόμους μιας αντι-ποδηλατικής πόλης (περήφανος ΜΗ κάτοχος αυτοκινήτου) , σκέφτηκα πως είναι καιρός να γράψω τους βασικούς κανόνες επιβίωσης έτσι όπως τους έχω αντιληφθεί εγώ από την εμπειρία μου.
Οι 10 βασικοί κανόνες για να επιβιώσει ένας ποδηλάτης στην τσιμεντένια ζούγκλα
Θα σας περιγράψω ένα σκηνικό που παίχτηκε σήμερα για να γελάσετε ή για να κλάψετε.
Τρισήμιση τα ξημερώματα και ο σκύλος μου γαυγίζει γερά δυνατά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι να του πω να σταματήσει να γαυγίζει...κοίταξα και έξω να δω γιατί τέλος πάντων γαυγίζει, δεν έπαιζε τίποτα και ξανά πήγα για ύπνο.
Σηκώνομαι το πρωί να πάω στο φούρνο και βλέπω έξω από το σπίτι μου ένα σμαρτ αυτοκίνητο στραβοπαρκαρισμένο σε ένα χώρο που χώραγε επιεικώς να παρκάρει φορτηγό. Λέω καλά πόσο άχρηστος οδηγός μπορεί να είανι κάποιος που αδυνατεί να παρκάρει ένα σμαρτ;;
Παρατηρω τελευταία τα πρασινα καγκελα στα πεζοδρόμια της Αθήνας με το χρυσό κουκουνάρι από πάνω και αναρωτιέμαι ποιος καλλιτεχνης της κακιάς ώρας τα φιλλοτέχνησε; Επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής όμως θαυμάζω και το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει. Μιλάμε είναι ίσως τα πιο στιβαρά κάγκελα που έχουν κατασκευαστεί ποτέ σε πόλη. Βλέπω σε αλλες περιοχές/πολεις κάγκελα, κολωνάκια κοκ τα οποία είτε γέρνουν, είτε τα σπρώχνεις και 'παίζουν', είτε έχουν εξαφανιστεί. Τα κάγκελα ου Αβραμόπουλου στέκονται εκεί ανέ3παφα εδώ και 20 χρόνια!
Το έχετε αναρωτηθεί ποτέ αυτό;