Το ιστολόγιο του/της Royal Oak

...κατέβηκαν στην Πόλη τα ζαρκάδια
όμορφα στρόγγυλα μάτια
κοιτούν πώς τις σκιές της ν' αγαπήσουν
στις δεντροστοιχίες της συλλογιούνται τους γονιούς τους
κάνουν νερό να πιούν στη χαμολάκα μιας πλημυρισμένης σχάρας
άκρη των δρόμων
κανείς δεν σ’ έχει εκτιμήσει αρκετά
μια σιωπή τη μουσική της λέει από κρυφό γραμμόφωνο
γλύφει των ζαρκαδιών τις έγνοιες
αυτά στηλώνουν τα πόδια σε μια γκρίζα εγρήγορση
μετά απότομα καλπάζουν λυπημένα
κρύβονται
στους φόβους βρίσκουν θαλπωρή
δεν ξέρουν ίσκιους ν’ αγαπούν

[στον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον σκοτωμένο στις 9 Οκτώβρη, πίσω στο σκοτεινό 1967]

Τις νύχτες η γέρικη αγάπη μου
δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Σηκώνεται, ντύνεται, ποδαίνεται
κι αρχίζει να βαδίζει πάνω κάτω
στο δρόμο με τα κεχριμπάρια...

Χύνονται τα κεχριμπάρια στο διάβα του
και ροβολάνε σαν βώλοι δακρύων
που σίτεψαν μέσα στο χρόνο
κι έγιναν ωχροί δείκτες πόνου και θλίψης.
Η παλιά μου αγάπη μονολογεί.

Που’σαι άστρο,
άστρο που φώτιζες τις νύχτες το μαξιλάρι μου
και βάραιναν γλυκά τα μάτια,
μετά τα χάδια και τα φιλιά,
που δεν ήθελαν να τελειώνουν.

Μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ είναι,
που το ξημέρωμά της σε μνήματα
φέρνει τα βήματά της γέρικης αγάπης...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ