Το παρακάτω κείμενο μπορεί να αποδείξει στους δύσπιστους πως ένα ποδήλατο μπορεί να κερδίσει στα σημεία την κουλτούρα του αυτοκινήτου που ταλαιπωρεί εμάς, τις πόλεις μας και τη χώρα μας!
Σκοπός του είναι να παραθέσει, απλά, κάποια επιχειρήματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όπως, αν και όποτε θέλετε, σαν μικρά εφόδια σε μια συζήτηση, ένα debate, όποτε χρειαστεί με τους πάντα δύσπιστους Έλληνες οδηγούς ή αυτούς που το σκέφτονται και όχι μόνο.
Καλοκαιρι- η εισβολη στο Λιβανο μαινεται και ο κοσμος που εχει μεινει Αθηνα κατεβαινει για διαμαρτυρια.
Θα κατεβουν κι οι γονεις μου στην πορεια, αλλα αποφασιζω να το αγνοησω και να κατεβω ξεχωριστα- μονη εγω και το ποδηλατό μου (δραματικο ακουστηκε αυτο...)
Με τα πολλα (δηλαδη οχι και τοσα) η πορεια τελειωνει και μιας και δεν ηταν τρομερα πολυπληθης τσουουπ...συναντω τους γονεις. Οπως ηταν φυσικο μου προτεινουν -επιβαλουν σχεδον- να γυρισουμε ολοι μαζι «σαν οικογενεια». Εξυπακουεται λοιπον οτι το ποδηλατο θα το επαιρνα στα χερια (διπλα εννοω).
Ενα απογευμα, αμεσως μετά τις διακοπές καθόμασταν με το Νίκο και προσπαθουσαμε να θυμηθουμε τα συνθηματα που φωναζαμε στις Ποδηλατοπορείες. Έχοντας γυρίσει και οι δύο από την Κρήτη βγάλαμε και μερικά καινούρια με μορφή Μαντινάδας. Τα γραφουμε εδώ ώστε αμα αρεσουν να τα τραγουδαμε στις πορειες. (Μπορούμε να τα τραγουδάμε μισοί-μισοί, οι μπροστά και οι πίσω, αντρες- γυναίκες, μαουντενάδες- υβριδιάδες ή ότι άλλο σκεφτείτε...)
