Bullfrog Blues @ 6th Ziria music festival

Πέρασαν λίγες μέρες για να μπορέσω να κάτσω στον υπολογιστή να γράψω. Σήμερα το βράδυ που βρήκα χρόνο αποφάσισα να βάλω το Bullfrog blues σε εκείνο το εκπληκτικό βίντεο, άνοιξα μια pils και ξεδιάλεξα τις φωτογραφίες που, ομολογώ, φέτος δεν ήταν πολλές. Γι' αυτό πάτα το play κι αστο να γυρίζει...

Τελευταίες μέρες και τα πράγματα δεν πάνε ποτέ καλά. Λες κι όποτε προγραμματίζεις κάτι, σαν κάποιοι να το παίρνουνε γραμμή και να προσπαθούν να στο χαλάσουν. Δε βαριέσαι. Τετάρτη -ευτυχώς- απελευθερώθηκα κι αποφάσισα να τη "κάνω", περισσότερο για να αδειάσει το κεφάλι μου μιας κι η κατάσταση στην Αθήνα με χάλαγε αρκετά. Έκλεισα τη πόρτα και ξεκίνησα φορτωμένος ζεστά ρούχα και ξηρά τροφή για 3 μέρες, ανέβηκα στη Molly και το βράδυ ήμουνα κάπου στον Πευκιά απολαμβάνοντας κρύα μπύρα.

Κατά τα μεσάνυχτα αποφάσισα να την πέσω στο Νεκροταφείο του Ξυλοκάστρου μιας κι ήταν το μόνο μέρος που μπορούσες να βρεις πραγματικά ησυχία. Ησυχία δεν βρήκα αλλά βρήκα τον Κολόμβο που -όλως τυχαίως- είχε πάει σ' εκείνο το Νεκροταφείο για να βρει -με τη σειρά του- λίγη ησυχία αλλά τελικά βρήκε εμένα. Αφού λοιπόν το πήραμε απόφαση να ξεχάσουμε την ησυχία μας, ήπιαμε κανα δυό μπύρες και τη πέσαμε ανήσυχοι για ύπνο, σαν φαντάσματα. Εκείνος διάλεξε ένα τάφο vintage ενώ εγώ προτίμησα κάτι πιο σύγχρονο αλλά με retro ανησυχίες.

Roadbook
08.40 -> [ 100μ] Ρίζα
09.00 -> [ 150μ] Βενζινάδικο (Αναχ. 10.00)
10.25 -> [ 220μ] Κιόσκι
11.30 -> [ 480μ] Βρύση (Αναχ. 12.20)
12.45 -> [ 600μ] Πινακίδες (Αναχ. 13.00)
14.50 -> [1000μ] Τρίκαλα (Αναχ. 17.00)
19.30 -> [1550μ] Ζήρεια

Κατά τις 8 το πρωί ήμασταν ακόμα σαν φαντάσματα αλλά έπρεπε να φύγουμε πριν στοιχειώσουμε το μέρος μιας κι η μέρα ήταν μεγάλη και δύσκολη. Είχαμε κάποια σημεία συνάντησης κι ο καθένας έπιανε το ρυθμό του. Ούτως ή άλλως ο στόχος ήταν να ανεβούμε πάνω και το μέρος ήταν γνωστό. Εγώ ήμουν του αργού διαφορικού. Φέτος μάλιστα κατέβηκα αρκετά χαμηλά. 32άρης δίσκος μπροστά και 24άρι δισκάκι στο Alfine μου έδινε μια καλή granny κι άγιος ο θεός! Αποφάσισα να πηγαίνω όσο πιο αργά για να μη χάνω ενέργεια μιας που καθόλου δεν μ' ενοχλούσαν οι παραπάνω ώρες στη σέλα. Άλλωστε το βράδυ έπρεπε να ήμασταν σενιοι για το πάρτυ (και να 'χαμε στήσει και σκηνές). Επιπλέον το μεσημέρι κάπου έπρεπε να κάνουμε στάση μεγάλη γιατί δεν έλεγε ν' ανεβαίνεις στην κόλαση!

Φυσικά το roadbook φέτος μου κρατούσε συντροφιά. Χιλιόμετρο χιλιόμετρο, λίγο λίγο, ανέβαινα πιο καλά και πιο άνετα από πέρσυ. Σταματάω να γράφω και κοιτάζω πως ανέβαινα πέρσυ και πραγματικά με θαύμασα! (για την ήττα που έφαγα! χεχεχε) Φέτος ήταν λίιιγο καλύτερα. Και στο βενζινάδικο μια χαρά, και στο κιόσκι ΟΚ και μέχρι τις ταμπέλες νο προμπλέμο. Ακόμα και μέχρι τη βρύση έφτασα όπου κάναμε διαλλειματάκι αρχοντικό χωρίς πολλά δράματα. Όμως, μετά τις ταμπέλες, στο δύσκολο κομμάτι, λίγο πριν τα 1000 μέτρα, είχε αρχίσει να μεσημεριάζει κι εγώ να ψιλοκουράζομαι.

Έφτασα μέχρι την είσοδο των μεσαίων Τρικάλων και τα είδα όλα. Έπρεπε να κάνω 2 χιλιόμετρα ακόμα να φτάσω στην πλατεία με τον Πλάτανο και το νερό όπου θα επακολουθούσε τεράστιο διάλλειμα. Όμως αυτά τα 2 χιλιόμετρα ήταν δύσκολα! Δεν μπορούσα να καβαλήσω με τίποτα, δεν με πήγαιναν τα πόδια μου. Έπρεπε να ξεκουραστω. Ήπια μια τελευταία γουλιά (που ήταν και η τελευταία γουλιά που είχα) κι άρχισα να σπρώχνω. Τσαντίστηκα με τον εαυτό μου γιατί ήμουν μιλάμε δίπλα! Τέλος πάντων, πρέπει να έκανα κάνα μισάωρο με μια ώρα για να διανύσω αυτα τα δυό κωλοχιλιόμετρα μέσα στη ζέστη και τα καντήλια αλλά, με τα πολλά, έφτασα στην πλατεία όπου ο Κολόμβος σχεδόν ψιλοκοιμότανε αφού είχε βαρεθεί να περιμένει! Αράξαμε στη πλατεία όλο το μεσημεράκι να περάσει η ζέστη μέχρι τ' απόγευμα.

Το υπόλοιπο κομμάτι βγήκε ψιλο-ΟΚ. Γύρω στις εφτάμιση έφτασα στο χώρο του Φεστιβάλ όπου το γιόρτασα δεόντως με κάμποσες κρύες μπύρες! (Ο Κολόμβος είχε πλακωθεί στα τσίπουρα αλλά ευτυχώς τον πρόλαβα πριν γίνει τελείως χάλια!). Λίγο μετά πετύχαμε την Pinkie που περίμενε με τη σειρά της την Lyhadj κι όλοι μαζί περιμέναμε να αρχίσει το πάρτυ της Πέμπτης.

Το Φεστιβάλ ήταν όμορφο. Είχε μόνο καινούργιες γκρούπες (η αρχαιότερη μπάντα είχε φτιαχτεί το 2008), ήταν καλοί μουσικοί αλλά έλειπε εκείνο το κλικ που μια σουπερ μπάντα μπορεί να κάνει, να μεταδώσει εκείνο το κύμα στο κοινό, να το οδηγήσει σε τρελό κέφι. Δεν πειράζει, καλά ήταν, τα παράπονα είναι μικρά και του χρόνου θα 'μαστε περισσότερο προετοιμασμένοι και θα δούμε πως θα πάει. Αυτό που περισσότερο μας την έσπασε ήταν οι τροχοσκηνές και οι φαραωνικές κατασκευές μερικών κατασκηνωτών που μοιάζουν τόσο αηδία και καθόλου ροκ. Γι' αυτό αποφασίσαμε να πάμε πιο μακριά να στήσουμε τις σκηνές μας, να 'μαστε εκτός του αντιαισθητικού σκηνικού.

Την Παρασκευή έπιασε μια βρόχα και μας τα έκανε όλα χάλια μα δε μασήσαμε καθόλου αλλά αντίθετα, το Σάββατο φωνάξαμε τον tkant που ξέρει το θεό καλά κι έτσι δεν ξανάβρεξε μέχρι που φύγαμε! Γι' αντάλλαγμα του κάναμε ένα σερβις στο ιντεάλ τρεκινγκ που... καβαλούσε!

Και με τα πολλά, τις μουσικές και τις παρέες, πέρασαν οι 3 μέρες στο βουνό χωρίς να το καταλάβουμε, εγώ δηλαδή που με άρεσε και γύρναγα συνέχεια σε γνωστούς και φίλους ή άραζα στα χωράφια μαζεύοντας ήλιο μιας και το βράδυ είχε διαβολεμένη υγρασία! Κι άντε να βγεις να κατουρήσεις από τη σκηνή όταν όλα γύρω σου είναι υγρά και σκοτεινά, ένα δράμα, ειδικά για τους φίλους της μπύρας!

Κι έφτασε η "αποφράδα" μέρα που έπρεπε να μαζέψουμε και να φύγουμε. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε κατά ριπάς από εκείνο το δρόμο που 'χε πολύυυυ χώμα και πολύυυ πέτρα αλλά κανείς δεν το έλεγε καθαρά αλλά είχε πολύ ωραία φύση κι ενδιαφέρον αλπικό αλλά και πλάκα οπότε δεν μπόρεσα να αντισταθώ, παρόλο που ήξερα πως θα έχανα την ευκαιρία να ξαναβρεθώ σε εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα. Κάποια στιγμή ξεκινάω κι έχω μείνει πίσω πίσω με τον Κολόμβο παρέα να χαζολογούμε και να απολαμβάνουμε τη φύση τριγύρω. Κάπως έτσι υπέπεσα σε σωρεία λαθών.

Κατ' αρχήν, τέτοιες στιγμές πρέπει να 'χεις το νου σου στο δρόμο, όπως φαίνεται στη φωτογραφία:

Αλλιώς, αν ξεχαστείς κι αρχίσεις να κοιτάς με θαυμασμό ψηλά όπως έκανα εγώ στην επόμενη φωτό, κινδυνεύεις να συναντήσεις τον δημιουργό αυτού του θαύματος κι άντε να τον πείσεις πως δεν είσαι άθεος με τόσα καντήλια που κατεβάζω συχνά:

Άλλο ένα συχνό λάθος που κάνω είναι πως "ξεχνιέμαι" κι αντί για κράνος φοράω... καπέλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ευτυχώς που τουλάχιστον φόραγα το καπέλο. Φυσικά το μεγαλύτερο λάθος είναι πως πιστεύω πως δεν κάνω λάθη και τότε είναι που κάνω τα περισσότερα και μαζεμένα. Κι έτσι, το σημαντικότερο λάθος, ειδικά όταν σ' αρέσει η διαδρομή, είναι ν' αρχίσεις τα τσαλιμάκια και τις εξυπνάδες. Τότε είναι που έρχεται εκείνη η στιγμή...

...που ξαφνικά, σε χρόνο ντε-τε, την ώρα που έκανα τον εξυπνάκια και χαζολογούσα, κάπου χτυπά ο τροχός, δεν θυμάμαι την ακριβή αντίδραση αλλά πρέπει να δίπλωσε κι επειδή συνήθως έχω το δεξί πόδι στο κάτω σημείο το ποδήλατο πέφτει αριστερά και με ένα μεγαλοπρεπή ήχο σκάω στο έδαφος με τον ώμο όπου και σέρνομαι για λίγα μέτρα σε μια μικρής κλίσης δασική κατηφόρα με πολύ πέτρα. Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα αλλά με το που ξεκινούν μοιάζει να αλλάζει το σκηνικό σε slow motion.

Την ώρα που σέρνομαι σκέφτομαι "όχι ρε μαλάκα, τι έκανες!" ενώ στιγμιαία τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτα παρά σκοτάδι γιατί μάλλον το γείσο του καπέλου μου είναι μπροστά. Την επόμενη στιγμή νιώθω να συνεχίζω να σέρνομαι με την αριστερή μου πλευρά ενώ ξαφνικά νιώθω/αισθάνομαι/αντιλαμβάνομαι/ακούω ένα τρομακτικό ήχο και έχω την αίσθηση πως έχει κατέβει ο Θορ από τη Βαλχάλα και με κοπανάει μια φορά με το σφυράκι του στο κεφάλι! "Όχι ρε μαλάκα! Βάρεσες και κεφάλι? Να πάρει!" σκέφτομαι την ίδια στιγμή, νιώθοντας επίσης πως το κορμί μου έχει αρχίσει την επιβράδυνση και σε λίγο θα σταματήσω.

Όλο αυτό που περιέγραψα δεν πρέπει να κράτησε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Θυμάμαι πως άνοιξα τα μάτια, έβαλα τις παλάμες μου κάτω και σηκώθηκα καθιστός νιώθοντας την αριστερή μου πλευρά να καίει και προσπαθώντας να σκεφτώ αν μπορούσα να σκεφτώ κανονικά. Δοκίμασα να σηκωθώ, τα πόδια ήταν εντάξει, τα χέρια λειτουργούσαν και δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερα βαρύ. Όμως η ανησυχία μου ήταν το κεφάλι. Υποθέτω πως ήμουν ψύχραιμος αν και τα χρειάστηκα λίγο όταν έβαλα τις γεμάτες χώμα παλάμες μου στο κεφάλι και τις ξαναείδα με κοκκινόχωμα, χεχεχε! Τέλος πάντων, βρήκαμε την τρούπα που δεν ήταν μεγάλη κι εκεί με θαυμασμό είδα ένα βασικό φαρμακείο που κουβαλούσε ο σύντροχος, ένα μπεταντίν και δυό γάζες που χρειάστηκαν για τη βασική επίδεση. "Να το επόμενο πρότζεκτ!" σκέφτηκα και δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναφυγω εκδρομή χωρίς ένα τετοιο μαζί μου.

Απολογισμός: ένα ώμος στριγμωγμένος αλλά όσο ήταν ζεστός δεν είχε πρόβλημα, ένα χέρι γδαρμένο αλλά μπορούσε να τη βγάλει τη μέρα κι ένα κεφάλι χωρίς πολύ μυαλό με μια μικρή τρύπα κι ένα μπαλωμα σαν αυτά της σαμπρέλας πάνω του! Αποφάσισα να μην τα παρατήσω και να συνεχίσω. Αφού δεν φαινόταν να έχω διάσειση ούτε καμιά ακατάσχετη αιμορραγία, όλα μπορούσαν να περιμένουν. Άλλωστε ήταν η μέρα που 'κανα τα λάθη, έπρεπε να αρχίσω να τα διορθώνω. Πρώτα απ' όλα άρχισα να φοράω κράνος ακόμα και για κατούρημα. Δεν μ' έπαιρνε για άλλη πτώση. Γι' αυτό κι έριξα και τους ρυθμούς και τον ενθουσιασμό κι άρχισα να προσέχω στο δρόμο (όποιος καεί στον χυλό φυσά και το γιαούρτι).

Παρόλα αυτά, κάπως έτσι βγήκαν περίπου 80 χιλιόμετρα μιας υπέροχης διαδρομής που έκανα καλά και δεν την έχασα. Απλά δεν την ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα κι ίσως να είχα τρομάξει λίγο τους σύντροχους που δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως είμαι πολύ κακό σκυλί και δύσκολα ψοφάω.

Άλλωστε τα τελευταία 15-20 χιλιόμετρα ήταν μια νυχτερινή στριφτερή απόλαυση κατεβαίνοντας για Κιάτο που με τίποτα δεν θα την έχανα. Φυσικά δεν πρόλαβα τον τελευταίο Προαστιακό αλλά πήρα τον πρώτο πρωινό γιατί φοβήθηκα πως θα "πάγωνε" ο ώμος κι άντε μετά να οδηγήσεις.

Σήμερα, ο ώμος είναι καλύτερα, οι εκχυμώσεις κι οι εκδορές δείχνουν πολύ καλύτερα από την Δευτέρα ενώ η τρύπα στο κεφάλι είναι πολύ μικρή οπότε πρόλαβα και κράτησα λίγο τελευταίο μυαλό για να 'χω spare για το επόμενο... πέσιμο. Το μόνο κακό είναι πως ΑΚΟΜΑ δεν έχω προλάβει να καθαρίσω τη Molly, διάβολε!

Και του χρόνου :)