Η ταβέρνα ΕΛΛΆΣ στο Αμβούργο

Γεια χαρά,

χθές κατά τις δέκα το πρωί, ξεκινήσαμε με το τρένο για το Αμβούργο με μια καλή φίλη. Είχαμε
σκοπό να δουμε τι πωλάνε στα διάφορα χριστουγεννιάτικα παζάρια, τα οποία μας άρεσαν όλα.
Μετά μπήκαμε στο «Μουσείο του Αμβούργου», όπου παρακολουθούσαμε ωραία συναυλία χριστουγεννι-
άτικης μουσικής, την οποία απολαύσαμε.

Το πρόγραμμά μας περιείχε το ν`ανεβουμε ένα από τα τρενάκια στο πανηγύρι. Ζαλιζόμουν ευχάριστα, ώστε ο νυσταγμός στα μάτια μου δε θα με βασανίζει ως την άνοιξη.
Αποφασίσαμε να πάμε στην ταβέρνα ΕΛΛΆΣ κοντά. Παρόλο που ήταν απόγευμα, αισθανόμουν σα να
είχε πέσει η νύχτα νωρίς (φυσικό όταν το ηλιάκο μας βασιλεύει κατά τις τρείς). Λοιπόν, είπαμε
την καλησπέρα μας και καθίσαμε στο τελευταίο τραπέζι. Ήρθε ο μαγαζιούχος να μας πει ότι είναι
πιασμένο και μας παρακάλεσε να καθίσουμε πιο μπροστά.
Μας μίλησε «γκροίτς», γερμανικά με ελληνικές λέξεις, και παρόλη μου την ντροπή για την σκουριά στην γλώσσα μου, του απάντησα στα ελληνικά. Η φίλη παράγγειλε μια μπύρα, εγώ «Ρετσίνα, υπάρχει;» --- «Και βέβαια.» Παράγγειλα μηδέν εικοσιπέντε.
Τι νοσταλγία με πήρε όταν μου έφερε την καράφα...ένοισα σα να έφτασα σπίτι.

Ενώ με τον άλλο Έλληνα τα «κουζινικά» είπε σχεδόν ακατάληπτα, σαν το «χσπ, βάλε, χσσππ», μου
διόρθωσε κάθε πρώταση που βγήκε από το στόμα μου.
Εν τω μεταξύ, είχε έρθει η παρέα με ένα ανήμπειρο παιδί στην καρέκλα του. «Πως τον λένε, Μάρκο; Μάρκο Πόλο, καλώς ήλθες.» Καταλάβαμε αμέσως ότι έχει μεγάλη καρδιά.

Μας έφερε το φαγητό, το οποίο απολαύσαμε. Με τ´αυτιά μου απορρωφούσα κάθε λέξη, ενώ με διαπέρασε το συναίσθημα ευτυχίας. Ο Μάρκος έβγαλε φωνές ευτυχισμένες, απερίγραπτη κατάσταση.
Μετά το τσιγαράκι που ήπια έξω στη βροχή, παραγγείλαμε ένα ουζάκι.
Μου διόρθωσε το «Δεν μου λέτε, ...» κι είπε ότι σημαίνει «μήν μου πειτε». Αθώα ξαναείπα την
πρώταση διορθωμένη.
Λίγο μετά ρώτησα μήπως υπήρχε ελληνικός καφές. «Και πως όχι;! Σε ελληνικό μαγαζί, δεν τελειώνει ποτέ. Μόλις μας έφερε ο Αντρέας. --- Για κάνε έναν μέτριο κι έναν σκέτο. Να σας κεράσουμε έναν ούζο;»

Και τούτην την πρώτασή μου διόρθωσε: «Να μας κάνετε τον λογαριασμό, παρακαλό;» σε «Κάντε μας,
παρακαλώ, τον λογαριασμό.»
Ευχαριστιόταν κι απάντησα: «Σας ευχαριστώ κι εγώ, ιδιαίτερα για τα μαθήματα στα ελληνικά.»
Πριν φύγαμε, με ρώτησε άν ήμουν από την Ελλάδα. «Γεννήθηκα εδώ, αλλά τα ελληνικά είναι η
γλώσσα της καρδιάς μου.» Ο σεφ με το μουστάκι μου έδωσε δώρο ένα μπουκάλι ημίγλυκο όμορφα
τυλιγμένο σα δώρο.

Τώρα αναρωτιέμαι μήπως τα ελληνικά μου βγαίνουνε στραβά; Ευχαρίστως θα πάρω κάθε παρατήρηση
από εσάς που τα έχετε τη μητρική σας γλώσσα.

Σας εύχομαι κάθε καλό