Αυτή είναι μια μικρή και σχεδόν αστεία (σύμφωνα με την κατάληξη της) ιστορία, η οποία εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της 24ωρης εκδήλωσης που είχε οργανωθεί από τους Ποδηλάτες στις 13/14 Μαίου 2006 στο Θησείο.
Είχαμε ξεκινήσει μία ποδηλατοπορεία από το Θησείο με κατεύθυνση τα Πατήσια και κατά τη διάρκεια της ενσωματώθηκαν στην κεφαλή της πορείας κάποια παιδιά, τα οποία μας είδαν που περνούσαμε και μας ακολούθησαν. Όταν πλησιάζαμε πλέον στο τέλος της πορείας, είχε απομείνει μόνο ένα από τα παιδιά, οπότε μόλις φτάσαμε στο Θησείο και κατεβήκαμε από τα ποδήλατα, ακολούθησε ο εξής μικρός διάλογος:
Παιδί: “Γιατί σταματήσαμε;"
Ποδηλάτης: “Εδώ τελειώνει η πορεία.”
Παιδί: “Δε θα γυρίσουμε πίσω;”
Ποδηλάτης: “Όχι”.
Παιδί: “Ααααααα (κλαίγοντας)”
Είχε συμβεί το προφανές. Το παιδάκι μας ακολούθησε πιστεύοντας ότι θα ξαναγυρίζαμε Πατήσια. Ευτυχώς τα υπόλοιπα παιδιά που μας είχαν ακολουθήσει σε κάποιο σημείο μας άφησαν, αλλά το συγκεκριμένο μας ακολούθησε μέχρι τέλος. Ένας από εμάς τελικά ανέλαβε να γυρίσει το παιδί στο σπίτι του, δίνοντας του και την εξής συμβουλή: “Ακόμα και ο Χριστός να περάσει από τη γειτονιά σου, εσύ άλλη φορά δεν θα ξανακολουθήσεις κανέναν!”