Έχω φωτογραφίες με το πρώτο μου ποδήλατο σε ηλικία που δεν με θυμάμαι καν. Κάπως έτσι άρχισε.
Ένα τρίκυκλο με λευκό σιδερένιο σκελετό και πράσινες (φυστικί συγκεκριμένα) λεπτομέρειες. Είχε περάσει όλη η γειτονιά πάνω από αυτό το ποδήλατο. Όταν μεγάλωσα λίγο το παίρναμε και κατεβαίναμε την κατηφόρα της γειτονιάς βάζοντας για φρένα τα πόδια μας! Δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Ακόμα θυμάμαι το χαρακτηριστικό ήχο που έκανε όταν γύριζαν τα πετάλια του.
Μετά μεγαλώσαμε λίγο και ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα πιο καλό ποδήλατο. Ακόμη έχω ένα σημάδι στο γόνατο από μια εξυπνάδα μου. Στην πραγματικότητα χαίρομαι να το βλέπω γιατί θυμάμαι με πολλή αγάπη εκείνες τις πρώτες φορές χωρίς τις βοηθητικές ρόδες.
Αλλά ψήλωσα και έπρεπε να αλλάξω πάλι. Δεν ήθελα κι έτσι ο μπαμπάς μου βρήκε το πιο όμορφο μωβ ποδήλατο που υπήρχε για να με δελεάσει. Εκείνο τον καιρό πήρε και στην αδελφή μου ένα καινούριο και κάναμε βόλτες στους ήσυχους δρόμους της Σπάρτης με μεγάλη άνεση.
Τελευταίο στη μικρή μου συλλογή ήταν ένα mountain όχι ιδιαίτερα καλό το οποίο εξαφανίστηκε από το σπίτι μου και κανείς δεν ξέρει πού πήγε.
Σε λίγες ημέρες ελπίζω να πάρω το νέο μου ποδήλατο και έχω διαβάσει τα άπειρα στο forum σας και ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Εγώ ήμουν δειλός σαν παιδάκι, ο πατέρας αρνιόταν σθεναρά να μου μάθει ποδήλατο, μιας και θεωρούσε ότι κατόπιν θα με οδηγούσε σε απόκτηση μηχανής, από την οποία ο ίδιος είχε γλιτώσει από του χάρου τα δόντια στην κυριολεξία.
Να μην τα πολυλογώ, δεν έμαθα ποτέ ποδήλατο. Μια ζωή έτρεχα πίσω από τα φιλαράκια και τους συμμαθητές στις αλάνες. Ευτυχώς ήμουν καλός σε όλα τα άλλα παιχνίδια, αθλητισμό κλπ, και αναπλήρωνα το "χαμένο" έδαφος στις παρέες.
Πέρασαν τα χρόνια, οι φίλοι προ πολλουουουου το είχαν παρατήσει, και ήμουν από τους λίγους ανθρώπους που έλεγαν σε άλλους "δεν ξέρω ποδήλατο". Σχεδόν μοναδικό δείγμα.
Εδώ στην επαρχία που τα τελευταία χρόνια ζω, βοήθησα τον Απρίλη που μας πέρασε την κόρη μου να βγάλει τις βοηθητικές και να κάνει πλέον κανονικά ποδήλατο.
Οπότε το φιλοσόφησα.
Κίνηση έχει λίγη. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα ήθελα να τα ακομπανιάρω στις πρώτες τους επαφές με τον ΚΟΚ και τους καφρο-οδηγούς. Η θάλασσα είναι 6 χλμ από το σπίτι.Είμαι πιο παχύς από ποτέ. Κι έτσι, με ένα δανεικό τριζάτο χιλιοσκουριασμένο full suspension σουπερμαρκετίστικο ΜΤΒ από ένα γείτονα,3 νούμερα μικρότερό μου, βρέθηκα τον Μάη, 1 μήνα πριν κλείσω τα 36 μου, να προσπαθώ να μάθω ποδήλατο.
Σε ένα απόγευμα ισορρόπησα, και αυτό ήταν.
Μετά και το πρώτο 3βδόμαδο όπου ο κώλος σταμάτησε να πονάει, αυτό ήταν.
Βρήκα μετά από τις 3 βδομάδες και τον τίμιο Konan (Dew) μου, και το έχω κάνει πλέον κομμάτι της ζωής μου.
Λοιπον πριν πολλα-πολλα χρονια εμφανιστηκε στην γειτονια ενα velamos, δωρο σε φιλο που μας κρατησε παρεα για παρα πολυ καιρο, σε αυτο το ποδηλατο μαθαμε τεσσερεις αδελφικοι μεχρι σημερα φιλοι.
Η εμπειρια μου ηταν απο την δευτερη προσπαθεια, η πρωτη ηταν απλα μια πετυχημενη τουμπα στα δυο πρωτα μετρα, οταν ξαναηρθε λοιπον η σειρα μου, λιγο με την τεραστια εμπειρια που ειχα και λιγο με την βοηθεια των φιλων καταφερα να ισσοροπησω και με την φορα που ειχα εφυγα μετα απο λιγα μετρα μονος μου,
φυσικα το τιμονι ηταν διακοσμητικο και τα φρενα ουτε που ηξερα τι εκαναν, αλλωστε ποιος νοιαζοταν αυτα ηταν πολυτελειες, ο σκοπος ειχε πλεων επιτευχθει,
το χαμογελο πρεπει να αργησε πολυ να φυγει απο το προσωπο μου, μου ειπαν οτι χαμογελουσα ακομα και οταν επεσα μεσα στην μεγαλη γουρνα με τον ασβεστη απο μια διπλανη οικοδομη,
στην αρχη περασα με φορα το μικρο αναχωμα που κυκλωνε τον ασβεστη και οταν εφτασα περιπου στην μεση κολλημενος στην πηχτη μαζα δεν κατεβασα ουτε τα ποδια μου μαλλον για να μην τα λερωσω, για πολυ λιγο βεβαια, γιατι την επομενη στιγμη επεσα μονοκοματος στο πλαι μαζι με το ποδηλατο,
οταν βγηκα θυμαμαι που φωναζα "εκανα-εκανα" μεχρι που αρχισε το καψιμο του ασβεστη στα χτυπημενα απο την πρωτη προσπαθεια γονατο και αγκωνα μου,
τα υπολοιπα ειλικρινα δεν τα θυμαμαι καθολου ουτε που με εγδυσαν σχεδον τελειως ουτε που με επλυναν με το πρωτο λαστιχο που βρηκαν, σχεδον τιποτα,
απιστευτη στιγμη, απιστευτα χρονια.
Εχω και αλλη μια εμπειρια αλλα αυτη δεν εχει σχεση με το πως αρχισα το ποδηλατο αλλα πως θα το τελειωνα και μαζι με αυτο και εγω,
ισως σε καποιο αλλο νημα γιατι εδω θα ειναι off topic.
Ναι ρε συ...its a nice day today.
Το αμάξι ζητάει απο χτες εκατοντάδες Ευρω.
Η θα πάρω colnago columbus slx με την επετειακή 80ετων campy + το βαλιτσάκι...ή θα το φτιάξω έιναι να μη γελάς?
Ναι ρε συ...its a nice day today.
Το αμάξι ζητάει απο χτες εκατοντάδες Ευρω.
Η θα πάρω colnago columbus slx με την επετειακή 80ετων campy + το βαλιτσάκι...ή θα το φτιάξω έιναι να μη γελάς?
αν δεν το φτιάξεις, θα θέλεις ένα breve κάθε μέρα πήγαινε- έλα για δουλεία...
οταν γυρισα και ειδα στο γκαραζ ενα ποδηλατο ασπρο σαν γαλα με δισκοφρενα (με ντιζα μεν αλλα δισκοφρενα)και να το εχει παρει ο πατερας μ για παρτη του επαθα κοκομπλοκο!υπαρχουν τετοια ποδηλατα???και εγω ασχολουμαι με το αμαξι?? μεσα μια βδομαδα εκμεταλευτηκα πληρως το ποδηλατο του πατερα πηγαινοντας και σε ενα freeday (που πριν δεν ηξερα καν τι ειναι) και αμεσως μετα εριξα τον μισθο μου σε ενα ποδηλατο που ηταν οπως τοτε το ηθελα!απο το καλοκαιρι του 13 λοιπον κολλησα ασχημα και δε ξεκολλαω με τιποτα!τι τρακαρισματα με αμαξια τι σκασμενα λαστιχα 4 το πρωι στη βαρης κορωπιου τι χιονια και βροχες τι πονοι στον αυχενα απο τις πολλες ωρες το πεταλι πεταλι και οχι μονο στην Αθηνα!
Πρώτη επαφή ήταν αρχές ‘80. Δεν ξέρω αν παλιότερα είχα καβαλήσει κάποιο μωρουδίστικο τρίκυκλο, δεν υπάρχει τέτοια ανάμνηση.
Παιδάκι λοιπόν στην ευλογημένη (ε, χμμμ, οκ...) πρώτη τετραετία του ήλιου του πράσινου, είδα κάποια παιδιά της γειτονιάς να βολτάρουν με τα ποδήλατα τους. Ζήλεψα, το αποφάσισα και το ζήτησα: θέλω ποδήλατο! Γενικά, δεν μου χαλούσαν χατίρια. Κάτι λίγα μόνο, μεταξύ των οποίων το πειρατικό καράβι playmobil. Μου είχαν πάρει βέβαια το καουμπόικο οχυρό αλλά το πειρατικό ήταν μεγάλο απωθημένο. Πρόσφατα (πριν κάποια χρόνια) είχα φλερτάρει με την ιδέα να το ψάξω και να το αγοράσω. Θα το έβαζα σε μια γωνιά, πάνω σε κάνα τραπεζάκι σαν διακοσμητικό. Έμεινα στο φλερτ... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα μου το είχαν διαλύσει τα γατόσκυλα. Θα μπορούσα ίσως να γίνω πιο εφευρετικός και να το κρεμούσα πχ από το ταβάνι, οπότε θα είχαμε το ιπτάμενο πειρατικό καράβι (και γαμώ!), αλλά και πάλι δύσκολο να έμενε αλώβητο από τον Κλουζώ. Τι δύσκολο δηλαδή... Θα την έβλεπε Woodes Rogers και θα το έβαζε σκοπό να το καταστρέψει. Από την άλλη μπορεί και να την έβλεπε πειρατής ο ίδιος, να γυρνούσα καμιά μέρα σπίτι και τον έβλεπα αραχτό πάνω στο πειρατικό (θα έβρισκε τρόπο…).
Τέλος πάντων, να επανέλθω στα της ιστορίας μας. Ζητάω λοιπόν ποδήλατο και εισπράττω μία διστακτικότατα και κάτι “ναι, ίσως αργότερα, θα δούμε”. Το καλοκαίρι είχε πάει η μάνα μου να μαζέψει φουντούκια και με πήρε μαζί της. Βοηθούσα και εγώ και μου είχε υποσχεθεί ότι με τα λεφτά που θα παίρναμε, θα αγοράζαμε το ποδήλατο. Οπότε το είδα πολύ σοβαρά!
Και όντως, όταν έπεσε η πληρωμή πήγαμε στο ποδηλατάδικο της γειτονιάς να διαλέξω ποδήλατο. Ένα κόκκινο ΒΜΧ ήταν. Βγήκαμε από το μαγαζί και το καβάλησα κατευθείαν. Ποδήλατο βέβαια δεν ήξερα να κάνω… Την πλήρωσαν κάποια παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Έμαθα σχετικά σύντομα. Οι βόλτες ήταν μικρές στην αρχή, γύρω απο τη γειτονιά. Κάποια στιγμή μου το είχαν κλέψει αλλά το ξαναβρήκα. Αργότερα έφαγα πάπα από έναν μεγαλύτερο τη γειτονιάς που δεν ήθελε άλλο το ποδήλατο του και με είχε πείσει ότι το δικό του ΒΜΧ είναι καλύτερο από το δικό μου. Και το αγόρασα… Και αργότερα, είχα αγοράσει έναν νίκελ σκελετό GT για να φτιάξω ένα σούπερ ΒΜΧ. Το είχα βάλει στην αποθήκη ενός φίλου γιατί εγώ δεν είχα χώρο. Έμεινε εκεί…
Η χρυσή ποδηλατική μου εποχή ήταν στο γυμνάσιο. Με θυμάμαι Α’ Γυμνασίου να σκάω στο σχολείο με το ποδήλατο έχοντας κρεμασμένο στο τιμόνι αυτό το κασετόφωνο να παίζει το soundtrack του Top Gun (το αγαπημένο ήταν αυτό) και φορώντας κάτι ψευτο-γυαλιά τύπου aviator. Υπέρτατη αίσθηση υπερμαγκιάς λέμε.
Θυμάμαι επίσης τις επισκέψεις στο χωριό του κολλητού για να δω την ξαδέρφη του, την οποία γούσταρα.
Εκείνη την εποχή είχαμε κάνει μια μεγάλη παρέα, συμμορία βασικά, με ΒΜΧ. Κάναμε μεγάλες βόλτες, χιλιόμετρα έξω από την πόλη, πηγαίναμε σε μια παλιά πίστα cross για άλματα, βόλτες νυχτερινές και μερικές αλητείες (και όχι μόνο με την καλή έννοια).
Στο λύκειο η παρέα διαλύθηκε, το ποδήλατο παροπλίστηκε, πλέον είχαμε άλλα ενδιαφέροντα. Το χάρισα σε έναν πιτσιρικά της γειτονιάς. Σε κάποιες περιπτώσεις που ήθελα να πεταχτώ κάπου, χρησιμοποιούσα του πατέρα μου. Ουσιαστικά όμως το κεφάλαιο “Ποδήλατο” είχε κλείσει. Και έτσι παρέμεινε για μια γεμάτη 20ετία. Βασικά, σχεδόν 30ετία. Μέχρι πριν δυο χρόνια περίπου, όταν αποφάσισα να το ανοίξω και πάλι και πάνω στην αναζήτηση μου, έπεσα πάνω σας. Το ποδήλατο που χρησιμοποιώ είναι ένα απλό trekking που αν κ ήταν λυση ανάγκης, μια χαρά κάνει τη δουλειά του, με κάποιους περιορισμούς.
Θυμάμαι τις πρωτες μου βόλτες σε αυτό το νέο κεφάλαιο. Βρέθηκα σε περιοχές της πόλης που είχα να πάω από πιτσιρικάς. Και μετά, οι βόλτες έξω από την πόλη σε γειτονικά χωριά και παραλίες. Δεν ήταν ότι απλά θυμήθηκα στιγμές της παιδικής-προεφηβικής μου ζωής. Δεν ήταν μόνο σκέψεις και εικόνες, αλλά μία πανέμορφη αίσθηση. Ντοπαμίνες, ενδορφίνες και δεν ξέρω πόσες και ποιες άλλες ουσίες ξεχύθηκαν στον οργανισμό μου.
Τελευταία, η σχέση μου με την ποδηλασία περιορίζεται κυρίως στη συμμετοχή μου σε αυτό το φόρουμ. Ελάχιστες βόλτες. Σκέφτομαι όμως και προετοιμάζω τις μελλοντικές εξορμήσεις. Και χαζεύω ποδήλατα στο διαδίκτυο παίρνοντας ιδέες για το επόμενο ποδήλατο (όταν με το καλό…).
Αααα ρε τυχερέ rocarolla τυχερός σε όλα χαχαχα και αδερφός και νονός και πεθερά και πεθερός και γυναίκα με ποδήλατο και τέλεια παιδικά χρόνια ανέμελα.. Τι ζήσατε ρε παιδιά; τι ευλογημένοι μπράβο αχχχ με ταξιδέψατε πάλι όλοι σας..
Κάτσε κάτσε όλο και κάποιος θα βγει κ συγγενής
Ωραιο θέμα. Μπράβο!
Έχω φωτογραφίες με το πρώτο μου ποδήλατο σε ηλικία που δεν με θυμάμαι καν. Κάπως έτσι άρχισε.
Ένα τρίκυκλο με λευκό σιδερένιο σκελετό και πράσινες (φυστικί συγκεκριμένα) λεπτομέρειες. Είχε περάσει όλη η γειτονιά πάνω από αυτό το ποδήλατο. Όταν μεγάλωσα λίγο το παίρναμε και κατεβαίναμε την κατηφόρα της γειτονιάς βάζοντας για φρένα τα πόδια μας! Δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Ακόμα θυμάμαι το χαρακτηριστικό ήχο που έκανε όταν γύριζαν τα πετάλια του.
Μετά μεγαλώσαμε λίγο και ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα πιο καλό ποδήλατο. Ακόμη έχω ένα σημάδι στο γόνατο από μια εξυπνάδα μου. Στην πραγματικότητα χαίρομαι να το βλέπω γιατί θυμάμαι με πολλή αγάπη εκείνες τις πρώτες φορές χωρίς τις βοηθητικές ρόδες.
Αλλά ψήλωσα και έπρεπε να αλλάξω πάλι. Δεν ήθελα κι έτσι ο μπαμπάς μου βρήκε το πιο όμορφο μωβ ποδήλατο που υπήρχε για να με δελεάσει. Εκείνο τον καιρό πήρε και στην αδελφή μου ένα καινούριο και κάναμε βόλτες στους ήσυχους δρόμους της Σπάρτης με μεγάλη άνεση.
Τελευταίο στη μικρή μου συλλογή ήταν ένα mountain όχι ιδιαίτερα καλό το οποίο εξαφανίστηκε από το σπίτι μου και κανείς δεν ξέρει πού πήγε.
Σε λίγες ημέρες ελπίζω να πάρω το νέο μου ποδήλατο και έχω διαβάσει τα άπειρα στο forum σας και ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Αναμένουμε τις φωτό!
Έπεσα πάνω σε μία χθες! Είχα ήδη αρχίσει να ψηλώνω βέβαια και είμαι λίγο στριμωγμένη επάνω του.
που είναι όλες αυτές οι παιδικές σας αναμνήσεις.
Εγώ ήμουν δειλός σαν παιδάκι, ο πατέρας αρνιόταν σθεναρά να μου μάθει ποδήλατο, μιας και θεωρούσε ότι κατόπιν θα με οδηγούσε σε απόκτηση μηχανής, από την οποία ο ίδιος είχε γλιτώσει από του χάρου τα δόντια στην κυριολεξία.
Να μην τα πολυλογώ, δεν έμαθα ποτέ ποδήλατο. Μια ζωή έτρεχα πίσω από τα φιλαράκια και τους συμμαθητές στις αλάνες. Ευτυχώς ήμουν καλός σε όλα τα άλλα παιχνίδια, αθλητισμό κλπ, και αναπλήρωνα το "χαμένο" έδαφος στις παρέες.
Πέρασαν τα χρόνια, οι φίλοι προ πολλουουουου το είχαν παρατήσει, και ήμουν από τους λίγους ανθρώπους που έλεγαν σε άλλους "δεν ξέρω ποδήλατο". Σχεδόν μοναδικό δείγμα.
Εδώ στην επαρχία που τα τελευταία χρόνια ζω, βοήθησα τον Απρίλη που μας πέρασε την κόρη μου να βγάλει τις βοηθητικές και να κάνει πλέον κανονικά ποδήλατο.
Οπότε το φιλοσόφησα.
Κίνηση έχει λίγη. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα ήθελα να τα ακομπανιάρω στις πρώτες τους επαφές με τον ΚΟΚ και τους καφρο-οδηγούς. Η θάλασσα είναι 6 χλμ από το σπίτι.Είμαι πιο παχύς από ποτέ. Κι έτσι, με ένα δανεικό τριζάτο χιλιοσκουριασμένο full suspension σουπερμαρκετίστικο ΜΤΒ από ένα γείτονα,3 νούμερα μικρότερό μου, βρέθηκα τον Μάη, 1 μήνα πριν κλείσω τα 36 μου, να προσπαθώ να μάθω ποδήλατο.
Σε ένα απόγευμα ισορρόπησα, και αυτό ήταν.
Μετά και το πρώτο 3βδόμαδο όπου ο κώλος σταμάτησε να πονάει, αυτό ήταν.
Βρήκα μετά από τις 3 βδομάδες και τον τίμιο Konan (Dew) μου, και το έχω κάνει πλέον κομμάτι της ζωής μου.
...τα είπες alekan :-)
Είναι ένα νήμα εδώ που πάντα μου αρέσει να ρίχνω μια ματιά :-)
Λοιπον πριν πολλα-πολλα χρονια εμφανιστηκε στην γειτονια ενα velamos, δωρο σε φιλο που μας κρατησε παρεα για παρα πολυ καιρο, σε αυτο το ποδηλατο μαθαμε τεσσερεις αδελφικοι μεχρι σημερα φιλοι.
Η εμπειρια μου ηταν απο την δευτερη προσπαθεια, η πρωτη ηταν απλα μια πετυχημενη τουμπα στα δυο πρωτα μετρα, οταν ξαναηρθε λοιπον η σειρα μου, λιγο με την τεραστια εμπειρια που ειχα και λιγο με την βοηθεια των φιλων καταφερα να ισσοροπησω και με την φορα που ειχα εφυγα μετα απο λιγα μετρα μονος μου,
φυσικα το τιμονι ηταν διακοσμητικο και τα φρενα ουτε που ηξερα τι εκαναν, αλλωστε ποιος νοιαζοταν αυτα ηταν πολυτελειες, ο σκοπος ειχε πλεων επιτευχθει,
το χαμογελο πρεπει να αργησε πολυ να φυγει απο το προσωπο μου, μου ειπαν οτι χαμογελουσα ακομα και οταν επεσα μεσα στην μεγαλη γουρνα με τον ασβεστη απο μια διπλανη οικοδομη,
στην αρχη περασα με φορα το μικρο αναχωμα που κυκλωνε τον ασβεστη και οταν εφτασα περιπου στην μεση κολλημενος στην πηχτη μαζα δεν κατεβασα ουτε τα ποδια μου μαλλον για να μην τα λερωσω, για πολυ λιγο βεβαια, γιατι την επομενη στιγμη επεσα μονοκοματος στο πλαι μαζι με το ποδηλατο,
οταν βγηκα θυμαμαι που φωναζα "εκανα-εκανα" μεχρι που αρχισε το καψιμο του ασβεστη στα χτυπημενα απο την πρωτη προσπαθεια γονατο και αγκωνα μου,
τα υπολοιπα ειλικρινα δεν τα θυμαμαι καθολου ουτε που με εγδυσαν σχεδον τελειως ουτε που με επλυναν με το πρωτο λαστιχο που βρηκαν, σχεδον τιποτα,
απιστευτη στιγμη, απιστευτα χρονια.
Εχω και αλλη μια εμπειρια αλλα αυτη δεν εχει σχεση με το πως αρχισα το ποδηλατο αλλα πως θα το τελειωνα και μαζι με αυτο και εγω,
ισως σε καποιο αλλο νημα γιατι εδω θα ειναι off topic.
Tελικά οι λάκοι με τον ασβέστη ήταν παγίδα για τότε που είμασταν μικροι... ή πήπως όχι...εδω βλέπω γούσταρες κιόλλας
Το τόπικ ειναι πολύ καλό. κάθε φορά θα χαμογελάσω ή και θα γελάσω
εσύ σε όλα τα θέματα γελάς σήμερα !
καλό είναι αυτό !
όντως πάντως είναι από τα όμορφα θέματα του φορουμ και μπράβο στον δημιουργό του !
Ναι ρε συ...its a nice day today.
έιναι να μη γελάς?
Το αμάξι ζητάει απο χτες εκατοντάδες Ευρω.
Η θα πάρω colnago columbus slx με την επετειακή 80ετων campy + το βαλιτσάκι...ή θα το φτιάξω
αν δεν το φτιάξεις, θα θέλεις ένα breve κάθε μέρα πήγαινε- έλα για δουλεία...
οταν γυρισα και ειδα στο γκαραζ ενα ποδηλατο ασπρο σαν γαλα με δισκοφρενα (με ντιζα μεν αλλα δισκοφρενα)και να το εχει παρει ο πατερας μ για παρτη του επαθα κοκομπλοκο!υπαρχουν τετοια ποδηλατα???και εγω ασχολουμαι με το αμαξι?? μεσα μια βδομαδα εκμεταλευτηκα πληρως το ποδηλατο του πατερα πηγαινοντας και σε ενα freeday (που πριν δεν ηξερα καν τι ειναι) και αμεσως μετα εριξα τον μισθο μου σε ενα ποδηλατο που ηταν οπως τοτε το ηθελα!απο το καλοκαιρι του 13 λοιπον κολλησα ασχημα και δε ξεκολλαω με τιποτα!τι τρακαρισματα με αμαξια τι σκασμενα λαστιχα 4 το πρωι στη βαρης κορωπιου τι χιονια και βροχες τι πονοι στον αυχενα απο τις πολλες ωρες το πεταλι πεταλι και οχι μονο στην Αθηνα!
Πρώτη επαφή ήταν αρχές ‘80. Δεν ξέρω αν παλιότερα είχα καβαλήσει κάποιο μωρουδίστικο τρίκυκλο, δεν υπάρχει τέτοια ανάμνηση.
Παιδάκι λοιπόν στην ευλογημένη (ε, χμμμ, οκ...) πρώτη τετραετία του ήλιου του πράσινου, είδα κάποια παιδιά της γειτονιάς να βολτάρουν με τα ποδήλατα τους. Ζήλεψα, το αποφάσισα και το ζήτησα: θέλω ποδήλατο! Γενικά, δεν μου χαλούσαν χατίρια. Κάτι λίγα μόνο, μεταξύ των οποίων το πειρατικό καράβι playmobil. Μου είχαν πάρει βέβαια το καουμπόικο οχυρό αλλά το πειρατικό ήταν μεγάλο απωθημένο. Πρόσφατα (πριν κάποια χρόνια) είχα φλερτάρει με την ιδέα να το ψάξω και να το αγοράσω. Θα το έβαζα σε μια γωνιά, πάνω σε κάνα τραπεζάκι σαν διακοσμητικό. Έμεινα στο φλερτ... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα μου το είχαν διαλύσει τα γατόσκυλα. Θα μπορούσα ίσως να γίνω πιο εφευρετικός και να το κρεμούσα πχ από το ταβάνι, οπότε θα είχαμε το ιπτάμενο πειρατικό καράβι (και γαμώ!), αλλά και πάλι δύσκολο να έμενε αλώβητο από τον Κλουζώ. Τι δύσκολο δηλαδή... Θα την έβλεπε Woodes Rogers και θα το έβαζε σκοπό να το καταστρέψει. Από την άλλη μπορεί και να την έβλεπε πειρατής ο ίδιος, να γυρνούσα καμιά μέρα σπίτι και τον έβλεπα αραχτό πάνω στο πειρατικό (θα έβρισκε τρόπο…).
Τέλος πάντων, να επανέλθω στα της ιστορίας μας. Ζητάω λοιπόν ποδήλατο και εισπράττω μία διστακτικότατα και κάτι “ναι, ίσως αργότερα, θα δούμε”. Το καλοκαίρι είχε πάει η μάνα μου να μαζέψει φουντούκια και με πήρε μαζί της. Βοηθούσα και εγώ και μου είχε υποσχεθεί ότι με τα λεφτά που θα παίρναμε, θα αγοράζαμε το ποδήλατο. Οπότε το είδα πολύ σοβαρά!
Και όντως, όταν έπεσε η πληρωμή πήγαμε στο ποδηλατάδικο της γειτονιάς να διαλέξω ποδήλατο. Ένα κόκκινο ΒΜΧ ήταν. Βγήκαμε από το μαγαζί και το καβάλησα κατευθείαν. Ποδήλατο βέβαια δεν ήξερα να κάνω… Την πλήρωσαν κάποια παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Έμαθα σχετικά σύντομα. Οι βόλτες ήταν μικρές στην αρχή, γύρω απο τη γειτονιά. Κάποια στιγμή μου το είχαν κλέψει αλλά το ξαναβρήκα. Αργότερα έφαγα πάπα από έναν μεγαλύτερο τη γειτονιάς που δεν ήθελε άλλο το ποδήλατο του και με είχε πείσει ότι το δικό του ΒΜΧ είναι καλύτερο από το δικό μου. Και το αγόρασα… Και αργότερα, είχα αγοράσει έναν νίκελ σκελετό GT για να φτιάξω ένα σούπερ ΒΜΧ. Το είχα βάλει στην αποθήκη ενός φίλου γιατί εγώ δεν είχα χώρο. Έμεινε εκεί…
Η χρυσή ποδηλατική μου εποχή ήταν στο γυμνάσιο. Με θυμάμαι Α’ Γυμνασίου να σκάω στο σχολείο με το ποδήλατο έχοντας κρεμασμένο στο τιμόνι αυτό το κασετόφωνο να παίζει το soundtrack του Top Gun (το αγαπημένο ήταν αυτό) και φορώντας κάτι ψευτο-γυαλιά τύπου aviator. Υπέρτατη αίσθηση υπερμαγκιάς λέμε.
Θυμάμαι επίσης τις επισκέψεις στο χωριό του κολλητού για να δω την ξαδέρφη του, την οποία γούσταρα.
Εκείνη την εποχή είχαμε κάνει μια μεγάλη παρέα, συμμορία βασικά, με ΒΜΧ. Κάναμε μεγάλες βόλτες, χιλιόμετρα έξω από την πόλη, πηγαίναμε σε μια παλιά πίστα cross για άλματα, βόλτες νυχτερινές και μερικές αλητείες (και όχι μόνο με την καλή έννοια).
Στο λύκειο η παρέα διαλύθηκε, το ποδήλατο παροπλίστηκε, πλέον είχαμε άλλα ενδιαφέροντα. Το χάρισα σε έναν πιτσιρικά της γειτονιάς. Σε κάποιες περιπτώσεις που ήθελα να πεταχτώ κάπου, χρησιμοποιούσα του πατέρα μου. Ουσιαστικά όμως το κεφάλαιο “Ποδήλατο” είχε κλείσει. Και έτσι παρέμεινε για μια γεμάτη 20ετία. Βασικά, σχεδόν 30ετία. Μέχρι πριν δυο χρόνια περίπου, όταν αποφάσισα να το ανοίξω και πάλι και πάνω στην αναζήτηση μου, έπεσα πάνω σας. Το ποδήλατο που χρησιμοποιώ είναι ένα απλό trekking που αν κ ήταν λυση ανάγκης, μια χαρά κάνει τη δουλειά του, με κάποιους περιορισμούς.
Θυμάμαι τις πρωτες μου βόλτες σε αυτό το νέο κεφάλαιο. Βρέθηκα σε περιοχές της πόλης που είχα να πάω από πιτσιρικάς. Και μετά, οι βόλτες έξω από την πόλη σε γειτονικά χωριά και παραλίες. Δεν ήταν ότι απλά θυμήθηκα στιγμές της παιδικής-προεφηβικής μου ζωής. Δεν ήταν μόνο σκέψεις και εικόνες, αλλά μία πανέμορφη αίσθηση. Ντοπαμίνες, ενδορφίνες και δεν ξέρω πόσες και ποιες άλλες ουσίες ξεχύθηκαν στον οργανισμό μου.
Τελευταία, η σχέση μου με την ποδηλασία περιορίζεται κυρίως στη συμμετοχή μου σε αυτό το φόρουμ. Ελάχιστες βόλτες. Σκέφτομαι όμως και προετοιμάζω τις μελλοντικές εξορμήσεις. Και χαζεύω ποδήλατα στο διαδίκτυο παίρνοντας ιδέες για το επόμενο ποδήλατο (όταν με το καλό…).
Αααα ρε τυχερέ rocarolla τυχερός σε όλα χαχαχα και αδερφός και νονός και πεθερά και πεθερός και γυναίκα με ποδήλατο και τέλεια παιδικά χρόνια ανέμελα.. Τι ζήσατε ρε παιδιά; τι ευλογημένοι μπράβο αχχχ με ταξιδέψατε πάλι όλοι σας..