na pate paidia na pate
min ksexasete: xarti, piksida, ksira trofi, oplo, stoli astronayti (dioti mono etsi den mpainei nero mallon)
kai parte tin kanoniki sas adeia
tha leipete poly kairo
Η διαδρομή από το χωριό τη Αγίας Αννας (όχι την παραλία) ως τις Κερασιές ήταν όλα τα λεφτά.
Το τσεκ θα το έχανα για περίπου 15 λεπτά (είπα δεν έφτασα).
Αν είχα παρέα ίσως και να συνέχιζα.Πρακτικά είχα καταπιεί τις 2 από τις 3 μεγάλες ανηφόρες. Δεν ξέρω για να είμαι ειλικρινής. Είχαμε φάει και κάμποσο νερό.
Γενικά ήμουν ψιλοσωστά ντυμένος, και χάρηκα πραγματικά τα 100+ χλμ που έκανα. Μόνο όταν σταμάτησα ένιωσα κρύο.
Και εγώ ανυπομονώ για το επόμενο brevet, για την ακρίβεια μου φαίνεται ότι αργεί πολύ!! (3 μήνες από σήμερα κλαψ!)
σε όλους σας!
από τις περιγραφές σας διαπιστώνω πως ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο!
και γνωρίζοντας τα βουνά της Βόρειας Εύβοιας μπορώ να πώ πως αυτή η διαδρομή δεν είναι κατάλληλη για τέτοιους μήνες!
καλό θα ήταν αυτοί που βγάζουν τις διαδρομές να τις συνδιάζουν και με τους μήνες που αντιστοιχούν, λέω εγώ τώρα!
Συγχαριτήρια σε όλους για άλλη μια φορά
Πραγματικά δεν περίμενα το πολυαναμενόμενο χτεσινό brevet να εξελιχθεί σε περιπέτεια ικανή να απειλήσει την υγεία μου!!
Ο καιρός ήταν πραγματικά αυστηρώς ακατάλληλος για ποδηλατικά ανήλικους σαν εμένα. Έκαμψε όση θέληση και πείσμα κατάφερα να αναπτύξω κατά τη διάρκεια του αγώνα. Από τη μία δεν ήθελα να αποτύχω, αλλά από την άλλη ένιωσα ότι αυτό που είχα ξεκινήσει έμοιαζε παρανοϊκό.
Το λάθος μας στα πρώτα χιλιόμετρα σίγουρα κλόνισε τη διάθεσή μου, αν και θεώρησα πως ήταν νωρίς για προδικάσω την έκβαση. Πέρα απ'αυτό, είδα ότι η διάθεση των συντρόφων ήταν καλή. Και συνεχίσαμε. Πάντως, μπράβο στο lionas, για την επικοινωνιακή πρωτοβουλία του στο θέμα της διόρθωσης της πορείας.
Στη συνέχεια, οι συνθήκες ήταν πραγματικά αντίξοες, αφού είχαμε βρεθεί έξω από κάτι ψησταριές σε διάλειμμα, να μαζεύουμε το βυζί στο λάστιχο του pc997 με τη βροχή να μας ραπίζει την πλάτη. Ένιωθα ότι μόνο το κολάν και τα μπατζάκια που φορούσα με προστάτευαν σωστά από το χαμό του κρύου και της νεροποντής.
Και συνεχίζουμε παρακάτω. Περνάμε δίπλα από ένα ορμητικό ποτάμι με τον κακό καιρό να εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί, αλλά τουλάχιστον εκεί η κλίση ήταν μηδενική. Γιατί ό,τι άλλο θυμάμαι ήταν μία ατελείωτη, ανελέητη ανηφόρα κι εμένα να πατάω με αποκλειστικά πρώτη ταχύτητα και τη μωτ να μην ξεφεύγει από τα 10-11 χλμ..
Στο πρώτο checkpoint φτάνουμε για να αναλογιστώ: Συνεχίζω ή τα παρατάω; Να θεωρήσω δεδομένη την αποτυχία, ή να συνεχίσω να μάχομαι; Ο pc997 μου ανεβάζει το ηθικό και συνεχίζω.
Από την παραλία του control ως την στροφή για το χωριό Αγία Άννα, η κλίση ήταν σαδιστική. Γιατί έπρεπε να κατέβουμε εκεί κάτω; Το γρανάζωμά μου δε μου αφήνει περιθώρια. Με 39-26 ή πατάω και ανεβαίνω, ή πέφτω επί τόπου. Έτσι, έμεινα μόνος μπροστά και απομακρυνόμουν από frankie και pc997, που το σταμάτησαν κάπου εκεί. Ο lionas όδευε μπροστά και ο aflo από την ταλαιπωρία που περιέγραψε είχε ήδη αποκλειστεί, αφού η πρώτη σφραγίδα είχε κάνει φτερά.
Η ανηφόρα σταθερά ατελείωτη και απελπιστική και το χειρότερο, ο καιρός συνέχεια εχθρικός. Πλέον ήμουν μόνος μου, πίσω από το lionas, και η ψυχολογία στο ναδίρ. Σε μία ερημιά αποφασίζω ότι πλέον δεν έχει νόημα. Κατεβάζω πόδι κάτω και η δοκιμασία τελείωσε, με εμένα ηττημένο. Φωνάζω τη σκούπα και μαθαίνω ότι πρέπει να γυρίσω στη χαλκίδα (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), γιατί η σκούπα δε θα έρθει, αποκλεισμένη στον όσιο δαυίδ από χείμαρο που πέρασε πάνω από το δρόμο. Έτρεμα από το κρύο και πίστεψα ότι θα έβγαζα τη νύχτα στο νοσοκομείο με πνευμονία. Η κοπέλα μου και ένα φιλικό ζευγάρι με το αυτοκίνητό μου δε μπορούσαν να με βοηθήσουν πριν το απόγευμα αργά, που θα έφταναν στη χαλκίδα. Δεν παρέλειψα να ανησυχήσω και το σύντροφο frankie..
Αλλά ο Θεός με είδε να τρέμω και με βοήθησε. Βγαίνει ο νοικοκύρης του σπιτιού, έξω από το οποίο τουρτούριζα για είκοσι λεπτά ακινητοποιημένος και μου προσφέρει πολυθρόνα δίπλα στο καλοριφέρ, η γυναίκα του μου βάζει καφέ και κέικ και εγώ τους ευχαριστώ κάθε πέντε λεπτά. Τελικά, το τηλέφωνο χτυπάει και ενημερώνομαι ότι σε δεκαπέντε λεπτά θα έρθει το μέσο που θα με μεταφέρει ως τη χαλκίδα. Σώθηκα!!!
Στην επιστροφή, καθήμενος μέσα στο vanette που με μετέφερε, έιδα εφτά-οχτώ ποδηλάτες να παλεύουν ακόμα και τότε κατάλαβα πόσο απέχω από αυτό που έβαλα σκοπό να καταφέρω.
Έγραψα πολλά, αλλά ήθελα, γιατί έστω κι αν δεν τερμάτισα, κέρδισα εμπειρίες που αν καθόμουν σπίτι δε θα άγγιζα καν..
Το σημαντικό είναι ότι ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Το Γενάρη έρχεται το "Ελευσίνα-Νεμέα-Ελευσίνα" και ελπίζω η πληγή που απέκτησε η αυτοπεποίθησή μου να έχει επουλωθεί και να έχω ξανά όρεξη για άσφαλτο.
Υ.Γ: Πού τη βρήκε ο Aflo τόση όρεξη για γέλια στην καφετέρια που ήπιαμε καφέ πριν φορτώσουμε για Αθήνα;
Έγραψα πολλά, αλλά ήθελα, γιατί έστω κι αν δεν τερμάτισα, κέρδισα εμπειρίες που αν καθόμουν σπίτι δε θα άγγιζα καν..
Το σημαντικό είναι ότι ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Το Γενάρη έρχεται το "Ελευσίνα-Νεμέα-Ελευσίνα" και ελπίζω η πληγή που απέκτησε η αυτοπεποίθησή μου να έχει επουλωθεί και να έχω ξανά όρεξη για άσφαλτο.
Υ.Γ: Πού τη βρήκε ο Aflo τόση όρεξη για γέλια στην καφετέρια που ήπιαμε καφέ πριν φορτώσουμε για Αθήνα;
Φίλε cosmo,
Η εμπειρία που κέρδισες, που όλοι κερδίσαμε, είναι το πιο σημαντικό. Αν πίστευα ότι δεν ήσουν έτοιμος να αντιμετωπίσεις αντιξοότητες, θα σε απέτρεπα να πάρεις μέρος.
Για το καλό τέλος δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή. Ούτε όταν σε άκουσα φοβισμένο στο τηλέφωνο. Σου είπα: "βρες ένα σπίτι και χτύπα να μπεις μέσα" και κάτι τέτοιο έγινε. Αυτό είναι τα brevet: βρίσκεις λύσεις.
Για την αυτοπεποίθηση, μην το σκέφτεσαι. Όπως θα διαβάσεις και στα post όσων συμμετείχαν (στο cyclist-friends) οι συνθήκες ήταν πραγματικά απάνθρωπες. Δεν είναι αυτός ο μέσος όρος. Θα πάμε και στα επόμενα (όπως πήγαμε και στα προηγούμενα κάποιοι πιο "παλιοί"), θα αποκτήσουμε ακόμα περισσότερες εμπειρίες, θα το ευχαριστηθούμε και θα τερματίσουμε.
αξίζουν πολλά συγχαρητήρια που τολμήσατε να πάρετε μέρος σε αυτό το δύσκολο
υψομετρικά Brevet με αυτές τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.Δεν έχει σημασία αν
δεν το βγάλετε αλλά και μόνο ότι το προσπαθήσατε είναι άθλος.Διαβάζοντας ότι
31 άτομα ήταν στην εκκίνηση και τα 6 ήταν από την παπιοπαρέα μας σίγουρα ειναι
πολύ σημαντικό.Και πάλι μπράβο.
Η μονη λεξη που εκφραζει αυτο που νιωθω απο το μεσημερι του Σαββατου ειναι απογοητευση,
Σιγουρα οι συνθηκες ηταν απο τις πιο δυσκολες που εχω συναντησει αλλα νομιζω οτι δεν ηταν αυτο που με εκανε να εγκαταλειψω,δεν ημουν αρκετα προετοιμασμενος και μαλλον δεν το ειχα πιστεψει αρκετα για να τα καταφερω.
Το οτι χασαμε τον δρομο ηταν το κερασακι στην τουρτα της καταστροφης μας,αλλα και εκει παλι εγω φταιω, γιατι, θελεις η συνεχης βροχη που δεν σου επετρεπε να ανοιγεις χαρτη πολυ ευκολα,θελεις οτι αφεθηκα και ακολουθουσα τα αλλα παιδια,μας εφαγε πανω απο 40 λεπτα που ηταν πολυτιμα,λαθος μεγαλο.
Συμπερασμα για τα επομενα που ερχονται,
Προπονηση,προπονηση,πολυ καλη μελετη της διαδρομης απο πριν(εδω αλλη μια φορα σωστος ο Πετρος,αλλα ποιος τον ακουσε)για να μη ξαναχαθουμε,και μπολικη αισιοδοξια.
1. Πολύ βασικό, ΔΕΝ φταίει κανείς για τίποτα, είμαστε παρέα ενηλίκων, όλοι κάνουμε τα κουμάντα μας, αποφασίζουμε και ακολουθούμε κάποιον ή βγαίνουμε μπροστά και λέμε την γνώμη μας. ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΤΗ ΒΡΟΧΗ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ. Το εύκολο είναι να ακολουθήσεις "κάποιον" ή "κάτι".
2. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πιο αντίξοες από ότι έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα. Το ότι "μόλις προλάβαμε" το 1ο Control, άντε και να προλαβαίναμε και το 2ο, εμένα δεν μου λέει και πολλά. Άντε και να χτυπιόμασταν πάνω στις σέλες μέχρι εκεί που δεν πέρνει, μέχρι να λιώσουμε, έχω αμφιβολίες ότι θα καταφέρναμε να τερματίσουμε και σίγουρα θα φτάναμε πίσω με σημαντική ζημιά στην υγεία μας.
Πάρτε παράδειγμα πόσοι και ΠΟΙΟΙ κατάφεραν να τερματίσουν και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΣΗ ΩΡΑ.
3. Στις κατηφόρες δεν έβλεπα από την βροχή, οι σταγόνες με ράπιζαν με δύναμη στο κεφάλι, ένιωθα βελονιές σε όλο το μέτωπο και στα χέρια - πόδια, 3 φορές πήγα να φάω σαβούρδα σε κλειστές - κατηφορικές στροφές. Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω πέραν του 1ου control. Δυνάμεις είχα, φύγαμε μπροστά με τον Νίκο/Lionas, αλλά το πίσω ντεραγιέ με εγκατέλειψε στην ανηφόρα της Αγίας Άννας. Ο σκοπός μου μετά ήταν μια αναμνηστική σφραγίδα (έτσι για να έχω να θυμάμαι) και να κάτσω σε ένα μέρος που θα μπορούσε έυκολα να εντωπίσει η κα RockaRolla και να με μαζέψει.
4. Νομίζω ότι αξίζει να σημειωθεί ότι και η κα RockaRolla ΧΑΘΗΚΕ στο ίδιο σημείο που χαθήκαμε και εμείς, και επίσης ότι έκανε τελικά πάνω από 2 ώρες, με ΙΧ για να μας μαζέψει...(εμένα και τον Aflo). Ενδεικτικά και τα δύο του τι τραβήξαμε...
5. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναποδηλατίσω με ΒΡΟΧΗ, το υποσυνείδητό μου με τιμώρησε...
Πάμε και στο ωραίο της υπόθεσης, για να μην έχει να λέει ο Περικλής "χα, ξεκίνησε πάλι ο απαισιόδοξος... άρχισε πάλι ο γκαντέμης..." και άλλα τέτοια ωραία.
Στην επιστροφή, μέσα από το αυτοκίνητο, αρχίζουμε να πλησιάζουμε κάποιους δυνατούς - τολμηρούς - πορωμένους - πιο καλά προετοιμασμένους... ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ.
Κατεβάζω παράθυρο και προσπαθώ να δώσω λίγο κουράγιο, ένα καλό λόγο, αλλά το βασικότερο να μοιράσω τις πορμήθειες που είχαμε πάρει + ότι είχε η κα RockaRolla στο αυτοκίνητο.
Το νερό, το ισοτονικό, οι σοκολάτες, οι ξηροί καρποί, τα κομμάτια παστέλι, το κρουασάν και οι μπαρίτσες έφυγαν ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ....
Μας έβλεπαν σαν το "μάνα εξ ουρανού", σαν την Αμερικανική βοήθεια...
Όλοι είχαν ξεπαγιάσει, έτρεμαν, δεν μπορούσαν ούτε τις συσκευασίες να ανοίξουν...και μιλάμε για κανονικά brevet-όσκυλα, με πολλές χιλιάδες χλμ ανηφόρες στα πόδια τους...
Όλοι νιώσαμε πολύ ευχάριστα, τουλάχιστον βοηθήσαμε λιγάκι, μια σταλίτσα, ένα ψιχουλάκι στον αγώνα που έδιναν οι φίλοι (άγνωστοι... αλλά φίλοι... τι στο καλό πετάλια πατούσαν, 2 ρόδες με μπόλικα γρανάζια κινούσαν...)
Τι να πω ρε παιδιά, βλέποντας τις Photos από τους ποδηλάτες στο cyclist-friends, έχω να πω ότι όποιος ξεκίνησε και ποδηλάτισε με τέτοιες συνθήκες, είναι απλά ήρωας.- Συγχαρητήρια σε όλους !
Πέτρο, έχεις γίνει ο φύλακας άγγελος των brevet-άδων. Δεν ξέχασα τη βοήθειά σου στο Brevet του Πύργου οταν είχα σουρώσει λίγο πριν την Φολόη. Απλά μπράβο για τη προχθεσινή χειρονομία σου !
Χρήστο όλοι το ίδιο θα έκαναν.
Όταν έχεις ποδηλατίσει σε τέτοιο καιρό, έχεις κυριολεκτικά ΞΕΠΑΓΙΑΣΕΙ και ΜΟΥΛΙΑΣΕΙ, μετά βρίσκεσαι ζεστός (αλλά όχι στεγνός...)στο ΙΧ και βλέπεις δίπλα σου τέτοια κακοκαιρία και τους ρομαντικούς - σκλυροπυρηνικούς - τρελαμένους να συνεχίζουν, σου έρχεται αυθόρμητα να βοηθήσεις, όσο - όπως - όποιον μπορείς.
Χρήστο όλοι το ίδιο θα έκαναν.
Όταν έχεις ποδηλατίσει σε τέτοιο καιρό, έχεις κυριολεκτικά ΞΕΠΑΓΙΑΣΕΙ και ΜΟΥΛΙΑΣΕΙ, μετά βρίσκεσαι ζεστός (αλλά όχι στεγνός...)στο ΙΧ και βλέπεις δίπλα σου τέτοια κακοκαιρία και τους ρομαντικούς - σκλυροπυρηνικούς - τρελαμένους να συνεχίζουν, σου έρχεται αυθόρμητα να βοηθήσεις, όσο - όπως - όποιον μπορείς.
Ποιος ηταν ο καλος κυριος με το ασημι toyota avensis ρωτανε στο φορουμ της ΠΕΠΑ...!!!!
rockarolla συμφωνω απολυτα
εχω πειζμωσει ασχημα
εχουμε αφησει μια εκκρεμοτητα στην χαλκιδα
κανεις δεν εγκατελειψε απο δυναμεις
αλλα απο την υποθερμια
οποτε το χουμε
χαλκιδα τρεμε ερχεται η παπιοπαρεα
(-) Αν γνωρίζαμε καλά την διαδρομή και δεν χάναμε χρόνο και δυνάμεις στην ανηφόρα με κλίση 17%
(-) Αν δεν έβρεχε τόσο πολύ, σε όλη την διαδρομή
(-/+) Παρόλο το κρύο
(-/+) Παρόλες τις ανηφόρες
(=) ΘΑ ΕΙΧΑΜ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕΙ
Σκέψου μόνο ότι στις ευθείες θα κάναμε γκρουπάκι και θα κινούμασταν πιο γρήγορα ΚΑΙ πιο ξεκούραστα, στις κατηφόρες θα πηγαίναμε πιο γρήγορα ΚΑΙ χωρίς τον φόβο "δεν θα πιάσουν τα φρένα / θα φάω σαβούρδα στη στροφή / δεν μπορώ να πλαγιάσω / έχουν ξεπαγιάσει τα δάκτυλα στις μανέτες.... κλπ", στην ανηφόρα θα ήταν ο καθένας με τον ρυθμό του και με νορμαλ επανασυγκρότηση στην κορυφή, χωρίς να ξεπαγιάζουμε και να βρεχόμαστε.
http://connect.garmin.com/activity/14197863
edit: Με πρόλαβε ο Lionas!
na pate paidia na pate
min ksexasete: xarti, piksida, ksira trofi, oplo, stoli astronayti (dioti mono etsi den mpainei nero mallon)
kai parte tin kanoniki sas adeia
tha leipete poly kairo
Έφτασα 3-4 χλμ πριν το 2ο τσεκ.
Η διαδρομή από το χωριό τη Αγίας Αννας (όχι την παραλία) ως τις Κερασιές ήταν όλα τα λεφτά.
Το τσεκ θα το έχανα για περίπου 15 λεπτά (είπα δεν έφτασα).
Αν είχα παρέα ίσως και να συνέχιζα.Πρακτικά είχα καταπιεί τις 2 από τις 3 μεγάλες ανηφόρες. Δεν ξέρω για να είμαι ειλικρινής. Είχαμε φάει και κάμποσο νερό.
Γενικά ήμουν ψιλοσωστά ντυμένος, και χάρηκα πραγματικά τα 100+ χλμ που έκανα. Μόνο όταν σταμάτησα ένιωσα κρύο.
Και εγώ ανυπομονώ για το επόμενο brevet, για την ακρίβεια μου φαίνεται ότι αργεί πολύ!! (3 μήνες από σήμερα κλαψ!)
σε όλους σας!
από τις περιγραφές σας διαπιστώνω πως ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο!
και γνωρίζοντας τα βουνά της Βόρειας Εύβοιας μπορώ να πώ πως αυτή η διαδρομή δεν είναι κατάλληλη για τέτοιους μήνες!
καλό θα ήταν αυτοί που βγάζουν τις διαδρομές να τις συνδιάζουν και με τους μήνες που αντιστοιχούν, λέω εγώ τώρα!
Συγχαριτήρια σε όλους για άλλη μια φορά
Πραγματικά δεν περίμενα το πολυαναμενόμενο χτεσινό brevet να εξελιχθεί σε περιπέτεια ικανή να απειλήσει την υγεία μου!!
Ο καιρός ήταν πραγματικά αυστηρώς ακατάλληλος για ποδηλατικά ανήλικους σαν εμένα. Έκαμψε όση θέληση και πείσμα κατάφερα να αναπτύξω κατά τη διάρκεια του αγώνα. Από τη μία δεν ήθελα να αποτύχω, αλλά από την άλλη ένιωσα ότι αυτό που είχα ξεκινήσει έμοιαζε παρανοϊκό.
Το λάθος μας στα πρώτα χιλιόμετρα σίγουρα κλόνισε τη διάθεσή μου, αν και θεώρησα πως ήταν νωρίς για προδικάσω την έκβαση. Πέρα απ'αυτό, είδα ότι η διάθεση των συντρόφων ήταν καλή. Και συνεχίσαμε. Πάντως, μπράβο στο lionas, για την επικοινωνιακή πρωτοβουλία του στο θέμα της διόρθωσης της πορείας.
Στη συνέχεια, οι συνθήκες ήταν πραγματικά αντίξοες, αφού είχαμε βρεθεί έξω από κάτι ψησταριές σε διάλειμμα, να μαζεύουμε το βυζί στο λάστιχο του pc997 με τη βροχή να μας ραπίζει την πλάτη. Ένιωθα ότι μόνο το κολάν και τα μπατζάκια που φορούσα με προστάτευαν σωστά από το χαμό του κρύου και της νεροποντής.
Και συνεχίζουμε παρακάτω. Περνάμε δίπλα από ένα ορμητικό ποτάμι με τον κακό καιρό να εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί, αλλά τουλάχιστον εκεί η κλίση ήταν μηδενική. Γιατί ό,τι άλλο θυμάμαι ήταν μία ατελείωτη, ανελέητη ανηφόρα κι εμένα να πατάω με αποκλειστικά πρώτη ταχύτητα και τη μωτ να μην ξεφεύγει από τα 10-11 χλμ..
Στο πρώτο checkpoint φτάνουμε για να αναλογιστώ: Συνεχίζω ή τα παρατάω; Να θεωρήσω δεδομένη την αποτυχία, ή να συνεχίσω να μάχομαι; Ο pc997 μου ανεβάζει το ηθικό και συνεχίζω.
Από την παραλία του control ως την στροφή για το χωριό Αγία Άννα, η κλίση ήταν σαδιστική. Γιατί έπρεπε να κατέβουμε εκεί κάτω; Το γρανάζωμά μου δε μου αφήνει περιθώρια. Με 39-26 ή πατάω και ανεβαίνω, ή πέφτω επί τόπου. Έτσι, έμεινα μόνος μπροστά και απομακρυνόμουν από frankie και pc997, που το σταμάτησαν κάπου εκεί. Ο lionas όδευε μπροστά και ο aflo από την ταλαιπωρία που περιέγραψε είχε ήδη αποκλειστεί, αφού η πρώτη σφραγίδα είχε κάνει φτερά.
Η ανηφόρα σταθερά ατελείωτη και απελπιστική και το χειρότερο, ο καιρός συνέχεια εχθρικός. Πλέον ήμουν μόνος μου, πίσω από το lionas, και η ψυχολογία στο ναδίρ. Σε μία ερημιά αποφασίζω ότι πλέον δεν έχει νόημα. Κατεβάζω πόδι κάτω και η δοκιμασία τελείωσε, με εμένα ηττημένο. Φωνάζω τη σκούπα και μαθαίνω ότι πρέπει να γυρίσω στη χαλκίδα (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), γιατί η σκούπα δε θα έρθει, αποκλεισμένη στον όσιο δαυίδ από χείμαρο που πέρασε πάνω από το δρόμο. Έτρεμα από το κρύο και πίστεψα ότι θα έβγαζα τη νύχτα στο νοσοκομείο με πνευμονία. Η κοπέλα μου και ένα φιλικό ζευγάρι με το αυτοκίνητό μου δε μπορούσαν να με βοηθήσουν πριν το απόγευμα αργά, που θα έφταναν στη χαλκίδα. Δεν παρέλειψα να ανησυχήσω και το σύντροφο frankie..
Αλλά ο Θεός με είδε να τρέμω και με βοήθησε. Βγαίνει ο νοικοκύρης του σπιτιού, έξω από το οποίο τουρτούριζα για είκοσι λεπτά ακινητοποιημένος και μου προσφέρει πολυθρόνα δίπλα στο καλοριφέρ, η γυναίκα του μου βάζει καφέ και κέικ και εγώ τους ευχαριστώ κάθε πέντε λεπτά. Τελικά, το τηλέφωνο χτυπάει και ενημερώνομαι ότι σε δεκαπέντε λεπτά θα έρθει το μέσο που θα με μεταφέρει ως τη χαλκίδα. Σώθηκα!!!
Στην επιστροφή, καθήμενος μέσα στο vanette που με μετέφερε, έιδα εφτά-οχτώ ποδηλάτες να παλεύουν ακόμα και τότε κατάλαβα πόσο απέχω από αυτό που έβαλα σκοπό να καταφέρω.
Έγραψα πολλά, αλλά ήθελα, γιατί έστω κι αν δεν τερμάτισα, κέρδισα εμπειρίες που αν καθόμουν σπίτι δε θα άγγιζα καν..
Το σημαντικό είναι ότι ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Το Γενάρη έρχεται το "Ελευσίνα-Νεμέα-Ελευσίνα" και ελπίζω η πληγή που απέκτησε η αυτοπεποίθησή μου να έχει επουλωθεί και να έχω ξανά όρεξη για άσφαλτο.
Υ.Γ: Πού τη βρήκε ο Aflo τόση όρεξη για γέλια στην καφετέρια που ήπιαμε καφέ πριν φορτώσουμε για Αθήνα;
Φίλε cosmo,
Η εμπειρία που κέρδισες, που όλοι κερδίσαμε, είναι το πιο σημαντικό. Αν πίστευα ότι δεν ήσουν έτοιμος να αντιμετωπίσεις αντιξοότητες, θα σε απέτρεπα να πάρεις μέρος.
Για το καλό τέλος δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή. Ούτε όταν σε άκουσα φοβισμένο στο τηλέφωνο. Σου είπα: "βρες ένα σπίτι και χτύπα να μπεις μέσα" και κάτι τέτοιο έγινε. Αυτό είναι τα brevet: βρίσκεις λύσεις.
Για την αυτοπεποίθηση, μην το σκέφτεσαι. Όπως θα διαβάσεις και στα post όσων συμμετείχαν (στο cyclist-friends) οι συνθήκες ήταν πραγματικά απάνθρωπες. Δεν είναι αυτός ο μέσος όρος. Θα πάμε και στα επόμενα (όπως πήγαμε και στα προηγούμενα κάποιοι πιο "παλιοί"), θα αποκτήσουμε ακόμα περισσότερες εμπειρίες, θα το ευχαριστηθούμε και θα τερματίσουμε.
Συνήθως στα brevet εκινούν 150-200 άτομα.
Θες επειδή 190 άτομα πήγαν πριν από 15 μέρες Σπαρτακιάδα;
Όχι, δεν ήταν η Σπαρτακιάδα.
Οι μπρεβετάδες ξέρανε ότι έχει ΠΟΛΛΕΣ ανηφόρες για brevet, και επιπλέον ότι θα έβρεχε όλη μέρα.
Γι' αυτό εκινήσανε μόλις 31 άτομα, και έως ότου έφυγα (νομίζω κατά τις 18.00), είχαν τερματίσει 21 άτομα.
@ cosmo: Την παραλία της Αγίας Άννας την βάλανε για να συμπληρωθούν 203 χλμ.
αξίζουν πολλά συγχαρητήρια που τολμήσατε να πάρετε μέρος σε αυτό το δύσκολο
υψομετρικά Brevet με αυτές τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.Δεν έχει σημασία αν
δεν το βγάλετε αλλά και μόνο ότι το προσπαθήσατε είναι άθλος.Διαβάζοντας ότι
31 άτομα ήταν στην εκκίνηση και τα 6 ήταν από την παπιοπαρέα μας σίγουρα ειναι
πολύ σημαντικό.Και πάλι μπράβο.
Cosmo σου βάζω 9 στα δέκα για την έκθεση μπράβο χαχαχ
Περά από την πλακά από ότι διαβάζω μιλάμε πάλι καλά που δεν ήρθα δεν θα τα κατάφερνα .
Καλημερα σε ολους και ολες,
Η μονη λεξη που εκφραζει αυτο που νιωθω απο το μεσημερι του Σαββατου ειναι απογοητευση,
Σιγουρα οι συνθηκες ηταν απο τις πιο δυσκολες που εχω συναντησει αλλα νομιζω οτι δεν ηταν αυτο που με εκανε να εγκαταλειψω,δεν ημουν αρκετα προετοιμασμενος και μαλλον δεν το ειχα πιστεψει αρκετα για να τα καταφερω.
Το οτι χασαμε τον δρομο ηταν το κερασακι στην τουρτα της καταστροφης μας,αλλα και εκει παλι εγω φταιω, γιατι, θελεις η συνεχης βροχη που δεν σου επετρεπε να ανοιγεις χαρτη πολυ ευκολα,θελεις οτι αφεθηκα και ακολουθουσα τα αλλα παιδια,μας εφαγε πανω απο 40 λεπτα που ηταν πολυτιμα,λαθος μεγαλο.
Συμπερασμα για τα επομενα που ερχονται,
Προπονηση,προπονηση,πολυ καλη μελετη της διαδρομης απο πριν(εδω αλλη μια φορα σωστος ο Πετρος,αλλα ποιος τον ακουσε)για να μη ξαναχαθουμε,και μπολικη αισιοδοξια.
1. Πολύ βασικό, ΔΕΝ φταίει κανείς για τίποτα, είμαστε παρέα ενηλίκων, όλοι κάνουμε τα κουμάντα μας, αποφασίζουμε και ακολουθούμε κάποιον ή βγαίνουμε μπροστά και λέμε την γνώμη μας. ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΤΗ ΒΡΟΧΗ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ. Το εύκολο είναι να ακολουθήσεις "κάποιον" ή "κάτι".
2. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πιο αντίξοες από ότι έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα. Το ότι "μόλις προλάβαμε" το 1ο Control, άντε και να προλαβαίναμε και το 2ο, εμένα δεν μου λέει και πολλά. Άντε και να χτυπιόμασταν πάνω στις σέλες μέχρι εκεί που δεν πέρνει, μέχρι να λιώσουμε, έχω αμφιβολίες ότι θα καταφέρναμε να τερματίσουμε και σίγουρα θα φτάναμε πίσω με σημαντική ζημιά στην υγεία μας.
Πάρτε παράδειγμα πόσοι και ΠΟΙΟΙ κατάφεραν να τερματίσουν και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΣΗ ΩΡΑ.
3. Στις κατηφόρες δεν έβλεπα από την βροχή, οι σταγόνες με ράπιζαν με δύναμη στο κεφάλι, ένιωθα βελονιές σε όλο το μέτωπο και στα χέρια - πόδια, 3 φορές πήγα να φάω σαβούρδα σε κλειστές - κατηφορικές στροφές. Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω πέραν του 1ου control. Δυνάμεις είχα, φύγαμε μπροστά με τον Νίκο/Lionas, αλλά το πίσω ντεραγιέ με εγκατέλειψε στην ανηφόρα της Αγίας Άννας. Ο σκοπός μου μετά ήταν μια αναμνηστική σφραγίδα (έτσι για να έχω να θυμάμαι) και να κάτσω σε ένα μέρος που θα μπορούσε έυκολα να εντωπίσει η κα RockaRolla και να με μαζέψει.
4. Νομίζω ότι αξίζει να σημειωθεί ότι και η κα RockaRolla ΧΑΘΗΚΕ στο ίδιο σημείο που χαθήκαμε και εμείς, και επίσης ότι έκανε τελικά πάνω από 2 ώρες, με ΙΧ για να μας μαζέψει...(εμένα και τον Aflo). Ενδεικτικά και τα δύο του τι τραβήξαμε...
5. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναποδηλατίσω με ΒΡΟΧΗ, το υποσυνείδητό μου με τιμώρησε...
Πάμε και στο ωραίο της υπόθεσης, για να μην έχει να λέει ο Περικλής "χα, ξεκίνησε πάλι ο απαισιόδοξος... άρχισε πάλι ο γκαντέμης..." και άλλα τέτοια ωραία.
Στην επιστροφή, μέσα από το αυτοκίνητο, αρχίζουμε να πλησιάζουμε κάποιους δυνατούς - τολμηρούς - πορωμένους - πιο καλά προετοιμασμένους... ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ.
Κατεβάζω παράθυρο και προσπαθώ να δώσω λίγο κουράγιο, ένα καλό λόγο, αλλά το βασικότερο να μοιράσω τις πορμήθειες που είχαμε πάρει + ότι είχε η κα RockaRolla στο αυτοκίνητο.
Το νερό, το ισοτονικό, οι σοκολάτες, οι ξηροί καρποί, τα κομμάτια παστέλι, το κρουασάν και οι μπαρίτσες έφυγαν ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ....
Μας έβλεπαν σαν το "μάνα εξ ουρανού", σαν την Αμερικανική βοήθεια...
Όλοι είχαν ξεπαγιάσει, έτρεμαν, δεν μπορούσαν ούτε τις συσκευασίες να ανοίξουν...και μιλάμε για κανονικά brevet-όσκυλα, με πολλές χιλιάδες χλμ ανηφόρες στα πόδια τους...
Όλοι νιώσαμε πολύ ευχάριστα, τουλάχιστον βοηθήσαμε λιγάκι, μια σταλίτσα, ένα ψιχουλάκι στον αγώνα που έδιναν οι φίλοι (άγνωστοι... αλλά φίλοι... τι στο καλό πετάλια πατούσαν, 2 ρόδες με μπόλικα γρανάζια κινούσαν...)
Τι να πω ρε παιδιά, βλέποντας τις Photos από τους ποδηλάτες στο cyclist-friends, έχω να πω ότι όποιος ξεκίνησε και ποδηλάτισε με τέτοιες συνθήκες, είναι απλά ήρωας.- Συγχαρητήρια σε όλους !
Πέτρο, έχεις γίνει ο φύλακας άγγελος των brevet-άδων. Δεν ξέχασα τη βοήθειά σου στο Brevet του Πύργου οταν είχα σουρώσει λίγο πριν την Φολόη. Απλά μπράβο για τη προχθεσινή χειρονομία σου !
Πάμε δυνατά για το 2010 !!!
Χρήστο όλοι το ίδιο θα έκαναν.
Όταν έχεις ποδηλατίσει σε τέτοιο καιρό, έχεις κυριολεκτικά ΞΕΠΑΓΙΑΣΕΙ και ΜΟΥΛΙΑΣΕΙ, μετά βρίσκεσαι ζεστός (αλλά όχι στεγνός...)στο ΙΧ και βλέπεις δίπλα σου τέτοια κακοκαιρία και τους ρομαντικούς - σκλυροπυρηνικούς - τρελαμένους να συνεχίζουν, σου έρχεται αυθόρμητα να βοηθήσεις, όσο - όπως - όποιον μπορείς.
Ποιος ηταν ο καλος κυριος με το ασημι toyota avensis ρωτανε στο φορουμ της ΠΕΠΑ...!!!!
συγχαρητηρια σε ολους τους καλους φιλους που προσπαθησαν.. και για την συμμετοχη, και για την συμπεριφορα...
rockarolla συμφωνω απολυτα
εχω πειζμωσει ασχημα
εχουμε αφησει μια εκκρεμοτητα στην χαλκιδα
κανεις δεν εγκατελειψε απο δυναμεις
αλλα απο την υποθερμια
οποτε το χουμε
χαλκιδα τρεμε ερχεται η παπιοπαρεα
(-) Αν γνωρίζαμε καλά την διαδρομή και δεν χάναμε χρόνο και δυνάμεις στην ανηφόρα με κλίση 17%
(-) Αν δεν έβρεχε τόσο πολύ, σε όλη την διαδρομή
(-/+) Παρόλο το κρύο
(-/+) Παρόλες τις ανηφόρες
(=) ΘΑ ΕΙΧΑΜ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕΙ
Σκέψου μόνο ότι στις ευθείες θα κάναμε γκρουπάκι και θα κινούμασταν πιο γρήγορα ΚΑΙ πιο ξεκούραστα, στις κατηφόρες θα πηγαίναμε πιο γρήγορα ΚΑΙ χωρίς τον φόβο "δεν θα πιάσουν τα φρένα / θα φάω σαβούρδα στη στροφή / δεν μπορώ να πλαγιάσω / έχουν ξεπαγιάσει τα δάκτυλα στις μανέτες.... κλπ", στην ανηφόρα θα ήταν ο καθένας με τον ρυθμό του και με νορμαλ επανασυγκρότηση στην κορυφή, χωρίς να ξεπαγιάζουμε και να βρεχόμαστε.
ΕΛΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ.... ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ.