Brevet Νεμέα 2012 (200klm)

Όλα τα 'χε η Μαριωρή το brevet της Νεμέας της έλειπε. Σε όσους λοιπόν αρέσουν τα ταξίδια ακολουθήστε με.

Η όλη προετοιμασία ξεκίνησε από την Παρασκευή το απόγευμα όταν ενώ όλα τα site πρότειναν ξεκούραση, εγώ τραβιόμουνα με το ποδήλατο σε κάτι πελάτες που τους χρώσταγα εδώ και μέρες την εργασία μου.

Είχα διαβάσει σε σχετικές ιστοσελίδες ότι πρέπει την προηγούμενη μέρα να φας μία καλή μακαρονάδα. Εγώ τελικά έφαγα δύο για να είμαι σίγουρος και στη συνέχεια πήγα να ετοιμάσω το ποδήλατο για την επόμενη μέρα. Έβγαλα από πάνω το πορτ-παγκάζ (aka πλαϊνή τσάντα),τη βάση για το καρεκλάκι της μικρής, το πολύφωτο και το σερβάν με τα κρυστάλινα ποτήρια κι έτσι αλάφρωσε λίγο το κακόμοιρο το ποδηλατάκι. Έλεγξα την πίεση των ελαστικών, έβαλα πάνω στη σχάρα την αυτοσχέδια τσάντα και έβαλα μέσα μερικά εργαλεία όπως τρόμπα, δύο άλεν και ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια ξεχνώντας όμως έξω τα πιο σημαντικά όπως τους πλαστικούς εξωλκείς για το λάστιχο και τον αντάπτορα για τη βαλβίδα ώστε να μπορώ να φουσκώνω σε βενζινάδικα Έβαλα μέσα και φαγώσιμα για το δρόμο: δύο παστέλια, δύο μπάρες δημητριακών, ένα μπουκάλι νερό, ένα σακουλάκι ξηρούς καρπούς, ένα μπολάκι με ντολμαδάκια, φέτα, λίγες ελιές και μισό καρβέλι ψωμί και λίγο μαύρο χαβιάρι για κάθε ενδεχόμενο. Είχα διαβάσει βέβαια αναλυτικά όλα τις οδηγίες με τα κατά τόπους pit stop όπως σουβλατζίδικα, φούρνους κλπ, αλλά προτίμησα να είμαι αυτάρκης.

Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει από τις πέντε. Σηκώθηκα στις 5:30 αφού το έκλεισα για ακόμη μία φορά (αυτό το snooze ρε παιδί μου, χειρότερο κι από το Μορφέα είναι). Έβαλα το κολάν της γυναίκας μου τη μάλλινη φανέλα του παππού, που πολλή κουβέντα είχε γίνει για αυτή στο site των ποδηλατών (παραθέτω κι εδώ μία φωτογραφία για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Η μπλούζα είναι κρεμ με ρίγες στο μανίκι για όσους δεν μπόρεσαν τελικά να τη δούνε) και πήγα στην παπουτσοθήκη με την ελπίδα να βρω τα spd (να πω για αυτούς που δεν γνωρίζουν ότι spd είναι κάτι ειδικά παπούτσια που κουμπώνουν στα πετάλια του ποδηλάτου και χαρίζουν θεαματικές τούμπες σε αρχάριους που τα φοράνε μέσα στην πόλη για βόλτες πεντακοσίων μέτρων και νομίζοντας ότι είναι σούπερ ντούπερ ποδηλαταράδες) Έψαξα λοιπόν όλη την παπουτσοθήκη και το μόνο που βρήκα ήταν ένα ζευγάρι δερμάτινα αθλητικά παπούτσια που λόγω του χρώματος (άσπρα) φέρνανε λίγο καλοκαιρινά. Τα είχα βάλει εκεί στις αρχές του χειμώνα και τους είχα πει όταν μεγαλώσουν να γίνουν sdp. Μετά λύπης μου όμως διαπίστωσα ότι κανένα από τα δύο δεν είχε το φιλότιμο να βγάλει έστω και ένα κουμπωμα στο κάτω μέρος της σόλας. Τέλος πάντων να μην τα κακολογώ μπορεί να έφταιξε και το γεγονός ότι είχαμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες την προηγούμενη εβδομάδα και δεν πρόλαβαν τα κακόμοιρα. Αφού το πήρα απόφαση ότι δεν πρόκειται να φορέσω spd, πήγα στην κουζίνα και έφαγα ένα μπολ τίγκα στα δημητριακά με τσάι για να ξεχάσω τον πόνο μου. Γάλα δεν είχε ούτε για δείγμα αφού το είχαν πιει όλο τα πιτσιρίκια την προηγούμενη νύχτα (κάνε παιδιά να δεις καλό).

Μετά από λίγη ώρα ξεκίνησα για το ραντεβού μου με τον Κώστα. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα όταν έβαλα τα ακουστικά, αξημέρωτα ακόμη, είχε τους εξής στοίχους:

Ένα ταξίδι ξεκινάει, ένα ταξίδι μακρινό,
ουράνιο τόξο που γελάει και σε ρίχνει στο κενό.
Χρώματα αγαπημένα, μυρουδιά που ακολουθεί,
χιλιάδες σκέψεις στα χαμένα και ρωτάς μες στη βροχή.

Κλείσε τα μάτια κι άφησε το μυαλό,
άνοιξ' τα χέρια, πιάσε τον ουρανό,

Ναι καλά καταλάβατε, ήταν το γνωστό τραγούδια των Onirama "Ο χορός (κλείσε τα μάτια)". Εγώ βέβαια δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να κλείσω τα μάτια γιατί όταν θα τα άνοιγα θα αναγκαζόμουν να διαπιστώσω από τι υλικό ήταν φτιαγμένη η άσφατος, αλλά δεν σας κρύβω ότι οι στοίχοι του τραγουδιού με χαροποίησαν ιδιαίτερα και μου έδωσαν μία ευχάριστη νότα στο μουντό πρωινό. (Για όποιον θέλει να το ακούσει βρίσκεται εδώ).

Ο Κώστας που λέτε, εκτός από φίλος του κουνιάδου της συννυφάδας του δεύτερου ξαδέρφου του μπατζανάκη της φίλης της γυναίκας μου, είναι ακόμη ένας παλαβός που ξεκίνησε κι αυτός το ποδήλατο για πλάκα και κατέληξε να μη χάνει brevet ούτε για αστείο. Δυνατό παλικάρι, ανέβασε το δικό μου ποδήλατο μόνος του στην ταράτσα του αμαξιού του που είχε και τη κούρσα του. Ξεκινήσαμε και έπειτα από λίγη ώρα βρεθήκαμε στην παραλία της Ελευσίνας. Εκεί είχαν αρχίσει να μαζεύονται όλοι οι εξαρτημένοι από το ποδήλατο. Μαζεύονταν κανονικά όπως μαζεύονταν τα πρεζάκια στο κέντρο της Αθήνας που μυρίζονται την πρέζα από μακρυά. Μέσα σε ένα είκοσι λεπτά είχε πλημμυρίσει ο τόπος ποδήλατα, άντρες με κολάν και κράνη των άλιεν.

Σε ένα τραπεζάκι κάθονταν δύο τύποι, οι οποίοι όπως διαπίστωσα αργότερα ήταν κατάσκοποι της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών με το όνομα ΠΕΠΑ. Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνονται στο δεξί μέρος ο ξανθός με το κιτρινο-μπλέ μπουφάν και ο μελαχρινός αριστερά του με το κιτρινόμαυρο καθώς και οι εξωγήινοι που περιμένουν στη σειρά για την απογείωση.

Ενώ περιμένω στη σειρά για να σφραγίσω την κάρτα και να απογειωθώ κι εγώ, με τσεκάρει ο ξανθός και μου λέει:
-Δε μου λες, με αυτά τα παπούτσια θα τρέξεις;
-Δεν θέλω να τρέχω, έχω μάλιστα επάνω στο τιμόνι έχω φωτογραφία των παιδιών μου που γράφει από κάτω μπαμπά μην τρέχεις.
-Λοιπόν, πήγαινε άλλαξε παπούτσια γιατί δεν θα προλάβεις. Σφραγίζουμε και στη συνέχεια πετάμε.

Τελικά είχε δίκιο, δεν πρόλαβα να αλλάξω παπούτσια (σάμπως και να προλάβαινα, είχα άλλα;) και έτρεξα τελικά με τα αθλητικά.

Με το που απομακρυνθήκαμε λίγο από το λιμάνι της Ελευσίνας, η σέλα μου απέκτησε δική της άποψη για το ποια ήταν η ιδανική θέση και αποφάσισε να πάει τέρμα πίσω, αντί για τέρμα μπροστά που ήθελα εγώ. Παραλίγο να επιβεβαιώσω το ρητό "Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα............." Ευτυχώς προνόησα και είχα πάρει τα άλεν μαζί μου και την έπεισα να καθίσει φρόνιμα για να πάμε βόλτα μέχρι τη Νεμέα.

Στη Μάνδρα υπήρχε ένα κομβικό σημείο το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας (τυχαίο; Δεν νομίζω) όπου έπρεπε να στρίψουν όλοι οι εξωγήινοι αριστερά για Μελετάκι. Όποιος έχανε το σημείο αυτό πήγαινε βόλτα μέχρι το πουθενά και ξαναγύριζε. Απ' ότι μου είπε ένα παλικάρι το έκανε μαζί με μερικούς άλλους. Προχώρησαν ευθεία και κατέληξαν σε μία ανηφόρα του διαβόλου και με είκοσι χιλιόμετρα παραπάνω στα πόδια χωρίς λόγο.

Εκεί στρίψαμε για Μελετάκι. Να πω εδώ για αυτούς που δεν ξέρουν, το Μελετάκι είναι ένας λόφος στα Δυτικά της Αθήνας που είναι τέλειος για πικ νικ, να παίξεις μήλα, να πετάξεις αετό την καθαρά Δευτέρα, αλλά αντενδείκνυται να τον ανέβεις με το ποδήλατο γιατί σου φεύγει λίγο η ούγια. Ανεβήκαμε λοιπόν το Μελετάκι με λίγο ζόρι, αλλά το κατεβήκαμε με τρέλα και κορδέλα αφήνοντας τα μακρυά μαλλιά μας (όσοι είχαμε) να ανεμίζουν στο απαλό αεράκι. Οι υπόλοιποι στεγνώναμε τις καράφλες μας με την ευκαιρία της κατάβασης. Εκεί διαπίστωσα στη πράξη ότι όσο πιο λεπτό λάστιχο τόσο πιο γρήγορο το ποδήλατο, αφού κατεβαίναμε όλοι μαζί χωρίς πετάλι και οι άλλοι έφευγαν στην κατηφόρα, ενώ εγώ έμενα πίσω να κοιτάω τα δεντράκια, τα πουρνάρια και το χαμομήλι και τα μελισσοβότανα που φύτρωναν στα πλάγια του δρόμου.

Μετά από λίγο πέσαμε στην παλιά εθνική. Η παρέα με την οποία ξεκινήσαμε στην Ελευσίνα βιαζόταν υπερβολικά για κάποιο λόγο (δεν ξέρω ίσως είχαν κάποιο ραντεβού στον τερματισμό, δεν είμαι σίγουρος) και του έδωσα την άδεια να τρέξουν όσο θέλουνε απαλλάσσοντας τους από την παρουσία μου. Τώρα ήταν καλύτερα τα πράγματα γιατί άρχιζα να βρίσκω το ρυθμό μου και να απολαμβάνω τη διαδρομή. Μία διαδρομή που είχα χρόνια να κάνω (βασικά από τότε που φτιάχτηκαν οι γρήγορες οδοί.....τρομάρα μας). Τελικά αποφάσισα ότι δεν μου αρέσει το ομαδικό. Προτιμώ τα κλασσικά: φλερτάκι, ραντεβουδάκι, βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Ωραίες κατηφόρες στην κακιά σκάλα (καλά βρε παιδί μου αυτή η σκάλα τόσα χρόνια κακία πια; Μάλλον είχε άσχημα παιδικά χρόνια.) με στροφές, ότι πρέπει για κ@υλογκαζάκηδες και BMW-δάκηδες με φιμέ τζάμια και ηχοσυστήματα-μικρη-ντισκοτεκ. Στη συνέχεια ομαλές ανηφόρες και κατηφόρες που συνοδεύονταν από τις απαραίτητες ισιάδες. Σε όλο αυτό το μήκος της οδού μέχρι την Κόρινθο θα με είχαν περάσει και εκατό ποδηλάτες. Οι περισσότεροι λέγανε και καμία καλημέρα, οι άλλοι μάλλον είχαν καρφωμένο στο μυαλό τους τερματισμούς, χρόνους, ντεραγιέ, κοντέρ και δεν είχαν χρόνο για ξόδεμα.

Λίγο πριν την Κινέτα συνάντησα τον Στράτο το Σαλονικιό με τ' όνομα. Γερόλυκος κι αυτός προτιμούσε τα μοναχικά brevet, απέφευγε να μπαίνει σε στενά καλούπια που δίνει η ομάδα και προτιμούσε να περνάει ευχάριστα το χρόνο του αγώνα συζητώντας με συν ποδηλάτες. Σπαθάτο παιδί, πιάσαμε την κουβέντα αλλά τον έχασα όταν αποφάσισε να δώσει λίγο πετάλι παραπάνω.

Στη συνέχεια ήρθαν τα διυλιστήρια. Σίχαμα και αηδία. Σαν να κάνεις βαθιές εισπνοές πάνω από ανοιχτό γκαζάκι. Κόντεψα να πέσω κάτω από τη βρώμα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί με έβλεπα να κάνω τον ζογκλέρ βγάζοντας φλόγες από το στόμα σε κάθε εκπνοή.

Λίγο πριν φτάσουμε στην Κόρινθο και εκεί που είχα πιάσει καλό ρυθμό, εμφανίζεται δίπλα μου μία αμαξοστοιχία. Παιδιά δεν σας κάνω πλάκα, κόντεψα να πηδήξω δίπλα στο χαντάκι από την τρομάρα. Λέω Παναγία μου, πότε φτιάξανε γραμμές στην άσφαλτο και περνάει και τραίνο; Τελικά έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα ότι ήταν το τραίνο με τους μπλέ. Ο ένας πίσω από τον άλλο σε διπλό στοίχο να πηγαίνουν σφαίρα. Πρόλαβα και τους τράβηξα μία φωτογραφία για να σας δώσω κι εσάς να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.

Κανονικά στρουμφάκια με όλους τους χαρακτήρες. Μπροστά μπροστά τα μοντέλα: ο Μελένιος με τον Προκόπη, στη μέση κάπου ο Μπάρμπα στρουμφ με το Λιχούδη, και στο τέλος ο Γκρινιάρης με το Χαχανούλη (αυτός με τις βόμβες) να τσακώνονται με τα τζιπ που ήθελαν να κάνουνε προσπέραση. Που πας ρε κύριος με τη τζιπούρα; Δεν ξέρεις ότι το τραίνο έχει απόλυτη προτεραιότητα; Θέλεις να σε πατήσουμε;

Λίγο πριν την Κόρινθο στη γέφυρα πριν φτάσουμε στον ισθμό, συνάντησα κι έναν ποδηλάτη με ένα Bianchi που τον είχε πάρει ο ύπνος πάνω στο τιμόνι. Το συμπέρασμα αυτό το έβγαλα από το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός ποδηλάτης που προσπέρασα σε όλη την διαδρομή μέχρι να ξαναγυρίσω στην Αθήνα. Αφού λοιπόν κατάφερα και τον προσπέρασα εγώ, σίγουρα ο άνθρωπος τον είχε πάρει λιγάκι να ξεκουραστεί, δεν εξηγείται αλλιώς.

Στον ισθμό της Κορίνθου, στην παλιά γέφυρα, ήταν και ο πρώτος έλεγχος από την ΠΕΠΑ. Εκεί στέκονταν ο ξανθός και ο μελαχρινός σαν τους τους επιθεωρητές Τόμσον από τον ΤενΤεν, οι ίδιοι δηλαδή που ήταν και το πρωί στην Ελευσίνα. Είχαν αλλάξει ρούχα βέβαια για να μην τους αναγνωρίσω αλλά η διαίσθηση του Κλουζώ που διαθέτω δε μασάει από τέτοια. Όταν φτάνω μπροστά στο τραπέζι ακούω τον ξανθό να λέει στον μελαχρινό. Όταν σηκώσεις τα μάτια σου θα δεις και μία αδερφή που μόλις κατέφτασε. Ωχ αμάν σκέφτομαι μας πιάσανε. Τόσα χρόνια το είχα κρυφό, έπρεπε να φτάσω στην Κόρινθο για να γίνουμε ξεφτίλα; Και το 'λεγα 'γω, τι τα θελα τα Γαλλικά; Μια βόλτα απλά στη Νεμέα δεν μπορούσα να κάνω; Να πιω τα κρασιά μου, να φάω τα κοψίδια μου και να είμαι άρχοντας; Ήθελα και brevet; Άκου brevet ! Μα και μόνο που το ακούς σου φέρνει στο νου κάτι κουνιστό. Το βλέπεις από μακρυά βρε παιδί μου ότι την κουνάει την αχλαδιά αυτή η διοργάνωση. Δεν είναι για όλους.
Ευτυχώς όμως τελικά, όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, είχε γίνει παρεξήγηση. Εννοούσαν το διπλανό μου ο οποίος τους απάντησε καταλλήλως.

Πήγα στο κατάστημα αγόρασα ένα μπουκάλι νερό, γέμισα τα δύο μπουκαλάκια που είχα μαζί μου και έριξα στο ένα δύο φακελάκια από τη σκόνη που τα παίρνεις για το πέσιμο και το για χέσ..μο (την almora ντε).
Τι γελάς ρε φίλε; όταν πάω στο γιατρό με καμία ίωση που προκαλεί εκτόξευση ρουκετών δια τής στοματοφαρυγγικής κοιλότητας και βόμβας βυθού στη λεκάνη, πάντα τέτοια μου δίνει. Τις τελευταίες μου τις συνταγογράφησε ο Rockarolla βέβαια. Πάρε ένα τέτοιο μου λέει και θα είσαι jet. Και που 'σαι, διάγνωση από το τηλέφωνο έτσι; Όχι μ@λακίες.

Μετά τα γνωστά. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Μέχρι να φτάσουμε στη Νεμέα είχε πέσει πολύ γέλιο. Έξω από το βενζινάδικο στο χωριό Χιλιομόδι το μπροστινό λάστιχο δεν άντεξε τη συμφωνία για τα psi και κήρυξε επίσημη πτώχευση. Κάθομαι λοιπόν στον ήλιο και αλλάζω λάστιχο. Ωραία λέω μια χαρά μου έκατσε. Ότι πρέπει για μία στάση. έλα όμως που ένα από τα σημαντικά πράγματα που είχα ξεχάσει ήταν και ο αντάπτορας για τη βαλβίδα presta (είναι οι βαλβίδες ποδηλάτου). Εκεί ήταν που έπεσα στη ζητιανιά. Πήρα μισοκακόμοιρο ύφος, έβαλα και τη σέλα για δεκανίκι και άρχισα το ποίημα. "Σας παρακαλώ, δεν ζητιανεύω, έχω παιδάκια που περιμένουν στο σπίτι να γυρίσει ο πατέρας τους. Δώστε ότι έχετε ευχαρίστηση, αν σας περισσεύει και καμία βαλβίδα για presta, να σας έχει ο Θεός καλά." Ευτυχώς ένα παλικάρι είχε μαζί του και μπόρεσα και έβαλα αέρα μέχρι εκεί που σήκωνε το μηχάνημα (40 psi αν θυμάμαι καλά). Βέβαια για να το κάνω αυτό με την τρόμπα που είχα μαζί ακόμη θα φούσκωνα. Φεύγοντας από το Χιλιομόδι ακολούθησε μιά κατηφορίτσα με ισιαδάκια. Σε ένα από αυτά και μεγάλο σε μήκος είχα μπροστά μου ένα ποδηλάτη με κόκκινο γιλέκο. Αυτός βρισκόταν μπροστά μου γύρω στα πεντακόσια μέτρα ενώ από την αντίθετη πλευρά εμφανίστηκε ένα τεράστιο φορτηγό. Ενώ λοιπόν τον έβλεπα κανονικά, ξαφνικά βλέπω ένα σύννεφο καπνού να εκτοξεύεται από το φορτηγό προς τη μεριά του ποδηλάτη και ο ποδηλάτης να εξαφανίζεται μέσα του, ενώ μετά από κλάσματα του δευτερολέπτου (λόγω απόστασης) ακούω κι ένα κρότο. Αμάν σκέφτομαι, έσκασε το λάστιχο και ο ποδηλάτης θα έφυγε για χαντάκι μεριά. Καθώς κινούμαι προς το μέρος του το σύννεφο καταλαγιάζει και διακρίνω τον ποδηλάτη που συνέχιζε κανονικά το δρόμο του. Ήταν πιο λίγο πιο μπροστά από το φορτηγό (αλλά εγώ τον έβλεπα δίπλα. Μετά ήρθε ακόμη μία ωραία κατηφορίτσα αλλά στο τέλος της καραδοκούσε η στυγνή ανηφόρα της Νεμέας. Σαν να βλέπεις τη Μέρκελ στις δύσκολες μέρες της ένα πράγμα. Λίγο πριν μπούμε στο χωριό είχε και ένα σταυροδρόμι που οδηγούσε σε ένα κτήμα κρασιού. Μερικοί απ' ότι είπε κάποιος έστριψαν προς τα κει. Για όποιο λόγο και να έστριψαν όμως, σίγουρα δεν είχαν καλό σκοπό. Ή είχαν χαθεί ή είχαν βάλει σκοπό να χαθούνε με το ζόρι. Στην περίφημη αυτή ανηφόρα ήταν που είδα και το αυτοκίνητο που τραβούσε ένα σουρωμένο ποδηλάτη, τον έκανε pick up (που λένε και στην Οξφόρδη). Τελικά αυτό το σουρωμένος που λένε όταν προσπαθούν να περιγράψουν την κατάσταση που φτάνει ένας αθλητής όταν δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο, πρέπει να βγήκε στη Νεμέα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκ των υστέρων όμως έμαθα ότι το συγκεκριμένο αμάξι (Alfa Romeo) το οδηγούσε μία γυναίκα η οποία είχε βγάλει βόλτα τον άντρα της για brevet (κανονικά όμως).

Στην ανηφόρα μετά τα Δερβενάκια έμαθα και από δύο καλόπαιδα ότι υπάρχουν ποδηλάτες με αρκετή δύναμη στα πόδια που κοκαλώνουν όμως εάν δουν ότι το κοντέρ τους γράφει ένα νούμερο (από μοίρες κλίσης) που περιγράφουν την ανηφόρα την οποία διανύουν. Άμα γράφει 18 μοίρες το κοντέρ στυλώνουν τα πόδια. Όσο δεν βλέπουν το κοντέρ μπορεί να ανέβουν στο Έβερεστ με κλειστό το στόμα. Άπαξ και το κοιτάξουν όμως, τέλος. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε παλικάρι μου μπορεί να έχει χαλάσει το κοντέρ, πάμε να τελειώνουμε. Τίποτε αυτοί. Έχουν ρίξει άγκυρα. Εδώ εφαρμόζει τέλεια η σοφή ρήση "Τι το θέλεις το ρημάδι αφού σε χαλάει;"

Στην είσοδο της Νεμέας μας περίμενε ο Χάρης. Κέρναγε παστελάκι, μπανάνες, νερό, μασαζάκι και πολλά πολλά καλούδια στους ταλαιπωρημένους. Εκεί ήταν που έριξα μέσα (insert coin που λέμε) ενάμισι σάντουιτς για να μπορέσω να βγάλω την κατηφόρα που μας περίμενε. Ακολουθεί φώτο από τον έλεγχο της Νεμέας για ξεκούραση από τις παπαριές του tkant.

Αυτός εκεί ο υποχθόνιος τύπος με το μπλε μπουφάν που βλέπετε και χαμογελάει είναι ο ιδιοκτήτης του σπαστού ποδηλάτου δίπλα του, με το οποίο πήρε μέρος στο brevet, και θα ήταν όλα ωραία και καλά εάν δεν είχε το κακό συνήθειο να με προσπερνάει κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση ωσάν δαίμονας σε όλες τις κατηφόρες. Μάλιστα σε μία κρίση ειλικρίνειας μου εκμυστηρεύτηκε ότι τον είχαν βάλει οι αντίπαλοι για να μου σπάσει το ηθικό.

Και άλλη μία από το ίδιο μέρος που συμπεριλαμβάνει και τον άνθρωπο με την περούκα από τα Jumbo με διάμετρο πάνω από ένα μέτρο (στα αριστερά)

Μετά τον αρχαιολογικό χώρο της Νεμέας απ' όπου προέρχεται και η παρακάτω φωτογραφία ακολούθησε μία διαρκής κατηφόρα

Εκεί συνάντησα και τον Παναγή. Ο Παναγής μου εκδήλωσε από την αρχή της συνάντησής μας το θαυμασμό του επειδή όπως μου είπε έκανα τη διαδρομή κάτω από αντίξοες συνθήκες (χωρίς παπούτσια, χωρίς ποδήλατο, χωρίς τζελάκια κλπ). Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν είχα ποδήλατο, παπούτσια, τζελ για τα μαλλιά κλπ ίσως να είχα να αντιμετωπίσω ακόμη πιο αντίξοες συνθήκες αφού θα έτρεχα να προλάβω το χρόνο, ίσως να έκανα 200 χιλιόμετρα βλέποντας μόνο τι ντεραγιέ φορούσε ο μπροστινός μου και θα έχανα όλα αυτά που κατάφερα να δω σε 12:30 ώρες εκείνη τη μέρα. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια και να κέρδιζα πολύ περισσότερα, αλλά με το ρυθμό που πήγαινα ένιωθα γεμάτος από τη διαδρομή. Ο Παναγής από τον αρχαιολογικό χώρο της Νεμαίας και κάτω αποφάσισε να γίνει ο προσωπικός μου ξεναγός. Πήγαινε μπροστά από μένα και μου έδειχνε όλες τις λακούβες, τα σαμαράκια και τις κακοτοπιές που μπορούσε να κρύβει το οδόστρωμα μέχρι να περάσουμε όλα τα χωράφια με τους αμπελώνες και τα κυπαρίσσια. Τον έχασα κάποια στιγμή (μην τον είδατε τον Παναγή) όταν σταμάτησα για να τραβήξω την παρακάτω φωτογραφία.

Μετά από μία ωραία και κατηφορική διαδρομή (καλή και η κατηφόρα, αλλά σαν την ξάπλα δεν έχει) έφτασα στον παλαιά εθνική λίγο πριν τον τρίτο έλεγχο.Εκεί μας περίμεναν οι γνωστοί ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ο Ξανθός και ο Μελαχρινός. Με άλλα ρούχα για ακόμη μία φορά (τι στο δι@ολο, παίρνουν και την καρνταρόμπα τους μαζί σε κάθε brevet;) τους έβγαλα ακόμη μία φωτογραφία για του λόγου το αληθές.

Η συνέχεια για την Κόρινθο δεν περιγράφεται. Δέκα τρία χιλιόμετρα με κόντρα αέρα τόσο δυνατό, που νόμιζα κάποια στιγμή ότι θα με σταματήσει και θα αρχίσει να με πηγαίνει προς τα πίσω. Το δέλεαρ όμως από το σουβλάκι ήταν δυνατότερο από οποιοδήποτε αέρα. Τι να κλ@σουν 7-8 μποφόρ μπροστά στα σουβλάκια στον ισθμό της Κορίνθου. Εκεί συνάντησα και τον Φίλιππο, τον Σωτήρη με τη γυναίκα του και τον Ψηλο-κοντο-ρεβυθούλη. Ο Σωτήρης ήταν ο ψήστης, η γυναίκα του η σερβιτόρα που τον μαστίγωνε για να φτιάχνει γρήγορα τα σουβλάκια και ο Φίλιππος ένας ποδηλάτης που γνώρισα εκεί, με τους δικούς μου τους ρυθμούς με τον οποίο θα βγάζαμε όλη τη διαδρομή μαζί μέχρι τέλους.

Πριν από μένα περίμεναν να εξολοθρεύσουν μερικά καλαμάκια μιά ομάδα ποδηλατών γύρω στους 6-7. Μεταξύ αυτών και ένας ψηλός ο οποίος αφού έριξε μέσα στο μηχάνημα 5-6 καλαμάκια, ένιωσε ένα κενό στο στομάχι και αποφάσισε να πάρει και μερικά για το δρόμο, τα ξυλάκια των οποίων πέταγε στην άσφαλτο με αποτέλεσμα να μη χρειαζόμαστε πια road book εγώ με το Φίλιππο αλλά να ακολουθούμε τα καλαμάκια. Αυτός ήταν και ο ψηλο-κοντο-ρεβυθούλης μας.

Με το Φίλιππο καθίσαμε και ρίξαμε δύο σουβλάκια για να έχουμε να χαλάμε στη διαδρομή. Στη συνέχεια σηκωθήκαμε και τραβήξαμε σε νορμάλ ρυθμούς για την επιστροφή. Ηλιοβασίλεμα και το ιώδιο της θάλασσας μας έφτιαχνε το κέφι. Μετά την Κινέτα όμως ο αριστερός μου μηνίσκος μαζί με το δεξί χοιρομέρι (καταλαβαίνετε τώρα) άρχισαν να διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τους χαμηλούς μισθούς, και τε εργασιακά τους δικαιώματα. Το δεξί χοιρομέρι το καλόπιασα με μερικά ανασηκώματα στις κατηφόρες και με τον αριστερό μηνίσκο ήρθαμε σε μία συλλογική σύμβαση που ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές αμφότερα. Στηρίχτηκα περισσότερο στον δεξιό και έκανα ελαφριά πατήματα στον αριστερό που ήταν λίγο περισσότερο συνδικαλιστής απ' ότι ο δεξιός.

Στην κακιά σκάλα σε κάποια ανηφόρα καραδοκούσαν όπως πάντα οι συνήθεις ύποπτοι (ο (Ξ)ανθός με το (Μ)ελαχρινό), απ' όπου και η παρακάτω στιχομυθία με μένα (Χ):

- (Ξ) Για περάστε στην άκρη παρακαλώ (φαντάσου να είσαι δεκαπεντάχρονος με παπί και να σε σταματάει ο Ζητάς για έλεγχο. Το ύφος απαράμιλλο)
-...........(κάνω στην άκρη και βγάζω το κράνος)
- (Ξ) Άδεια και δίπλωμα παρακαλώ.
- (Χ) Μα........
- (Ξ) Καλά, γιλέκο έχεις;
- (Χ) Ναι
- (Ξ) Φόρεσε το και μπορείς να συνεχίσεις
- (Μ) Αυτό το ποδήλατο είναι fitness;
- (Χ) Μελαχρινέ δεν το πουλάω, μην το ζαχαρώνεις
- (Μ) Όχι, εγώ.....δεν.....
- (Ξ) Γιατί δεν φοράς κράνος;
- (Χ) Μάλιστα κύριε αστυνόμε ότι έφευγα.

Έτσι με αυτά και μ' αυτά καταφέραμε να φτάσουμε στο λιμάνι της Ελευσίνας με αρκετά καλή διάθεση και με ένα μόνο λάστιχο να μας έχει καθυστερήσει λίγο έξω από τη Νέα Πέραμο. Να σημειώσω εδώ ότι ο φωτισμός του Φίλιππου ήταν το κάτι άλλο στα σκοτεινά σημεία της κακιάς σκάλας, χωρίς τον οποίο θα είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά. Ένα μέρος όπου μάθαινε να κάνει σούζες ένα πιτσιρικάς με την καινούργια του μηχανή χωρίς κράνος.

Φτάνοντας στο λιμάνι και τον τελικό έλεγχο, πηγαίνουμε με τα ποδήλατα να δώσουμε τις κάρτες για να τις παραλάβει ο Ξανθός με τα ρούχα που φορούσε το πρωί για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι δεν έφυγε από κει για κανένα λόγο (σχετικό βιντεάκι εδώ). Με το που βλέπει το γιλέκο του Φίλιππου του λέει: Δύο ώρες ποινή γιατί δεν είχες μαζί σου γιλέκο. Ο φίλιππος χλόμιασε. Ήταν λες και του είχε ανακοινώσει προσωπικά το ΑΤΜ-πρωθυπουργός χαράτσι επειδή φόραγε μπαντάνα. Μόνο όταν του είπε ότι το γιλέκο είναι δικό του και πήρε πίσω την ποινή, επανήλθε το χρώμα στο φυσιολογικό του. Το λιμάνι ξαναπήρε την κανονική του μορφή και για το Φίλιππο και τελείωσε εκεί η περιπέτεια της ημέρας.

Ευχές σε όλους τους συνποδηλάτες, περαστικά στην Ειρήνη (μία και μοναδική γυναίκα σε όλο το brevet τη φάγαν τα σκυλιά με το μάτι τους, και μιας και είπα σκυλιά, θυμήθηκα ότι κάπου έξω από την Κινέτα μας κήρυξε επίθεση ένας Γερμανικός ποιμενικός που έμοιζε του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, λίγο πιο ψηλός από ' μένα αλλά εφάρμοσα μία από τις γνωστές τεχνικές για τους σκύλους (λεπτομέρειες εδώ) και μας άφησε ήσυχους). Ευχαριστίες στα παιδιά της διοργάνωσης που έτρεχαν από δω κι από και για να καλύψουν τις ανάγκες του όλου εγχειρήματος και να κάνουμε εμείς τις βόλτες μας. Τέλος ευχαριστώ τον "Ladri di Biciclette" για την παραπάνω φωτογραφία.

Απ' ότι είδα όλοι στο site των cyclist γράφουν τα φαγώσιμα, ας γράψω κι εγώ λοιπόν τα δικά μου.

Ένα πιάτο τίγκα στα δημητριακά
δύο κουταλιές γύρη
Ενάμισι τοστ
δύο μπάρες δημητριακών με σοκολάτα
δύο παστέλια
αμέτρητο νερό
ένα σακούλι ξηρούς καρπούς
μία μπανάνα
τρία φακελάκια almora (για πέσιμο και για .........)
και δύο σουβλάκια του Σωτήρη

Καλό πετάλι σε όλους

http://tkant.wordpress.com