Tour de France 2010

Ξέρω πως σας έχω ζαλίσει λιγάκι με το Tour, αλλά υποθέτω πως κάποιους μπορεί να τους ενδιαφέρει. Αν όχι, απλά προσπεράστε το.

Στο 3ο εταπ χτες, υπήρξαν πολλές πτώσεις λόγω της ολισθηρότητας του οδοστρώματος. Το αποτέλεσμα ήταν το γκρουπ να σπάσει σε 3 κομμάτια. Αντί να να εκμεταλλευτούν το προβάδισμα αυτό λοιπόν οι ποδηλάτες που βρέθηκαν μπροστά, σταμάτησαν και περίμεναν να ενωθούν και πάλι όλοι μαζί και σε ένδειξη διαμαρτυρίας δεν έκαναν το τελικό σπριντ, αλλά απλά τερμάτισαν.

Στο sport24, το μοναδικό αθλητικό site που τόσο φέτος όσο και πέρσι ασχολείται με το Τουρ, υπάρχει και ένα πολύ όμορφο άρθρο για τα όσα συνέβησαν (http://www.sport24.gr/html/ent/212/ent.373212.asp). Χαρακτηριστικά αντιγράφω "Οι διαφορές που είχαν σχηματιστεί, έμοιαζαν μοιραίες για ένα τέτοιο ετάπ, όμως ο σεβασμός που επιβάλλει πάντοτε η «κίτρινη φανέλα», αλλά και η προσωπικότητα του Fabian Cancellara, έσωσαν την αξιοπρέπεια του Tour. Ο Ελβετός πρωτοπόρος της γενικής, έπεισε πολύ γρήγορα τα υπόλοιπα μέλη του πρώτου γκρουπ να περιμένουν τα θύματα των πτώσεων και έτσι μετά από λίγη ώρα τα τρία γκρουπ ξαναενώθηκαν σε ένα. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε ουσιαστικά ο αγώνας, αφού, εκτός από τον Chavanel που βρισκόταν μπροστά, όλοι οι υπόλοιποι έφτασαν μέχρι το Σπα χωρίς την παραμικρή επίθεση και χωρίς να διεξαχθεί σπριντ στα τελευταία μέτρα. "
..............................................................................................................................................
Τις περισσότερες φορές όταν κάποιοι ακούν για αγώνες ποδηλασίας δρόμου σκέφτονται τα αναβολικά και η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το πιο καθαρό άθλημα, το οποίο είναι και λογικό αφού θεωρείται ως ένα από τα πιο σκληρά και επώδυνα αθλήματα στον κόσμο. Κάτι αντίστοιχο συναντάμε και στον στίβο εξάλλου. Γι αυτό θεωρώ πως δράσεις όπως η χτεσινή, σεβασμού στον συναθλητή που είχε μια ατυχία, θα έπρεπε να προβάλλονται.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω, διαπίστωσα πως είναι αρκετές οι φορές που αθλητές που κέρδισαν εξαιτίας ατυχίας συναθλητή τους, αρνήθηκαν να φορέσουν την κίτρινη φανέλα.
Το 1950, ο Ελβετός Ferdi Kubler προτίμησε να τρέξει με τα χρώματα της εθνικής του ομάδας παρά με το maillot jaune (όπως είναι η γαλλική ονομασία του κίτρινου jersey), όταν ο πρωτοπόρος του ετάπ, Fiorenze Magni παράτησε τον αγώνα μαζί με όλη την υπόλοιπη ομάδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας στις απειλές που δεχόταν από τους θεατές!!!

Ο Eddy Merckx αρνήθηκε το jersey το 1971, όταν ο αντίπαλός του, Luis Ocana, συγκρούστηκε στα Πυρηναία.

Το ίδιο συνέβη το 1980 από τον ολλανδό Joop Zoetemelk όταν ο αντίπαλός του Bernard Hinault εγκατέλειψε λόγω τραυματισμού στο γόνατο.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη το 1991, από τον νικητή Gregh LeMond, εις ένδειξη σεβασμού στον άτυχο Rolf Sorensen.

Το 2005 ήταν η σειρά του Lance Armstrong να πράξει το ίδιο, αλλά… αναγκάστηκε να το φορέσει μετά από τις επίμονες προσπάθειες των διοργανωτών να τον πείσουν…
(Αυτό το τελευταίο μου φαίνεται κομματάκι θέατρο, αλλά τέλοσπάντων... )

Θεωρώ πως είναι από τα πιο ηθικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, να μην παραδεχθεί τη νίκη του όταν αυτή έχει προέλθει από την ατυχία του αντιπάλου κι όχι από τις δικές του δυνάμεις...