Μία απαγορευμένη υπόγεια βόλτα

Εκδότης: 
Καθημερινή

(Καθημερινή - 04/07/2006)

Της Ευρυδίκης Μπερσή/ ebersi@kathimerini.gr

Το Σάββατο, η μάχη ανάμεσα στους ποδηλάτες της πρωτεύουσας και την «Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας» μεταφέρθηκε στα «χαρακώματα» του σταθμού στην πλατεία Συντάγματος. Eνα αίτημα ελάχιστο και ασήμαντο –η μεταφορά των ποδηλάτων στους συρμούς– έχει οδηγήσει στο προσκήνιο το ερώτημα ποιoς τελικά αποφασίζει για ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος και με τι κριτήρια.

Τα ποδήλατα μπαίνουν στα μετρό όλης της Ευρώπης, αλλά όχι στο μετρό της Αθήνας. Κανένας από τους λόγους που προβάλλει η εταιρεία για την απαγόρευση δεν φαίνεται να ευσταθεί και οι ποδηλάτες αναρωτιούνται μήπως κάποιος, κάποτε, πήρε μια απόφαση που τώρα απλώς συνεχίζει να εφαρμόζεται τυφλά, χωρίς καμία ανάγκη ουσιαστικής επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Τυπική επικοινωνία υπάρχει. Μετά από τρεις «ποδηλατοπορείες» διαμαρτυρίας, τον Οκτώβριο, τον Δεκέμβριο και τον Μάιο, ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρείας είπε την περασμένη εβδομάδα στους εκπροσώπους των ποδηλατών ότι κατανοεί το αίτημά τους αλλά υπάρχουν «τεχνικά προβλήματα και διοικητικά κωλύματα». «Προβλήματα και κωλύματα» που δεν αποτελούν εμπόδιο στον ΗΣΑΠ, κι ας μην διαθέτει ειδικά βαγόνια, αλλά και ούτε και στα μετρό της Ευρώπης, κι ας έχουν σύραγγες αντίστοιχου βάθους με τις δικές μας. Οσο για το επιχείρημα περί καθαριότητας, είναι να απορεί κανείς γιατί είναι πιο βρώμικα τα λάστιχα ενός ποδηλάτου από τα λάστιχα αναπηρικού ή βρεφικού καροτσιού. Η δε «ενόχληση των συνεπιβατών», αποφεύγεται όταν τα ποδήλατα δεν ανεβαίνουν στα τρένα τις ώρες αιχμής.

Παρά τη ζέστη, παρά το ημερολόγιο που έδειχνε Ιούλιο, οι ποδηλάτες έκαναν και τέταρτη διαμαρτυρία, το Σάββατο. Και όταν τελείωσε, και έφθασαν στο Σύνταγμα, αντί να διαλυθούν, πήραν τα ποδήλατά τους και μπήκαν μαζικά στον σταθμό. Κατέβηκαν τις κυλιόμενες σκάλες και γέμισαν την υπόγεια πλατεία, ενώ τα συνθήματά τους αντιλαλούσαν εκκωφαντικά στον κλειστό χώρο. Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να περάσουν τα ακυρωτικά μηχανήματα και να φθάσουν στα τρένα, όμως έμειναν εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο με τους απελπιστικά λιγότερους «σεκιουριτάδες». Φώναξαν ρυθμικά, χαμογέλασαν στους αποσβολωμένους επιβάτες και βγήκαν ήσυχα έξω.

Αυτήν τη στιγμή, η Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας θα σπαζοκεφαλιάζει πώς συνέβη τέτοιο πράγμα, ποιοι εγκέφαλοι κινούν τα νήματα και πώς η ασφάλεια του σταθμού δεν μπόρεσε να το αποτρέψει. Η απάντηση είναι ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως σχέδιο, κανένας ηγέτης, σίγουρα όχι οι σύλλογοι των διοργανωτών, μόνο μια κοινή, αυθόρμητη αίσθηση ότι δεν μπορούν να «μας γράφουν» άλλο. (Πώς είμαι τόσο βέβαιη; Είναι απλό, μου τα είπε με το νι και με το σίγμα το ποδήλατό μου).

Το να είναι μια πόλη φιλική για το ποδ;hλατο σημαίνει ότι είναι φιλική για τους πεζούς, για τους αναπήρους, για τα μωρά. Δεν είναι δονκιχωτισμός να ζητάει κανείς ένα βιώσιμο αστικό περιβάλλον. Ούτε είναι υποχρεωτικό, επειδή βλέπουμε 30 διαφημίσεις αυτοκινήτων με κάθε αγώνα ποδοσφαίρου να θέλουμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο για όλες τις μετακινήσεις. Το Μετρό θα έπρεπε να είναι σύμμαχος σ’ αυτή την προσπάθεια – αν όχι από κοινωνική ευαισθησία, (το ποδήλατο είναι το μέσο των αδυνάτων) τουλάχιστον από συμφέρον. Γιατί, όταν σε λίγα χρόνια ανοίξουν δύο σταθμοί στο μεγάλο μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού, δεν θα είναι κρίμα να χάσει από πελάτες όλους τους μικρούς και μεγάλους ποδηλάτες;

Αρθρογράφος: 
Ευρυδίκης Μπερσή
Ημερομηνία: 
Τρίτη, 4 Ιούλιος, 2006
Taxonomy upgrade extras: 
Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
0
0 ψήφοι
contact