ο ποδηλάτης δραπέτης...

Δεν προλαβαίνει.Τον βλέπω να πασχίζει να έρθει σε επαφή με το ποδήλατό του και να μην προλαβαίνει.Παλεύει να βρει χρόνο να το λαδώσει κα να λαδωθεί, να βγει λίγο από τις γραββάτες και τα κουστούμια του, να παίξει τον Μπομπ τον μάστορα, να επισκευάσει το αρχαίο του ποδήλατο, την μόνη νότα παιδικότητας που μπορεί να διατρέχει την ζωή κάθε ανθρώπου μέχρι τα βαθειά του γεράματα, να γρασσάρει την αλυσσίδα, να ξύσει τις ζάντες, να γρατζουνιστεί, να σιχτιρίσει χωρίς αληθινό λόγο, έτσι όπως σιχτιρίζουν τα παιδιά όταν κάνουν τους μεγάλους...Σκέφτεται πώς θα γίνει να κλέψει λίγο χρόνο να απλώσει το χέρι του να λιμάρει το κάγκελο, να πεταχτεί έξω απ' την καθημερινότητα, να το σκάσει από γυναίκα και παιδιά, να μην ξέρει κανείς πού είναι, να νομίσει πως όπου νάναι θ' ακούσει την φωνή της μάνας του να τον ψάχνει στα στενά, να ξεγελαστεί πως στο τέλος τον περιμένει αυστηρή τιμωρία που έφυγε χωρίς να ρωτήσει, να ζήσει την είσοδο σην εφηβεία άλλη μιά φορά, τώρα με πλήρη επίγνωση της ουσίας...Όμως, δεν...Τον ψήνω καθημερινά, τον πειράζω, του περιγράφω βόλτες, μονοπάτια μέσα στα γρασίδια, Αθηναϊκά στενά έρημα Κυριακή πρωί, ποδηλάτισσες με φαρδειά χαμόγελα, καφεδάκια σε πλαστικό κάτω απ΄το άγαλμα στο πεδίο του Άρεως, παγωτό στην "Χαρά", λουκουμάδες στον "Κρίνο", μπανανούλες από πλανόδιο, φυστικάκια από την οδό Σωκράτους...Όμως, δεν...Τουλάχιστον όχι ακόμη...Ίσως η σκέψη της απόδρασης βοηθάει να βγαίνει η μέρα πέρα.Έτσι, σα να βλέπεις μιά ωραία ταινία ή σα να διαβάζεις τον Σεβάχ τον θαλασσινό...