ΤΟ ΑΡΜΑΝΤΙΛΛΟ

Και να πάρει ο γεροδιάολος και να σηκώσει!
Και γαμώ το μπελά μου και τη γκαντεμιά μου την ανεξίτηλη! Βούλιαξε το κωλοκάραβο, βούλιαξε, που να πνιγούν όλου του κόσμου τα καλαμαράκια!!!

Μα άκου ρε μαλάκα, όνομα καπετάνιου που μούλαχε, άκου! Καψοκόλης! Καψοκόλης και μάλιστα, Ασημάκης! Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να δέχεται να τον λένε Ασημάκη, πες μου ρε συ !!!

Α, ρε κουφάλα Τασία! Α, ρε κουφάλα Τασία!!! Δε μπορούσες, έπρεπε να πας να ανταλλάξεις υγρά με τον Ευτύχη! Εγώ σιδέρωνα, εγώ άπλωνα τα ρούχα, εγώ έπλενα πιάτα και τα κουζινικά, εγώ κατέβαζα τα σκουπίδια !!! Τί ήθελες, μετά απ’ όλ’ αυτά , νάχω κέφι και για φυστικάκι;;;; Δεν άντεχε όμως η ορμή σου! Ήθελες τον κρίνο και τον ήθελες και κάθε μέρα !!!

Ε, άντε συ με το Ευτύχη, να πάω και γω να μπαρκάρω να πνίξω στις λαμαρίνες του Καββαδία την πίκρα μου...

Και να πάρει ο γεροδιάολος, ναυάγησα, ρε με το κωλοκάραβο!!!!
Σαν τον Τόμ Χάνκς ! μόνο που εκείνος είχε και μια μπάλα και την φώναζε Ζαχαρία, ξέρω γω πώς την φώναζε, και είχε και παρέα!
Εγώ αν είχα μια μπάλα θα την έβαφα μαλάκα, θα την φώναζα Καψοκόλη και θα την έπηζα στα μπινελίκια όλη μέρα !!!

ΜΙΑ ξεφτιλισμένη ξέρα , ΜΙΑ ξέρα είχε όλος ο ωκεανός, πάνω της πήγε ο γκαντεμόσαυρος και τόριξε !!!

Δηλαδή αυτόν άμα τον έβαζες να χέσει στραβά, ήταν ικανός να στείλει την κουράδα κατ΄ευθείαν στον βιολογικό !!!

Και δηλαδή εγώ, πήρα το 040, κατέβηκα Πειραιά, ανέβηκα στο 415 για σκάλα Περάματος, φορτώθηκα σε μιά λάντζα έξω απ’ τη Σαλαμίνα, μπάρκαρα αρόδου από τον Πειραιά, διέσχισα όλο τον Ινδικό και τον μισό Ειρηνικό για να κοπανηθώ πάνω σ’ αυτήν την ξέρα!!! Το ραντεβού του αιώνα, δηλαδή!!!

Τέλος για σήμερα.
Εξαντλήθηκα.
Ξέχασα πάνω-πάνω να γράψω «ημέρα πρώτη μετά το ναυάγιο» και να μην ξεχάσω πως σήμερα είναι 7 Ιουλιου του δυοχιλιαδεστόσο.

Και σόρρυ που επανέρχομαι αγαπητέ μου εαυτέ, αλλά, ξέρεις τί μου τη σπάει;
Ότι η ξέρα, τώρα που μιλάμε, είναι τελείως στα παπάρια της και στέκει ακόμη στη μέση του ωκεανού ατάραχη περιμένοντας τον επόμενο Μαγκάιβερ μετά από διακόσια εβδομηντα τρία χρόνια να του γαμήσει την ζωή!!!.

ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ:
Πριν με πάρει ο ύπνος στο κωλονησί πρόλαβα και μάζεψα τέσσερα κιβώτια από τα φορτία του σκυλοπνίχτη.
Πάω να τα ανοίξω, γυρίζω σε καμμιά δυό ώρες.
...........................................................................
Πέρασαν ώρες τέσσερεις......

Είμαι ένα ράκος ψυχολογικά....

Σύρθηκα μέχρι εδώ ίσα –ίσα για να κοροϊδέψω την τύχη μου...

Κάνε καρδιά και πες τί είχε το πρώτο κιβώτιο....

Προφυλακτικά!! Καπότες ρε, καπότες!! Πάνω στο νησί της καρακάξας μούλαχε ένα κιβώτιο με τριάντα χιλιάδες καπότες!!

Δηλαδή, να μην αρρωστήσω,να μην γκαστρώσω ή να μην λερώσω...; Ποιό είναι το μήνυμα της ανώτερης δύναμης που κυβερνά τον κόσμο...;;;

Και δε λέω τίποτα, δε μιλάω , παραμένω ψύχραιμος και πάω και ανοίγω το δεύτερο κιβώτιο…

Νόμιζα πως είχε πάρει μυρωδιά απ΄την θάλασσα , αλλά όχι...

Καλαμαράκια Μεξικού κατεψυγμένα σε διχτάκια του μισού κιλού....!!!
Ναι, ρε φίλε, δεν είναι πιά κατεψυγμένα, αλλά, ο τίτλος αυτός είναι...! «Καλαμαράκια Μεξικού κατεψυγμένα» !

Καλά αυτά θα τα φάω, δεν υπάρχει περίπτωση, θα τα βάλω στο νερό να ψοφήσουν τα μικρόβια και θα τα φάω.

Αλλά, είναι η γκαντεμιά... Δηλαδή δεν μπορούσε κάποιος νάχει παραγγείλει φουσκωτές βάρκες, έπρεπε να θέλει καλαμάρια; Και μάλιστα Μεξικού; Τί το ιδιαίτερο έχουν τα καλαμαράκια Μεξικού, φοράνε σομπρέρο; Θα πεις, αν ήταν τορτίγιας ή τάκος, θάχανε πανιάσει απ΄το νερό, αλλά πάλι, αν δεν ήταν τα καλαμάρια στο κοντέηνερ, μπορεί και νάχε προλάβει κάποιος χριστιανός να φορτώσει φουσκωτές βάρκες...

Και πάμε στο τρίτο κιβώτιο, που να πάρει ο φούφωτος τα θαλασσινά μου και τα διεθνή χωρικά ύδατα...

Μπακαλιάρος παστός σε κιβώτιο που γράφει απ’ όξω ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ!
Ωραία! Θα ξυπνάω το πρωί και θα λέω για να ξεγελιέμαι πως πήγα αποβραδίς και ψώνισα στο σούπερ-μάρκετ και μου κάναν δώρο το κιβώτιο να βάλω μέσα άμμο να πηγαίνει να αποπατάει η γάτα....

Βέβαια, μπορώ να γιορτάζω μέρα παρά μέρα την Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου, αυτό πού το βάζεις σαν προοπτική......Μην είμαι και αχάριστος...

Αλλά, εδώ προκύπτει άλλο γελοίο πρόβλημα: θα πρέπει να τον ξαρμυρίσω για να τον φάω.......

Και πάμε στο τέταρτο κιβώτιο που τί λες πως είχε μέσα!

Ε, λοιπόν, είχε ένα ποδήλατο!!!!

Πές μου, έτσι μεταξύ μας, έχεις κανένα κολλητιλίκι με κανέναν περίεργο άγιο, κανέναν Σουρπρούκιο, κανένα Χτυπητάρχη, κανέναν Ονήσιμο;

Όχι, ρωτάω για να πάρω το ελεύθερο να χώσω καμμιά κατεβασιά καντήλια και να πιάσουν τόπο, γιατί οι υπόλοιποι παραδεισένιοι με ξέρουν όλοι και με έχουν χεσμένο όταν τους βρίζω, ε, και λέω και’ γω, αυτή τη φορά να κάνω το ρουσφετάκι σε κανέναν άγνωστο άγιο, να τονε μάθει και ο κόσμος...

Πάω να πλύνω τα καλαμαράκια, μήπως και φάω τίποτε έξω από μπανάνες και κάτι κούμαρα που έχει το νησί...
........................................................................................................................................................

ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ:
Δε τόξερα πως τα χταπόδια τρώνε καλαμαράκια! Εκεί που τάπλενα, τσουπ, σκάει μύτη ένα πολυπόδαρο και αρχινάει να τραβολογάει μια καλαμαρομάνα.
Στην αρχή τρόμαξα, νόμιζα πως ήτανε ο Καψοκόλης και βγήκε στο νησί, μετά αντελήφθην ότι ήταν ένα εντελώς χταπόδι και είπα ρίχτου μία, και του τρεσσάρισα το κασόνι στοκεφάλι, πάρτο κάτω. Δηλαδή, πιό κάτω δεν πήγαινε, εκεί που ήταν έμεινε, με την χαρά.

Το εκοπάνησα φορές σαράντα, το μπουγάδιασα κατά πως πρέπει, τόχω τώρα και στεγνώνει στον ήλιο, πλάι με το βρακί μου που τόπλυνα κι΄αυτό με την ευκαιρία.

Α, παρολίγο να το ξεχάσω! Τα κούμαρα δεν ήταν κούμαρα και με πήγε ένα τσιρλί, που δεν θυμόμουνα ποιός ήμουν....
Δεν θέλω ούτε να ξαναπεράσω από το σημείο που έχασα όλο μου το είναι.....
Δεν τα ξανατρώω...
Και ένα είναι το σίγουρο: αμα με πιάσει βαρυστομαχιά απ’ τα θαλασσινά, θα ξέρω.....
......................................
Πρέπει οπωσδήποτε σήμερα να φτιάξω ένα καλύβι σαν αυτά που φτιάχνανε στο LOST. Θα γυρίσω σε τρεις τέσσερεις ώρες. Γειά.
....................................................................................................................................................................
Λοιπόν, σκεπή με φύλλα μπανανιάς δε γίνεται, στο βεβαιώνω. Άσε τί δείχνει το LOST.....

Μη γελάσεις, αλλά, τελικά έβαλα για σκεπή τα φύλλα του μπακαλιάρου...
Μπήκα κι΄από κάτω, καλά είναι, μόνο που μυρίζει σαν τα παντοπωλεία της οδού Αθηνάς και με πιάνει μια νοσταλγία...
Έβαλα για στρώμα τα χαρτόνια απ΄τις κούτες, έρριξα και μια ξάπλα δοκιμαστική, όλα καλώς, μόνο που άλλαξα θέση στα χαρτόνια από το μπακαλιάρο και τάβαλα στα πόδια, που έτσι κι΄αλλιώς μυρίζουν...

Α, ρε Τασία......Χάθηκε ο κόσμος, δηλαδή, να μην ήσουνα κουφάλα...

ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ:
Το ποδήλατο δεν τόχω ανοίξει ακόμη.
Λέω να πάρω τα λάστιχα να τα κυλάω αποβραδίς στην άμμο, να βρίσκω τα σημάδια το πρωί, νάχω κάποιον να βρίζω, αλήτη άνθρωπο να κατέβει με τη μηχανή ως την παραλία που παίρνουμε το μπάνιο μας...

Άνοιξα όμως, το κιβώτιο με τις καπότες. Δε τόξερα πως βγαίνουν και σε χρώματα...
Δηλαδή, νάναι ασσορτί με τί πράγμα ακριβώς...;
Μπορεί πάλι, να σκεφτήκανε πως μπορεί να βαρεθεί η γυναίκα σου να βλέπει το πουλί σου στο ίδιο χρώμα και να θελει να το αλλάξει, έτσι για να λέει πως είσαι κάθε μέρα και κάποιος άλλος......Μπορεί......Κάτι θα ξέρουν αυτοί που τα βγάλανε και σε βαμμένα...

Μερικά γράφουν επάνω strawberry, melon, apple. Δεν καταλαβαίνω, εννοεί το σχήμα ή τη γεύση...

Πάντως, αν εννοεί την γεύση, αρνούμαι να το βάλω στο στόμα μου, έστω και εδώ πάνω, μόνος μου!!!!

Πάω να βγάλω τις σαμπρέλλες. Λές νάχει και τρόμπα;;;
.......................................................................................
..........................
Τρόμπα είχε μα δε φούσκωσα τις σαμπρέλες. Τις τέντωσα από δέντρο σε δέντρο και έφτιαξα μια αιώρα. Βέβαια, πρέπει σιγά-σιγά να μάθω ν΄ανεβαίνω χωρίς να τσακίζομαι, αλλά πού θα μου πάει...Το πολύ-πολύ να το γυρίσω σε κούνια...

Το ποδήλατο γράφει μια μάρκα κι΄έχει κι’ ένα τηλέφωνο. Θάναι του αντιπροσώπου...
Άμα θυμηθώ θα τονε πάρω τηλέφωνο να μου πει πως να περάσω την αλυσσίδα...Χα!!!

Αύριο θ΄ανέβω στην κορυφή του σκατονησιού.
Έ, ρε και να μην είναι νησί....

ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ:
Δοκίμασα απ΄το πρωί ν’ ανέβω στο βουνό αλλά, είναι αδύνατον να περπατήσεις όπου δεν έχει άμμο χωρίς κάτι στα πόδια σου.
Πάω να σκεφτώ πώς να φτιάξω κανένα πατούμενο...
.............................................................................................................................
Λοιπόν, άκου την οδηγία: παίρνεις ένα φύλλο μπακαλιάρο που τόχεις αφήσει να το ξεράνει ο ήλιος, του περνάς και δυό σπάγγους από τα καλαμαράκια και φτιάχνεις σανδαλάκι σπέσιαλ. Χάλασα την σκεπή, αλλά, χαλάλι....Άσε που είχαν πάρει και ζαρώνανε κιόλας κι’ έμπαινε ήλιος....

Βρήκα και στην κούτα του ποδηλάτου κάτι γρανάζια, είναι εννιά τον αριθμό και δεν ξεκολλάνε από μεταξύ τους με τίποτε...Θα τάχω για να σπάω καρύδες...

Η αλυσσίδα πώς περνάει, ξέρει κανείς...;

ΗΜΕΡΑ ΕΚΤΗ:
Πρωί πρωί βγήκα βόλτα στην παραλία. Κυττάω και βλέπω ένα μικρότερο κουτί να τόχει ξεβράσει η θάλασσα.
Μη γελάσεις......
Είχε μέσα ένα αποτριχωτικό SILKEPIL….

Επαναφορτιζόμενο......

Πάλι καλά, γιατί, άντε να τρέχεις να βρεις μπαταρίες πάνω στο κωλονησί....

Πάω τώρα γιατί κάτι σκέφτηκα για τη συσκευασία των καλαμαρακίων και θα σε ενημερώσω μόλις γυρίσω.
....................................................
...................................................................................

Σε πληροφορώ πως με το SILKEPIL ξελεπιάζεις ψάρι σε μισό λεφτό και μάλιστα, χωρίς μπαταρία !!! Απλώς, το σφηνώνεις κάτω και τρίβεις το ψάρι πάνω στα σιδεράκια !!! Με τί έπιασα τα ψάρια;;; Με τα διχτάκια από τα καλαμαράκια, που νάναι καλά ο άνθρωπος που δεν τα συσκεύασε σε γυάλινα μπουκάλια !!!
Πήρα και την τρόμπα και φύσαγα την φωτιά, ήρθε και θέριεψε, ψήθηκε το ψαράκι, λουκούμι έγινε.....

ΗΜΕΡΑ ΕΒΔΟΜΗ:
Νησί είναι το φάκινγκ...νησί....
Δε γράφω άλλο σήμερα....

ΗΜΕΡΑ ΟΓΔΟΗ:
Σκέφτομαι να φτιάξω μια σχεδία. Είχα δει στην λίμνη Πλαστήρα κάτι σχεδίες που πάνω τους είχαν κοτσάρει κάτι ποδήλατα και πεταλάρανε γύρω-γύρω στην λίμνη.
Δε ξέρω όμως πως να περάσω την αλυσσίδα...
.....................................................................................................
Τα καλαμαράκια τελείωσαν, αλλά, στο μεταξύ έχω πέντε χταποδάκια να κάνουνε μονόζυγο στο σχοινί οπότε είμαι εντάξει. Τα σανδαλάκια είναι μιά χαρά, μόνο που άλλαξα τον μπακαλιάρο τρείς φορές γιατί τρίφτηκε και τα σπαγγάκια δυό φορές γιατί κοπήκανε. Το SILKEPIL τόχω εξελίξει, βέβαια χρειάστηκε να το ψιλοδιαλύσω, αλλά, με τα πετάλια του ποδηλάτου έφτιαξα ένα ακονιστήρι. Μαχαίρια δεν έχω, αλλά άμα βρω, θα τα κάνω να κόβουν σαν νυστέρια !!!

Ξεκίνησα και μαζεύω κάτι τεράστια μπαμπού και κληματσίδες. Δε βιάζομαι να φύγω, σιγά και με ρέγουλα για να γίνει σωστή δουλειά.

Χτες βράδυ ήρθε και με μύριζε ένα πράξενο ζούδι με μυτερή μουσούδα.
Τούδωσα να φάει τους φθαρμένους μπακαλιάρους και από τότε δεν ξεκολλάει από κοντά μου.
Πάντως αν είναι σκυλί, πρέπει νάναι πολύ παράξενη ράτσα και δε μαδάει καθόλου, αν λάβεις υπ’ όψιν σου ότι δεν έχει ούτε μια τρίχα, παρά μόνο κάτι τεράστια γυαλιστερά λέπια.
Λες να μου φάει τα σανδάλια την ώρα που κοιμάμαι ;;;

ΗΜΕΡΑ ΔΕΚΑΤΗ ΕΝΑΤΗ:
Έχω μέρες να γράψω γιατί έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Καλά πάει, ειδικά τώρα που βρήκα πώς περνάνε την αλυσσίδα.
Τα πτερύγια με δυσκολεύουν αρκετά, αλλά, θα τα καταφέρω.
Το γυαλιστερό σκυλί είναι πάντα κοντά μου.
Λες, να το πάρω μαζί φεύγοντας....;

ΗΜΕΡΑ ΕΙΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ:
Αύριο κάνω δοκιμαστικό και αν πάνε όλα καλά μεθαύριο φεύγω.....

,.,.,.,.,.,.,..,..,.,.,.,.,.,.,.,.,

ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ:

Ξαναβρήκα τούτο το σημειωματάριο που είχα στο σακκίδιο του ναυαγίου και μάλλον έχω υποχρέωση να το συμπληρώσω και να το κρύψω κάπου, που να μην μπορώ να το βρω ούτε εγώ...

Με βρήκε ένα καράβι μια μόνον μέρα μακρυά απ΄το νησί, σε σχετικά καλή κατάσταση.
Και αυτό είναι το κακό...

Γιατί, μην έχοντας τα χάλια μου για να με λυπηθούνε, ασχοληθήκανε εξονυχιστικά με όλα τα υπόλοιπα: με την σχεδία, που επέπλεε πάνω σε εκατοντάδες φουσκωμένες χρωματιστές καπότες, με τα χταποδάκια που είχα πάρει μαζί απλωμένα στο σχοινάκι τους, με τα σανδάλια από μπακαλιάρο, με το περίεργο ζωάκι που τελικώς δεν ήτανε σκυλί αλλά το λέγανε αρμαντίλλο, με το SILKEPIL που κανείς δεν πίστεψε πως το ξέβρασε η θάλασσα και τέλος με τα πρησμένα χείλια μου που ταυτόχρονα εξέπεμπαν και διάφορα αρώματα φρούτων....

Η Τασία με πήρε τηλέφωνο να τα ξαναβρούμε.
Θέλει να πειραματιστούμε μαζί σε όλες τις ερωτικές τεχνικές που πιστεύει πως αποκόμμισα από τα ταξίδια μου.

Το μόνο καλό, πως η CANONDALE, τέτοια μάρκα ήτανε το ποδήλατο, αποφάσισε να με κάνει βασικό πρόσωπο στην καμπάνια της με τίτλο:
«ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ»

Και με υπότιτλο γεμάτο υπονοούμενα:

«ΓΙΑ ΟΜΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ....ΑΝΩΜΑΛΑ ΕΔΑΦΗ ...!!!!»