Δυο στιγμές...

25/03/08...

Στην Ρωσία όταν γεννιόταν ένα παιδί, αν ζούσε ο παππούς ή η γιαγιά, δεν του δίνανε το όνομά του ή το όνομά της. Όταν γεννήθηκε ο παππούς μου, ζούσανε και οι δύο του οι παππούδες, οι οποίοι είχαν το ίδιο όνομα, Ευστάθιος. Έτσι ο παππούς μου πήρε το όνομά τους, η γιαγιά του όμως τον φώναζε Στάκα, και αυτό το όνομα τον ακολούθησε σε όλη του την ζωή...

Το 1930, όταν ο παππούς μου ήταν πέντε χρονών, ήρθε με τους γονείς του και την μικρότερη αδερφή του στην Ελλάδα από τον Καύκασο. Εγκαταστάθηκαν σε ένα χωριό, στην Φλώρινα, τις Κάτω Κλεινές. Ο παππούς μου απέκτησε άλλα πέντε αδέρφια. Δύο από αυτά δεν ζούνε πια... Με την κυρα-Νάστα, την γιαγιά μου, απέκτησαν τρία παιδιά, που με τη σειρά τους, τους χάρισαν οχτώ εγγόνια. Δύο από αυτά τους έχουν χαρίσει ήδη τρία δισέγγονα.

Στο χωριό φωνάζανε Στάκα, όχι μόνο τον παππού μου, αλλά και τον γιο του, τον θείο μου, καθώς και εμάς, τα εγγόνια του. Ο αδερφός μου και ο ξάδερφος μου έχουν πάρει το όνομά του, Ευστάθιος. Έχω πολύ ζωντανές αναμνήσεις από τον Στάκα, όπως και από τον άλλο μου παππού, τον Θόδωρο, που δεν ζει πια.

Ο παππούς πια δεν μιλάει πολύ. Σηκώνεται κάθε πρωί, τρώει το πρωινό του, πηγαίνει στο καφενείο, πίνει τον καφέ του, γυρνάει στο σπίτι, τρώει, κοιμάται, ξαναπηγαίνει στο καφενείο το απόγευμα, γυρνάει και πέφτει πάλι για ύπνο. Του αξίζει αυτή η ηρεμία. Δούλεψε μια ζωή πολύ σκληρά, για να μεγαλώσει τα αδέρφια του και τα παιδιά του, κόντεψε να πεθάνει πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, όταν έκανε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, τον γονατίσανε οι θάνατοι των αδερφών του. Δεν έχει πολύ καιρό μπροστά του ακόμα, και ξέρω ότι το ξέρει. Το βλέπω στο βλέμμα του. Μετανιώνω που δεν έζησα περισσότερα πράγματα μαζί του, που δεν μου έμαθε να παίζω λύρα, που δεν μου είπε πιο πολλές ιστορίες. Ας είναι...

Σήμερα ο παππούς κλείνει τα 83... Ήθελα πολύ να είμαι μαζί του. Παππού κράτα μέχρι του χρόνου, εντάξει?

Χρόνια πολλά παππού...

~*~

Ο παππούς άντεξε, και φέτος γιορτάσαμε μαζί τα γενέθλιά του. Συγκινήθηκε το ξέρω, αλλά δεν είπε τίποτα, άλλωστε δεν μιλάει πολύ πια. Μόνο εκείνο το "Εσείς ήρθατε..." όταν μας είδε να μπαίνουμε στο σπίτι...

14/05/09

Πήγα στον Χάρη, τον ποδηλατά μου, τον ξέρω τρία χρόνια τώρα, και εκεί που πιάσαμε την κουβέντα με ρωτάει για την κοπέλα μου,

- Που το βρήκες αυτό το κορίτσι?

- Σε ένα σουβλατζίδικο...

- Μην το αφήσεις ποτέ...

Κι έτσι απλά έλαμψε το απόγευμα...