".....Τα συνεργεία του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν είναι σε θέση να εντοπίσουν τον φθοροποιό παράγοντα, δεδομένης μάλιστα και της παντελούς έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας ή άλλων παρόμοιων περιστατικών, που έχει 'καταφάει' κυριολεκτικά τις πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας, δίνοντας τροφή για επιστημονικοφανή σχόλια που μιλάνε για τον 'Ιό του τσιμέντου'.
Πιό συγκεκριμένα, εκτεταμένες φθορές έχουν παρατηρηθεί στους σκελετούς εκατόν τριάντα πολυκατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίες έχουν αρχίσει να εκκενώνονται προληπτικά.
Κύκλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν αφήσει να διαρρεύσει ότι, επίκεινται κατεδαφίσεις των εν λόγω κτιρίων, εφ' όσον οι βλάβες είναι μη αντιστρεπτές και μη επιδιορθώσιμες.
Ανησυχία εξ'άλλου προκαλεί το γεγονός ότι, δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί το αίτιο, ενώ παράλληλα ίχνη 'προσβολής' παρουσιάζονται και σε κτίρια σε άλλες περιοχές της Αθήνας. ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΝΩΜΙΑ 12/8/2011".
Ο μηχανολόγος Δημήτρης Τσοπάνογλου, χαμογέλασε ελαφρά. Έκοψε προσεκτικά το φύλλο και το έβαλε στην τσάντα του με σκοπό να το δώσει αύριο να του το κορνιζάρουν.
"Η αρχή του τέλους..." σκέφτηκε, "Τόσα χρόνια, τόσοι συνεργάτες, τόσοι κόποι..."
Πλησίασε στο παράθυρο του λιτού γραφείου του και κύτταξε τον οχετό του τσιμέντου, που απλωνόταν μπροστά στα μάτια του.
Μ' έναν πρόχειρο υπολογισμό κατέληξε σέ ένα νούμερο που τον έκανε να χαμογελάσει: "Επτάμιση χρόνια το πολύ...! Σε επτάμιση χρόνια το αίσχος που πλαστοπροσωπούσε την Αθήνα, θα ήταν παρελθόν."
Θυμήθηκε τον φίλο του τον Παρασίδη, έναν από τους κορυφαίους βιολόγους στην Ευρώπη, όταν του είχε ζητήσει, πίσω στο 1998, να τροποποιήσει γενετικά κάποιο βακτήριο, έτσι ώστε να μπορεί να προσβάλλει το τσιμέντο.
Ενώ περίμενε ότι θα γελούσε εις βάρος του, ότι θα τον χλεύαζε σαν επιστήμονα, εκείνος είχε απλώς τραβήξει την καρέκλα του πίσω, είχε κατεβάσει τα γυαλιά στο στήθος του και σμίγοντας τα φρύδια του του είχε ζητήσει να το επαναλάβει.
