Εντάξει, ξέρω έχει κυριαρχήσει η ιλαρότητα και η αφέλεια πάλι... το παίρνω όλο πάνω μου...
.
.
.
ελπίζω να έρθεις Ghandee και με σχάρα και τσάντα, γιατί έχω να κουβαλήσω κι ένα sleeping bag...
[αφήνω να πλανιέται το μυστήριο γύρω απ’ το τι θέλει ένα sleeping bag στην ποδηλατική αιμοδοσία...ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ απλώθηκε στο ποδηλατικό σάϊτ...και να’ταν και το μόνο...]
Παιδιά πως πήγε?
Συγνώμη για τη βροχή, είχα λίγο σπαστεί που δε μπορούσα να έρθω αλλά δεν περίμενα να πιάσουν οι κατάρες.
Από την αλλη, μπορεί να ήταν και δουλειά του kktsol για να δοκιμάσει το ass saver.
Αναμένουμε φωτό και απολογισμό.
Στο Παιδίον του Άρεως (εσκεμμένη ανορθογραφία!) συναντηθήκαμε ολίγοι αλλά εκλεκτοί με δύο νέα γενναία μέλη της ομάδας εκτός των καθιερωμένων με τα ταπεράκια σε σακίδια και τσάντες...Πέσαμε στο Γύρο με πατάτες και η άνοδος της Αλεξάνδρας ήταν κλειστή, οπότε οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε πήγαν από του Γκύζη. [Αυτή τη φορά να ευχαριστήσω το Θοδωρή για το σπρώξιμο στις ανηφόρες-τοίχους, αλλά και τους πίσω οδηγούς που μας ακολουθούσαν αγόγγυστα!]. Στο Νοσοκομείο ήρθαν και οι άλλοι σλόουλυ-σλόουλυ...όλοι καλοί και κεφάτοι...απλώσαμε τα ταπεράκια και κάτσαμε να απολαύσουμε...ξάφνου άρχισε να κάνει κρύο και είχαμε αρκετούς με καλοκαιρινή αμφίεση σχεδόν, άλλη με ροζ ανοιξιάτικη (εγώ ας πούμε), άλλοι είχαν τα αδιάβροχα τους έτοιμα, όταν άρχισαν να πέφτουν καρεκλοπόδαρα, γάτες και σκύλοι και όταν πια και τα υπόστεγα ήταν παντελώς αδύναμα να συγκρατήσουν τόόόόόόσο νερό...Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τα ποδήλατα απ’ τον κήπο στα υπόστεγα κι όλο μασουλάγαμε τούτο και τ’ άλλο...και δόστου πάλι κούνα τα ποδήλατα...και κάποια ψυχή να σκουπίζει το τεφαρίκι της με χαρτοπετσετούλα από πάνω ως κάτω και πάλι μουσκίδι το τεφαρίκι...
ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ...δεν είχαμε τεράστια προσέλευση, αλλά ικανή συμμετοχή αιμοδοτικού ενδιαφέροντος, που θα καταγράψουν πιο αρμόδιοι από μένα...
Κι από δω και κάτω μερικά ενσταντανέ απ’ το πικ-νικ...Αν κάποιος έχει κι απ’ την αίθουσα, ας προσθέσει...
Η επιστροφή έγινε σε πτήσεις καμικάζι...Πρώτος έφυγε ο Rockarolla, αφού πήρε την άδειά μου, γιατί υπάρχει σοβαρότατος λόγος που πρέπει να τον προσέχουμε...αλλά μετά είχα τύψεις, γιατί ενώ έδειχνε το καταρρακτώδες να γίνεται ψιλόβροχο, μόλις έφυγε ο άνθρωπος έγινε πιο καταρρακτώδες και ήταν και με κοντομάνικο και σορτσάκι!!!
Μια ακόμα ομάδα, εγώ και οι τρεις σωματοφύλακες... φύγαμε υπό γερή βροχούλα, σ’ ενα σημείο οι υαλοκαθαριστήρες μου σταμάτησαν και δεν μπορούσα να δω τίποτα, οπότε σταματήσαμε δι’ ολίγον...και μετά ξεχυθήκαμε δριμύτεροι στο φυσικό σάουερ...drenched to the bone όπως λέει και ο Bob Dylan όλοι μας χτες...
Αυτά από μένα...
Και ιδού τα ντοκουμέντα καταγραμμένα με το καινούργιο απεχθές κινητό μου γκουμούτσα υψηλής τεχνολογίας...
Μέρος της ομάδας στο χώρο του εγκλήματος, όρθιοι μόνο. Πού να κάτσει κανείς στα μουσκεμένα...
η βασιλική τράπεζα με τα εδέσματά της...
Τα τέκνα μας προφυλαγμένα εν μέρει κάτω απ’ τα υπόστεγα. Μετά βρεχόντουσαν κι εκεί και μετακομίσαμε αλλού όλο το τσίρκο...
μικρή άποψη του ωραίου και φροντισμένου κήπου του νοσοκομείου...
Να επισημάνω κάτι που με εντυπωσίασε ομολογουμένως. Βλέπετε στην φωτογραφία το καθαρό πεζοδρόμιο του κήπου; Αν δεν ήταν η κυρία που το καθάριζε συνέχεια απ’ τα χώματα και τα φύλλα που η ραγδαία βροχή κατέβαζε δεν θα το βλέπατε τόσο καθαρό...Το νοσοκομείο εφημέρευε, αλλά παραδόξως εκεί που καθόμασταν είχε καταπληκτική ησυχία...ελάχιστα φορεία πέρασαν προς το μέρος που είναι ο αξονικός τομογράφος κλπ, κλπ, κλπ...
..εχθές ξεκίνησα με πολύ κέφι, με πολύ καλή διάθεση. Είχα καιρό να καβαλήσω, να ξανασυναντήσω φίλους σύντροχους, να δω κόσμο.....
Στο Π. Α. άρχισαν τα πειράγματα και τα γέλια. Η όμάδα ήταν ψηλά.
Η διαδρομή, ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ, με τις ανηφορίτσες, τις κατηφορίτσες, χαλαρά και όμορφα φτάσαμε στο Γεννηματά. Ευτυχώς "το στέκι μας" ήταν άδειο και μας περίμενε. Απλώσαμε και περιμέναμε την πρώτη φουρνιά αιμοδοτών να επιστρέψει, για να ορμήσουμε στους μεζέδες.
Η παρέα σύντομα μεγάλωσε από νέες αφίξεις.
Και κάπου εκεί ο καιρός άρχισε να κρυώνει και να σκοτεινιάζει.
Είχα καιρό να δω τόση βροχή. Πολύ πράμμα. Πολύ νερό. Πολύς αέρας να ψεκάζει δεξιά και αριστερά.
... και εγώ, κοιτώντας μόνο το ημερολόγιο (Απρίλη έλεγε ρε παιδιά) και όχι το ΜΕΤΕΟ, ήμουν με κοντή βερμούδα και κοντομάνικο μπλουζί (ευτυχώς είχα ποδηλατικό base layer, χοντρούτσικο, που με έσωσε ΚΑΙ ευτυχώς ο Θοδωρής μου δάνεισε και το αδιάβροχό του και ΔΕΝ ΞΕΠΑΓΙΑΣΑ).
Η ώρα περνούσε, η βροχή τα δικά της, οι οικογενειακές υποχρεώσεις με πίεζαν και έπρεπε να φύγω. 1-2-3 φτου και βγαίνω. Στην αρχή με ολίγη (βροχή...), μετά για κανα 5 λεπτο ΕΔΩΣΕ ΓΕΡΑ (έβαλα και στις τσέπες) και μετά όσο πλησίαζα προς κέντρο έφτιαξε το πράμμα. Στην Ακρόπολη δεν είχε ρίξει ούτε σταγόνα.
Όλα καλά λοιπόν. Οι μεζέδες ΑΠΑΙΧΤΟΙ.... εχθές τους χάρηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά (ίσως έκανα σωστές επιλογές, λίγο το κρύο, λίγο η καλή "μαμά μας" Βαγγελιώ που μας τάιζε στο στόμα, λίγο η καλή παρέα που πλέον γνωριζόμαστε καλά...).
2-3 από μας, χρωστάμε κατιτις. Θα παίξει ξέχωρη οργάνωση, mini-μάζωξη και εκ νέου καταδρομική αιμοδοτική, πιθανόν μέσα στο Μάιο - θα δούμε...
Έχω δει γυναίκες να ωριμάζουν, αλλά πιο τυχερή από μένα όχι. Διαπλέω την καινούργια μου δεκαετία ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, που τρελαινόμαστε στο χιούμορ όποτε συναντιόμαστε, έχει πια ξεχειλώσει το πικραμένο χείλι μου...καλύτερο δεν γίνεται...στη φάση που βρίσκομαι...ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΓΝΩΜΩΝ για το τεράστιο γέλιο συνέχεια...γέλιο αστείρευτο...λογοπαίγνιο αστείρευτο...έναν τέτοιον τον παντρεύεσαι α-σ-υ-ζ-η-τ-η-τ-ί και τυφλά...
στο πλαίσιο λοιπόν μιας ακατάσχετης ιλαρότητας, ναι φίλοι ο ghandee είναι ο μέλλων σύζυγός μου, μια και είναι η καρδιά αυτής της κατάστασης κι εγώ μόνο για την καρδιά των πραγμάτων ενδιαφέρομαι... υπό προϋποθέσεις όμως...γιατί χτες σηκώθηκε κι έφυγε σε άγνωστη κατεύθυνση και μ’ άφησε με τους τρεις σωματοφύλακες μόνη μου...δεν τον συγχωρώ...
και τέτοια DA τα βρίσκουμε στη γωνία...
ένα DA οφείλει να είναι σωστό DA...α, όλα κι όλα...μη γονατίσουμε κι όλα για ένα καλό χιούμορ...
Εγώ έχω να πω πως άλλος ξελόγιασε την "ωραία" του αιμοδοτικού προσωπικού και μεις μείναμε άλαλοι, να πω πως έβρεχε με το τουλούμι αλλά είχε ΠΑΡΑ πολύ πλάκα, ήταν η πρώτη φορά μετά το χειμώνα που δεν κουβάλησα μπουφαν, αδιάβροχα, ΤΙΠΟΤΑ, στην επιστροφή έβλεπα έναν πίδακα από την μεσαία τριβή σε σημείο να σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στην ΕΥΔΑΠ και τα balloon μου κατέβρεχαν όποιο όχημα ήταν εμπρός, πίσω μου και δίπλα μου μαζί με μένα φυσικά και γι αυτό και σταμάτησα με το τελευταίο γκρουπ στην Μαβίλη να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για κανα δυό μπύρες πριν συνεχίσω στο νοτιά και να τελειώσω λέγοντας πως έχουν πολύ γέλιο οι αιμοδοσίες μας σε σημείο να τις διηγούμαι σε άλλους και να μην με πιστεύουν!
Άντε και μια εμβόλιμη μετά την πανελλαδική κι ας μην δώσω αλλά έτσι, για την παρέα!
Ελπίζω να μη μου βγει ξινό από χτες τόσο γέλιο...συνεχίζεται προφανώς και σήμερα...
Κυρίες και κύριοι έχετε πλέον όλοι καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης...τα τελευταία ποστ τη δείχνουν γλαφυρότατα...
Καταστρατηγούνται δεοντολογίες. Το πιο πάνω ποστ καταδεικνύει πώς τα πίνουν συγκεκριμένα μέλη εκ των αιμοδοτών...ενώ υποτίθεται αλκοόλ απαγορεύεται μετά την αιμοδοσία...Δεν ντρέπεστε ΠΟΤΕΣ, Ε, ΠΟΤΕΣ!!! Ασυγκράτητοι πότες!!!
Στο προηγούμενο δε, ο θρασύς Ινδός, διασύρει ασύστολα μια καθ’ όλα σοβαρή κυρία...κι αυτή δεν αντιδρά, Κυρίες και Κύριοι, καλό κουμάσι και του λόγου της...
τςτςτς, είμαστε εντελώς ευτράπελοι και κρυβόμαστε πίσω από ευγενείς δράσεις...
Εγώ πάλι έχω εξαϋλωθεί και μετατραπεί σε λιακάδα απ’ τη μια κι ομπρέλλα απ’ την άλλη...
[ομπρέλλα-σπαθί σαμουράϊ]
προσοχή! καμμιά φορά οι ομπρέλλες ειδικά όταν είναι κλειστές μετατρέπονται σε φονικά όργανα....
μμμμμ!!! (επιθετικής διάθεσης κι όχι ευχαρίστησης παρακαλώ το μμμμ!)
Εγώ έχω να πω πως άλλος ξελόγιασε την "ωραία" του αιμοδοτικού προσωπικού και μεις μείναμε άλαλοι, να πω πως έβρεχε με το τουλούμι αλλά είχε ΠΑΡΑ πολύ πλάκα, ήταν η πρώτη φορά μετά το χειμώνα που δεν κουβάλησα μπουφαν, αδιάβροχα, ΤΙΠΟΤΑ, στην επιστροφή έβλεπα έναν πίδακα από την μεσαία τριβή σε σημείο να σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στην ΕΥΔΑΠ και τα balloon μου κατέβρεχαν όποιο όχημα ήταν εμπρός, πίσω μου και δίπλα μου μαζί με μένα φυσικά και γι αυτό και σταμάτησα με το τελευταίο γκρουπ στην Μαβίλη να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για κανα δυό μπύρες πριν συνεχίσω στο νοτιά και να τελειώσω λέγοντας πως έχουν πολύ γέλιο οι αιμοδοσίες μας σε σημείο να τις διηγούμαι σε άλλους και να μην με πιστεύουν!
Άντε και μια εμβόλιμη μετά την πανελλαδική κι ας μην δώσω αλλά έτσι, για την παρέα!
Αγαπημένοι, επειδή οι έρωτες και οι σχέσεις ζωής κρύβονται εκεί που κανείς δεν φαντάζεται, αν έχουμε ευχάριστα γεγονότα, εγώ η κουμπάρα! Το δηλώνω και το καπαρώνω από τώρα...σιγά μην περιοριστώ μόνο στον ταπεινό ρόλο της μαγείρισσας...Άλλες αποκαλύψεις μην τολμήσεις Scrab, άσε τους ανθρώπους να ζήσουν πρώτα...
Θα 'θελα επίσης να ευχαριστήσω από τα βάθη του μυαλού μου την Στραβή Ρόδα που χτες ήταν η λησμονημένη ψυχή της αιμοδοσίας! Κέρδισε τις εντυπώσεις όλων μας!
Θα 'θελα επίσης να ευχαριστήσω από τα βάθη του μυαλού μου την Στραβή Ρόδα που χτες ήταν η λησμονημένη ψυχή της αιμοδοσίας! Κέρδισε τις εντυπώσεις όλων μας!
Θα 'θελα επίσης να ευχαριστήσω από τα βάθη του μυαλού μου την Στραβή Ρόδα που χτες ήταν η λησμονημένη ψυχή της αιμοδοσίας! Κέρδισε τις εντυπώσεις όλων μας!
Αν σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες τρεις αιμοδοσίες μαζέψαμε περίπου 40 φιάλες θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε κάθε αιμοδοσία δίναμε 14 φιάλες.
Στη χθεσινή δώσαμε τουλάχιστον δέκα. Δεν ήταν κι άσχημα.
Για μεγαλύτερη ακρίβεια θα πρέπει να περιμένουμε να περάσουν μερικές ημέρες και να μας δώσουν από το νοσοκομείο την ονομαστική κατάσταση.
Επί της ουσίας τώρα.
Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν μερικοί υποχθόνιοι και κακόβουλοι ποδηλάτες οι οποίοι τα πίνουν κρυφά χωρίς να ειδοποιήσουν κανένα. Αυτό καταγράφεται και η ευθύνη είναι συλλογική.
Επίσης είναι γνωστό σε όλους ότι μοναδική τιμωρία που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κεράσουν από ένα ποτήρι μπύρα όλους τους εξαπατηθέντες συνποδηλάτες που τους κούναγαν πονηρά το μαντήλι καθώς έφευγαν προς την έξοδο. Η αποπληρωμή του χρέους θα γίνει πάραυτα, δημόσια και χωρίς περαιτέρω όχληση.
Ώστε γι' αυτό κάποιοι από την λαθρο-παρέα απάντησαν στις κλήσεις τους με επτά ολόκληρες ώρες καθυστέρηση;
Columbus ένα έχω να πω: Ευτυχώς που δεν εργάζεσαι ως διασώστης. Θα είχαμε θρηνήσει πολύ κόσμο.
Τιμή και δόξα στον christopanagia που μπόρεσε και έβαλε στο μενού αρωματοποιά στοιχεία και για τις επόμενες δύο-τρεις ημέρες οι ιδρωτοποιοί αδένες όλων μας θα εκπέμπουν το διακριτικό άρωμα παστουρμά, καθώς επίσης γιατί ενώ στην αρχή κόπηκε με κακό βαθμό στο μάθημα της πίεσης, στην επανεξέταση πέρασε με άριστα αφού έφαγε ένα σακουλάκι κρακεράκια αλλατίνη αυτά με τον αρειανό απ' έξω (κάποια στιγμή είχαν κυκλοφορήσει και με ζώδια επάνω) που ένας θεός ξέρει που τα θυμήθηκαν.
Ο άμοιρος ο pahisjon είχε έρθει κατ' ευθείαν από τριήμερο brevet όπου κατάφερε να χάσει το κινητό του, μερικά κιλά με αποτέλεσμα να γίνει leptosjon, καθώς και ίχνη από την αξιοπρέπειά του αφού ήρθε στην αιμοδοσία με κάτι παπούτσια που από κάτω πρέπει να είχαν πέταλα γιατί κάθε φορά που περπάταγε με το στυλ του "Τι το θες το κυρά μου το δεκάποντο αφού δεν ξέρεις να το περπατήσεις; " ξύπναγαν οι ασθενείς από τους ορόφους.
Ο RockaRolla νόμισε ότι ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι και έκανε την εμφάνισή του με την τελευταία λέξη της μόδας ........ στα μαγιό. Με την τρίχα περικοκλάδα* να αναρριχάται μέχρι τα ευαίσθητα σημεία του, μας έδωσε μία πρακτική επιστημονική διάλεξη για το πως ακριβώς το σώμα μπορεί να διατηρεί τη θερμοκρασία του σε χαμηλές θερμοκρασίες με τη μέθοδο του ανατριχιάσματος.
Αυτή τη φορά είχαμε δύο νέα μέλη τον Κωστή που γέμισε την τρίκιλη σακούλα αιμοδοσίας σε χρόνο dt (μπήκε μετά από μένα και φούλαρε πρώτος) και τον Ροδόλφο που η μόνη λέξη που ακούσαμε από το στόμα του ήταν "πήρα" όταν του είπα "τσίμπα κάτι από το τραπέζι για να μπορέσεις να αναπληρώσεις τις χαμένες σου δυνάμεις και πιες αρκετά υγρά, είναι όλα προσφορά τους καταστήματος".
Ευχαριστούμε τέλος τον καιρό που έβρεχε καταρρακτωδώς και έδωσε σε μας μία δικαιολογία για να κάτσουμε να φάμε εκεί με τις ώρες όλες τις λιχουδιές που ετοιμάσαμε με πρωτεργάτη πάντα τη Royal Oak (λες και αν είχε λιακάδα θα φεύγαμε νωρίτερα, αλλά λέμε τώρα), και στα περιστέρια την ευκαιρία να κάνουνε ένα ντουζάκι στα γρήγορα. Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια. Όταν άρχισε η βροχή είδαμε με έκπληξη δύο περιστέρια να κάθονται στη μέση του ξέφωτου και να πλένουν μασχάλες, ποδαράκια και πωπουδάκια (πλύσιμο τόπους τόπους δηλαδή).
*όπως ακριβώς το φόρεμα της κοκκινοσκουφίτσας που πέρναγε πέρα δώθε και ήταν κόκκινο με μαύρα λουλούδια και την είχαν οι γιατροί για τις περιπτώσεις που ήθελαν να αδειάσουν κατεπειγόντως ένα ολόκληρο θάλαμο. Την εβαζαν να κάνει μία περατζάδα ανάμεσα στα κρεβάτια με αποτέλεσμα πολλαπλά συνεχόμενα εγκεφαλικά χωρίς έλεος.
*όπως ακριβώς το φόρεμα της κοκκινοσκουφίτσας που πέρναγε πέρα δώθε και ήταν κόκκινο με μαύρα λουλούδια και την είχαν οι γιατροί για τις περιπτώσεις που ήθελαν να αδειάσουν κατεπειγόντως ένα ολόκληρο θάλαμο. Την εβαζαν να κάνει μία περατζάδα ανάμεσα στα κρεβάτια με αποτέλεσμα πολλαπλά συνεχόμενα εγκεφαλικά χωρίς έλεος.
τώρα αυτό τι μου το θύμισες? να αρχίσω τα ξαεφηιθςφηφβαδσφξαβφν ακατάλυπτα?
Αμάν πια. Δηλαδή ρε...φαντάσου να μην είχε ψύχρα και δεν ερίχνε καρεκλοπόδαρα
Κι ο Κωστής κι ο Ροδόλφος ήταν πεντασόβαροι άνθρωποι.
Θ’ αναρωτιούνται με τι είδος έμπλεξαν...
Ελπίζω να ξανάρθουν. Εξαιρετικοί και οι δυό...
ο ένας γείτονάς μου κι όλα, ήταν ένας από τους τρεις σωματοφύλακες...στην επιστροφή...
οι άλλοι δυο ήταν παλιές καραβάνες, μην τους αναφέρω, γνωστοί και μή εξαιρετέοι....ό ένας τους ήταν αυτός που σκούπιζε το κουρσάκι του με την χαρτοπετσέτα για να ξαναγίνει μούσκεμα πάλι...δεν κατάφερα να τον φωτογραφίσω αμέσως...χάσαμε το ειλικρινά μοναδικό ντοκουμέντο υπέρτατης τρυφερότητας...αναρωτιέμαι τι κάνει στην κοπέλλα του...
όσο για την κοκκινοσκουφίτσα απορώ μερικοί “θερμόαιμοι” πώς δεν αντέδρασαν...Εγώ κι ερυθρίασα...Φαντάζεστε τις εκδοχές; 1. γραμματέας γιατρού, 2. συγγενής ασθενούς, 3. ασθενής...και 4 που θα ήταν βόμβα γιατρός ή εκπαιδευόμενη γιατρός, αλλά αν ήταν το δεύτερο δεν θα ήταν κοκκινοσκουφίτσα θα φόραγε την ποδιά της...γιατρός όμως ίσως...απαπαπαάάάάά...τζηζ...
Κύριε ελέηοον όπως ανακράζουν και οι μοναχοί στην απελπισία της αμαρτωλής τους ώρας...
οι τάμπηδες, το αγαπημένο μου είδος έχουν νικηθεί απ’ τους τίγρηδες...
Εντευκτήριον Γεννηματά σε μια ιδιαίτερη Νιρβάνα...
Ημείς, όλη νύχτα Τρίτης, ξημέρωμα Τετάρτης, ως τις τέσσερις τ’ απόγευμά της,
Παθολογικό-κυρίως αίθουσα και μετά αίθουσα αναμονής, (τώρα που μιλάμε στην καρδιολογική κλινική κι ακόμα εκεί), με μαμά σε κατάσταση εμφράγματος (πάλι; πάλι!) οι κυρίες του Παθολογικού στα επείγοντα, όπως πάντα υπέροχες, μια νύχτα με άθλια περιστατικά (κατά τα λεγόμενα της νοσηλεύτριας με την οποία είχαμε ξεμείνει την άλλη μέρα στις τέσσερις, εμείς να περιμένουμε να μας μεταφέρουν, εκείνη να μαζεύει τα τελευταία της εφημερίας, η χειρότερη μαζί με την νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής) απανωτά και δύσκολα και με συγγενείς που δείχνουν τον χειρότερό τους εαυτό...Τέτοιο βόρβορο δεν τον λες ό,τι κι αν συμβαίνει στον άνθρωπό σου σε ανθρώπους που αγωνίζονται να βάλουν τάξη στο χάος. Βρισίδια και ποταπές κουβέντες, φωνάζοντας έξω απ’ την κλειστή πόρτα του γιατρείου, επιπέδου “ρεζίλια, που ξύνετε τα νύχια σας”. Κι όταν δρασκελίζουν την πόρτα και μπαίνουν μέσα βγάζουν το μαύρο σκασμό γιατί εκεί πια φαίνεται ποιός και πώς ξύνει τα νύχια του και το χειρότερο ποιός είναι ο πραγματικός ρεζίλης.
Εγώ πάλι συνοδεύοντας τη μάνα, περιμένοντας εντός του γιατρείου τη σειρά μας να εξεταστούμε, παρατηρώ, πώς κινούνται και πώς οργανώνουν όλη αυτή την κίνηση και γοητεύομαι όσο κανείς. Αναλύουν εν ριπή οφθαλμού τις καταστάσεις προωθούν τους ασθενείς σε εξετάσεις, εκτιμούν τις απαντήσεις, παρέχουν θεραπεία ή διοχετεύουν ανά περιστατικό στα κατάλληλα τμήματα, για να κρίνουν εκεί, αν θα νοσηλευθούν ή θα πάνε σπίτι.
Σε μας παρουσιάστηκε ένα ζήτημα χειρουργικής φύσης, σε άλλη περιοχή του σώματος (κατάσταση πάρε νάχεις), στη μικρή κοιλίτσα της (πάλι; ναι πάλι!). Πάλι οι χειρουργοί στο προσκήνιο. Μας ξέρουν καλά απ’ την άλλη φορά. Αγκαλιές και φιλιά...τι έπαθε το κορίτσι, τι ωραία κοιλίτσα (τη γεμίσανε χάδια και κομπλιμέντα και την κάνανε να γελάσει την ταλαιπωρημένη)... Άλλοι καταπληκτικοί...
Όλο το πρωΐ δυό αξονικές, δυό φορές οι εργαστηριακές εξετάσεις. Έλεγξε τούτο κι εκείνο ξανά και ξανά...ως το βαθύ απόγευμα που την ακούμπησαν στο κρεβάτι της...
Υπάρχουν ήρωες εκεί μέσα...Ένα καλό νοσοκομείο...σε συνθήκες γκραν γκινιόλ...συγνώμη για τον ενθουσιασμό μου...τόχω αυτό το κουσούρι...δεν το παθαίνω όμως πάντα...κι ούτε είμαι τόσο εύκολη όσο φαίνεται, σας διαβεβαιώ...
ΜΠΡΑΒΟ τους!
Α, την επόμενη φορά, που θα παμε και με μαθηματική ακρίβεια θα είναι πάλι εφημερία, θα ετοιμάσω διπλό γεύμα. Ένα για μας κι ένα για τους παθολόγους και τους χειρουργούς...μιλάμε για την πραγματική πρώτη γραμμή του μετώπου...σώμα με σώμα δηλαδή...
Το υπόσχομαι κι ας τα φάνε, όποτε μπορέσουν, οι θησαυροί!!!
Γιατί είναι θησαυροί.
Τι είπατε; Είμαι οφ τόπικ; εντάξει συγνώμη, αλλά υπερχείλισης ένεκεν...άσε που αυτά πρέπει να λέγονται γιατί δεν είμαστε κι ούτε γίναμε όλοι σιχάματα...υπάρχουν θύλακες θετικής ενέργειας...
Εντάξει, ξέρω έχει κυριαρχήσει η ιλαρότητα και η αφέλεια πάλι... το παίρνω όλο πάνω μου...
.
.
.
ελπίζω να έρθεις Ghandee και με σχάρα και τσάντα, γιατί έχω να κουβαλήσω κι ένα sleeping bag...
[αφήνω να πλανιέται το μυστήριο γύρω απ’ το τι θέλει ένα sleeping bag στην ποδηλατική αιμοδοσία...ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ απλώθηκε στο ποδηλατικό σάϊτ...και να’ταν και το μόνο...]
Παιδιά πως πήγε?
Συγνώμη για τη βροχή, είχα λίγο σπαστεί που δε μπορούσα να έρθω αλλά δεν περίμενα να πιάσουν οι κατάρες.
Από την αλλη, μπορεί να ήταν και δουλειά του kktsol για να δοκιμάσει το ass saver.
Αναμένουμε φωτό και απολογισμό.
Στο Παιδίον του Άρεως (εσκεμμένη ανορθογραφία!) συναντηθήκαμε ολίγοι αλλά εκλεκτοί με δύο νέα γενναία μέλη της ομάδας εκτός των καθιερωμένων με τα ταπεράκια σε σακίδια και τσάντες...Πέσαμε στο Γύρο με πατάτες και η άνοδος της Αλεξάνδρας ήταν κλειστή, οπότε οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε πήγαν από του Γκύζη. [Αυτή τη φορά να ευχαριστήσω το Θοδωρή για το σπρώξιμο στις ανηφόρες-τοίχους, αλλά και τους πίσω οδηγούς που μας ακολουθούσαν αγόγγυστα!]. Στο Νοσοκομείο ήρθαν και οι άλλοι σλόουλυ-σλόουλυ...όλοι καλοί και κεφάτοι...απλώσαμε τα ταπεράκια και κάτσαμε να απολαύσουμε...ξάφνου άρχισε να κάνει κρύο και είχαμε αρκετούς με καλοκαιρινή αμφίεση σχεδόν, άλλη με ροζ ανοιξιάτικη (εγώ ας πούμε), άλλοι είχαν τα αδιάβροχα τους έτοιμα, όταν άρχισαν να πέφτουν καρεκλοπόδαρα, γάτες και σκύλοι και όταν πια και τα υπόστεγα ήταν παντελώς αδύναμα να συγκρατήσουν τόόόόόόσο νερό...Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τα ποδήλατα απ’ τον κήπο στα υπόστεγα κι όλο μασουλάγαμε τούτο και τ’ άλλο...και δόστου πάλι κούνα τα ποδήλατα...και κάποια ψυχή να σκουπίζει το τεφαρίκι της με χαρτοπετσετούλα από πάνω ως κάτω και πάλι μουσκίδι το τεφαρίκι...
ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ...δεν είχαμε τεράστια προσέλευση, αλλά ικανή συμμετοχή αιμοδοτικού ενδιαφέροντος, που θα καταγράψουν πιο αρμόδιοι από μένα...
Κι από δω και κάτω μερικά ενσταντανέ απ’ το πικ-νικ...Αν κάποιος έχει κι απ’ την αίθουσα, ας προσθέσει...
Η επιστροφή έγινε σε πτήσεις καμικάζι...Πρώτος έφυγε ο Rockarolla, αφού πήρε την άδειά μου, γιατί υπάρχει σοβαρότατος λόγος που πρέπει να τον προσέχουμε...αλλά μετά είχα τύψεις, γιατί ενώ έδειχνε το καταρρακτώδες να γίνεται ψιλόβροχο, μόλις έφυγε ο άνθρωπος έγινε πιο καταρρακτώδες και ήταν και με κοντομάνικο και σορτσάκι!!!
Μια ακόμα ομάδα, εγώ και οι τρεις σωματοφύλακες... φύγαμε υπό γερή βροχούλα, σ’ ενα σημείο οι υαλοκαθαριστήρες μου σταμάτησαν και δεν μπορούσα να δω τίποτα, οπότε σταματήσαμε δι’ ολίγον...και μετά ξεχυθήκαμε δριμύτεροι στο φυσικό σάουερ...drenched to the bone όπως λέει και ο Bob Dylan όλοι μας χτες...
Αυτά από μένα...
Και ιδού τα ντοκουμέντα καταγραμμένα με το καινούργιο απεχθές κινητό μου γκουμούτσα υψηλής τεχνολογίας...
Μέρος της ομάδας στο χώρο του εγκλήματος, όρθιοι μόνο. Πού να κάτσει κανείς στα μουσκεμένα...
η βασιλική τράπεζα με τα εδέσματά της...
Τα τέκνα μας προφυλαγμένα εν μέρει κάτω απ’ τα υπόστεγα. Μετά βρεχόντουσαν κι εκεί και μετακομίσαμε αλλού όλο το τσίρκο...
μικρή άποψη του ωραίου και φροντισμένου κήπου του νοσοκομείου...
Να επισημάνω κάτι που με εντυπωσίασε ομολογουμένως. Βλέπετε στην φωτογραφία το καθαρό πεζοδρόμιο του κήπου; Αν δεν ήταν η κυρία που το καθάριζε συνέχεια απ’ τα χώματα και τα φύλλα που η ραγδαία βροχή κατέβαζε δεν θα το βλέπατε τόσο καθαρό...Το νοσοκομείο εφημέρευε, αλλά παραδόξως εκεί που καθόμασταν είχε καταπληκτική ησυχία...ελάχιστα φορεία πέρασαν προς το μέρος που είναι ο αξονικός τομογράφος κλπ, κλπ, κλπ...
..εχθές ξεκίνησα με πολύ κέφι, με πολύ καλή διάθεση. Είχα καιρό να καβαλήσω, να ξανασυναντήσω φίλους σύντροχους, να δω κόσμο.....
Στο Π. Α. άρχισαν τα πειράγματα και τα γέλια. Η όμάδα ήταν ψηλά.
Η διαδρομή, ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ, με τις ανηφορίτσες, τις κατηφορίτσες, χαλαρά και όμορφα φτάσαμε στο Γεννηματά. Ευτυχώς "το στέκι μας" ήταν άδειο και μας περίμενε. Απλώσαμε και περιμέναμε την πρώτη φουρνιά αιμοδοτών να επιστρέψει, για να ορμήσουμε στους μεζέδες.
Η παρέα σύντομα μεγάλωσε από νέες αφίξεις.
Και κάπου εκεί ο καιρός άρχισε να κρυώνει και να σκοτεινιάζει.
Είχα καιρό να δω τόση βροχή. Πολύ πράμμα. Πολύ νερό. Πολύς αέρας να ψεκάζει δεξιά και αριστερά.
... και εγώ, κοιτώντας μόνο το ημερολόγιο (Απρίλη έλεγε ρε παιδιά) και όχι το ΜΕΤΕΟ, ήμουν με κοντή βερμούδα και κοντομάνικο μπλουζί (ευτυχώς είχα ποδηλατικό base layer, χοντρούτσικο, που με έσωσε ΚΑΙ ευτυχώς ο Θοδωρής μου δάνεισε και το αδιάβροχό του και ΔΕΝ ΞΕΠΑΓΙΑΣΑ).
Η ώρα περνούσε, η βροχή τα δικά της, οι οικογενειακές υποχρεώσεις με πίεζαν και έπρεπε να φύγω. 1-2-3 φτου και βγαίνω. Στην αρχή με ολίγη (βροχή...), μετά για κανα 5 λεπτο ΕΔΩΣΕ ΓΕΡΑ (έβαλα και στις τσέπες) και μετά όσο πλησίαζα προς κέντρο έφτιαξε το πράμμα. Στην Ακρόπολη δεν είχε ρίξει ούτε σταγόνα.
Όλα καλά λοιπόν. Οι μεζέδες ΑΠΑΙΧΤΟΙ.... εχθές τους χάρηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά (ίσως έκανα σωστές επιλογές, λίγο το κρύο, λίγο η καλή "μαμά μας" Βαγγελιώ που μας τάιζε στο στόμα, λίγο η καλή παρέα που πλέον γνωριζόμαστε καλά...).
2-3 από μας, χρωστάμε κατιτις. Θα παίξει ξέχωρη οργάνωση, mini-μάζωξη και εκ νέου καταδρομική αιμοδοτική, πιθανόν μέσα στο Μάιο - θα δούμε...
Εγω δεν έχω να πώ τίποτα. Είμαι άλαλος και συγκλονισμένος...η royal θα παντρευτεί τον ghandee. Και ο ghandee ειπε DA!
Το χάσαμε το κορμί πατριώτη
rocka με το που έφυγες (μάλλον δεν είχες προλάβει να περάσεις την εξώπορτα) ξεκίνησε τρελό καράτε...τελικά έπαιξες βρεγμένα μπλουζάκια μόνος σου ε?
Οι λοιποί τι ώρα φύγατε?
wet to the bone!
Έχω δει γυναίκες να ωριμάζουν, αλλά πιο τυχερή από μένα όχι. Διαπλέω την καινούργια μου δεκαετία ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, που τρελαινόμαστε στο χιούμορ όποτε συναντιόμαστε, έχει πια ξεχειλώσει το πικραμένο χείλι μου...καλύτερο δεν γίνεται...στη φάση που βρίσκομαι...ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΓΝΩΜΩΝ για το τεράστιο γέλιο συνέχεια...γέλιο αστείρευτο...λογοπαίγνιο αστείρευτο...έναν τέτοιον τον παντρεύεσαι α-σ-υ-ζ-η-τ-η-τ-ί και τυφλά...
στο πλαίσιο λοιπόν μιας ακατάσχετης ιλαρότητας, ναι φίλοι ο ghandee είναι ο μέλλων σύζυγός μου, μια και είναι η καρδιά αυτής της κατάστασης κι εγώ μόνο για την καρδιά των πραγμάτων ενδιαφέρομαι... υπό προϋποθέσεις όμως...γιατί χτες σηκώθηκε κι έφυγε σε άγνωστη κατεύθυνση και μ’ άφησε με τους τρεις σωματοφύλακες μόνη μου...δεν τον συγχωρώ...
και τέτοια DA τα βρίσκουμε στη γωνία...
ένα DA οφείλει να είναι σωστό DA...α, όλα κι όλα...μη γονατίσουμε κι όλα για ένα καλό χιούμορ...
Μια και δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει η βροχή, πλεύσαμε προς μέρη πιο στεγασμένα και αναπληρώσαμε το χαμένο μας αίμα....
@ roul
Μονο μη βγει παραεξω και μαθευτει
και γινουμε βουκινο...
@royal
εισαι για μενα η λιακαδα της αιμοδοσιας.
εισαι για μενα ο ομπρελα μου
(τραγουδακι)
Εγώ έχω να πω πως άλλος ξελόγιασε την "ωραία" του αιμοδοτικού προσωπικού και μεις μείναμε άλαλοι, να πω πως έβρεχε με το τουλούμι αλλά είχε ΠΑΡΑ πολύ πλάκα, ήταν η πρώτη φορά μετά το χειμώνα που δεν κουβάλησα μπουφαν, αδιάβροχα, ΤΙΠΟΤΑ, στην επιστροφή έβλεπα έναν πίδακα από την μεσαία τριβή σε σημείο να σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στην ΕΥΔΑΠ και τα balloon μου κατέβρεχαν όποιο όχημα ήταν εμπρός, πίσω μου και δίπλα μου μαζί με μένα φυσικά και γι αυτό και σταμάτησα με το τελευταίο γκρουπ στην Μαβίλη να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για κανα δυό μπύρες πριν συνεχίσω στο νοτιά και να τελειώσω λέγοντας πως έχουν πολύ γέλιο οι αιμοδοσίες μας σε σημείο να τις διηγούμαι σε άλλους και να μην με πιστεύουν!
Άντε και μια εμβόλιμη μετά την πανελλαδική κι ας μην δώσω αλλά έτσι, για την παρέα!
Κι αφήστε τους άλλους να φτιάχνουν σωματεία και συλλόγους, δεν θα μας φτάσουν ποτέ. Γιατί εμείς έχουμε ολόκληρη ΤΡΑΠΕΖΑ!
Θέλουμε πιπεράτες λεπτομέρειες για το ξελόγιασμα εδώ και τώρα!
Πώς που και πότε!
Ελπίζω να μη μου βγει ξινό από χτες τόσο γέλιο...συνεχίζεται προφανώς και σήμερα...
Κυρίες και κύριοι έχετε πλέον όλοι καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης...τα τελευταία ποστ τη δείχνουν γλαφυρότατα...
Καταστρατηγούνται δεοντολογίες. Το πιο πάνω ποστ καταδεικνύει πώς τα πίνουν συγκεκριμένα μέλη εκ των αιμοδοτών...ενώ υποτίθεται αλκοόλ απαγορεύεται μετά την αιμοδοσία...Δεν ντρέπεστε ΠΟΤΕΣ, Ε, ΠΟΤΕΣ!!! Ασυγκράτητοι πότες!!!
Στο προηγούμενο δε, ο θρασύς Ινδός, διασύρει ασύστολα μια καθ’ όλα σοβαρή κυρία...κι αυτή δεν αντιδρά, Κυρίες και Κύριοι, καλό κουμάσι και του λόγου της...
τςτςτς, είμαστε εντελώς ευτράπελοι και κρυβόμαστε πίσω από ευγενείς δράσεις...
Εγώ πάλι έχω εξαϋλωθεί και μετατραπεί σε λιακάδα απ’ τη μια κι ομπρέλλα απ’ την άλλη...
[ομπρέλλα-σπαθί σαμουράϊ]
προσοχή! καμμιά φορά οι ομπρέλλες ειδικά όταν είναι κλειστές μετατρέπονται σε φονικά όργανα....
μμμμμ!!! (επιθετικής διάθεσης κι όχι ευχαρίστησης παρακαλώ το μμμμ!)
Αγαπημένοι, επειδή οι έρωτες και οι σχέσεις ζωής κρύβονται εκεί που κανείς δεν φαντάζεται, αν έχουμε ευχάριστα γεγονότα, εγώ η κουμπάρα! Το δηλώνω και το καπαρώνω από τώρα...σιγά μην περιοριστώ μόνο στον ταπεινό ρόλο της μαγείρισσας...Άλλες αποκαλύψεις μην τολμήσεις Scrab, άσε τους ανθρώπους να ζήσουν πρώτα...
Θα 'θελα επίσης να ευχαριστήσω από τα βάθη του μυαλού μου την Στραβή Ρόδα που χτες ήταν η λησμονημένη ψυχή της αιμοδοσίας! Κέρδισε τις εντυπώσεις όλων μας!
Όλες ον λάϊν...μαγικό ξανά...ο χουντίνι παρών...
Ποιος ήταν ρε η στραβή ρόδα???
Αν σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες τρεις αιμοδοσίες μαζέψαμε περίπου 40 φιάλες θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε κάθε αιμοδοσία δίναμε 14 φιάλες.
Στη χθεσινή δώσαμε τουλάχιστον δέκα. Δεν ήταν κι άσχημα.
Για μεγαλύτερη ακρίβεια θα πρέπει να περιμένουμε να περάσουν μερικές ημέρες και να μας δώσουν από το νοσοκομείο την ονομαστική κατάσταση.
Επί της ουσίας τώρα.
Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν μερικοί υποχθόνιοι και κακόβουλοι ποδηλάτες οι οποίοι τα πίνουν κρυφά χωρίς να ειδοποιήσουν κανένα. Αυτό καταγράφεται και η ευθύνη είναι συλλογική.
Επίσης είναι γνωστό σε όλους ότι μοναδική τιμωρία που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κεράσουν από ένα ποτήρι μπύρα όλους τους εξαπατηθέντες συνποδηλάτες που τους κούναγαν πονηρά το μαντήλι καθώς έφευγαν προς την έξοδο. Η αποπληρωμή του χρέους θα γίνει πάραυτα, δημόσια και χωρίς περαιτέρω όχληση.
Ώστε γι' αυτό κάποιοι από την λαθρο-παρέα απάντησαν στις κλήσεις τους με επτά ολόκληρες ώρες καθυστέρηση;
Columbus ένα έχω να πω: Ευτυχώς που δεν εργάζεσαι ως διασώστης. Θα είχαμε θρηνήσει πολύ κόσμο.
Τιμή και δόξα στον christopanagia που μπόρεσε και έβαλε στο μενού αρωματοποιά στοιχεία και για τις επόμενες δύο-τρεις ημέρες οι ιδρωτοποιοί αδένες όλων μας θα εκπέμπουν το διακριτικό άρωμα παστουρμά, καθώς επίσης γιατί ενώ στην αρχή κόπηκε με κακό βαθμό στο μάθημα της πίεσης, στην επανεξέταση πέρασε με άριστα αφού έφαγε ένα σακουλάκι κρακεράκια αλλατίνη αυτά με τον αρειανό απ' έξω (κάποια στιγμή είχαν κυκλοφορήσει και με ζώδια επάνω) που ένας θεός ξέρει που τα θυμήθηκαν.
Ο άμοιρος ο pahisjon είχε έρθει κατ' ευθείαν από τριήμερο brevet όπου κατάφερε να χάσει το κινητό του, μερικά κιλά με αποτέλεσμα να γίνει leptosjon, καθώς και ίχνη από την αξιοπρέπειά του αφού ήρθε στην αιμοδοσία με κάτι παπούτσια που από κάτω πρέπει να είχαν πέταλα γιατί κάθε φορά που περπάταγε με το στυλ του "Τι το θες το κυρά μου το δεκάποντο αφού δεν ξέρεις να το περπατήσεις; " ξύπναγαν οι ασθενείς από τους ορόφους.
Ο RockaRolla νόμισε ότι ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι και έκανε την εμφάνισή του με την τελευταία λέξη της μόδας ........ στα μαγιό. Με την τρίχα περικοκλάδα* να αναρριχάται μέχρι τα ευαίσθητα σημεία του, μας έδωσε μία πρακτική επιστημονική διάλεξη για το πως ακριβώς το σώμα μπορεί να διατηρεί τη θερμοκρασία του σε χαμηλές θερμοκρασίες με τη μέθοδο του ανατριχιάσματος.
Αυτή τη φορά είχαμε δύο νέα μέλη τον Κωστή που γέμισε την τρίκιλη σακούλα αιμοδοσίας σε χρόνο dt (μπήκε μετά από μένα και φούλαρε πρώτος) και τον Ροδόλφο που η μόνη λέξη που ακούσαμε από το στόμα του ήταν "πήρα" όταν του είπα "τσίμπα κάτι από το τραπέζι για να μπορέσεις να αναπληρώσεις τις χαμένες σου δυνάμεις και πιες αρκετά υγρά, είναι όλα προσφορά τους καταστήματος".
Ευχαριστούμε τέλος τον καιρό που έβρεχε καταρρακτωδώς και έδωσε σε μας μία δικαιολογία για να κάτσουμε να φάμε εκεί με τις ώρες όλες τις λιχουδιές που ετοιμάσαμε με πρωτεργάτη πάντα τη Royal Oak (λες και αν είχε λιακάδα θα φεύγαμε νωρίτερα, αλλά λέμε τώρα), και στα περιστέρια την ευκαιρία να κάνουνε ένα ντουζάκι στα γρήγορα. Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια. Όταν άρχισε η βροχή είδαμε με έκπληξη δύο περιστέρια να κάθονται στη μέση του ξέφωτου και να πλένουν μασχάλες, ποδαράκια και πωπουδάκια (πλύσιμο τόπους τόπους δηλαδή).
*όπως ακριβώς το φόρεμα της κοκκινοσκουφίτσας που πέρναγε πέρα δώθε και ήταν κόκκινο με μαύρα λουλούδια και την είχαν οι γιατροί για τις περιπτώσεις που ήθελαν να αδειάσουν κατεπειγόντως ένα ολόκληρο θάλαμο. Την εβαζαν να κάνει μία περατζάδα ανάμεσα στα κρεβάτια με αποτέλεσμα πολλαπλά συνεχόμενα εγκεφαλικά χωρίς έλεος.
τώρα αυτό τι μου το θύμισες? να αρχίσω τα ξαεφηιθςφηφβαδσφξαβφν ακατάλυπτα?
Αμάν πια. Δηλαδή ρε...φαντάσου να μην είχε ψύχρα και δεν ερίχνε καρεκλοπόδαρα
Κι ο Κωστής κι ο Ροδόλφος ήταν πεντασόβαροι άνθρωποι.
Θ’ αναρωτιούνται με τι είδος έμπλεξαν...
Ελπίζω να ξανάρθουν. Εξαιρετικοί και οι δυό...
ο ένας γείτονάς μου κι όλα, ήταν ένας από τους τρεις σωματοφύλακες...στην επιστροφή...
οι άλλοι δυο ήταν παλιές καραβάνες, μην τους αναφέρω, γνωστοί και μή εξαιρετέοι....ό ένας τους ήταν αυτός που σκούπιζε το κουρσάκι του με την χαρτοπετσέτα για να ξαναγίνει μούσκεμα πάλι...δεν κατάφερα να τον φωτογραφίσω αμέσως...χάσαμε το ειλικρινά μοναδικό ντοκουμέντο υπέρτατης τρυφερότητας...αναρωτιέμαι τι κάνει στην κοπέλλα του...
όσο για την κοκκινοσκουφίτσα απορώ μερικοί “θερμόαιμοι” πώς δεν αντέδρασαν...Εγώ κι ερυθρίασα...Φαντάζεστε τις εκδοχές; 1. γραμματέας γιατρού, 2. συγγενής ασθενούς, 3. ασθενής...και 4 που θα ήταν βόμβα γιατρός ή εκπαιδευόμενη γιατρός, αλλά αν ήταν το δεύτερο δεν θα ήταν κοκκινοσκουφίτσα θα φόραγε την ποδιά της...γιατρός όμως ίσως...απαπαπαάάάάά...τζηζ...
Κύριε ελέηοον όπως ανακράζουν και οι μοναχοί στην απελπισία της αμαρτωλής τους ώρας...
το τραπέζι μας στη θέση του μεγαλόπρεπο...
ο κήπος ακμαίος...
οι γάτες στο πόστο τους...
οι τάμπηδες, το αγαπημένο μου είδος έχουν νικηθεί απ’ τους τίγρηδες...
Εντευκτήριον Γεννηματά σε μια ιδιαίτερη Νιρβάνα...
Ημείς, όλη νύχτα Τρίτης, ξημέρωμα Τετάρτης, ως τις τέσσερις τ’ απόγευμά της,
Παθολογικό-κυρίως αίθουσα και μετά αίθουσα αναμονής, (τώρα που μιλάμε στην καρδιολογική κλινική κι ακόμα εκεί), με μαμά σε κατάσταση εμφράγματος (πάλι; πάλι!) οι κυρίες του Παθολογικού στα επείγοντα, όπως πάντα υπέροχες, μια νύχτα με άθλια περιστατικά (κατά τα λεγόμενα της νοσηλεύτριας με την οποία είχαμε ξεμείνει την άλλη μέρα στις τέσσερις, εμείς να περιμένουμε να μας μεταφέρουν, εκείνη να μαζεύει τα τελευταία της εφημερίας, η χειρότερη μαζί με την νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής) απανωτά και δύσκολα και με συγγενείς που δείχνουν τον χειρότερό τους εαυτό...Τέτοιο βόρβορο δεν τον λες ό,τι κι αν συμβαίνει στον άνθρωπό σου σε ανθρώπους που αγωνίζονται να βάλουν τάξη στο χάος. Βρισίδια και ποταπές κουβέντες, φωνάζοντας έξω απ’ την κλειστή πόρτα του γιατρείου, επιπέδου “ρεζίλια, που ξύνετε τα νύχια σας”. Κι όταν δρασκελίζουν την πόρτα και μπαίνουν μέσα βγάζουν το μαύρο σκασμό γιατί εκεί πια φαίνεται ποιός και πώς ξύνει τα νύχια του και το χειρότερο ποιός είναι ο πραγματικός ρεζίλης.
Εγώ πάλι συνοδεύοντας τη μάνα, περιμένοντας εντός του γιατρείου τη σειρά μας να εξεταστούμε, παρατηρώ, πώς κινούνται και πώς οργανώνουν όλη αυτή την κίνηση και γοητεύομαι όσο κανείς. Αναλύουν εν ριπή οφθαλμού τις καταστάσεις προωθούν τους ασθενείς σε εξετάσεις, εκτιμούν τις απαντήσεις, παρέχουν θεραπεία ή διοχετεύουν ανά περιστατικό στα κατάλληλα τμήματα, για να κρίνουν εκεί, αν θα νοσηλευθούν ή θα πάνε σπίτι.
Σε μας παρουσιάστηκε ένα ζήτημα χειρουργικής φύσης, σε άλλη περιοχή του σώματος (κατάσταση πάρε νάχεις), στη μικρή κοιλίτσα της (πάλι; ναι πάλι!). Πάλι οι χειρουργοί στο προσκήνιο. Μας ξέρουν καλά απ’ την άλλη φορά. Αγκαλιές και φιλιά...τι έπαθε το κορίτσι, τι ωραία κοιλίτσα (τη γεμίσανε χάδια και κομπλιμέντα και την κάνανε να γελάσει την ταλαιπωρημένη)... Άλλοι καταπληκτικοί...
Όλο το πρωΐ δυό αξονικές, δυό φορές οι εργαστηριακές εξετάσεις. Έλεγξε τούτο κι εκείνο ξανά και ξανά...ως το βαθύ απόγευμα που την ακούμπησαν στο κρεβάτι της...
Υπάρχουν ήρωες εκεί μέσα...Ένα καλό νοσοκομείο...σε συνθήκες γκραν γκινιόλ...συγνώμη για τον ενθουσιασμό μου...τόχω αυτό το κουσούρι...δεν το παθαίνω όμως πάντα...κι ούτε είμαι τόσο εύκολη όσο φαίνεται, σας διαβεβαιώ...
ΜΠΡΑΒΟ τους!
Α, την επόμενη φορά, που θα παμε και με μαθηματική ακρίβεια θα είναι πάλι εφημερία, θα ετοιμάσω διπλό γεύμα. Ένα για μας κι ένα για τους παθολόγους και τους χειρουργούς...μιλάμε για την πραγματική πρώτη γραμμή του μετώπου...σώμα με σώμα δηλαδή...
Το υπόσχομαι κι ας τα φάνε, όποτε μπορέσουν, οι θησαυροί!!!
Γιατί είναι θησαυροί.
Τι είπατε; Είμαι οφ τόπικ; εντάξει συγνώμη, αλλά υπερχείλισης ένεκεν...άσε που αυτά πρέπει να λέγονται γιατί δεν είμαστε κι ούτε γίναμε όλοι σιχάματα...υπάρχουν θύλακες θετικής ενέργειας...
Το Γεννηματάς είναι ένας απ’ αυτούς...
Μπράβο σας, να μαζέψετε αρκετό αίμα... Σας συνοδεύω με την καρδιά μου.
Να ζήσετε
ελα ρε αγαπημένη. Πως ειναι η Motherboard? Γυρίσατε σπίτι?
Περαστικά της
Στο καρδιολογικο...αγνωστο για ποσο
Ενα εμφραγματακι εν εξελιξει
Περαστικά! Ότι καλύτερο εύχομαι!
.....αϊ στο καλό παλιόβηχα.
Κρύωσες?
... κολλητικό?
[... και πολύ το αργήσαμε.... Άιντε παλικάρια, σηκωθείτε από ντιβάνια και καρέκλες και καναπέδες..... πριν πιάσουν οι ιώσεις...]
κάντε γρήγορα πριν μπλέξω με γιατρούς...είμαι στο μπλέξιμο...