Αναδημοσίευση από το inlovewithlife.wordpress.com
O αγώνας για την αλλαγή του Ελληνικού αστικού τοπίου, ώστε να γίνει πιο φιλόξενο για τα ποδήλατα, είναι από αυτούς τους μικρούς αγώνες που αλλάζουν το σήμερα ριζοσπαστικοποιώντας το αύριο.
Η Φυλή του Ποδηλάτου
Όσοι έτυχε να βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της 30ης του Μάρτη συνάντησαν ένα πρωτόγνωρο θέαμα. Ένας πολύχρωμος, φασαριόζικος συρφετός από ποδηλάτ(ισσ)ες πλημμύρισε τους δρόμους του κέντρου και τάραξε την κανονικότητα του αστικού τοπίου. Παρόμοιες ποδηλατικές πορείες με το ίδιο κέφι και μαζικότητα έγιναν τις ίδιες περίπου μέρες και στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Πάτρα. Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν κορύφωση ενός κινήματος που παλεύει ήδη από το 2005 τόσο για τα αυτονόητα της ποδηλατοκίνησης στην πόλη όσο και για τα βαθυτέρως νοούμενα από τη χρήση ενός ανθρώπινου μέσου μεταφοράς στο απάνθρωπο καπιταλιστικό σύμπαν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι αλήθεια ότι η χρήση του ποδηλάτου στις μεγάλες Ελληνικές πόλεις έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταιά πέντε χρόνια και έχει δημιουργήσει έναν ικανό πυρήνα ανθρώπων, που προτίθενται να διεκδικήσουν δυναμικά τα δικαιώματά τους. Σημεία των καιρών; Ίσως όχι, αφού οι λόγοι του φαινομένου είναι προφανείς. Η οικονομική δυσχέρεια μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού για την αγορά και τη συντήρηση αυτοκινήτου σε συνδυασμό με την υπερβολική άνοδο της τιμής της βενζίνης και με την ακρίβεια των εισιτηρίων για τα μέσα μαζικής μεταφοράς καθιστούν το ποδήλατο ως τη φθηνότερη λύση για την κίνηση στην πόλη. Επιπλέον, τα χρόνια κυκλοφοριακά προβλήματα στις Ελληνικές πόλεις καθιστούν το ποδήλατο ένα συγκριτικά πιο γρήγορο και εύχρηστο μέσο μεταφοράς από το αυτοκίνητο. Και βέβαια δε θα μπορούσαν να μην αναφερθούν και οι λόγοι υγείας, αναψυχής και προστασίας του περιβάλλοντος, οι οποίοι είναι εγγενείς στη χρήση του ποδηλάτου και αποφασιστικής σημασίας για πολλούς ποδηλατιστές. Λόγω των παραπάνω όλο και περισσότερος κόσμος αποφασίζει να παραμερίσει τις προκαταλήψεις του ως προς το μέσο και να επανακτήσει τους δρόμους με διάθεση ποδηλατική.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα. Σε μια ηλιόλουστη χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου το ποδήλατο θα έπρεπε να ανθεί ως μέσο κίνησης, τα μεγάλα αστικά κέντρα έχουν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί χωρίς την παραμικρή μέριμνα για το ποδήλατο. Επιπλέον, επί δεκαετίες, η πολιτεία έχει εσκεμμένα αδιαφορήσει και τελικά έχει θυσιάσει τις προοπτικές της χρήσης ποδηλάτων στην πόλη στο βωμό του κέρδους και της οικιστικής ανάπτυξης. Έτσι, η χρήση του ποδηλάτου ως μέσου κίνησης στην πόλη έχει φτάσει να θεωρείται στην Ελλάδα (με εξαίρεση την Καρδίτσα) τουλάχιστον γραφική. Η πραγματικότητα αυτή έρχεται σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, όπως η Κοπεγχάγη, το Άμστερντάμ ή το Βερολίνο, όπου το ποδήλατο όχι μόνο δε θεωρείται ως κάτι γραφικό αλλά αποτελεί και τον κανόνα.
Θα περίμενε κανείς ότι η άνοδος της δημοφιλίας του ποδηλάτου ως μέσου κίνησης στην πόλη θα αντέστρεφε το κλίμα και θα προκαλούσε την ευαισθητοποίηση των κρατικών αρχών στο θέμα. Εντούτοις, τίποτα δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν. Οι αρμόδιοι εμφανίζονται μόνο για να κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις υπέρ των ποδηλάτων και υποκριτικές φιέστες – σούπες, όπως η πρόσφατη γιορτή για την παγκόσμια μέρα του ποδηλάτου, στην πράξη όμως απορρίπτουν κάθε αίτημα, που θα ευνοήσει τον ποδηλατικό κόσμο, και αποκλείουν και την παραμικρή χρηματοδότηση σχετικών έργων. Έτσι, η ανάπτυξη δικτύων ποδηλατοδρόμων και η ελεύθερη χωρίς κωλύματα μεταφορά ποδηλάτων στα μέσα μαζικής μεταφοράς καθώς και η αλλαγή του αναχρονιστικού ως προς το μέσο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που αποτελούν πάγια αιτήματα των ποδηλατιστών, συναντούν την πλήρη αδιαφορία του κράτους. Η προώθηση άλλωστε κοινωνικών στόχων, όπως η ποιότητα ζωής και η προστασία του περιβάλλοντος, ιεραρχείται για την εξουσιά και τους μηχανισμούς της πάντοτε χαμηλότερα από τα κέρδη.
Η αδυναμία του κοινωνικού να εκφραστεί στο πολιτικό δημιουργεί όμως πάντα ένα εκρηκτικό μίγμα. Από την ανάγκη των ποδηλατ(ισσ)ών να διεκδικήσουν το χώρο τους στις αφιλόξενες Ελληνικές τερατουπόλεις έχουν προκύψει τόσο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Πάτρα αλλά και τη Μυτιλήνη κινήματα, τα οποία αυτοοργανώνονται από ανοιχτές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Από το 2005 ως σήμερα έχουν γίνει σε αυτές τις πόλεις δεκάδες ποδηλατικές πορείες με μεγάλη συμμετοχή και παλμό αλλά και δυναμικοί ακτιβισμοί. Η βασική επιδίωξη των κινημάτων αυτών είναι η γενίκευση της χρήσης του ποδηλάτου στην πόλη με την πρακτική ανάπτυξη ποδηλατοδρόμων, την αναθεώρηση του νομικού πλαισίου για τα ποδήλατα και την ελεύθερη πρόσβαση των ποδηλάτων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η επιδίωξη αυτή έχει φέρει τους ποδηλάτες της Αθήνας σε ανοιχτή σύγκρουση με την ημικρατική Εταιρεία διαχείρισης του Αττικού Μετρό (ΑΜΕΛ Α.Ε.) για την πολιτική της απέναντι στα ποδήλατα, με την οποία η ΑΜΕΛ Α.Ε. χωρίς νόμιμο δικαίωμα απαγορεύει την είσοδό τους στο Μετρό την ίδια ώρα που αυτή επιτρέπεται χωρίς προβλήματα στον ΗΣΑΠ, το Τραμ και τον Προαστιακό. Η εμμονή της ΑΜΕΛ Α.Ε. στην πολιτική αυτή ουσιαστικά καθιστά αδύνατη την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων με ποδήλατο στην Αθήνα. Είναι η ίδια πολιτική που έχει καταστήσει το μέτρο ένα ΜΜΜ μακριά από τις κοινωνικές μας ανάγκες αλλά κοντά στο κέρδος, ένα χώρο αποστειρωμένο, στον οποίο απαγορεύεται το ο,τιδήποτε για τον πολίτη, πάντα υπό τη σκιά καμερών παρακολούθησης, επιτρέπεται όμως αφειδώς ο βομβαρδισμός διαφημίσεων σε κάθε τετραγωνικό του μέτρο και η διοργάνωση κερδοσκοπικών εκδηλώσεων στους διαθέσιμους χώρους του.
Η γενίκευση της χρήσης των ποδηλάτων στην πόλη, που αποτελεί την κύρια επιδίωξη των ποδηλατιστών, είναι αίτημα ριζοσπαστικό. Η αρχιτεκτονική των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων εξυπηρετεί ακραιφνώς την πυκνή ροή ανθρώπων και εμπορευμάτων με σκοπό την αποκομιδή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών για τα αφεντικά και πάντα εις βάρος της ποιότητας ζωής του κοινωνικού συνόλου. Η εντατικοποίηση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης του κεφαλαίου απαιτεί ταχύτατα μέσα μεταφοράς για τη μεταφορά των εργαζομένων, τα οποία όμως είναι ρυπογόνα και επομένως ασύμβατα με την προστασία του περιβάλλοντος. Το ποδήλατο πατάει το φρένο σε όλα αυτά. Είναι μία πρόταση ζωής που εναρμονίζει τον άνθρωπο με τον εαυτό του και το γύρω του περιβάλλον και ως τέτοια είναι ξένη προς τον καπιταλισμό. Επομένως, ο αγώνας για την αλλαγή του Ελληνικού αστικού τοπίου, ώστε να γίνει πιο φιλόξενο για τα ποδήλατα, είναι από αυτούς τους μικρούς αγώνες που αλλάζουν το σήμερα ριζοσπαστικοποιώντας το αύριο.
Πηγές :
www.podilates.gr
podilatistas.blogspot
podilatespatra.blogspot
bicycle-costs-draft.html
Υ.Γ. Ας κλονίσουμε τρεις αστικο-ελληνικούς μύθους για το ποδήλατο :
«Το ποδήλατο είναι αργό ως μέσο κίνησης». Σε πειράματα που έγιναν στην Αθήνα υπό καθημερινές συνθήκες κυκλοφορίας βρέθηκε ότι το ποδήλατο για αποστάσεις μέχρι 13 χιλιόμετρα είναι γρηγορότερο από το αυτοκίνητο.
«Το ποδήλατο είναι ανθυγιεινό». Ολλανδική επιστημονική μελέτη του 1995 έδειξε ότι σε συνθήκες αστικής μεγαλούπολης η συγκέντρωση μονοξειδίου του άνθρακα στο αίμα των ποδηλατιστών είναι μέχρι και 10 φορές μικρότερη απ' ό,τι σε επιβάτες και οδηγούς αυτοκινήτων.
«Το ποδήλατο είναι επικίνδυνο». Μολονότι ο μύθος αυτός έχει μια δόση αλήθειας εξαιτίας των άθλιων συνθηκών για τους ποδηλάτες στις Ελληνικές πόλεις, ωστόσο το ποδήλατο λόγω της μικρότερης ταχύτητάς του είναι πολύ πιο ακίνδυνο από το μηχανάκι, που αποτελεί πάγια επιλογή ως μέσο κίνησης στην Ελλάδα.
Την επόμενη λοιπόν φορά που θα σας έρθουν στο μυαλό παρόμοιοι μύθοι, απλά πάρτε ποδήλατο και δοκιμάστε.