..08-12-2010 και ώρα 22:00,πυκνό σκοτάδι,υγρασία και η θερμοκρασία κοντά στους δέκα βαθμούς κελσίου..καθισμένος στη θέση του οδηγού του αυτοκινήτου μου..σταματημένος στην οδό Λεονταρίου στο ύψος της εξόδου,του παλιού εργοστασίου Καμπά..μπροστά μου,εκατοντάδες λευκά και κόκκινα φωτάκια,αναβοσβήνουν ρυθμικά,σά να δίνουν το ρυθμό και ταυτόχρονα φωτίζουν έναν απο τους πιό σκοτεινούς (& επικίνδυνους) δρόμους της Παλλήνης..Το σκεφτόμουν μέρες τώρα..πόσο μάλλον σήμερα που θα συνέβαινε..μα εγκλωβισμένος στη δουλειά μέχρι και εκείνη την ώρα,δέν είχα περιθώρια για τίποτα περισσότερο..Στην επιστροφή μου για το σπίτι λοιπόν,έπλαθα σενάρια στο μυαλό..πως αν τύχαινε και έβρισκα αυτά τα λευκά και κόκκινα λαμπάκια μπροστά μου,θα κόρναρα εκστασιασμένος,θα άνοιγα τα παράθυρα και θα φώναζα τα γνωστά συνθήματα,να γίνω ένα με αυτά,να μοιραστώ τη χαρά,τον ενθουσιασμό..και νά που τώρα συμβαίνει..τα φωτάκια είναι μπροστά μου..και ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου βρίσκεται το ερώτημα.."δέν έλεγες έξι αριθμούς καλύτερα;;;"..τα μάτια μου είναι σταθερά καρφωμένα σε αυτό που είχα μπροστά μου..απο το στόμα μου δέν βγαίνει άχνα..θα έλεγε κανείς πως ήμουν μαγεμένος..σαν άλλος Οδυσσέας,από το μαγικό κάλεσμα των σειρήνων-κουδουνιών που ηχούσαν ασταμάτητα στα αυτιά μου,δεμένος με τη ζώνη στην ασφάλεια του καθίσματος του αυτοκινήτου μου..το μόνο που έκανα ήταν να παραμείνω στο σημείο ευλαβικά..να ανοίξω τα παράθυρα..και να μείνω εκεί αποσβολωμένος να κοιτάζω μέχρι που και το τελευταίο λαμπάκι,βγήκε στο δρόμο,απο το μεγάλο πάρκινγκ έξω ακριβώς απο την τεράστια πόρτα του εργοστασίου και πήρε τη θέση του ανάμεσα στα άλλα ενώ όλα μαζί ξεκίνησαν να χορέυουν έναν όμορφο σκοπό..θυμήθηκα τότε όταν και εγώ παλιότερα μια βραδυά,είχα χορέψει ακριβώς τον ίδιο σκοπό..τα ίδια συναισθήματα με πλημμύρισαν..μόνο που αυτή τη φορά εκτός του ότι το ζούσα απο άλλη θέση,ήμουν και στη γειτονιά μου!!!ήταν σά να πέρνει ο ζωγράφος τα πιό όμορφα χρώματα της παλέτας του και με μια πινελιά να δίνει ζωή,χαρά και ομορφιά στον πιό σκούρο,μουντό και άχαρο πίνακά του..ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει σε αυτή τη γειτονιά..παιδιά σας ευχαριστώ..
..08-12-2010 και ώρα 22:00,πυκνό σκοτάδι,υγρασία και η θερμοκρασία κοντά στους δέκα βαθμούς κελσίου..καθισμένος στη θέση του οδηγού του αυτοκινήτου μου..σταματημένος στην οδό Λεονταρίου στο ύψος της εξόδου,του παλιού εργοστασίου Καμπά..μπροστά μου,εκατοντάδες λευκά και κόκκινα φωτάκια,αναβοσβήνουν ρυθμικά,σά να δίνουν το ρυθμό και ταυτόχρονα φωτίζουν έναν απο τους πιό σκοτεινούς (& επικίνδυνους) δρόμους της Παλλήνης..Το σκεφτόμουν μέρες τώρα..πόσο μάλλον σήμερα που θα συνέβαινε..μα εγκλωβισμένος στη δουλειά μέχρι και εκείνη την ώρα,δέν είχα περιθώρια για τίποτα περισσότερο..Στην επιστροφή μου για το σπίτι λοιπόν,έπλαθα σενάρια στο μυαλό..πως αν τύχαινε και έβρισκα αυτά τα λευκά και κόκκινα λαμπάκια μπροστά μου,θα κόρναρα εκστασιασμένος,θα άνοιγα τα παράθυρα και θα φώναζα τα γνωστά συνθήματα,να γίνω ένα με αυτά,να μοιραστώ τη χαρά,τον ενθουσιασμό..και νά που τώρα συμβαίνει..τα φωτάκια είναι μπροστά μου..και ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου βρίσκεται το ερώτημα.."δέν έλεγες έξι αριθμούς καλύτερα;;;"..τα μάτια μου είναι σταθερά καρφωμένα σε αυτό που είχα μπροστά μου..απο το στόμα μου δέν βγαίνει άχνα..θα έλεγε κανείς πως ήμουν μαγεμένος..σαν άλλος Οδυσσέας,από το μαγικό κάλεσμα των σειρήνων-κουδουνιών που ηχούσαν ασταμάτητα στα αυτιά μου,δεμένος με τη ζώνη στην ασφάλεια του καθίσματος του αυτοκινήτου μου..το μόνο που έκανα ήταν να παραμείνω στο σημείο ευλαβικά..να ανοίξω τα παράθυρα..και να μείνω εκεί αποσβολωμένος να κοιτάζω μέχρι που και το τελευταίο λαμπάκι,βγήκε στο δρόμο,απο το μεγάλο πάρκινγκ έξω ακριβώς απο την τεράστια πόρτα του εργοστασίου και πήρε τη θέση του ανάμεσα στα άλλα ενώ όλα μαζί ξεκίνησαν να χορέυουν έναν όμορφο σκοπό..θυμήθηκα τότε όταν και εγώ παλιότερα μια βραδυά,είχα χορέψει ακριβώς τον ίδιο σκοπό..τα ίδια συναισθήματα με πλημμύρισαν..μόνο που αυτή τη φορά εκτός του ότι το ζούσα απο άλλη θέση,ήμουν και στη γειτονιά μου!!!ήταν σά να πέρνει ο ζωγράφος τα πιό όμορφα χρώματα της παλέτας του και με μια πινελιά να δίνει ζωή,χαρά και ομορφιά στον πιό σκούρο,μουντό και άχαρο πίνακά του..ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει σε αυτή τη γειτονιά..παιδιά σας ευχαριστώ..