Ο ελληνικός φωνόγραφος

...και δρομο, δεν νοειται αυτο το νημα:

Ο δρόμος που γλιστράει μες τους λόφους
είναι φορτωμένος με ναπάλμ
στο ποδήλατο πηδώντας θα χαθείς
ψάχνοντας για μια άκρη

Όταν σου φωνάζουν να σταθείς
βγαίνει για καλά η ψυχή στα χείλη
σε προσμένουν πτώματα σειρά
και ένας αρχιφύλακας με κήλη

Όπου κι αν τραβήξεις θα βρεθεί
κάτι να σε βγάλει απ' το δρόμο
το καράβι απλώνει τα πανιά
Μα η άγκυρα γερά στον ώμο

Ταξιδιάρικα πουλιά τα' αγέρα
πότες θα μας πάρετε και μας
πέρα στου Αιγαίου τα νησιά
στου πελάγου τις ατέλειωτες αμμούδες

Ο δρόμος που γλιστράει μες τους λόφους
είναι φορτωμένος με ναπάλμ
στο ποδήλατο πηδώντας θα χαθείς
ψάχνοντας για μια άκρη

φιλος

Νουμπέτι...

Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι

...εναν Πινοκλη.

...λισσες

Θα με Δικάσει

γυναικεία μπλουζ...

1. όταν πίνει μια γυναίκα κάθε βράδυ μ’άλλονε...έχει ζήσει κάποιο δράμα και καημό μεγάλονε...

2. να’χεις χάρη μάγκα...που σε αγαπώ
3. δεν μπορώ να καταλάβω

[Frigo, εσύ φταις γι’ αυτούς τους μουσικούς συνειρμούς...απ’ το τσάμικό σου του Ρόρυ Γκάλαχερ, πήγα στη Στανίση με τους Νιρβάνα -Σ’ έχω κάνει Θεό γμτ!- και μετά αλυσίδα σε διάφορα, κατέληξα σ’ αυτά τα πονεμένα μετά από ένα χαζό βράδυ κι ένα διαβαστερό ξενύχτι, άκρως βαθυστόχαστο και στοιχειωμένο]

Σαββόπουλος - Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη

Πρώτον πεθαίνω από ζήλεια που ταξιδεύεις έτσι,

δεύτερον υπέροχες φωτογραφίες έβαλες στο άλλο νήμα,

τρίτον ωραίο τραγούδι μας έβαλες και παίρνω σκυτάλη για το επόμενο,

που αγαπώ πολύ κι αν το τραγούδι λέει πως παίρνει καιρό να μάθει κανείς

τη μάγισσα ζωή

εγώ δηλώνω πως ακόμα αγωνίζομαι να τη μάθω κι ενώ νομίζω, πως κάπου την έμαθα κι της απευθύνω το λόγο, “γειά σας Κυρία, με θυμάστε; χαίρομαι που σας βλέπω με το ωραίο σας φουστάνι”, εκεί όλο κάτι γίνεται και μου λέει “παρντόν, αλλά δεν γνωριζόμαστε! κι απορώ που πήρατε το θάρρος της οικειότητας” κι εκεί καταλαβαίνω, πως η μάγισσα πάντα θα μου είναι άγνωστη ...

Νυχτωσε χωρις φεγγαρι

...μέσα σε ιριδίζοντα κύκλο κι ελαφρά πλαγιαστό...σημάδι καιρού κάπως τσιμπημένου προς το θυμό κατά το ναυτικό μου σόι...η εικόνα του ουρανού βγαίνοντας απ' το Σισμανόγλειο χτες τα μεσάνυχτα...η μαμά σε συνεχή μάχη να αποδείξει, πώς με μισό σπυρί ζωής που της απομένει, αυτή θα το μετατρέπει σε δέκα σπυριά ζωής...η νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο από έναν συνεχόμενα ερωτευμένο με τη ζωή άνθρωπο, που έχει απομείνει ένα κόκκαλο κι αυτό γαμψό κι αδύναμο...μοιράζομαι αυτή τη μοναδική εμπειρία της νίκης της συνείδησης και του ενστίκτου...μιλάμε για τεράστια ενεργειακή σε βαθμό μεγατόνων νίκη!!!

επιτρέψτε μου να παίξω κάτι που η μαμά με τα πόδια που χτες στο φορείο έκανε σταυροπόδι και μας τρέλανε όλους ενώ το βλέμμα έψαχνε απλανές από πού έρχονται οι φωνές μας...έψαχνε να μας δει...θα παίξω ένα σκοπό που χόρευε με υπέροχη χάρη...

ανδριώτικος μπάλος

"Στη ζωή δε θα χαθώ ξανά
πάντοτε θα σ' έχω συντροφιά
όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ
και στα μάτια σου θα βρίσκω ένα κόσμο
από αγάπη από αγάπη"

...στα ακούσματα των παιδικών μου χρόνων στην Άνδρο...στέλνω θετική ενέργεια στη μαμά που είναι μέσα στα σωληνάκια πάλι απ' την Πέμπτη και μοιάζει να την βομβαρδίζω με αγαπημένα της πράγματα σκορπώντας τα όπου μπορώ...

Τα καλοκαίρια ταξιδεύαμε πάντα με ένα φορητό πικάπ και μια γκάμα δίσκων σιγκλάκια σε ειδική θήκη, βαλιτσάκια και τα δυό...

η Κυρία Γιώτα Λύδια ήταν υπέροχη φωνή και σύζυγος του Γιώργου Κόρρου, που έπαιζε εξαιρετικό βιολί...

Θα παίξω λοιπόν τρία τραγούδια με τη Γιώτα Λύδια (δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο μαζοχιστικά απ' ό,τι κάποια τραγούδια της Μπίλυ Χόλιντευ, επιπέδου "I love my man")...αυτά τα τρία ήταν εκ των ων ουκ άνευ στα γλέντια που στήνονταν έτσι για πλάκα και στα καλά του καθουμένου (μα πού βρίσκανε τόσο κέφι Θεέ μου απορώ τώρα πια!)

σαν ζητιάνα σε κοιτώ...

τα δυο όμορφά σου μάτια...

και το αποκορύφωμα...

τα μάτια σου τα αγαπώ...

...κάποια στιγμή θα σας φιλήσει κι από κοντά...(ελπίζει...) Ευχαριστώ πολύ-πολύ!

...φιλησα δυο μαυροματες

Ετσι να "φχαριστηθει" αυτος που κανε παραγγελιά σε αλλο τοπικ
Βιετνάμ γιέ-γιέ

...καληνύχτα ΝΥΧΤΑ!

θα μεταφράσω ένα κείμενο που διάβασα απόψε και με κρατάει άυπνη...ένα απόσπασμα από έργο του Φώκνερ...

...από μόνα τους τα ονόματα ήταν εναλλασσόμενα κι αλληλεπιδρώντα σχεδόν σε μυριάδες...η παιδική του ηλικία ήταν γιομάτη απ' αυτά...το σώμα του ήταν μια κενή αίθουσα που αντιλαλούσαν βροντώδη, ηττημένα ονόματα...δεν ήταν ένα ον, μία οντότητα, ήταν μια κοινωνία...

Βαρος-Μαρκοπουλος,Σιδηροπουλος-Φωτιου
ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΘHΣΕΑΣ

"...να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα,
χιλιάδες χιλιόμετρα..."

.. εμμένω στο ξεχασμένο, γλυκό και θλιμμένο ήθος της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, στους στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη και τη μουσική του λατρεμένου μου Μίκη Θεοδωράκη...κι αν το σκεφτεί κανείς ο άνθρωπος αυτός όνομα και πράγμα είναι, δηλαδή Δώρο Θεού... για ό,τι έχει χαθεί οριστικά...για την ντροπή που ξεχειλάει παντού και μας κρατάει δέσμιους μακριά απ' την αλήθεια της ομορφιάς, για τη νύχτα που είναι το δώρο της φύσης για συμπόνοια και παρηγοριά...

Καλημέρα πριν τα τρεχάματά μου...

με μενεξεδένια βουνά και φιλιά...που μέσα τους χάνονται τραίνα που φεύγουν...κι όλα γίνονται ο αόριστος ενός παρελθόντος διαρκείας του ρήματος ...ειμί/είμαι...

Ενας "αλλος" Καιξης

(καπως ετσι ξεκινησε κι εγινε κολυμπηθροξυλο το 1ο τοπικ ε?)

...χωρις Τζακ Ο'Χαρα, δε γινεται...