Με αφορμή το άρθρο, το οποίο διάβασα πρόσφατα στη "γαλέρα"(τευχ.27) και παραθέτω παρακάτω, θα ήθελα οποιος/α έχει κάποιες περισσότερες πληροφορίες για το θέμα να μου τις αποστείλλει.ευχαριστώ!
Μια γάτα κάνει ορθοπεταλιές
Το ποδήλατο της απεργίας κόβει βόλτες στην Αθήνα, στη Δράµα και σε όλο τον πλανήτη.
Απόσπασµα από το βιβλίο της Iris Murdoch “The Red and the Green”: «Το ποδήλατο είναι το πιο πολιτισµένο µεταφορικό µέσο που ξέρει ο άνθρωπος. Oι άλλες µορφές µετακίνησης γίνονται καθηµερινά όλο και πιο εφιαλτικές. Mόνο το ποδήλατο παραµένει αγνό στην καρδιά».
«Ταξιδεύει» στους δρόµους τής µικρής µας πόλης, τις τελευταίες εβδοµάδες. Είναι κόκκινο -το χρώµα της επανάστασης. Κυκλοφορεί σε δύο µοντέλα: γυναικείο και ανδρικό. Έχει µεγάλες ρόδες, φώτα, σχάρα, φτερά, κόντρα φρένα και 3 ταχύτητες.
Στη µια µεριά του γράφει µε µαύρα πλατιά γράµµατα Strike Bike. Στην άλλη έχει το σήµα κατατεθέν του: Μια γάτα που βρυχάται.
2.500 χιλιάδες χιλιόµετρα µακριά από την Αθήνα. Στην πόλη Νορντχάουσεν, στο κέντρο τής Γερµανικής επικράτειας.
Ένα τεράστιο πανό καλύπτει την κεντρική πόρτα ενός µικρού εργοστασίου ποδηλάτων. Πάνω του είναι τυπωµένη µια µαύρη γάτα. Μια γάτα που βρυχάται...
Αλήθεια, τι σχέση έχει η δική µας µαύρη γάτα µε την ανασηκωµένη ράχη, αυτή που κόβει βόλτες πάνω σε 18 ποδήλατα στους δρόµους τής Αθήνας και της Δράµας, µε την µαύρη γάτα τού πανό στο Νορντχάουσεν;
Είναι η ίδια γάτα. Η γάτα τής επανάστασης.
10 Ιουλίου, κατακαλόκαιρο.
Η Αθήνα ψήνεται στους 40 βαθµούς Κελσίου και τα νεύρα µας χτυπάνε κόκκινο. Οι φωτιές δεν µας έχουν κάψει ακόµα και οι εκλογές είναι πολύ µακριά.
Χιλιάδες χιλιόµετρα µακριά από εµάς, στο κρατίδιο της Θουριγγίας, στα περίχωρα µιας µικρής γερµανικής πόλης 45 χιλιάδων κατοίκων, η θερµοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα. Εκεί δεν φταίνε τα τερτίπια του καιρού.
Εκεί η επανάσταση... σιγοβράζει.
Μια δυναµική οµάδα 135 εργαζοµένων τού εργοστασίου παραγωγής ποδηλάτων, που λειτουργεί από το 1986 λίγο έξω από το Νορντχάουσεν, ετοιµάζεται να καταλάβει το εργοστάσιο. Μια χούφτα νοµαταίοι τα βάζουν µε το κατεστηµένο. Ελπίζουν στο καλύτερο και ξεκινούν αµέσως.
Ρίχνουν την εξωτερική καγκελόπορτα και εισβάλλουν στο εργοστάσιο.
Λίγες ηµέρες αργότερα και µε τη συµπαράσταση συγγενών, φίλων και των κατοίκων τής πόλης, παίρνουν το ρίσκο. Λειτουργούν το εργοστάσιο υπό τον έλεγχό τους. Τα προβλήµατα είναι τεράστια. Η εργοδοσία έχει ήδη αποµακρύνει σηµαντικό µέρος τού εξοπλισµού, παραµένει όµως επαρκής για την παραγωγή ενός τουλάχιστον µοντέλου. Δεν το βάζουν κάτω. Με τα ελάχιστα µέσα που διαθέτουν βάζουν ως στόχο την παραγγελία 1.800 ποδηλάτων µέχρι τις 2 Οκτωβρίου.
Παράλληλα ξεκινάει και ο αγώνας τους για τη δηµοσιοποίηση της προσπάθειάς τους.
Με σύνθηµα «αγοράστε τα ποδήλατα της απεργίας» µια µεγάλη κινητοποίηση µέσω διαδικτύου περνάει σε όλα τα µήκη και πλάτη τού κόσµου.
Φτάνει και στα δικά µας αφτιά. Είναι οι ηµέρες που η Ελλάδα καίγεται και η κυβέρνηση...προετοιµάζει εκλογές.
Τότε για πρώτη φορά τα παιδιά από το ποδηλατικό κίνηµα Ποδηλάτ(ισσ)ες (www.podilates.gr) δηµοσιοποιούν το γεγονός µέσω της ιστοσελίδας τους. Παράλληλα γίνονται και οι πρώτες παραγγελίες στον χώρο τού Συνεταιρισµού Αλληλέγγυου Εµπορίου «Σπόρος» (www.sporos.org ).
«Ενθουσιαστήκαµε µε το που µάθαµε την απόφαση των εργαζοµένων να λειτουργήσουν µόνοι τους το εργοστάσιο, και θελήσαµε να βοηθήσουµε όσο µπορούσαµε. Το στοιχείο που µας κινητοποίησε περισσότερο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν περιορίστηκαν στη διαµαρτυρία και την καταγγελία για το κλείσιµο του εργοστασίου, αλλά έκαναν ένα βήµα παραπάνω. Θεωρήσαµε, λοιπόν, τον αγώνα αυτό και δικό µας, γιατί και στον Σπόρο αυτή τη φιλοσοφία προσπαθούµε να µεταδώσουµε: πως είναι εφικτό να δηµιουργήσουµε διαφορετικά δίκτυα οικονοµικών σχέσεων, που να βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην ικανοποίηση των αναγκών όλων, στην άµεση συµµετοχή», µας λέει ο Ηλίας Ζιώγας, µέλος τού «Σπόρου» και κάτοχος πλέον ενός Strike bike.
Πίσω στο Νορντχάουσεν, στα µέσα τού Σεπτεµβρίου, η συνέλευση των εργαζοµένων εγγυάται µέσω της αναρχοσυνδικαλιστικής ένωσης FAU, την επιστροφή των χρηµάτων σε όλους και όλες, σε περίπτωση που δεν συµπληρωνόταν ο επιθυµητός αριθµός.
Οι «κουτσοµπόλες» γλώσσες αναφέρουν πως ούτε και οι ίδιοι δεν πολυπίστευαν ότι θα επιτυγχάνονταν ο στόχος τους.
Ευτυχώς, δεν επιβεβαιώνονται οι φόβοι τους.
Μέσα σε δώδεκα ηµέρες, και µε την υποστήριξη της γερµανικής κολλεκτίβας αλληλέγγυου εµπορίου Cafe Libertad, συµπληρώνονται οι 1.800 προπληρωµένες παραγγελίες για ποδήλατα αξίας 275 ευρώ το καθένα.
Μέσα σε κλίµα χαράς και έντασης οι εργάτες σηκώνουν τα µανίκια και βάζουν µπροστά τις µηχανές. Μεταξύ 22 και 26 Οκτωβρίου οι εργαζόµενοι δουλεύουν σε 3 βάρδιες. Και βγάζουν στην παραγωγή το «Απεργιακό Ποδήλατο». Σε κόκκινο χρώµα και µε σήµα µια γάτα που βρυχάται.
Στις 31 Οκτωβρίου ένα µεγάλο πάρτι ξεσηκώνει τους κατοίκους τής γερµανικής πόλης και περνάει το µήνυµα της νίκης.
Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, εδώ στην Αθήνα, σε ένα άλλο πάρτι τα παιδιά τού «Σπόρου» υποδέχονται 18 κόκκινα ποδήλατα. Τώρα 17 από αυτά κάνουν τη βόλτα τους στους δρόµους τής Αθήνας. Ένα πατάει γκάζι στη Δράµα. Το υποδέχθηκαν το Σάββατο 10 Νοεµβρίου στην πλατεία Ελευθερίας οι απολυµένοι τής Σόφτεξ. Την ίδια µέρα πραγµατοποιήθηκε µια µεγάλη ποδηλατοπορεία προς την πύλη τού εργοστασίου τής Σόφτεξ. Ο συσχετισµός προφανής: Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την ηµέρα που έκλεισε το εργοστάσιο στη Δράµα. Οι εργαζόµενοι δικαιώθηκαν πρόσφατα ότι οι απολύσεις τους ήταν παράνοµες. Το εργοστάσιο όµως παραµένει κλειστό.
Πίσω στο Νορντχάουσεν από τις 5 Νοεµβρίου η «διασωθείσα εταιρεία» έχει µπει κάτω από µέτρα αναγκαστικής ανάκαµψης.
Το «άστρο» τους δεν έσβησε
Τέλος τού 2005, η ιδιοκτήτρια εταιρεία Biria Gruppe αποφασίζει να πουλήσει το εργοστάσιο, µαζί µε ένα δεύτερο που διέθετε, σε µικρές εταιρείες (όπως η Bike Systems), οι οποίες ελέγχονται από τη χρηµατοπιστωτική πολυεθνική Lone Star (που µεταφράζεται «Μοναχικό Αστέρι»).
Τα προβλήµατα ξεκινούν αµέσως. Η Lone Star αποφασίζει το κλείσιµο του δεύτερου εργοστασίου και µετατρέπει αυτό του Νορτχάουσεν σε τροφοδότη ανταλλακτικών για τον πρώην ανταγωνιστή του, την εταιρεία Mifa, στην οποία η Lone Star έχει αποκτήσει σηµαντικό µερίδιο. Στα µέσα του 2007 η Lone Star αποφασίζει να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο. Το πρωί τής 10ης Ιουλίου παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ένα µήνα µετά η επιχείρηση κηρύσσει πτώχευση.
Η ιδέα τής αυτοδιαχειριστικής παραγωγής ποδηλάτων µε την επωνυµία «Strike-Bike» («Το ποδήλατο της Απεργίας») έτυχε τεράστιας ανταπόκρισης από τους όλους τους εργαζόµενους. Στις 20 Σεπτεµβρίου η συνέλευση των 135 εργαζοµένων θέτει ως στόχο την παραγγελία 1.800 ποδηλάτων µέχρι τις 2 Οκτωβρίου.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου στις 7 το πρωί οι εργαζόµενοι στο Νορτχάουσεν ξεκινούν την παραγωγή 1.800 ποδηλάτων.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.strike-bike.de .
Για να έρθετε σε επαφή µε τους καταληψίες εργαζόµενους (και για παραγγελίες) χρησιµοποιείστε τις διευθύνσεις: Bikes in Nordhausen e.V. c/o. André Kegel, Bruno-Kunze-Str. 39 - 99734 Nordhausen - Telefon: 03631 - 622 124 and 03631 - 403 591 Fax: 03631 - 622 170 - email: fahrradwerk @ gmx.de.
Το παράδειγµα της Αργεντινής
Το πρόσφατο παρελθόν έχει να επιδείξει πολλά τέτοια παραδείγµατα, κυρίως στην Αργεντινή µετά την οικονοµική κατάρρευση του 2001 και την κατάληψη και λειτουργία περισσοτέρων από 160 εργοστασίων και επιχειρήσεων από τους υπαλλήλους.
Η κατάληψη του µεγαλύτερου εργοστασίου παραγωγής κεραµικών τής Αργεντινής, του Ζανόν, έγινε µετά από µήνες απλήρωτων µισθών, όταν το εργοστάσιο παρήγαγε ελάχιστες ποσότητες και οι περισσότεροι εργαζόµενοι είχαν απολυθεί. Μετά από την κατάληψη, η παραγωγή αυξήθηκε και οι 270 εργαζόµενοι πληρώνονταν κανονικά. Το Ζανόν έγινε το πρώτο εργοστάσιο υπό κατάληψη που προχώρησε και σε αύξηση των θέσεων εργασίας, προσλαµβάνοντας 20 άτοµα από τις οργανώσεις ανέργων τής Σάντα Κρουζ στην Παταγονία.
Οι καταληψίες τού Μπρούκµαν, εργοστασίου παραγωγής υφασµάτων στο Μπουένος Άιρες, αντιµετωπίζουν τις µηνύσεις των πρώην ιδιοκτητών και µετόχων. Οι ιδιοκτήτες τής επιχείρησης εµφανίστηκαν, αφού οι εργάτες είχαν εξασφαλίσει τους µισθούς τους και είχαν πληρώσει µεγάλο µέρος τους χρέους στην εταιρεία ηλεκτροδότησης, και ζήτησαν να επανακτήσουν τον έλεγχο του εργοστασίου. Οι εργάτες τούς έδειξαν την πόρτα.
Χιλιάδες είναι οι εργάτες στην Αργεντινή οι οποίοι ζητούν την κρατικοποίηση των επιχειρήσεών τους χωρίς την αλλαγή τού καθεστώτος τής αυτοδιαχείρισης. Το εθνικό κίνηµα των κατειληµµένων εργοστασίων πιέζει για την πρόταση ενός νόµου που θα µεταβιβάζει απευθείας τις επιχειρήσεις στους υπαλλήλους σε περιπτώσεις χρεοκοπίας.
*Εκτενές ρεπορτάζ για τα αυτοδιαχειριζόµενα εργοστάσια της Αργεντινής είχε φιλοξενήσει η ΓΑΛΕΡΑ (Μοντέρνες Κολεκτίβες, τεύχος 2, Νοέµβριος 2005 ).