...υπόγειο,
στενό,
μ’ ανεξάντλητο ποτάμι
η ρόδα μου,
γυρίζει σε νοητούς,
αλλεπάλληλους κύκλους,
ξεδιπλώνεται ξανά και ξανά,
στα διψασμένα οδοστρώματα,
ψιθυρίζοντας το αγκομαχητό του,
προσέχει την πέτρα καταμεσής,
που ξέφυγε απ’ το μισογκρεμισμένο σπίτι,
με τον θολό κήπο δίχως φύση
και τις αγέλαστες σκιές των χαλασμάτων,
στη στροφή
για λίγο δραπετεύει απ’ το σκοτάδι,
εισέρχεται στη γαλαρία με τα φώτα,
αφήνει ένα δριμύ και σύντομο κουδούνισμα,
σαν έκπληξη,
εξέρχεται πάλι στο παλιό, γνωστό σκοτάδι
μα τώρα πια
αυτόματα φεγγοβολά ολόγιομο,
σαν μικρός πλανήτης,
που η γραμμή της ταπεινής πορείας του
[όχι, δεν είναι διάττων]
γίνεται μακρόσυρτη κραυγή,
έξαφνα εκκρήγνυται...
κι έπειτα αργοσβύνει...
εκκρήγνυται...
αργοσβύνει...
εκκρήγνυται...
αργοσβύνει...
εκκρύγνυται....
αργοσβύνει...