...ενα μικρο μικρο ποδηλατο ..λέει τον πόνο του

Πριν λιγες μέρες χαζεύοντας στο γιου τιούμπ έπεσα πανω σε αυτο το τραγουδι http://www.youtube.com/watch?v=K7fPrDo3Eg0 που το είχα ξανακόυσει.. άλλα με ενθουσίασε.. και ειδικά καθε φορά που ανέβαινα στο ποδήλατο το σιγοτραγούδαγα. Είμουν αρκετα χαρούμενος αυτες τις μέρες καθώς συνειδητοποιούσα πως τελικα τα πάμε καλα οι δυό μας, το ποδηλατο κι εγω (ξεκινησα τον περασμενο Νοέμβρη μη γνωριζοντας αν θα το αντεχα, αν θα μ αρεσε). Ακόμα και αυτες τις μερες με τη ζεστη εμενα δεν περνάει καν απ το μυαλό μου να αλλαξω τροπο μεταφορας! Το χρησιμοποιώ καθημερινα κυριώς για το πηγαινε και ελα στη δουλειά μου αλλα και για οτιδείποτε, και οποιοδείποτε δρομολόγιο προκύψει καθε μερα. Γυρω στα 20 με 30 χλμ μέσο όρο καθε μερα ..και πολύ μ αρέσει!
Μέχρι προχτες είχα το ποδήλατο που φαίνεται στη φωτο μου (η φωτο ειναι τραβηγμένη πριν 20 μέρες σε μια βολτα στον εθνικό κήπο). Την πέμπτη το απόγευμα πήγα στο Ιπποκράτειο που έπρεπε να δωσω αίμα για εναν δικό μου ανθρωπο που ειναι σοβαρα. Κλειδωσα το ποδήλατο απ εξω και κατεβηκα για μιση ώρα. Οταν ανέβηκα το ποδήλατο δε ήταν εκει....
..Ακόμα δεν το εχω πιστέψει... Ειναι πολυ έντονο και πολύ ασχημο το συναίσθημα που νιώθεις κοιτωντας ..το δεντρο.. μόνο του! Εχω μαθει στη ζωή μου να μη στεναχωριέμαι ιδιαίτερα για απώλειες υλικών (ασχετα αν εχουν αποκτηθει ευκολα ή δυσκολα). Απ αυτη την αποψω θα μπορούσα να το ξεπεράσω ευκολα... Αλλα αυτο που μου πήραν δεν ηταν μόνο υλικό.... Πήραν και ενα κομμάτι δικό μου. Εκνευρισμος... στεναχωρια .. απελπισία.... θλήψη... δε ξερω τι απ ολα ειναι...
Σημερα το πρωί αγόρασα καινούριο. Δε μπορουσα να μεινω παραπάνω μερες χωρίς ποδήλατο... Αλλα ακόμα δεν εχω ηρεμίσει... Και γι αυτό ηθελα να σας γραψω ..καπου να τα πω ..σε καποιους που ισως με καταλάβουν. Σε όσους και αααν εχουν αντεξει να διαβασουν το κείμενο μεχρι εδω να πω ενα ευχαριστω που με ανεχτηκαν... και μια συγνώμη που σπαταλησα τον χρονο τους.
(...δεν ειμαι τοσο γκρινιας και μουρμουρης συνηθως αλλα τωρα....)