ΜΑΤΙΕΣ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Εκδότης: 
ΤΑ ΝΕΑ

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου

Ήμουν πολύ νέος το 1961. Ακόμη δεν είχα μπαφιάσει από την κτηνώδη παρουσία και την κίνηση εκατοντάδων χιλιάδων αυτοκινήτων στους απαράδεκτους- από κάθε άποψη- δρόμους της Αθήνας. Ήμουν πολύ νέος και η εφημερίδα με είχε στείλει να παρακολουθήσω στην Ολλανδία τους «Διασυμμαχικούς Αγώνες» του λεγόμενου (τότε) ΣΙΣΜ. Από τους Έλληνες αθλητές ξεχώριζαν ο Σίλλης, ο Δεπάστας, ο Μαρσέλλος, ο Σκούρτης και, σίγουρα, κάποιοι άλλοι που δεν τους θυμάμαι πια. Βρέθηκα μαζί με τους αθλητές στην Αϊντχόβεν, όπου είχε την έδρα της η Φίλιπς. Και έπαθα σοκ! Δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα, παρά ελάχιστα. Ούτε και λεωφορεία. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν στη δουλειά του με ποδήλατο. Μιλιούνια οι ποδηλάτες. Και όλοι ήρεμοι, προσηνείς, γελαστοί. Και, βέβαια, ούτε τρακαρίσματα στους δρόμους, ούτε σκοτωμοί, ούτε βλαστήμιες και τροχονόμοι. «Ευτυχισμένοι άνθρωποι» είπα και, μόλις γύρισα στην Αθήνα, άρχισα να γράφω για το ποδήλατο και τα καλά του.
Κρατούσα φυσικά τις επιφυλάξεις μου: άλλο Αθήνα κι άλλο Αϊντχόβεν. Η Ολλανδία είναι επίπεδη. Στην Ελλάδα, σου βγαίνει το μάτι για να ανακαλύψεις μια «ισιάδα». Με τι φόντα, λοιπόν, θα μπορούσε να εφαρμοστεί κι εδώ το ολλανδικό μάθημα; Παρ΄ όλα αυτά έγραφα και ξανάγραφα, υποδεικνύοντας διάφορα σημεία της πόλης, όπου θα ήταν δυνατόν να γίνουν ποδηλατόδρομοι. Το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, με τους ποδηλατόδρομους στην παραλία τα τελευταία χρόνια, έριχνε μπόλικα καύσιμα στην επιχειρηματολογία μου.
Την ίδια στιγμή, όμως, διατηρούσα και κάποιες σοβαρές επιφυλάξεις: οι Έλληνες οδηγοί διόλου δεν σέβονται όσους κυκλοφορούν με δίκυκλα. Κάθε ημέρα έχουμε δυστυχήματα με θύματα μοτοσυκλετιστές. Που έχουν, στο κάτω κάτω, τη δυνατότητα να αναπτύξουν ταχύτητα και να ξεφύγουν από το Ι.Χ. του άπειρου, του αλαζόνα και του αδίστακτου, που βλέπει μπροστά του το μηχανάκι σαν μύγα. Ενώ ο ποδηλάτης δεν έχει τέτοια ευχέρεια.
Συζήτηση γίνεται τις τελευταίες ημέρες για ποδηλατόδρομους στην Αθήνα.
Όπως διάβασα, ο υπουργός Μεταφορών - ίσως επειδή έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό- είναι υπέρ. Ο δήμαρχος, όμως, είναι κατά. Και έχει τους λόγους του: φοβάται ότι θα έχουμε δυστυχήματα. Από την άλλη μεριά, οι μελέτες που έχουν γίνει για τη δημιουργία ποδηλατόδρομων μένουν στα χαρτιά, εδώ και πολλά χρόνια. Μία από αυτές προβλέπει ποδηλατόδρομο που θα ξεκινάει από την 3ης Σεπτεμβρίου και θα φτάνει μέχρι το Φάληρο.
Η γνώμη μου: μακάρι να γίνουν ποδηλατόδρομοι. Αλλά, με τις σημερινές κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούν στην Αθήνα, τρέμω στην ιδέα να καβαλήσω ένα ποδήλατο και να πάω στο Σύνταγμα. Άρα, με βρίσκουν σύμφωνο οι δισταγμοί του Κακλαμάνη. Όμως κάτι πρέπει να γίνει- και σύντομα- με αυτή την ιστορία. Στην Καρδίτσα, όπως γράφει ο Α. Ρουμελιώτης («Ε», 20/10), έχουν ήδη λύσει το πρόβλημα: «Μπήκαν σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα και έχουν φτιάξει, με κοινοτικά λεφτά, ποδηλατόδρομους παντού. Πας με το αυτοκίνητό σου στο δημοτικό πάρκινγκ, παίρνεις δωρεάν ποδήλατο, κάνεις τις δουλειές σου στο κέντρο και επιστρέφεις. Έτσι, η Καρδίτσα ανέπνευσε και έγινε ανθρώπινη. Μας έβαλε τα γυαλιά».

Αρθρογράφος: 
Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου
Ημερομηνία: 
Τετάρτη, 31 Οκτώβριος, 2007
Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
0
0 ψήφοι
ebersi
Εικόνα ebersi
Απών/απούσα

Το άρθρο αναπαράγει κάποια στερεότυπα που θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να ξεκολλήσουν από το μυαλό του μέσου Ελληνα.

πχ τα ποδήλατα είναι μονο για την Ολλανδία που είναι επίπεδη (προφανως ο Λ Παπαδόπουλος τελευταία φορά ανέβηκε σε ποδήλατο τεχνολογίας 1960)

ή Δεν κάνουμε ποδηλατόδρομους γιατί θα έχουμε ατυχήματα
(λες και είμαστε πιο ασφαλείς τώρα)

Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
contact