Ας ξεχυθούμε στους δρόμους!

H ομάδα «λόκαλ» προσκαλεί τους Αθηναίους να επανακτήσουν τον δημόσιο χώρο της πόλης, διατυπώνοντας το πρόταγμα της αστικής αυτονομίας. Εξάλλου, οι δρόμοι μάς ανήκουν.

Εμείς, τα παιδιά της metropolis, του τσιμεντένιου δάσους, προσφέρουμε τη μοναδική διέξοδο: σε αυτό το βαθύ σημείο ασημαντότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί βρίσκεται το πρόταγμα της αυτονομίας.

Ήρθε, λοιπόν, το τέλος του καλοκαιριού, λέμε με μισή καρδιά «καλό χειμώνα», ενώ άμμος πέφτει από τα παπούτσια μας και σερνόμαστε σαν σαύρες στα τσιμέντα που βράζουν ακόμα. Ήταν, όμως, ένα όμορφο καλοκαίρι, αφού στην Ελλάδα ακόμα μπορείς να βρεις μια αυθεντική γωνιά και να τη ρουφήξεις, ώστε να σου δώσει έμπνευση για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ήταν το καλοκαίρι μετά το μεγάλο χαστούκι. Φέτος, μας είπαν ότι είμαστε για τα μπάζα και με τη βούλα. Όχι ότι δεν το ξέραμε, απλά τώρα έχουμε την αποτυχία copyright με barcode.

Είμαστε, όμως, ακόμα εδώ, και ένας ακόμα χειμώνας μας περιμένει να οργώσουμε την πόλη, να ζήσουμε, να νιώσουμε τους δρόμους της, τη μυρωδιά της, κι αν δεν υπάρχει τίποτα από όλ' αυτά, να τα φτιάξουμε εμείς!

Είμαστε τα παιδιά αυτής της πόλης, οι γονείς μας είναι από εδώ κι εκεί και έχουμε καταγωγή δεύτερης γενιάς! Δεν είμαστε βέροι Αθηναίοι, αλλά ούτε είμαστε και από την ύπαιθρο. Πουθενά δεν έχουμε πατρίδα. Κάναμε πατρίδα αυτή την πόλη, γιατί εδώ ερωτευτήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ λαχανιάζουμε στις ανηφόρες της. Στον στρατό μας έλεγαν: «Γαμώ την Αθήνα σας, όλοι την είδατε Αθηναίοι», αλλά είμαστε εδώ, στην αγκαλιά της, και την αγαπάμε.

Ας ονειρευτούμε!

«Φαντάσου μια πόλη, και μετά βγες έξω και φτιάξε την», είχαμε πει πριν τέσσερα χρόνια. Ας φανταστούμε μια πόλη με χρώματα και όχι άλλο γκρίζο, μια πόλη με ποδήλατα και όχι άλλα αυτοκίνητα και καυσαέρια, μια πόλη με χαμογελαστούς ανθρώπους και όχι αγενείς παρτάκηδες, μια πόλη όπου ο δημόσιος χώρος ανήκει σε εμάς και όχι στις αυθαιρεσίες των διαφημιστών και των κατασκευαστικών εταιρειών.

Ας ξεχυθούμε στους δρόμους!

Ας δημιουργήσουμε, ας κάνουμε τέχνη, ας κάνουμε πολιτική, ας τρέξουμε τα ποδήλατά μας μέχρι να σπάσουν, ας γελάσουμε, ας γλεντήσουμε και ας ξανα-ανακαλύψουμε τους τρόπους της, την παράδοση και τη φύση της Αθήνας. Τώρα που τα δάση κάηκαν, τα ποτάμια μπαζώθηκαν, τα landmarks κατεδαφίστηκαν, πρέπει να την επαναχαρτογραφήσουμε. Αυτήν τη φορά, όμως, μόνοι μας!

Τέσσερις δεκαετίες οικοδομολαγνείας και real estate μηδενισμού μάς έχουν φέρει στο πιο ακραίο σημείο περιθωριοποίησης - από τους εαυτούς μας, από τους άλλους, από το φυσικό περιβάλλον. Η ιδέα της Αθήνας έχει αποσυντεθεί με την ίδια ταχύτητα με την οποία γίνεται πραγματική. Η ελληνική επίσκεψη στο μοντερνιστικό όνειρο της μαζικής σχεδίασης, του φετιχισμού, της μηχανής και του πετρελαίου άφησε πίσω της μόνο συντρίμμια. Ίσως να μην είμαστε για τέτοια. Ίσως να είμαστε πιο DIY, ίσως ο παραδοσιακός τρόπος ζωής να μας ταιριάζει περισσότερο, ίσως να είναι καλύτερα να ασβεστώνουμε τους δρόμους από το να κάνουμε ταγκιές, να έχουμε επισκέπτες από οργανωμένους τουρίστες, να καίμε αέρα και ήλιο και όχι πετρέλαιο. Ίσως να αφήναμε τον φετιχισμό με το ΑΕΠ και την ανάπτυξη για κάτι πιο ανθρώπινο και ρεαλιστικό που μας ταιριάζει.

Όταν όλα έχουν γίνει και λεχθεί και όλοι έχουν αποτύχει, τότε αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να απορρίψουμε και να ανατρέψουμε τη νεοελληνική πραγματικότητα. Ίσως με μη συγκρουσιακό τρόπο, στη συνέλευση της γειτονιάς, στα street party, πάνω στη σέλα του ποδηλάτου, στα πικνίκ στο παρκο, στα hike στο βουνό, στην αυτό-οργάνωση και στη δημιουργία. Πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε την ίδια την ιδέα του ανθρώπου της Αθήνας. Εμείς, τα παιδιά της metropolis, του τσιμεντένιου δάσους, προσφέρουμε τη μοναδική διέξοδο: σε αυτό το βαθύ σημείο ασημαντότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί βρίσκεται το πρόταγμα της αυτονομίας.

Ο σημερινός δημόσιος χώρος είναι προϊόν πολλών αιώνων επιχειρήσεων. Ο κόσμος διώχτηκε από τα χωράφια και τα δάση, μετά από τους δρόμους, μετά από τις γειτονιές και τελευταία από τους διαδρόμους και τις πιλοτές των πολυκατοικιών με την αρρωστημένη ελπίδα να συγκροτηθεί όλη η ζωή στους τέσσερις τοίχους του ιδιωτικού χώρου.

Το ερώτημα του χώρου δεν είναι το ίδιο σήμερα. Για εμάς δεν είναι η κτήση του χώρου σημαντική, αλλά η αύξηση της έντασης των δραστηριοτήτων της καθεμίας κοινότητας που λειτουργεί μέσα στην πόλη. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε τον δημόσιο χώρο, θέλουμε να είμαστε ο δημόσιος χώρος!

Ας ξεχυθούμε στην πόλη!

Μας ανήκει! Οι δρόμοι της είναι δικοί μας. Ας επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της. Ας γεμίσουμε τα πάρκα ξανά, ας μιλήσουμε ξανά για πράγματα που μας απασχολούν, ας σταματήσουμε την πιπίλα της Ευρώπης και ας παρατήσουμε το ψέμα της «ανάπτυξης».

Ας κάνουμε κάτι μόνοι μας για εμάς του ίδιους.

Στην πόλη της μετα-κρίσης, δύο χρόνια μετά τον Δεκέμβρη, έτσι όπως στείλαμε τη γενιά του Πολυτεχνείου στη σύνταξη, ας προσδιορίσουμε την απο-ανάπτυξη. Όλοι εμείς, οι ομάδες, κοινότητες, DJs, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, θεωρητικοί, μουσικοί, καλλιτέχνες και ποδηλάτες. Εμείς που αγαπάμε αυτή την πόλη ας ξεχυθούμε στους δρόμους, ας δράσουμε και ας βρεθούμε μεταξύ μας αυτό τον χειμώνα με μια μόνο υπόσχεση και σκοπό:

ΝΑ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ