Το ιστολόγιο του/της ageras

Πεύκα ,πικροδάφνες και κουτσουπιές
σωπαίνουν όλα τυλιγμένα
στή λιγοστή δροσιά τους.Μόνο τζιτζίκια
σαν φουρκισμένα,σαν μεθυσμένα
στον ήλιο του μεσημεριού-τζι-τζι-τζι
σκούζουνε τη γκρίνια τους ζεματιστή

Ο νους τεντώνεται χαμηλά στους
πρόποδες του λόφου.
Το αγκομαχητό στο μονοπάτι φτάνει
μες απ τα πεύκα ψιθυριστά
ρουφιέτε, απ τα τζιτζίκια λαχανιασμένα

Συχνά ένα φεγγοβόλημα πηδά
από ένα μάτι ένα λουλούδι,
έρχεται σαν ουράνια φωτιά
και εξαγιάζει χρόνο και μορφές
φλογίζοντας μ αγάπη τις στιγμές

Ο άνθρωπος δεν ζει μονάχα με ψωμί
ποτέ δεν λείπει εκείνο.... μα εσύ
στη θύμηση ξανοίγεται ο νους
ποτέ δεν ξέρεις ποτέ θ αστράψει στην αγάπη που ζη για παντα

Ετσι `οπως ή φρέσκια βροχή
χαρακώνη τούς λόφους,
ξαφνιάζωντας τήν ησυχία
ετσι σάν φρέσκια βροχή
έπεσα πάνω σου και ξύπνησες,
από τήν απολιθωμένη σου μοναξιά

Το καθε σου φιλί ,σάν τά βότσαλα
του γιαλού διαφορετικά δοσμένο,
διαφορετικά δροσερό,
ολα σου τά φιλιά ,μιά καθαρόαιμη φωτιά,
φωτιά χωρίς αντίδοτο

Την φωτισμένη σου πλευρά γυρεύω,
αμφιπρόστιλε ναέ,
κι είναι η ίδια πλευρά παντού.

Μια σπιθα στα στηθια
δεν ειναι παντα η αληθεια.
Δεν δειχνουν παντα οι δεσμευσεις
και τα δενδρα οριζοντιες διασυνδεσεις

Κι ακομα, δεν υπαρχουν παντα πραγματα
που πρεπει να ειπωθουν,φτανοντας
στο τελευταιο σκαλοπατι

Βαθια στ'αδυτα του υποσυνειδητου
παραμεριζοντας καθε κομπλεξ κι απατη
εκει στον φραχτη,στο τελος του κηπου
μαλλον απροσδοκητα στο εσχατο παρτερι
βρηκε να φυτρωνει ο ΘΕΟΣ