Όσα μου είπες
κι όσα μου έδωσες
τα έχω όλα.
Ένα ξύλινο κουτάκι,
σκαλιστό,
μέσα στην καρδιά μου.
Το αύριο ποιός τ ορίζει;
Σε θυμάμαι φίλε,
Ομάρ Καγιάμ,
με μια κούπα κρασί
σε κάθε στίχο.
[Μάρτιος 2013]
Όταν αγκαλιάζω τη χαρά,
πάντα λείπει ένα κομμάτι.
Κάποια δάχτυλα χαιδεύουν το κενό.
Πάντα ατελή και μισά
όλα τ ανθρώπινα.
Πώς ουρλιάζει ώρες-ώρες η σιωπή,
ανάμεσα στους δυό.
Έγινα τόση δα,
ένας σωρός από χώμα,
χωρίς ψυχή κουρέλια.
Είπα πως δεν ήθελα να υπάρχω.
Σήμερα το πρωί ένας άνθρωπος
έβγαζε από τα σκουπίδια
φραντζόλες ψωμί.
Είμαι ζωντανή.
Δε θα γράψω ποτέ
για τα μεγάλα,
για τα σπουδαία.
Η ύπαρξή μου
ένας εσωτερικός χώρος,
ένα δωμάτιο.
[2012]