γειά χαρά,
εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια μου δώσατε χαρά, μερικοί μας φιλοξενούσανε να μας βγάλουνε τα δάκρυα, για το ό,τιδήποτε που σας έγραψα μου δώσατε απαντήσεις·
σας ευχαριστώ πάρα πολύ
πως αλλιώς να επιβίωσε η φλόγα στην καρδιά μου, άν δεν ήσασταν εσείς;;
Θα σας γράψω κι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ· δε χάσατε το κουράγιο, μολονότι οι καταστάσεις μου φαίνονται πολύ δύσκολες.
Γιαυτό σας λέει ένα μεγάλο ευχαριστώ κι όλες τις καλές ευχές
Προχτές στις 2 το μεσημέρι ξεκινούσα με το κορίτσι· είχε προετοιμάσει ένα κέϊκ με μπισκότα και σοκολάτα τόποιο έπρεπε να πάμε σε χωριό περίπου 16 χλμ μακρυά. Χρυσή λιακάδα, δεν είχε κόσμου, μια χαρά, σκεφτόμουν. Τα φύλλα λάμπουσαν κίτρινα και πορτοκαλί, προχωρούσαμε. Όταν είχαμε τον μώλο πίσω μας, το κορίτσι ρώτησε δυο πεζούς για τον δρόμο, τους ευχόταν ωραία Κυριακή και προχωρούσαμε. Στο πρώτο χωριό αλλάξαμε τη σελίδα και πήγαμε στη λωρίδα, μας κορναρούσανε αρκετοί τενεκεδούχοι αφού μας ζήλεψαν, ανέβαινε λιγάκι ο άνεμος, και το κορίτσι αδυνάμισε· «Έλα, οι πεταλιές γυρνάνε, βάλε ελαφρήτερη ταχύτητα και πρωχοράμε,» του είπα. Όταν πλησιάσαμε την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο, απότομα με φρενάρισε το κορίτσι αφού ήθελε να καπνίσει ένα τσιγαράκι. Έβγαλε το κράνος καταϊδρώμενη. «Είμαστε σωστά;» με ρώτησε. Του έδειξα μια περιγραφή πέρα· έσβησε το τσιγάρω, εβάλε το κράνος και διάβασε ότι θα πήγαμε πέρα κατευθίαν ως το εργοτάξιο, όπου ξαναμπαίναμε στο δρόμο, επιτέλους φτάσαμε στο άλλο χωριό όπου έπρεπε να στρέψουνε αριστερά στο φανάρι. Πάλι με σταμάτησε το κορίτσι· ήθελε να πάρει τηλέφωνο για να μάθει άν πάμε σωστά. Ελαφριά ανηφόρα, ο άνεμος φυσούσε, το κορίτσι αναστεγούσε συνεχώς. Στρέψαμε δεξιά για να πάμε στο Αρενσμπέκ, ακολουθούσαμε τον μοναδικό δρόμο ωστε μας είδε ένα αγόρι στο σκέϊτμπορντ του και φώναξε ΤΡΟΜΕΡΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ! Φτάσαμε λιγάκι αργά, το κορίτσι με κλείδωσε και μπήκε μέσα.
Άκουσα καντάτα και γέλεια από μέσα, κάποτε βγήκε το κορίτσι με τη φίλη της για κάπνισμα, ξαναμπήκανε.
Γειά χαρά,
σας παρουσιάζω ένα γερμανικό τραγούδι τόποιο είχα στα χείλη μου σχεδόν όλη μέρα·
Χρωμαστιστά τα δάση,
κίτρινα τα καλάμια
κ´αρχίζει φθινώπορός·
κόκκινα φύλλα πέφτουν
γρίζα καταχνιά παφλάζουν
ψυχότερ´ο άνεμος φυσά.
Bunt sind schon die Waelder,
gelb die Stoppelfelder,
und der Herbst beginnt:
rote Blaetter fallen,
graue Nebel wallen,
kuehler weht der Wind.
http://www.youtube.com/watch?v=Ct1OiATeoVA
Αφού ζούμε στον βορρά όπου δεν υπάρχουνε σταφύλια, έγραψα μόνον την πρώτη στροφή. Ενθουσιαζομάσαμε κι οι δυο από την ομορφιά χρυσής ημέρας Οκτωβρίου.
Γιόρτασε ο πεθερός, πήγαμε να του κάνουμε καντάδα, τρώγαμε τούρτες, κάναμε βολτίτσα, φάγαμε σούπα και γυρίσαμε στο σκότος.
Τώρα σας εύχομαι καληνύχτα, καλά να κοιμηθείτε κι όνειρα γλυκά 
Καλησπέρα,
έμαθα ότι ζούσατε στενοχωρημένη μέρα· γιαυτό θα ήθελα να σας απασχολήσω λιγάκι. Με λένε Buck, κι εδώ και τρείς ώρες έχω το κορίτσι μόνο μου. Για να αποχαιρετίσουμε το ποδήλατό του, κάναμε εκδρομή σε οικολογικό τόπο και μετά στην παραλία λίμνης. Το κορίτσι καθόταν επάνω μου κι ο Αντρέας ο σύζυγός του καβαλούσε το ποδήλατό της το κέκ (που σημαίνει «γαλανό» στα υγκαρικά). Ζεσταίνανε οι δυο στη λιακάδα κι απολαύσαμε την ωραία μέρα με τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα, είχε και πολύ κόσμου που έκανε βόλτα.
Το βραδάκι ήρθε η ώρα για το κέκ να μεταφερθεί στης φίλης· το κορίτσι κατέβασε τη σέλλα για να ανέβει ο πατέρας της. Ο Κλάους θαύμασε τη δερματινή σέλλα και ρώταγε πως να φρενάρει. «Με κόντρα θα σταματάς αμέσως, και τις ταχύτητες βάλεις αριστερά. Σ´ευχαριστώ και καλό δρόμο.»
Επιτέλους έχω το κορίτσι δικό μου, θα το πάω όπου θέλει, και το χειμώνα με το χιόνι δε θα πέσει πια κάτω, επειδή είμαι τρίκυκλο.
Σας χαιρετά
το περήφανο τρίκυκλο το χαρούμενου φιλέλληνος κοριτσιού 