Το μπλέ ποδήλατο ανοίχτηκε στον ουρανό.
Απέφυγε επιδέξια ένα 747 της Ολυμπιακής για Ρόδο και στράφηκε πάνω από την θάλασσα του Αιγαίου.
Τα φορτωμένα κίτρινα σύννεφα άρχισαν να βρέχουν πολύχρωμες πεταλούδες και γεμιστές σοκολάτες. Τράβηξε λίγο το τιμόνι, κατέβασε το στάντ και ακούμπησε το μπλε ποδήλατο στο κοντινότερο σύννεφο.
Δεν πίστευε πια ούτε η μάνα τού Σήφη πως θα παντρευόταν ο κανακάρης της, αφού όχι μόνον είχε καβατζάρει τα σαράντα, αλλά, είχε και τόνα χέρι ακουμπισμένο στα πενήντα.
Και βρέθηκε η Μαρία, κοριτσόπουλο σαν πως ντροπαλό, σαν χαμηλοβλεπούτσικο, και τα ταίριαξαν.
Ο Σήφης είχε ένα μικρό μαραγκούδικο σ’ ένα χωριό, που συγκοινωνία πήγαινε δυό φορές την εβδομάδα κι’ όσο για παιδιά, το χωριό είχε μόνον σε σχολική φωτογραφία τους τωρινούς του γερόντους, τί να κάνει η συγκοινωνία πάνω ’κει...
Φρόντιζαν να ανηφορίζουν πάντα προς το παληό πολυβολείο γύρω στις οκτώμιση, έτσι, που μόλις ο ήλιος έσκαγε μύτη ανάμεσα στα δυό βουνά, να τον βλέπουνε να λούζει την πλαγιά στο φως του, να ρίχνει εκείνα τα φωτεινά βέλη ανάμεσα στις λόχμες και τα κλαδιά των δέντρων.
Ήταν οκτώ και είκοσι και θέλανε μια ακόμη απότομη στροφή και εκατό μέτρα ήπιας ανηφόρας για να θαυμάσουν τον μεγάλο βασιλιά να δείχνει το πρόσωπό του.
Σκατά! Το πούλησα το ποδήλατο και να πάτε να χεστείτε όλοι σας!
Βαρέθηκα τόσο κακό για το τίποτα, τόσον ιδρώτα για την κάθε κωλοανηφόρα, τόσο φόβο για τον κάθε κομπλεξικό με δανεικό αυτοκίνητο, τόσο κόπο για να με προσέξει το κωλοκράτος και να σεβαστεί τα δικαιώματά μου!
Από σήμερα είμαι ένας απ’ αυτούς με τ’ αυτοκίνητα, που σας κυττάνε παράξενα!