Το ιστολόγιο του/της Pandoheas

Όσο ήμουν μαθητής και αργότερα φοιτητής, τα αρχαία μνημεία δεν μου έλεγαν τίποτα. Μεγαλώνοντας όμως και ταξιδεύοντας με το ποδήλατο, άρχισα να τα βλέπω τελείως διαφορετικά. Αυτοί οι τόποι λάμπουν σε μία διάσταση ξένη στο συγκυριακό ενδιαφέρον του τουρίστα του μηχανοκίνητου. Απαιτούν μία ευαισθησία και μία καθαρή ματιά, που χρειάζεται μια προεργασία για να την αποκτήσεις. Μία προεργασία όπως και αυτή της νηστείας για τους πιστούς. Διαφορετικά η μετάβαση από τα ντουβάρια της πόλης στο αρχαίο θέατρο, από μυσταγωγία υποβιβάζεται σε μερικές νεκρές στιγμές μέσα σε ένα κουβούκλιο.

Έχει χρειαστεί τόσες πολλές να την μεταφέρω, που έπρεπε να βρω μια άκρη ώστε να μην μπαλατζάρει πολύ η σχάρα και δημιουργήσει κανά πρόβλημα. Θεωρώ ότι σε μεγάλα βάρη, η σχάρα δεν έχει κίνδυνο να σπάσει έτσι πώς κατανέμονται οι δυνάμεις, αλλά με το μπαλάτζο οι βίδες ξεβουρτσίζονται από τις δυνάμεις και διαλύει τις στροφές της βίδας ή του eyelet. Αν βάλεις παξιμάδια στις βίδες και με κάποιο τρόπο το φορτίο και η σχάρα είναι σταθερά, τότε δε θα έχεις πρόβλημα. Αυτό σκέφτηκα και κατασκεύασα τα πατάκια.

Μιλάμε για πολλές βόλτες!

Στην αρχή όταν το βλέπεις, το απορρίπτεις. Θεωρείς ότι ο ιδιοκτήτης του είναι κάποιος ζητιάνος, άσχετος από ποδήλατα και κατασκευές και σίγουρα δε μπορεί να αποκαλείται 'ποδηλάτης'.

Όσο το κοιτάς όμως, τόσο η ματιά σου αμβλύνεται και 'σκέφτεσαι έξω από το κουτί', όπως σκέφτηκε και αυτός.

Για χρόνια στη Λαϊκή πήγαινα με ένα παλιό μπακπακ και αφού φόρτωνα την πραμάτεια, καβάλαγα το ποδήλατο και γύρναγα σπίτι. Τελευταια, λέω δε δοκιμάζω να δέσω ένα καφάσι στο ρακατάμπλα (πλατφόρμα πάνω στη σχάρα) που παίρνω στα ταξίδια και με έχει καταβολέψει; Ε, ούτε που κατάλαβα πώς έφτασα σπίτι με 25 κιλά στη σχάρα!

Άλλη φάση το καφάσι! Kάτι ξέρουν οι παππούδες που τα χρησιμοποιούν!