Ποδηλατικές Αναμνήσεις
Όταν ήμουν παιδί, -όπως και όλα τα παιδιά-, μου άρεσε να πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατο μου. Μαζευόμασταν 4-5 άτομα συνήθως, και γυρνάγαμε με τις ώρες ώσπου να μην αντέχαμε άλλο. Η άνοιξη και το καλοκαίρι ήταν για εμάς οι καλύτερες εποχές, αλλά το καλοκαίρι με διαφορά η πιο αγαπημένη εποχή, επειδή τελείωνε το σχολείο. Ώρες ολόκληρες εξερευνούσαμε την περιοχή μας, τίποτα δεν μας σταματούσε, ούτε το λιοπύρι! Το παγούρι πάντοτε γεμάτο, η διάθεση η καλύτερη δυνατή, και τα δυνατά μας πόδια σε θέση μάχης! Σπάνια θυμάμαι πως έκανα βόλτες μόνος μου, και αυτές κοντά στο σπίτι. Όταν συναντιόμασταν όλη η παρέα, κάναμε ακόμη και εκδρομές, εκεί που κάποτε υπήρχε δάσος. Πόσο μου έχει λείψει το δάσος! Ανεβαίναμε τις μεγάλες ανηφόρες, ανάμεσα στα πεύκα, σε στενούς χωματόδρομους γεμάτους πέτρες, ιδρωμένοι και κουρασμένοι, μόνο και μόνο για να δούμε το τι υπάρχει ψηλά στο βουνό, ή πίσω από αυτό, και το πώς φαίνεται η περιοχή μας από ψηλά. Κατεβαίναμε τα χωμάτινα βραχώδες δρομάκια των λόφων, για να ανακαλύψουμε τι υπάρχει εκεί που δεν μπορεί να πάει αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα, και ύστερα καθώς επιστρέφαμε, κατεβαίναμε με μεγάλη ταχύτητα τους ασφαλτωμένους δρόμους, απολαμβάνοντας έτσι τους κόπους μας. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας ήρωες! Οι πληγές και τα γδαρσίματα στα γόνατα στους αγκώνες ακόμα και στις παλάμες, ήταν σημάδια των περιπετειών μας! Επίσης βγάζαμε φωτογραφίες από τις ανακαλύψεις μας, και ύστερα περήφανοι διηγούμασταν στους συγγενείς μας, ενθουσιασμένοι, για την κάθε μας ανακάλυψη. Με ποδήλατο πηγαίναμε και εξερευνούσαμε τα παλιά εγκαταλειμμένα σπίτια. Διασχίζαμε τα δρομάκια των εγκαταλειμμένων οικοπέδων, άφοβα ανάμεσα στα αγκάθια. Σε μια μικρή σπηλιά που βρίσκεται παραθαλάσσια, προσπαθούσαμε να κατεβούμε και να μπούμε μέσα. Αλλά ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα και εγκαταλείψαμε το σχέδιο μας. Τουλάχιστον την είχαμε ανακαλύψει! Όταν κάναμε μπάνιο, κάποιοι πιο τολμηροί έκαναν βουτιές από τον μόλο στη θάλασσα, καβάλα στο ποδήλατο τους!