Λογοτεχνία

Πρώτα στην εφηβεία
κάναμε μαζί τα πρώτα ανοίγματα
μάθαμε να γνωρίζουμε δρόμους,γειτονιές
να απομακρυνόμαστε
στα δύσκολα σπρώχναμε ο ένας τον άλλο
σπουδάζαμε το πείσμα την αντοχή
τα όριά μας
στις κάτω βόλτες κρατιόμασταν γερά
αφηνόμασταν στον ίλιγγο
-πρεπει να αφήνεσαι στον ίλιγγο
να νικάς το φόβο
να νικάς-
κάποτε σε κακοτοπιές
πέφταμε μαζί χτυπουσαμε
σηκωνόμασταν
με κοινά σημάδια συνεχίζαμε
τον κοινό μας δρόμο.

Χαθήκαμε στην πρώτη νιότη...

Χρόνια μετά τύχαμε πάλι.
Νέα πόλη,νέα ζωή
και θες κάτι παλιό να σε κρατάει.
Έτσι πρώτα από ανάγκη,
αρχίσαμε πάλι μαζί
να ανακαλιπτουμε,να θυμόμαστε
να δένουμε σε μια καθημερινότητα,
ενήλικες πλέον αστικοί.
Κάποτε,γύρισα σπίτι κι είχε χαθεί.
Ίσος φανεί παράξενο,
μιλώ για ένα ποδήλατο.

Τυλίγομαι στη σιωπή
σαν πανωφόρι,
σαν βαρύ παλτό.

Μοναχικός πολεμιστής Μασάι
σε κόκκινη καρώ κουβέρτα.

Πάνε χρόνια που σε συνάντησα
στην πατρίδα με τον απέραντο ουρανό.

Ψηλή, αγέρωχη φιγούρα,
σκοτεινή,
τυλιγμένη στη σιωπή.

Ο Μάρλοου πέρασε το χέρι στο μάγουλό του, ένιωσε τα γένια να ξύνουν την παλάμη του, τράβηξε τα μαλλιά προς τα πίσω, τά ’νιωσε άλουστα, «Τρεις μέρες», σκέφτηκε και με μισόκλειστα μάτια κάρφωσε το βλέμμα του στο σημείωμα: ‘Ο Τζέιμς θα είναι το πρωί νεκρός’. Ποιός Τζέιμς;
Ο μόνος Τζέιμς που θα τον έκοβε αν πάθαινε κάτι, ήταν ο Έλροϊ, ο μόνος που είχε το δικαίωμα σ΄αυτή την πόλη να βαράει ακόμη τα πλήκτρα της γραφομηχανής του. Για όλους τους άλλους Τζέιμς του πλανήτη δεν έδινε τρύπια δεκάρα αν ζούσαν ή αν έσβηναν σε κάποιο άθλιο γηροκομείο.

Ετσι οπως η φρέσκια βροχή
χαρακώνη τους λόφους
ξαφνιάζοντας την ησυχία
ετσι σαν φρέσκια βροχή
έπεσα πάνω σου και ξύπνησες
απο την απολιθωμένη σου μοναξιά

Το κάθε σου φιλί σαν τα βότσαλα
του γιαλού διαφορετικά δοσμένο
διαφορετικά δροσερό
Ολα σου τα φιλιά μια καθαρόαιμη φωτιά
φωτιά χωρίς αντίδοτο

Την φωτισμένη σου πλευρά γυρεύω
αμφιπρόστιλε ναε
κι εισαι η ίδια πλευρά παντού