Λογοτεχνία

Αγαπημένη μου Μπουρίτα,

Είμαι ο Τσίχλας από το Σύνταγμα, στην Αθήνα. Θυμάσαι που είχαμε γνωριστεί πέρσι το καλοκαίρι, όταν είχες έρθει με το αφεντικό σου διακοπές στην Ελλάδα; Τότε που είχε πάει να σε πατήσει ένα τζιπ στο πεζόδρομο, κι εσύ τρομαγμένη πετάχτηκες στην άλλη πλευρά όπου πήγε να σε πατήσει ένα μηχανάκι και τότε εγώ όρμησα στο μηχανάκι και το έκανα να αλλάξει πορεία και παραλίγο να συγκρουστεί με ένα άλλο διερχόμενο τζιπ; Σε θυμάμαι ακόμα τρομαγμένη, με την ουρά σου να τρέμει και τ αυτάκια σου κατεβασμένα, που μου γαύγιζες με αυτή την ισπανική - τόσο σέξυ - προφορά σου "Έχετε τους πιο παράξενους πεζόδρομους σε όλη την Ευρώπη"…
Αχ, ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την στιγμή, καθώς οι αχτίδες του ηλίου έπεφταν πάνω στην καλοχτενισμένη σου γούνα και εκείνη η διάχυτη οσμή από σουβλάκι στα κάρβουνα, έκανε την εικόνα τόσο ειδυλιακή…
Ακόμα θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία το φιλέτο που μας είχε αγοράσει η αφεντικίνα σου, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Για την ακρίβεια από τότε έχω να φάω φιλέτο. Ή να φάω γενικώς…
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας γυρνούσαμε κάτω από την ακρόπολη, εσύ με το πολύχρωμο λουρί σου κι εγώ που είχα βγάλει σχεδόν όλες τις τσίχλες από την γούνα μου κι είχα κάνει και μπάνιο στα λασπόνερα εκείνου του ιχθυοπωλείου, καμαρωτοί καμαρωτοί μέσα στις οσμές της γης και την διακριτική μυρωδιά ζαργάνας και μπακαλιάρου κι εσύ μου διηγιόσουν όλα αυτά τα παράξενα στα μέρη σου, για την κοινωνική πρόνοια που υπάρχει για τα αδέσποτα, για τα εκατομύρια φιλέτα που σε ταίζει η κυρά σου… Από τότε, αγαπημένη μου Μπουρίτα, όποτε πεινάω πολύ πολύ, δηλαδή συνέχεια, φαντάζομαι μια σειρά από φιλέτα που περπατάνε μπροστά μου, εγώ ανοίγω το ένα μου μάτι και με μεγαλοπρέπεια καπακώνω με την πατούσα μου το πιο ζουμερό από αυτά… Αχ, τόσο αληθινό είναι το όνειρο που όταν ξυπνάω ρεύομαι ευχαριστημένος…
Αλλά ο λόγος που σου γράφω είναι άλλος. Στην Ελλάδα συμβαίνουν παράξενα πράγματα, μάλιστα ένα από αυτά μου συνέβη την προηγούμενη Κυριακή.

18 Δεκεμβρίου Τελικά αυτοί οι μεγάλοι δεν πάνε καθόλου καλά... Στο λέω αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθόλου καλά... “Τι θέλεις για τα Χριστούγεννα, Γιωργάκη;” με ρώτησε ο πατέρας μου. “Να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη, να στο φέρει...” Ε, έπιασα εγώ και του έγραψα... Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, Χαίρομαι που υπάρχει ένας σαν κι εσένα που πηγαίνει δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Κρίμα που τα τελευταία πέντε χρόνια αμφιβάλω σοβαρά για την ύπαρξή σου, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε εν καιρώ. Προς το παρόν, οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό που κάνεις είναι λειτούργημα και το παράδειγμά σου θα έπρεπε να ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι... Λοιπόν εγώ φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί. Τα πήγα πάρα πολύ καλά στο σχολείο, πάρα πάρα πολύ καλά, μόνο στην αριθμητική δεν διάβασα και λίγο στην Γλώσσα, αλλά αν εξαιρέσουμε την Ιστορία και την Γεωγραφία, τα πήγα εξαίσια. Φτάνει να σου πω πως το Σαββατοκύριακό αντί να κάθομαι να ξεκουράζομαι, όπως κάνουν άλλα παιδάκια, έκανα ιδιαίτερα στην Γυμναστική, στην πλατεία παίζοντας ποδόσφαιρο (είμαι αμυντικός). Τόσο πολύ το αγαπώ το σχολείο! Και στο σπίτι βοήθησα πολύ και τώρα πια δεν πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα όπως έκανα πέρσι που ήμουν μικρός, τώρα πια τα πετάω πάνω στην καρέκλα, έτσι η μαμά μου δεν χρειάζεται να σκύβει και να την πονά η μέση της. Το κρεβάτι μου δεν το στρώνω, αλλά με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής, ξέρεις πως είναι, σηκώνομαι με άγχος για να πάω στο σχολείο και δεν προλαβαίνω. Ούτε το γάλα που μου δίνει αναγκαστικά η μαμά μου δεν προλαβαίνω να πιω για να μην αργήσω με αποτέλεσμα να με κυνηγάει με την κούπα στο χέρι, τέτοια επαγγελματική συνείδηση να καταλάβεις... Έχω κάθε καλή διάθεση να το στρώσω όταν επιστρέφω, αλλά με έχει προλάβει η μαμά...

Σημείωση: το κείμενο περιέχει ορισμένες έως αρκετές απρεπείς εκφράσεις. Μην προχωρήσετε στην ανάγνωση εάν νομίζετε ότι θα προσβληθείτε.

«Ε, αφού σου λέω δεν μπορώ να συνεχίσω!»

«Μα ρε Συλβί, είναι δυνατόν να σταματάς τα γυρίσματα γιατί άρχισες το ποδήλατο!»

«Αφού πονάει, όμως!»

«Μα πώς πονάει ρε Συλβί, έμπειρη επαγγελματίας με τόσα χιλιόμετρα στο κοντέρ, δεν σε πόνεσαν άλλες κι΄άλλες γυμναστικές επιδείξεις και σε πόνεσε το ποδήλατο! Και στο κάτω-κάτω παράτα το άμα είναι να σου χαλάσει την επαγγελματική σου σταδιοδρομία! Ή κάνε λιγότερα χιλιόμετρα!»