Λογοτεχνία

Ρε τι ζώα που είστε όλοι σας ρε....

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, άκου τι έπαθα τις προάλλες... Έχω βάλει στο μάτι, ποδηλατάκι φίνο, Υβριδεάλ, με τριπλή εξάτμιση και eco-friendly όσο παίρνει, ωραίο ρε φίλε, μόνο 28 κιλά, το βάζεις και στον ώμο άμα λάχει κι είσαι ο Χούλκ, αλλά το παλικάρι που το πούλαγε... το φάγανε στο φόρουμ! Μάλιστα. Επειδή δηλαδής ο άνθρωπος ήταν ο αντιπρόσωπος της Υβριδεάλ στην Ελλάδα κι έβαλε την αγγελία του για να τα πουλήσει, πέσανε όλοι επάνω του.
"Δεν κάνουμε διαφήμιση εδώ δα" του 'λεγε ο ένας, "Το φόρουμ δεν είναι e-shop" του 'λεγε ο άλλος...
Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, το φάγανε το παλικάρι σου λέω, δεν αντέχω άλλο... Είχα μια ευκαιρία να πάρω το Υβριδεάλ μου, μοντέλλο TurboGas 666, στο χρώμα του τσιμέντου και τώρα πάει, το έχασα...
Και να ήταν μόνο αυτό...
Το βρίσκω το ποδηλατάκι στην Μενάνδρου, ωραίο, γυαλιστερό, λίγο μόνο φθαρμένο στο παλουκόσελο από την αλυσίδα που έκοψε το παιδί για να το πάρει, καινούργιο δηλαδή, και μου το δίνει μόνο 12 ευρώ, ούτε το κόστος του κόφτη που χρησιμοποίησε δηλαδή... Το σκέφτομαι που λες ρε φίλε, να το πάρω, ευκαιρία, τι με νοιάζει αν κάποιος θα το κλαίει, ας πρόσεχε που πάν τα ζώα και το δένουν με κάτι αλυσιδίτσες φακ α ντόρο, από τους βαφτιστικούς σταυρούς τους... Φταίω εγώ να το πάρω ρε; Ποδήλατο αγοράζεις ρε τραχανά, δεν αγοράζεις τσίχλες, πρόσεξέ το λίγο, υπάρχουν και κλέφτες!
Αλλά κι εκεί, πάνω που ετοιμαζόμουν να το αγοράσω νόμιμα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα δύο αστυνομικών που δεν μου λένε και κουβέντα, γιατί στην Ελλάδα διαφέρουμε ρε, δεν τους χέζουμε εμείς τους νόμους, του Έλληνα ο τράχυλος, ζυγαριά δεν περιμένει ρε ζώα, ευρωπαίοι gay, όλοι σας... Ξεφύγαμε ρε φίλε, τώρα στο συνεχίζω. Πάνω που ετοιμάζομαι να το πληρώσω, ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου...
Ναι ρε φίλε, μια φωνή από το φόρουμ... Μου έλεγε να μην αγοράσω αυτό που κάποιος άλλος ίδρωσε για να το αγοράσει...

 
Γεώργιος Βρούτος (1843-1909)
«Ο έρωτας σπάζει το τόξο» ή «Έρωτας» ή «Έρωτας τοξοθραύστης»
Το αγαπημένο μου άγαλμα!... συνάμα με Canova και Rodin. (κήπος Ζαππείου)

 
Sarah Kane, Crave
Σάρα Κέην, Λαχταρώ (Δίψα), Μτφρ. Τζένη Μαστοράκη

(ένα απόσπασμα)
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου...
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

Μια εικόνα γαλήνης

Στέκομαι τώρα κάτω από τον πλάτανο. Έχω ακουμπήσει το ποδήλατο στον κορμό, έβγαλα και τα παπούτσια για να ξεκουραστούν τα πόδια μου πάνω στο δροσερό γρασίδι... Παράξενο που είναι έτσι πράσινο, στην καρδιά του καλοκαιριού... Ίσως ο ίσκιος του δέντρου να ήταν αρκετός για να κρατήσει την γη ζωντανή, όπως κρατά και μένα δροσερό, δροσερό και ήρεμο. Τι πιο όμορφο από το θρόισμα των φύλλων, το παιχνίδισμα του ήλιου, την μυρωδιά της γης... Τόση αρμονία που ένιωθα πως βρισκόμουν σε μια αληθινή αγκαλιά. Κι η κούραση έτρεχε από τα άκρα μου, σαν την βροχή του φθινοπώρου...

Κι η καταστροφή, να είναι λίγα μόνο χιλιόμετρα μακρυά.

Μέσα από τα φύλλα μπορούσα να δω τον καπνό που σιγά σιγά γέμιζε τον ουρανό με ένα αποκρουστικό γκρί – καφέ χρώμα. Από την κατεύθυνση του ανέμου μπορούσα να καταλάβω ότι αν δεν την σταματούσαν οι πυροσβέστες ή αν δεν άλλαζε η κατεύθυνση του ανέμου, πριν βραδιάσει, η φωτιά θα έφτανε στον μικρό πλάτανο κι ίσως την επομένη να έβρισκα μονάχα τις στάχτες από ότι ήταν για μένα εκείνη την στιγμή μια μικρή όαση.
Αλλά εκτός από την δυσοίωνη στήλη καπνού, τίποτα δεν προμήνυε τον θάνατο, ακόμα κι ο αέρας ευωδίαζε, θαρρείς, ακόμα πιο δυνατά. Και το νεαρό δεντράκι έμοιαζε ανίκητο, προορισμένο να φιλοξενήσει στην τρύπια αγκαλιά του, πολλούς ποδηλάτες κι οδοιπόρους, περαστικούς ταξιδιώτες κι ανθρώπους εφήμερους με αναζητήσεις κι όνειρα κι ανάγκες, εξίσου εφήμερες...
Όταν τελείωσα το νεράκι μου, κι αφού τα πόδια μου είχαν πια ξεκουραστεί για τα καλά, ανέβηκα στην σέλα και συνέχισα το ταξίδι μου, τραβώντας πρώτα τον μικρό πλάτανο μια φωτογραφία. Λένε πως οι φωτογραφίες είναι μοναδικές γιατί αποθανατίζουν μια στιγμή, μια στιγμή που ποτέ δεν θα είναι ίδια, ποτέ δεν θα μπορεί να επαναληφθεί.
Εγώ ήθελα απλά να μπορώ να θυμάμαι πως εκεί υπήρχε ένας μικρός πλάτανος. Τίποτα παραπάνω.

Κάνω πετάλι πολύ πολύ γρήγορα, γιατί είμαι πολύ πολύ θυμωμένος. Ακούς εκεί, να μου πει τέτοια πράγματα, σε εμένα προσωπικά! Και να φανταστείς ρε φίλε πως πριν μάθω το nickname του, τον συμπαθούσα, και κάθε φορά που συναντιόμασταν σε βόλτα μιλάγαμε με τις ώρες για τα ποδήλατά μας, το τι μας συνέβαινε στον δρόμο, ανταλλάσσαμε ιδέες για διαδρομές... Αλλά από την στιγμή που μου αποκαλύφθηκε, τελείωσαν όλα αυτά. Τι νομίζει δηλαδή; Το ξεχνάω εγώ αυτό που είχε πει τότε, σε εκείνο το ποστ που χωρίς να ξέρει την τύφλα του από αναρτήσεις είχε προτείνει αυτές που εγώ θεωρούσα άχρηστες; Και είχε και το θράσος να με ρωτάει αν τις έχω δοκιμάσει κι όλα!
Πολύ πολύ πετάλι, πολύ πολύ γρήγορα. Πολλά πολλά νεύρα, με νιώθεις νομίζω...
Το φόρουμ έχει γίνει χάλια, πολύ πολύ χάλια. Ξεχνάει κανείς ποιος ίδρυσε την ομάδα των bikings? Ποιος είναι αυτός που πρωτοφόρεσε το κράνος με τα κέρατα και την στολή από δέρμα κατσίκας σε βόλτα; Κι όμως εκεί, αυτός ο βλαμμένος που υπογράφει σαν piso_ektroxiastis με τον άλλο τον βλαμμένο, αυτόν τον stravo-timoni, να μου λέει πως ήταν στην ομάδα που ξεκίνησε τις βόλτες πολύ πριν έρθω εγώ. Τι να του πεις τώρα, πολύ πολύ βλάκας ρε παιδάκι μου, σαν αυτόν τον άλλο, τον ntiza-selas.
Ναι, άλλος αυτός, πως να τον ξεχάσεις... Όλο τα vromusa πήγαινε και προωθούσε, άντε και κανένα sureal, κανένα hocus-pocus, κανένα carriera, κανένα από αυτά τα ιταλικά τα babi... Αλλά το κόλλημα με το vromusa με χαλούσε! Δηλαδή, ντε και καλά να έχει άποψη, μια άποψη αυτός, μια εγώ, μια ο άλλος, πάει, το γ*μήσαμε το θέμα! Εξάλλου όλοι το ξέρουν πως οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, ο καθένας έχει κι από μία. Πολύ πολύ μου άρεσε αυτή η φράση, δίνει στην γνώμη την αξία που της ταιριάζει!