Λογοτεχνία

Ο Αδάμ ένιωθε μεγάλη μοναξιά εκείνον τον καιρό. Τι ο Θεός του πήγαινε όλα τα ζώα για να παίξει, τι του έφτιαχνε ουράνια τόξα, τι γέμιζε τον τόπο με ευωδιές, τίποτα...
Ο Αδάμ ήταν μόνος του.
Ο Θεός φυσικά ήξερε τι χρειαζόταν ο Αδάμ, ένας Θεός ξέρει πάντα τα πάντα, αλλά δίσταζε να δημιουργήσει μια γυναίκα. Ήταν και διορατικός πως να το κάνουμε, ήξερε ήδη την ιστορία με το φίδι και τον απαγορευμένο καρπό και προσπαθούσε να το καθυστερήσει όσο μπορούσε. Αλλά τι θα μπορούσε να του φτιάξει ώστε να σκοτώνει την ανία του;
Ένα πρωινό, εκεί που έβλεπε τον κακομοιρούλη τον Αδάμ να σέρνει αργά τα βήματά του στους κήπους, αναστενάζοντας από την τόση ηρεμία και βαρεμάρα, Του ήρθε μια ιδέα. Εμφανίστηκε λοιπόν μπροστά του ξαφνικά, για να τον ρωτήσει τι θέλει για να είναι ευτυχισμένος.
- Μπα, πανάθεμά σε, με κοψοχόλιασες...
- Έτσι όπως το πας, δεν θα το γλιτώσεις... Αλλά απάντησέ μου, γιατί δεν είσαι χαρούμενος Αδάμ;
- Δεν ξέρω τι θέλω. Το μαμούθ έχει την μαμουθίτσα, ο παχυκεφαλόσαυρος (σσ. είδος δεινοσαύρου) την παχυκεφαλοσαυρούλα... Για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι θα μπορούσε κανείς να βρεί σε μια παχυκεφαλοσαυρούλα, αλλά φαίνεται πως ο νεαρός είναι πολύ χαρούμενος. Δεν θα μπορούσες να μου φτιάξεις κι εμένα μια Αδαμίτσα;
- Μμμμ, προς το παρόν, θα σου κάνω ένα δώρο. Κι αν συνεχίσεις να θέλεις γυναίκα, ε, τότε, κακό του κεφαλιού σου... Κι εγένετω... το ποδήλατο!

Και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του, ακούστηκε ένα μεγάλο “ΠΟΥΦ” και μέσα από ένα πολύχρωμο σύννεφο σκόνης, εμφανίστηκε ένα ποδήλατο.

Ο Αδάμ ήταν μπερδεμένος. Δεν ήξερε τι σημαίνει “κακό”, τι σημαίνει “γυναίκα” και φυσικά δεν ήξερε πως να χρησιμοποιήσει αυτό το “ποδήλατο”.
Ευτυχώς, το τελευταίο ήταν και το πιο εύκολο.

Και να πάρει ο γεροδιάολος και να σηκώσει!
Και γαμώ το μπελά μου και τη γκαντεμιά μου την ανεξίτηλη! Βούλιαξε το κωλοκάραβο, βούλιαξε, που να πνιγούν όλου του κόσμου τα καλαμαράκια!!!

Μα άκου ρε μαλάκα, όνομα καπετάνιου που μούλαχε, άκου! Καψοκόλης! Καψοκόλης και μάλιστα, Ασημάκης! Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να δέχεται να τον λένε Ασημάκη, πες μου ρε συ !!!

Κλεισμένος μέσα ΄δω...

Για κάτι πούκανα,
οι ένορκοι ζητήσαν
να με κλείσουν μέσα ‘δω.

Σημαίνει τί...;

Να με πληγώσει της σκέψης μου
το αδιάκοπο πάνε-έλα......

Μακριά να μείνω
απ’ όσους θα επείραζα......

Δε ξέρω...

Σημαίνει μόνον
πως κλεισμένος μέσα ‘δω
στερούμαι όχι παρέες και βιβλία
τις βόλτες με τα πόδια
το φαγητό στο χέρι
από καντίνα στις πέντε το πρωί...

Όχι.

Μου λείπει να κυλάω
στου ποδήλατου τη ράχη.

Μόνο αυτό.

Όλοι έχουμε βρεθεί μια φορά έστω να τρέχουμε με το ποδήλατό μας, σε έναν δρόμο ντυμένο με χρυσάφι. Ο ήλιος μας τυφλώνει και τυλίγει το τοπίο σε μια πορτοκαλί ομίχλη που ομίχλη δεν είναι. Κι έχουμε κοιτάξει με έκσταση τα δέντρα που έχουν αυτό το βαρύ πράσινο χρώμα κι οι κορυφές τους, χάνονται σκούρες στον παραμυθένιο ουρανό. Εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, όλα κυλάνε πιο αργά και βλέπουμε την σκόνη που ταξιδεύει νωχελικά τριγύρω μας. Ακόμα κι ο ήχος σωπαίνει για να μπορέσουμε να γίνουμε κομμάτι του κόσμου μας, μόνο για εκείνη την στιγμή.
Η καρδιά θέλει λίγο να τρέξει, λίγο να τραγουδήσει και λίγο να παγώσει τον χρόνο. Με λίγα λόγια, θα 'λεγε κανείς πως η καρδιά θέλει να παίξει.

Μας τυφλώνει ο δρόμος, έτσι όπως γυαλίζει κάτω από το δυνατό φως και οι αισθήσεις μας περνούν από τα μάτια μας, μα τα μάτια μας δεν μπορούν να συγκρατήσουν τίποτα παραπάνω από την στιγμή. Την στιγμή που σαν φωτογραφία κρατάμε στο μυαλό μας. Ο άνεμος που μας ταλαιπωρούσε στο ταξίδι μας έχει πια κοπάσει κι η ζέστη έχει χαθεί, όλα είναι ιδανικά τότε, απόλυτα κι ιδανικά.
Ευτυχώς θα έρθει η νύχτα και την επόμενη ημέρα θα έρθει πάλι η ζέστη, το γραφείο, τα αυτοκίνητα, οι οθόνες κι όλα αυτά θα χαθούν ώσπου η στιγμή με τον δρόμο που λάμπει και την πορτοκαλί σκόνη θα ξανάρθει.
Κι ο δρόμος θα ξαναγίνει χρυσός κι ο άνεμος θα κοπάσει και η ζέστη θα εξατμιστεί.

Αν κρατούσε δυο στιγμές η μαγεία θα χανόταν. Όπως αν στην ζωή μας τα θαύματα κρατούσαν για πάντα, θαύματα δεν θα 'ταν παρά κανόνες που την ζωή αυτή θα ορίζαν.

Σου λέω πως, το παραπονιάρικο αριστερό μας γόνατο, η ανάσα και το ποδήλατό μας, μας ταξίδεψαν πάνω σε εκείνο τον χρυσό δρόμο, πολύ περισσότερο απ' όσο όλη η υπόλοιπη διαδρομή. Γιατί από όλο το ταξίδι αυτό μας έμεινε, άρα από όλο το ταξίδι, αυτό ήταν το κέρδος.