Το μπλέ ποδήλατο ανοίχτηκε στον ουρανό.
Απέφυγε επιδέξια ένα 747 της Ολυμπιακής για Ρόδο και στράφηκε πάνω από την θάλασσα του Αιγαίου.
Τα φορτωμένα κίτρινα σύννεφα άρχισαν να βρέχουν πολύχρωμες πεταλούδες και γεμιστές σοκολάτες. Τράβηξε λίγο το τιμόνι, κατέβασε το στάντ και ακούμπησε το μπλε ποδήλατο στο κοντινότερο σύννεφο.
Άκουγε μονάχα τον ήχο της αλυσίδας του ποδηλάτου του. Στάθηκε και το ακούμπησε στον τοίχο. Στην συνέχεια πρόβαλε προσεκτικά το κεφάλι του πίσω από τον φαγωμένο από τις ριπές των όπλων, τοίχο. Ο δρόμος ήταν άδειος από κόσμο, γεμάτος, από πέτρες και τούβλα. Μια πλαστική σακούλα περιφερόταν με έναν αργό κυκλικό ρυθμό. Ο αέρας μύριζε όπως κάθε πρωινό, μπαρούτι και καμένο πλαστικό.
Στάθηκε στη γωνία αρκετή ώρα, κοιτάζοντας τα παραθυρόφυλλα των πολυκατοικιών. Η παραμικρή κίνηση πίσω από τις γρίλιες θα μπορούσε να σημαίνει κάποιον φοβισμένο συμπολίτη του, όπως θα μπορούσε να σημαίνει την παρουσία ενός ελεύθερου σκοπευτή. Αν και το ξημέρωμα τα πράγματα ήταν πιο ανθρώπινα. Ήξερε πια, πως σε λίγες ώρες οι δρόμοι θα γέμιζαν από κόσμο που θα προχωρούσε πάντα βιαστικά, σαν μια συνηθισμένη ημέρα πριν το μεγάλο χάος του πολέμου και της επανάστασης. Στις αγορές και τα παζάρια μπορεί που και που να ακουγόταν ένας πυροβολισμός και τότε, το πλήθος έτρεχε προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, ουρλιάζοντας. Αλλά στους δρόμους με τα εμπορικά μαγαζιά ή ότι είχε απομείνει από αυτά, η ζωή ήταν πιο φυσιολογική κάτω από τον ήλιο, απλά πιο βιαστική...
Το βράδυ, όλα γύριζαν στον φόβο και την ανασφάλεια. Και τον παραλογισμό.
Εκείνος τα βράδια έπαιρνε το κορίτσι του και κρυβόντουσαν σε ένα εγκαταλελειμμένο δωματιάκι, με τα φώτα σβηστά για να μην δίνουν στόχο. Μεταξύ τους το αποκαλούσαν “το άσυλο”, κι ήταν γι αυτά το πιο ασφαλές μέρος στον κόσμο. Και κοιτούσαν πίσω από τις γρίλιες τις μεγάλες φωτιές στην πόλη, κάτω από τα μελαγχολικά αστέρια, πάντοτε αγκαλιά για να έχει ο ένας τον άλλο σαν ασπίδα, από την οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ – μα πως ήταν εξάλλου δυνατόν- να περάσουν οι σφαίρες...
Δεν πίστευε πια ούτε η μάνα τού Σήφη πως θα παντρευόταν ο κανακάρης της, αφού όχι μόνον είχε καβατζάρει τα σαράντα, αλλά, είχε και τόνα χέρι ακουμπισμένο στα πενήντα.
Και βρέθηκε η Μαρία, κοριτσόπουλο σαν πως ντροπαλό, σαν χαμηλοβλεπούτσικο, και τα ταίριαξαν.
Ο Σήφης είχε ένα μικρό μαραγκούδικο σ’ ένα χωριό, που συγκοινωνία πήγαινε δυό φορές την εβδομάδα κι’ όσο για παιδιά, το χωριό είχε μόνον σε σχολική φωτογραφία τους τωρινούς του γερόντους, τί να κάνει η συγκοινωνία πάνω ’κει...
Ο Παυλής πριν ακρωτηριαστεί και στα δυό του πόδια ήταν ένας οικοδόμος που δεν κόλωνε πουθενά,στη δουλειά στο πιοτί και στο φαί. ¨Ενας γνήσιος Ζορμπάς της υπαίθρου, από την περιοχή του Σπηλίου Ρεθύμνης, τον τόπο που βγαλε πολλούς λυράρηδες και μαντιναδολόγους, ένας τόπος ευλογημένος με πολλές πηγές και τρεχούμενα νερά , όπως αυτά που ρέουν ολοχρονίς από τα λεοντοκέφαλα της σκιερής πλατείας και που ξεδιψούν με τα κρύα τους νερα όλους τους διαβάτες και περαστικούς που τους αφιερώνουν λίγο χρόνο και με σπουδή και σεβασμό προσεγγίζουν αυτό το δώρο της Ζωής, του Δία και της Μάνας Γης.
….την πρώτη φορά που άκουσα για τον Παυλή ήταν από ένα συνάδελφο του οικοδόμο, αυτόπτη μάρτυρα του ατυχήματος που κόστισε στον Παύλο τα δύο κομένα του πόδια κάτω από το γόνα….σε μια οικοδομη,κακιά η ώρα, τον χτύπησε τον Παύλο υψηλής τάσης ρεύμα….το γερό του σκαρί τον βόηθησε να επιβιώσει το φοβερό τράνταγμα, όμως έπρεπε να πληρώσει ένα τίμημα….τα δυό του πόδια κάτω από το γόνα…
..κι όπως άκουσα εγώ για τον Παυλή έτσι άκουσε κι αυτός για μένα…για τον κουζουλό μονοπόδαρο ποδηλάτη που τον δείχνουν οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες γράφουν για τα κατορθώματα του να διασχίζει με το ποδήλατο του όλη τη χώρα και να μιλά σε κάθε πόλη για το πόσο καλό είναι οι ανάπηροι να αθλούνται ,και να μιλά σε κάθε πόλη και χωριό στα σχολεία στα μικρά παιδιά για το πώς να αποδέχονται τον διαφορετικό συμμαθητή και πώς να βρίσκουν από το πηγάδι της ψυχής την δύναμη και την θέληση να αντιμετωπίζουν και να ξεπερνούν τα εμπόδια και τις αναποδιές της ζωής…..
…..κι έτσι αυτοί οι δυό ανυπότακτοι κομενοποδαράδες αναπόφευκτα κι από της μοίρας τους γραφτό , ανταμώσανε…
..πρώτο μέλημα του Οδυσσέα ήταν να παρασύρει τον Παύλο προς το ποδήλατο ,μιάς κι ο Παύλος ήδη χρησιμοποιούσε ένα ποδήλατο για να κινείται και να γυμνάζεται ποδηλατώντας από το Σπήλι ως το διπλανό χωρίο του Κισσού Κάμπος οπού ταν και το σπίτι του , σχεδόν καθημερινά…