Λογοτεχνία

“Πάμε πάλι, πάμε πάλι!!! Απ΄την αρχή και συγκεντρωθείτε παρακαλώ, γιατί θα μας πάρει το ξημέρωμα!! Όταν λέμε staccato εννοούμε staccato!!! Ο συνθέτης γράφει staccato και εννοεί staccato, άρα θα παίξετε staccato ακόμη κι΄αν χρειαστεί να κοιμηθείτε εδώ !!!”

Ο Χερ Ρίμπενσταλ είχε θυμώσει πραγματικά.
Εδώ και τρεις μήνες που είχε δεχτεί να αναλάβει την θέση του διευθυντή ορχήστρας σ΄αυτήν την ασήμαντη πόλη με τους ασήμαντους ανθρώπους και τους ακόμη πιό ασήμαντους μουσικούς, σε κάθε πρόβα έφτανε στα όριά του.
Ε, μα πιά αυτοί εδώ έκαναν μόνον για παρελάσεις, όχι για συμφωνική ορχήστρα της πόλης του Μπίρκενστοκ όσο ασήμαντη κι΄αν ήταν αυτή! Σκατά !

Ας όψεται όμως η υγεία της συζύγου του, που είχε ανάγκη να βρεθεί σε ένα ιδιαίτερα ήσυχο περιβάλλον για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγαπημένου της σκύλου....

Βρωμόσκυλο... Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έβρισκε σκυλόσκατα μέχρι και στα πόδια του πιάνου, ως και στις παρτιτούρες που συνήθιζε να ακουμπάει στο πάτωμα όταν μελέταγε, μέχρι και στην θήκη της βιόλας του είχε βρει τα ευλογημένα σκυλόσκατα, που κανείς πλην της συζύγου του δεν έπρεπε να μαζέψει γιατί όλοι οι υπόλοιποι έκαναν γκριμάτσες αηδίας, που πιθανόν να πλήγωναν την ψυχή της ψειροφωλιάς...!!!

Και τώρα είχε κολλήσει εδώ, σ΄αυτό το διαολεμένο staccato του Μπετόβεν, σ΄αυτήν την διαολεμένη κωμόπολη της βόρειας Αυστρίας, μ΄αυτούς τους κατ΄ευφημισμόν μουσικούς, να προσπαθεί να διευθύνει...Χα!!! Να διευθύνει !!! Εξ΄αιτίας του κωλόσκυλου δεν θα διηύθυνε ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, τόλεγε και το ξανάλεγε στον εαυτό του να το χωνέψει και να μην ελπίζει, που να πάρει ο γερο-διάολος, να μην ελπίζει!!!

“Το τρίτο μέρος στις συμφωνίες του Μπετόβεν δεν είναι menuetto, πόσες φορές θα σας το πώ!!! Με εξαίρεση την Ογδόη, όλες οι άλλες στο τρίτο μέρος έχουν scherzo, που θέλει α-κρί-βει-α, γιατί αλλιώς θα ακούγεστε σαν μουσικοί του λούνα πάρκ, το καταλάβατε??!!! Και σεις αγαπητέ Γιούνγκσταλ, σταματήστε να έρχεστε στις πρόβες με το ποδήλατο!!!”

Τα παιδικά χρόνια ενός εκκολαπτόμενου μάγου

Από μικρό παιδί ήθελα να γίνω μάγος. Μάλιστα. Ο καθένας έχει ένα - δυο ντουζίνες όνειρα για την ζωή του, εγώ ήθελα μονάχα να κάνω πράγματα που θα αλλάζουν τον κόσμο γύρω μου, αυτό και τίποτα άλλο!

Μας ρώταγε η δασκάλα στο σχολείο:
- Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις Γιαννάκη;
- Αεροπόρος να καβαλώ αεροπαπόρο! έλεγε με καμάρι ο Γιαννάκης, σφιγγόταν η δασκάλα, πήγαινε στον Κωστάκη...
- Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις Κωστάκη;
- Αεροπόρος θέλω να γίνω κι εγώ, αλλά σε διαστημόπλοιο κυρία! φώναζε με στόμφο ο Κωστάκης γουρλώνοντας τα μάτια. Να μην σας τα πολυλογώ, λίγο πολύ όλα τα αγοράκια θέλανε να γίνουνε αεροπόροι σε ότι όχημα είχε εφευρεθεί (και άλλα που δεν τα ανακάλυψε ποτέ τελικά ο άνθρωπος), μέχρι που ερχόταν και εμένα η σειρά μου.
- Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Νικολάκη;
- Ο Γκάνταλφ κυρία!
- Τι είναι αυτό παιδί μου;
Αλλά πως να της το εξηγήσω, “αεροπόρος καβάλα σε έναν τεράστιο αετό κυρία!” έλεγα για να ξεμπερδεύω...

Κι αν η μαγεία δεν υπάρχει;

Μ’ αυτά και με τούτα περάσαν τα χρόνια, έφτασα στην εφηβεία, το όνειρο να γίνω μάγος ήταν ακόμα πιο ζωντανό, ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια... Αλλά το μόνο μου ξόρκι ήταν η Σούλα, αλήθεια σας το λέω, έλεγα “Σούλα” και άλλαζε ο κόσμος μου στην στιγμή, γέμιζε με χρώματα, γινόταν πιο φωτεινός, ο ήχος χανόταν και όλες οι φωνές γίνοταν νότες και αρπίσματα σε λα ματζόρε, μέχρι που η Σούλα τα έφτιαξε με τον Τάκη τον μπασίστα από το Β2 και πάει και η μαγεία και τα χρώματα και η μουσική και όλα...

close

you close in on me with your keen eyes
a handsome dark face at a bus stop
the permanent lines make for a suffering mask;
it's hard to be an african woman in exile
yet your eyes light up and sparkle and shine
as i pass riding on my bike
like wind, like dream, like a feel
like a feel you know too well, my dear

stamps

ten years old you ride a bike
go to the old man who sells stamps
whole series of them
butterflies, horses, cars
historical figures, famous poets, movie stars
you like the german ones most
and you buy lots and lots
german stamps are expensive
but you don't care for money
your good daddy gives you plenty
and never asks what you do with it
oh, you just buy beautiful stamps
with the help of the noble old man
who's breath smells nice
you both lean over the glass counter
looking, searching, appreciating, picking
enjoying the fine pleasure of your idiosyncratic unison
like-minded people that meet
an old man of seventy and a child of ten