Λογοτεχνία

Να χαιρετιόμαστε ρε παιδιά, δε λέω, αλλά είσαστε όλοι παρεξηγιάρηδες, μη χέσω! Try to understand that: όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί κι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια.

Ήμουνα λοιπόν με τρία φιλαράκια, είχαμε πιει κάμποσα μπυρόνια και κάπου στο Θησείο θα χωρίζαμε. Λίγο πριν διασταυρωθήκαμε με ένα μικρό μπουλούκι 3-4 μεταμοντέρνων και προοδευτικών εναλλακτικών ποδηλατ[ισσ]ών, κόβω το χέρι μου πως σίγουρα είναι μέλη του φόρουμ, γι’ αυτό και τ’ αναφέρω κι όλας και μάλιστα, μόλις μας είδαν, ο μπροστινός μας κουδούνισε, τ' ομολογώ.

Τώρα κοίτα να δεις, είμασταν σε στίχο, δηλαδή πηγαίναμε ένας ένας. Ο Μήτσος πήγαινε μπροστά, τον φωνάζουμε ντοκτορ σποκ επειδή έχει πλέξει μόνος τους τροχούς του, είναι άτομο πολύ καλό, γίνεται χαλί να τον πατήσεις και είναι πάντα φιλικός και διαχυτικός με όλους. Μόλις βλέπει τους απέναντι να κουδουνίζουν κι επειδή ο ίδιος έχει ένα παλιό χρέπι/Pashley, που το κουδούνι είναι το μόνο που δεν τον νοιάζει να του λείπει, αμέσως νιώθει την ανάγκη επικοινωνίας και σηκώνει το χέρι κάνοντας νεύμα χαιρετισμού:

Ακολουθούσε ο Αντώνης, μέταλο, σατανιστής αλλά παράλληλα γκομενάκιας και χιουμορίστας εκ-πληκτικός, χωρίς κουδούνι βέβαια, γνωστός σουζάκιας του φρηντέυ! Μόλις αντιλαμβάνεται τη φάση, σηκώνει το φιξάκι στη μια ρόδα κι αμέσως το χέρι του σχηματίζει το metal-prayer, ίσως και να βγαλε και τη γλώσσα του, σίγουρος δεν είμαι.

Αμέσως μετά ο Γιάννης, μεθυσμένος και μόνιμα αφηρημένος, δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται, δεν καταλαβαίνει τα νεύματα, έχει μια παλιατζούρα τρεκιν ιντεάλ, αν ποτέ του το κλέψουνε ξέρει από πριν πως το μόνο μέρος που θα το βρει θα ‘ναι εκεί που καταλήγουν τα σκραπ! Bλέπει τους απέναντι να κοιτούν περιμένοντας κάτι και περνώντας κάνει νεύμα "αρ γιου τωκιν του μη? ΤΟΥ ΜΗ?»

Η κοκκινομάλλα Sheena είναι πανκ ρόκερ, φροντίζει τους μελοδραματικούς ποιητές-ποδηλάτες-πότες στο Παγκάκι κι αν δεν είχε φτιάξει χθες ένα καταπληκτικό λεμονάτο -μιλάω ειλικρινά- εγώ αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου! Άλλωστε από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 10 το βράδυ ήπια τόσες πολλές Βεργίνες που –επιτέλους- μπόρεσα περήφανα να φωνάξω κι εγώ, μαζί με όλους τους λαϊκούς που κορόϊδευα κάποτε πως: Η Μακεδονία είναι Ελληνική, but who gives a shit μαδαφακα?

Βέβαια είχα κάνει ήδη προθέρμανση από την προηγούμενη με κείνο τον δίμετρο zoulo-ποδηλάτη, δηλαδή τι προθέρμανση, τσακωθήκαμε, ήρθαμε στα χέρια, άρπαξε μερικές ψιλές, εγώ μερικές χοντρές, στο τέλος του ‘φερα τη καρέκλα στο κεφάλι και ηρέμησε το άτομο γιατί αυτοί οι ΦΙΞάδες παθαίνουν νερβους μπρέηκ ντανς όταν τους αλλάξεις τη μπύρα. Έτσι όταν ξαναπήγα στο μαγαζί ήμουνα ψιλοχεσμεντέν, αφενός μήπως κατέβει με την παρέα του και αφετέρου γιατί εκείνοι οι τύποι στην κολεκτίβα είναι καλοί μέχρι να τους βρίσεις τον Λένιν, όπου μετά γίνονται νετσαγιεφικοί κι ακόμα παραπέρα -θωρώ την αριστερά μου μέσα!

Εκεί λοιπόν που έπινα τις μπύρες και τα ‘λεγα με το γκρουπ (γιατί τα βαράμε τα όργανα όταν κάτσει καμιά μέρα καλή αλλά όλοι εσείς είστε ΑΣΧΕΤΟΙ από μουσική οπότε δεν σας λέω που, αν κι έχω κάτι ιδέες για να σας επιμορφώσω, μπας τουλάχιστον κι εκπαιδευτεί το αυτί σας) κι απολάμβανα τον Αττικό μας ήλιο, χτυπάει το κουνητό κι εγώ ο ηλίθιος το σήκωσα χωρίς να σκεφτώ δεύτερη φορά αλλά πάντα το μετανιώνω σε δεύτερο χρόνο.

• Έλα ρε σκράμπλερ πανάθεμά σε, ο ακελδάμα είμαι! Που διάβολο γυρνάς?
• Κι εσένα τι σε κόφτει ρε ακελδαμάκο, δεν πα να βρεις κανα γκομενάκι να χαμουρευτείς, τι με θες μεσημεριάτικα?

 
      Το κλειδί του Παραδείσου

Όλα τόσο γνώριμα, τόσο ξένα
σαν εμένα, σαν εσένα
που η καρδιά μου πάει να σπάσει
κάποιο κλειδί θα έχει χάσει.

Το κλειδί, αυτό, του Παραδείσου
σε ένα όνειρο μέσα κοιμήσου
τόσα εκεί είναι ωραία
γαλήνια δείχνουν, σου κάνουν παρέα.

Ένα ταξίδι είναι, σε φέρνει κοντά του
σε ζαλίζει με το άρωμα του
όμως, κρύβεται από τη ματιά σου
το αγγίζεις μόνο με τη μιλιά σου.

Δεν το ήθελες, μα πια το ξέρεις
κόσμους πίσω δε θα φέρεις,
μια ανάμνηση θα είναι για πάντα
γύρνα πλώρη, κίνησε τον εξάντα.

Σαν να περιμένεις, από καιρό, μια μέρα
τότε δε θα σκέφτεσαι, θα χορεύεις στον αέρα,
δε θα νιώθεις πως είναι όσα ψάχνεις
μια σκονισμένη εικόνα που εσύ φτιάχνεις.

Το κλειδί, αυτό, του Παραδείσου
ψάξε να βρεις μες στη ζωή σου
κι αν κάτι φαίνεται ακραίο
όρμησε, πάλεψε, δε θα είναι μοιραίο.

Όλα τόσο γνώριμα, τόσο ξένα
παίρνουν μορφή, ξεχωρίζουν ένα─ένα
κι η καρδιά μου πάει να σπάσει
είναι φωτιά... έτοιμη να ξεσπάσει!

Το πόνημα είναι αφιερωμένο σε όσους ποδηλάτες
δε νιώθουν και τόσο heavenly...

Σπύρος Β.

 
 
___________________________________________________________________
Αν θυμίζει στον καθένα σας κάτι... τι να κάνω...
Δεν θα ήθελα να γίνει το νήμα πεδίο αντιπαραθέσεων.
Ευχαριστώ

 
                Ζωής πλεύση

Στάσεις ξεχασμένες, λάθη πολλοστά
κοίτα στο βάθος, κάποια είναι γνωστά·
πολλά αυτά που θέλεις, αυτά που αναζητείς
νιώθω πως ξέρεις και μόνο εσύ μπορείς.

Σε πόσα τραγούδια, με ήχους ζωηρούς
είμαστε τόσα... αξεπέραστους καιρούς
κι όταν γύρω μας πλέκονται εικόνες θολές
ένα είναι σίγουρο, αγάπες γεννήθηκαν εχθές.

Εκείνα που διχάζουν, όσα δίνουν χρόνο στη σιωπή
εμένα εχθρεύουν, παλεύουν τη δική μου φωνή
όμως άκου το χτύπο, ξεκινά από μακριά
σαν σχέση ατράνταχτη, είναι πνοή που ξυπνά.

Δώρα κι αγγέλοι, φίλοι της μοναξιάς,
εσύ που γύρω σου μυστήριο πάλι σκορπάς
κοίτα με και πες μου, ποιο άστρο σε καλεί;
μαζί του είσαι; μήπως εσένα ακολουθεί;

Ένα όνειρο γίνε, φοβερή αστραπή
εσύ τους συντρόφους σου ξεχνάς στη στιγμή
τώρα, γύρνα και πες μου πώς θα δοθείς;
σε ξένα χέρια μήπως θα χαθείς;

Οτιδήποτε είναι σίγουρο, μοιάζει απλό
τόσο... που εξαφανίζεται στον ακόλουθο ρυθμό
κι όσα δίπλα του συνεχίζουν να ζουν
αλλάζουν, είναι ήχοι εκρήξεων, μιλούν!

Σε τόσα ταξίδια -σαν σε χορό-
τα πάντα μονοιάζουν κι εγώ συγχωρώ·
αγάπη και μίσος, μια ατελείωτη διαδοχή
ανάγκες που πνίγουν, ένα κορμί με αντοχή.

Σπύρος Β.

 
 
___________________________________________________________________
Αν θυμίζει στον καθένα σας κάτι... απαντώ ότι είναι αυτοβιογραφικό.
Δεν θα ήθελα να γίνει το νήμα πεδίο αντιπαραθέσεων.
Ευχαριστώ

Και το παραπονεμένο αδελφάκι του :) -Το κλειδί του Παραδείσου-