Λογοτεχνία

ΠΟΛΗΤΕ

Τροστιέρα από αυτές που φτιάχνουν τα τροστ. Για να μην αρχίσουν  τίποτις κολλημένοι να λένε πως δεν υπάρχει θέση για άσχετες αγγελίες εδώ δα, να σας ενημερώσω πως δεν έχει πρίτζες και τέτοια, δουλεύει κάνοντας πετάλι. Όσο πιο γρήγορα κάνεις πετάλι, τόσο πιο γρήγορα ψήνει. Για να ψήσεις ένα τροστ έχεις κάψει πέντε πιο πριν! Και μαζί δώρο ένα δεξί πετάλι και 45 εκατοστά καλώδιο φρένων για bmx. Πληροφορίαι εντός...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, θα εκραγώ με κρότο ρε, θα κάνω πουφ... Μα μπαίνω το πρωί  να διαβάσω τίποτις το ενδιαφέρον, να πω κι εγώ την γνώμη μου και βλέπω να πωλούνται 7 ποδήλατα, δυο στολές δύτη, ένα γαϊδούρι, 2 μπαγλαμάδες και 2 σακούλια κομφετί... Μπα, λέω εγώ, θα μπήκα σε site σούπερ μάρκετ, ξαναπρωκτολογώ ρε φίλε την διεύθυνσις πάλι τα ίδια μου βγάζει... Αααααμάν! μας φάγανε το site λέω!  Μας το κάνανε η-σουπ!  
Πολύ πολύ η-σουπ ρε φίλε...
Νεύρα σου λέω, άλλο πράγμα. Τουλάχιστον έβαζε ο άλλος το θέμα “ποιο παλουκόσελο είναι το πιο μακρύ” είχες κάτι να συζητήσεις ποδηλατικώς, να τσακωθείς όπως πρέπει ρε φίλε, να φαγωθείς να σκοτωθείς και μετά να βγεις  την βόλτα σου να πεταλάρεις να σου περάσει...  Τώρα τι να πεις; Είναι κοντόχοντρο το γαϊδούρι σου ρε και δεν τραβά στην ανηφόρα; 
Και πάνω που είπα γαϊδούρι ρε φίλε, τι θυμήθηκα... Αυτή την άθλια διαφήμιση με τα γαϊδούρια που τρέχουν... Ε, είχα κολλήσει που λες πίσω από ένα λεωφορείο τις προάλλες, σκουπίδια από την μια σκουπίδια από την άλλη, δεν μπορούσα να τον προσπεράσω. Αφού και οι επιβάτες ρε φίλε παίρναν φόρα από τις πόρτες και βουτούσαν πάνω στις σακούλες, που να βρεις πεζοδρόμιο! Δώδεκα γιαγιάδες είδα να εκσφενδονίζονται από το λεωφορείο ρε φίλε, ένα δράμα σου λέω... Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Δεν μπορούσα να προσπεράσω που λες και το λεωφορείο είχε από πίσω την διαφήμιση με το γαϊδούρι και ένα πλακάκ που έγραφε Ιτ μάη ντάστ. Πέντε χιλιόμετρα ανηφόρα ρε φίλε μύριζα τα σκουπίδια, μετρούσα τις γιαγιάδες και είχα και το γαϊδούρι να με κοροϊδεύει! Πολλά πολλά νεύρα σου λέω!

Δύο παλιοί συμμαθητές συναντιούνται τυχαία μετά από χρόνια σε μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης, θυμούνται τα παλιά και συζητούν για όσα καταφέρανε από την εποχή του σχολείου, μέχρι που φτάνουνε στο σήμερα. Στο σημείο αυτό μπαίνουμε κι εμείς στην καφετέρια (αφού πρώτα χαιδέψουμε το κεφάλι ενός γατούλη που γουργουρίζει ανυπόμονα στην πόρτα) και στήνουμε διακριτικά αυτί.
Αυτά είναι τα λεγόμενά τους.

Αυτ. - Άσχημα τα πράγματα σήμερα, πρέπει να δουλέψεις πολύ για να τα καταφέρεις κι είναι αντίξοες οι συνθήκες. Εμείς στα νιάτα μας είχαμε περισσότερες ευκαιρίες... Και τώρα ακόμα δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε...
Ποδ. - Ναι είναι δύσκολα τα πράγματα, αλήθεια, αλλά αν παλέψεις, θα τα καταφέρεις. Ίσως όχι με τις ανέσεις που φανταζόσουν, αλλά μια φορά δεν θα χαθείς. Πάντα υπάρχει τρόπος.
Αυτ. - Μα το σημαντικότερο είναι πως δεν μας αφήνουν να χαρούμε, όπως παλιότερα. Σήμερα για να κερδίσεις την επιβίωσή σου, πρέπει να φτύσεις αίμα, ακόμα και για τα πιο αναγκαία πράγματα! Πως να χαμογελάσεις μετά;
Ποδ. - Βασικά το χαμόγελο είναι τσάμπα, δεν το χρεώσανε ακόμα... Μην τα βλέπεις όλα τόσο μαύρα, αισθάνεσαι εγκλωβισμένος ενώ ίσως, κάποια πράγματα δεν τα έχεις πραγματικά ανάγκη για να είσαι ευτυχισμένος... Κι όχι ότι δεν είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά...
Αυτ. - Όχι διαφωνώ, διαφωνώ κάθετα! Θέλεις να πάρεις ένα αυτοκίνητο π.χ. Το αυτοκίνητο είναι είδος πρώτης ανάγκης αλλά κάνει και για την αναψυχή σου. Εντάξει, δουλεύω τόσα χρόνια λες, να μην πάρω και κανένα κινέζικο, που ο κινητήρας του για να πάρει μπρος, να πρέπει να κάνεις πετάλι! Ένα SUV, να μπορώ να πάω και στο χωριό βρε αδερφέ... Ε, πρέπει να δουλέψω χρόνια ολόκληρα για να το ξεπληρώσω... Πως να το χαρώ μετά;
Ποδ. - Το SUV το πήρες;
Αυτ. - Ναι.
Ποδ. - Στο χωριό σου πήγες;
Αυτ. - Όχι
Ποδ. - Γιατί;
Αυτ. - Μα καλά τρελός είσαι; Ξέρεις πόσο καίει; Κι έπειτα η μια του δόση είναι όσο κοστίζουν όλες μου οι διακοπές!
Ποδ. - Και τότε γιατί το πήρες;

Ακολουθώντας τα χνάρια του fantasmamore
ειπα να ανεβάσω κι εγω εδώ στους ποδηλάτες κάτι πιο λογοτεχνικό

Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος

Ο κόσμος περνάει και τυλίγεται στα παλτά του. Κοιτάζει ανήσυχα με την άκρη των ματιών του προς το σκοτάδι εδώ που στέκομαι και κάτι μουρμουρίζει για την υγρασία. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν σταματούν ποτέ, ούτε οι άνθρωποι. Σαν να μην θέλει κανένας να βρίσκεται εκει που βρίσκεται και όλοι τρέχουν γιατί θέλουν να πάνε αλλού. Όταν κάτι τους διακόψει απο αυτή την αέναη προσπάθεια, κορνάρουν, βρίζουν.
Το εδώ κανείς δεν το θέλει. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Θυμάμαι παλιά τους ανθρώπους να ερχονται από μακριά για να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον και να φιληθούν. Ύστερα ήρθαν εργάτες και φέρανε με τα άλογα και τις άμαξες τους υλικά. Έκοψαν και πολλά δέντρα τριγύρω. Εγώ τότε ήμουν μικρό, γι΄ αυτο τη γλίτωσα. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας φώναζε και έτρεχε πάνω-κάτω κρατώντας μεγάλα ρολά απο χαρτί. Ανοιξαν ενα μεγάλο ξέφωτο και έκτισαν αυτο το σπίτι που βλέπετε - που σπανίως προσέχετε – και που καποτε ήταν ζωντανό, όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα σπίτι.
Τα βράδια αναβανε τις λάμπες λαδιού και απο το σκοτάδι ξεπρόβαλλαν σαν φωτεινά τετράγωνα τα παράθυρα του. Το βράδυ, τότε μάλιστα, τότε ήταν όμορφο. Την ημέρα, κάθε φορά που το έβλεπα ξαφνιαζόμουν. Έπειτα με τα χρόνια το συνήθισα. Εξάλλου άρχισαν να γίνονται πιο παράξενα πράγματα τριγύρω μου. Μια μέρα φέρανε και φύτεψαν φοίνικες γύρω απο το σπίτι. Περίεργα δέντρα, εξωτικά. Δεν τα είχα ξαναδεί ποτέ μου. Τα είχαν φέρει απο μακριά. Δεν μιλάγανε καθόλου. Πολύ ακατάδεχτα. Μίλησαν μόνο μια φορά, αλλά αυτό έγινε πολύ αργότερα.

Βρε τι τραβάμε εμείς οι ποδηλάτες...