Λογοτεχνία

...προσμετρώντας την αντοχή ως τα όρια...είναι ανυπολόγιστη...
...υπολογίζοντας την απόσταση ως τα άκρα...είναι απροσμέτρητη...
...τα όριά μου...τα όριά σου...
...τα άκρα μου...τα άκρα σου...
...έμοιαζαν με παράλληλες προς την ίδια κατεύθυνση...
...το Ευκλείδιο θεώρημα
...δίχως τα επακόλουθά του
...η δυναμικές του απείρου
...ενώνουν όσα αδύνατον να ενωθούν
...σε μια διαδικασία δίχως τέλος...
...ατέρμονη διαδικασία...
...ατέρμονη διαδικασία...
...ατέρμονη διαδικασία...

I
ένα φύλλο ξέθωρο,
του Φθινοπώρου φύλλο,
ήρθε κι έκατσε στα ξάρτια μου ...

έτσι μου μήνυσε η στεριά
πίσω απ’ τα δυσθεόρατα κύματα
ενός βωβού νοτιά...

II
αγάπησα ένα χελιδόνι...
εκείνον τον μέλανα δρόμωνα
που ξαποσταίνει
μόνο στης θάλασσας
τον ανεμόδαρτο αφρό
και με κρατά
πια τόσα χρόνια
σκληρά σφαλισμένη
μεσ’ στις υγρές
και σκότεινες φτερούγες του

III
θ’αλείψω το κορμί μου με έλαια βαριά
θα γλυστρήσω στο νερό μέσα στην παγωνιά
αγκαλιά μ’ ένα δελφίνι θα διαπλεύσω
κάθε μίλι τρυφερό για να σε διώξω
κάθε μίλι σκληρό για να σε βρω

I see people,
broken people,
talking to themselves.

I see people,
faded, downcast,
dressed in grey.
October people
in dusty streets.

θα μείνω στην πόλη,
στην καρδιά της,
με τα μαγαζιά και τις μαρκίζες τις σβηστές,
τις βιτρίνες που φτηναίνουν όσο πάει,
τους τοίχους που ξαλάφρωσαν στομάχια
και ουροδόχες κύστεις
απ’ τα φτηνά ποτά...
και τις γυναίκες που αφήνονται
δοχεία
σε δυσανορεχτικά χέρια και πέη...
στην πόλη
που μια δίψα ακόρεστη για όλα
αναμοχλεύει τα κράσπεδά της...
θα μπαίνω στα τρένα της
με τους ζητιάνους
που φωνάζουν βαρετές ιστορίες
μιας ψεύτικης τραγικότητας...
στα λεωφορεία θα μπαίνω
που σμίγουν ιδρώτες
μιας κουρασμένης μυικής σύσπασης επί ματαίω...
θα μείνω εκεί