Ανασκάλευα σήμερα τη χαρτούρα μου και βρήκα ένα φυλαγμένο τεύχος της "Βιβλιοθήκης" της Ελευθεροτυπίας με ημερομηνία Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009. Στο "Βλέμμα του χρόνου", όπου διάφοροι λογοτέχνες ξεθάβουν μια αναμνηστική φωτογραφία και γράφουν κάτι γι'αυτήν, ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης μας χαρίζει κάτι που βρίσκω εξαιρετικά όμορφο και μολονότι ο ποιητής αυτός δεν κατάφερε, να γίνει στην πράξη ποδηλάτης, μιας και η φύση του στέρησε αυτή τη δυνατότητα, προτείνω, τώρα πια που το σώμα του εγκατέλειψε το πνεύμα του και δεν είναι σωματικά κοντά μας, μέσα από το ακάματο πνεύμα του, να τον ανακυρήξουμε ποδηλάτη. Δικό μας δηλαδή. Έναν από μας.
Παραθέτω την ηλεκτρονική δημοσίευση, που όμως παραδόξως στερείται της φωτογραφίας (τι τσιγκουνιά αλήθεια!). Την φωτογραφία δημοσιεύω ξεχωριστά, παρμένη πρόχειρα από το απόκομα με το κινητό τηλέφωνο, έτσι, γιατί χωρίς αυτήν μου φάνηκε πως το κείμενο είναι λειψό.
Καλό πετάλι κ. Βαρβέρη όπου κι αν είστε!
| Συνημμένο | Μέγεθος |
|---|---|
 Ακάματος Ποδηλασία | 31.6 KB |
Πώς μια φωτογραφία μπορεί να παγιδεύσει το χρόνο...
Πέρα από την υπονοούμενη ερμηνεία της "ακάματης ποδηλασίας" (μαθαίνοντας κάτι από την προσωπική του ιστορία) και ο ορισμός αυτός κάνει το ίδιο: ξεπερνώντας τον (προσωπικό) χρόνο ακυρώνει τον κάματο.
Ο κάματος επί της ουσίας θέμα χρόνου δεν είναι; Ο χρόνος τον προκαλεί και ο χρόνος τον θεραπεύει. Η ποδηλασία είναι μια μελέτη χρόνου, όπως η ίδια η ζωή μία μελέτη θανάτου.
Λιτά και καλά ειπωμένα!